บทที่ 1 แต่งงานแทนเพื่อเติมความยินดีมีสุข

บทที่ 1 แต่งงานแทนเพื่อเติมความยินดีมีสุข ปีพ.ศ.2015 ฤดูใบไม้ร่วง เซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่ในรถไฟ ที่ออกเดินทางชนบทไปยังเมืองไห่ เธอถูกทิ้งไว้ในชนบทตอนเธออายุ9ขวบ และถูกรับตัวกลับมาในวันนี้ ซึ่งสาเหตุที่รับเธอกลับมามีอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือตระกูลเซี่ยจะส่งลูกสาวแต่งไปที่รีสอร์ทโยวหลานเพื่อเติมความยินดีมีสุข ได้ยินมาว่าเจ้าบ่าวที่อยู่ในรีสอร์ทโยวหลานคนนั้นป่วยหนักจนหมดหนทางเยียวยารักษาแล้ว ซึ่งตระกูลเซี่ยมีลูกสาวสองคน ต่างก็ไม่ยอมแต่ง ดังนั้นตระกูลเซี่ยจึงรับตัวลูกสาวที่ฝากเลี้ยงไว้ในชนบทตลอดกลับมา เพื่อให้เธอแต่งงานแทนลูกสาวของเขาเพื่อเติมความยินดีมีสุขแทน เซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่บนตู้นอน และอ่านหนังสือที่ถืออยู่ในมือของเธอ และในขณะนี้เองจู่ ๆประตูก็ถูกเปิดออก ลมหนาวด้านนอกโชยเข้ามาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด เซี่ยซีหวั่นเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็เห็นร่างที่สูงใหญ่ร่างหนึ่งล้มเข้ามาจากด้านนอก และเป็นลมหมดสติไป ไม่นาน ผู้ชายที่สวมใส่เสื้อสีดำหลายคนก็พุ่งเข้ามา“ลูกพี่ ตอนนี้ไม่มีใคร ส่งเขาลงไปปรโลกโดยตรงเลย” “ใครบอกว่าไม่มีคน?” ชายแผลเป็นที่เป็นผู้นำมองไปที่เซี่ยซีหวั่น เซี่ยซีหวั่นคาดไม่ถึงว่าจะเกิดอุบัติเหตุเช่นนี้ขึ้น ชายหนุ่มคนนี้ที่จู่ ๆล้มเข้ามาในรถทำให้เธอได้รับอันตรายถึงชีวิต และภายในสายตาของชายแผลเป็นก็เต็มไปด้วยเจตนาที่ต้องการฆ่า ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาอยากฆ่าเธอทิ้งเพื่อปิดปาก เซี่ยซีหวั่นเหลือบมองไปยังอาวุธที่อยู่ในมือของพวกเขาอย่างสงบ จากนั้นก็รีบร้องขอความเมตตาด้วยความตื่นตระหนก“อย่าทำร้ายฉัน ฉันไม่เห็นเหตุการณ์อะไรทั้งนั้น” ชายแผลเป็นก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ และมองไปที่ใบหน้าอันเรียวเล็กของเซี่ยซีหวั่น ซึ่งเธอสวมผ้าคลุมหน้าไว้ ดังนั้นจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเธอ เห็นเพียงแต่ดวงตาคู่หนึ่งที่ถูกเปิดเผยอยู่ด้านนอกเท่านั้น ดวงตาคู่นั้นสว่างและสดใสมาก และในขณะที่ดวงตาของเธอแกว่งไปมา ก็สง่างามมากเช่นกัน ชายแผลเป็นไม่เคยเห็นดวงตาที่สวยงามและสะดุดตาเช่นนี้มาก่อน จึงทำให้จิตวิญญาณของเขาถูกสะกดในทันที และบวกกับช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้สัมผัสผู้หญิงเลย จึงทำให้เขามีความคิดชั่วร้ายขึ้นมาในทันที “สาวสวย พวกเราไม่ทำร้ายคุณก็ได้ แต่คุณต้องทำหน้าที่ดูแลพี่น้องพวกนี้ให้ดี” ขนตาที่ยาวของเซี่ยซีหวั่นสั่นสะท้าน จากนั้นเธอก็พูดขึ้นด้วยท่าทีที่น่าสงสารว่า“ฉันไม่อยากตาย ฉันกลัวมาก ขอแค่พวกคุณไม่ทำร้ายฉัน แล้วฉันจะดูแลพวกคุณให้ดีที่สุด” การร้องขอที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของหญิงสาวทำให้ชายแผลเป็นทนไม่ได้อีกต่อไป จึงพุ่งตัวเข้าไปกดร่างของเซี่ยซีหวั่นไว้ใต้ร่างของเขาโดยตรง “ลูกพี่ ลูกพี่เอาก่อนเลย พวกผมส่งชายคนนี้ไปสวรรค์ก่อน จากนั้นลูกพี่คอยให้พวกผมเล่นสนุกกับเธอหน่อย” ท่ามกลางคำพูดที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่หยาบคายและผู้หญิงที่อ่อนโยน ชายแผลเป็นวางอาวุธในมือของเขาลง จากนั้นก็ยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเซี่ยซีหวั่น แต่ในวินาทีต่อมา ก็เห็นมือขาวๆเล็ก ๆที่เรียวยาวของเธอโผล่ออกมา ชายแผลเป็นเงยหน้าขึ้นมา ก็จ้องเข้ากับดวงตาที่สว่างและสดใสคู่นั้นของหญิงสาว และตอนนี้ในดวงตาของเธอก็ลดความหวาดกลัวและอ่อนแอนั้นออกไป จนหลงเหลือแต่เพียงดวงตาที่กะพริบอย่างเย็นชาของเธอ “คุณ!” ชายแผลเป็นจะอ้าปากพูด แต่เซี่ยซีหวั่นยกของเธอมือขึ้นมา จากนั้นใช้เข็มที่แหลมคมที่อยู่ในมือของเธอแทงเข้าไปในสมองของชายแผลเป็น ดวงตาของชายแผลเป็นปิดลง แล้วล้มลงกับพื้นโดยตรง “ลูกพี่!” กลุ่มคนเสื้อดำตะลึง และจะก้าวเข้ามาด้านหน้า แต่ทันใดนี้เองชายหนุ่มที่เป็นลมล้มหมดสติอยู่ตรงพื้นก่อนหน้านี้ก็ลืมตาขึ้นมา แล้วยื่นมือของเขาออกไปแย่งอาวุธที่อยู่ในมือของกลุ่มคนเสื้อดำมา แล้วกลุ่มคนเสื้อดำก็ล้มลงกับพื้นทีละคน จนหมด มันดุเดือดและรวดเร็วมากจนทำให้คนเตรียมตัวไม่ทัน เซี่ยซีหวั่นลุกขึ้นนั่ง ซึ่งเธอรู้แต่แรกแล้วว่าชายคนนี้แสร้งทำเป็นหมดสติ และเลือดที่อยู่บนร่างกายของเขาก็เป็นเลือดของคนอื่น เซี่ยซีหวั่นเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ชายหนุ่ม และชายหนุ่มก็มองมาที่เธอเช่นกัน ชายคนนี้เขามีดวงตาที่ลึกและแคบมากคู่หนึ่ง ที่แหลมคมราวกับนกอินทรี และภายใต้ดวงตาของเขาเหมื่อนมีเหวเล็กน้อยอยู่สองจุด ซึ่งไม่ว่าใครก็ตามที่สบตากับเขาก็จะถูกเขาดึงดูดไป “คุณชาย เรามาช้าไป” ผู้คนที่ช่วยเหลือเขามาถึง และเริ่มจัดการฟื้นฟูสภาพให้เป็นปกติและเรียบร้อย จากนั้นลูกน้องคนสนิทก็ยื่นผ้าที่สะอาดให้ชายหนุ่มผืนหนึ่ง ชายหนุ่มเช็ดมือของเขาอย่างสง่างาม จากนั้นก้าวเท้าเดินเข้ามาที่ตรงหน้าของเซี่ยซีหวั่นอย่างแน่วแน่ และยื่นมือไปจับคางเล็ก ๆของเธอด้วยนิ้วมือที่เรียวยาวและข้อต่อกระดูกที่แบ่งอย่างชัดแจ้ง เขาหรี่ตาลงและมองเธอด้วยท่าทีที่ขี้เล่น และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำและดึงดูดดั่งแม่เหล็ก“คุณคิดว่าฉันจะจัดการคุณอย่างไร?” คางของเธอถูกบีบด้วยปลายนิ้วบาง ๆของเขา และเซี่ยซีหวั่นถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองที่เขา ชายคนนี้มีรูปร่างที่สูงและสง่าผ่าเผย กับในหน้าที่หล่อเหลาไม่ธรรมดา และออร่าที่แข็งแกร่งและเยือกเย็นราวกับราตรี แม้ว่าเมื่อกี้เขาจะเช็ดมือของเขาแล้วก็ตาม แต่เธอยังคงได้กลิ่นคาวหวานและอารมณ์เหี้ยมโหดที่เย็นชาและรุนแรงอยู่ และเมื่อเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็น มันก็ยากที่จะถอยออกไปอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มคนนี้ ค่อนข้างอันตราย ผัวะ！ เซี่ยซีหวั่นตบมือของชายหนุ่มลงโดยตรง แล้วกล่าวด้วยท่าทีที่จริงจังและแข็งกร้าว“บังอาจ ฉันเป็นเจ้าสาวที่จะแต่งงานไปรีสอร์ทโยวหลานนะ！” เจ้าสาวที่จะแต่งไปรีสอร์ทโยวหลาน？ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และมีความสนใจ…เจ้าสาวของเขาเหรอ？ “คุณเป็นคนเมืองไห่เหรอ？ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องรู้เกี่ยวกับข่าวที่ว่าลูกสาวของตระกูลเซี่ยที่จะแต่งงานไปรีสอร์ทโยวหลานสินะ งานแต่งนี้สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมือง และฉันก็คือเจ้าสาวคนนั้นเอง ถ้าหากเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับฉัน คุณคิดว่าคุณจะเจอปัญหาเรื่องใหญ่อะไรหรือเปล่า？ปล่อยฉันไป ฉันไม่เห็นอะไรสักอย่าง และจะไม่พูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องในครั้งนี้！” ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นต้องขอบคุณแม่เลี้ยงของเธอหลี่หยู้หลันดี ๆแล้ว แม้ว่าครั้งนี้หลี่หยู้หลันรับตัวเธอกลับไปเมืองไห่ จะให้เธอนั่งแค่รถไฟราคาถูกๆ แต่งานแต่งงานในครั้งนี้เธอก็จัดได้หรูหราและยิ่งใหญ่มาก เพื่อให้เธอได้รับชื่อเสียงและหน้าตาที่ดี และลูกสาวของตระกูลเซี่ยแต่งไปรีสอร์ทโยวหลานเพื่อเติมความยินดีมีสุข เรื่องนี้เป็นข่าวซุบซิบที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไห่ ดังนั้นเซี่ยซีหวั่นเลยพนันว่า ชายคนนี้ไม่อยากก่อเรื่องวุ่นวายให้ตัวเอง ชายคนนี้มองเธอด้วยความน่าสนใจ และวันนี้เขาถูกคู่แข่งทางธุรกิจจ้างคนมาลอบฆ่า แล้วมาพบเจอกับผู้หญิงคนนี้ซึ่งมันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน ดูเธอแล้วอายุของเธอไม่เกิน20ปีเลย แม้ว่าใบหน้าของเธอจะขาวซีด และเสื้อผ้ายุ่งเหยิง แต่ดวงตาที่ชัดเจนและฉลาดของเธอ ก็ส่องแสงประกายที่สดใสออกมา และที่สำคัญคือ เธอยังเป็นเจ้าสาวของเขาอีกด้วย ชายหนุ่มกวาดสายตากลับมา จากนั้นเดินจากไปพร้อมกับผู้คนของเขา ปลายนิ้วมือที่กำแน่นของเซี่ยซีหวั่น ค่อยๆคลายออก ในเวลานี้เองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าหันศีรษะกลับมาย่างแผ่วเบา เขามองมาที่เธอ แล้วค่อยๆพูดด้วยริมฝีปากที่เธอสามารถฟังเข้าใจว่า“เราจะได้เจอกันอีกในเร็วๆนี้” …… ณ คฤหาสน์ลี่กง งานแต่งของตระกูลเซี่ยจัดขึ้นในสถานที่แห่งนี้ในวันนี้ ภายในห้องรับรองเจ้าสาว เซี่ยเสี่ยวแด๋มองไปยังเซี่ยซีหวั่นพี่สาวที่คนละแม่แต่พ่อเดียวกันของเธอแล้วพูดว่า“เซี่ยซีหวั่น แม่แท้ๆของคุณตายไปตอนคุณอายุ9ขวบ ต่อมาคุณก็ผลักคุณปู่ลงจากบันไดด้วยมือของคุณเอง และแม้แต่หมอดูเองก็บอกว่าคุณคือดาวแห่งความหายนะ ดังนั้นเลยถูกคุณพ่อส่งตัวไปอยู่ชนบท และถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะว่าคุณต้องกลับมาเพื่อเติมความยินดีมีสุขล่ะก็ ทั้งชีวิตของคุณก็ต้องอยู่ในชนบทเท่านั้น ดังนั้นคุณต้องรู้สถานการณ์ด้วย ว่าคุณไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลเซี่ย แต่คุณเป็นเพียงแค่หมาตัวหนึ่งที่ตระกูลเซี่ยเลี้ยงไว้เท่านั้น！” เซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า“หมาตัวหนึ่งอย่างคุณกำลังเรียกใครเหรอ？” เซี่ยเสี่ยวแด๋เอามือเท้าไว้ที่เอวแล้วกล่าว“หมากำลังเรียกคุณ！” เซี่ยซีหวั่นโค้งริมฝีปากของเธอ“ฉันรู้แล้ว ดังนั้นคุณไม่ต้องเรียกแล้ว” เซี่ยเสี่ยวแด๋เพิ่งรู้ตัวว่าถูกเซี่ยซีหวั่นพูดอ้อมเล่นจนตัวเองติดกับดักเข้าไปด้วย เธอมองไปในดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหวั่น ซึ่งเธอสวมผ้าคลุมหน้าไว้ตลอดเวลาที่เธอกลับมา แสดงให้เห็นเพียงแค่ดวงตาคู่หนึ่งของเธอ และดวงตาคู่นี้ของเธอทำให้คนรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่สวยงามและน่าทึ่งมาก ภายในใจของเซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกอิจฉาริษยามาก แทบอดไม่ได้ที่อยากจะควักดวงตาคู่นั้นของเซี่ยซีหวั่นออกมา สาวบ้านนอกที่มาจากชนบทคนนี้จะเป็นคนสวยได้อย่างไรล่ะ แสร้งทำเป็น เธอมันเป็นคนที่ขี้เหร่คนหนึ่งต่างหาก！ “ซีหวั่น ได้เวลาอันดีงามแล้ว ออกเดินทางได้แล้ว！”ในเวลานี้เองเซี่ยเจิ้นกั๋วและหลี่หยู้หลันพาแขกผู้มีเกียรติกลุ่มหนึ่งเข้ามาแล้วกล่าวขึ้น