บทที่ 4 ใช้ช้อนป้อนเขา

บทที่ 4 ใช้ช้อนป้อนเขา ในไม่ช้า นิ้วของลู่หานถิงก็หยุดลง และไม่ได้ยื่นไปเปิดผ้าคลุมหน้าที่อยู่บนหน้าของเธอออก ดวงตาของเขามองไปที่ผู้หญิงที่หลับอยู่บนเตียง และถ้าเธอลืมตาล่ะก็ ดวงตาของเธอนั้นสวยงามมาก ดวงตาที่ดำเหมือนลูกแมวตัวน้อย และเมื่อเธอเงยหน้ามองคุณ ก็เหมือนอุ้งเท้าของลูกแมวน้อยข่วนมาที่คุณ ดวงตาของเธอผสมผสานระหว่างความไร้เดียงสาและมีเสน่ห์ ลู่หานถิงมองไปที่รอยแดงบนคอของเธอ ผิวของเธอบอบบางมาก เมื่อกี้เขาแค่บีบไปที่คอของเธอเบาๆเท่านั้น และตอนนี้ก็มีรอยแดงเพิ่มเข้ามาแล้วรอยหนึ่ง ลู่หานถิงหันกลับไป แล้วเดินกลับไปที่บนโซฟาอีกครั้ง แล้วล้มตัวลงนอน ความผิดปกติของการนอนหลับของเขาแย่ลงไปเรื่อย ๆ ซึ่งไม่ใช่แค่เข็มเงินของเธอจะสามารถรักษาได้แน่นอน แต่ว่า ทักษะทางการแพทย์ของเธอนั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ เมื่อกี้เขานอนหลับพักผ่อนไปในฝ่ามือของเธอจริง ๆชั่วขณะหนึ่ง ประมาณกว่า10นาทีได้ เขาไม่ได้นอนหลับเป็นเวลา10นาทีแบบนี้มานานมากแล้ว ลู่หานถิงมองไปยังร่างเพรียวที่นอนอยู่บนเตียง เขากำลังครุ่นคิดว่า ทำไมมือของเธอถึงได้เล็กขนาดนั้น และนุ่มขนาดนั้น？ …… เช้าวันถัดมา เซี่ยซีหวั่นกำลังนั่งดื่มซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวที่สาวใช้ยกมาในห้องอาหาร พร้อมกับพูดคุยอยู่กับคุณนายหญิงลู่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่นั่งอยู่ข้างๆของเธอ “หวั่นหวั่น ย่าแค่เห็นหนูย่าก็รู้สึกชอบและประทับใจหนูมาก ต่อไปนี้ถ้าหานถิงรังแกหนูล่ะก็ บอกย่านะ ย่าช่วยหนูจัดการเขา…ดื่มสิ อย่าหยุด ดื่มซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวเยอะๆ เราต้องกำเนิดลูกไวๆ แล้วกำเนิดลูกชายต่อ ย่าจะจูงมือหานถิงตัวน้อยไว้ข้างหนึ่ง แล้วอีกข้างหนึ่งก็จูงหวั่นหวั่นตัวน้อย…” เส้นผมของคุณนายหญิงลู่นั้นขาวหงอกไปหมดแล้ว แต่ว่าเธอยังมีสุขภาพจิตใจที่แข็งแรง และมีความเมตรตาและใจดีอ่อนโยน ถ้าหากเพิกเฉยต่อประเด็นที่เธอเป็นคนตลกล่ะก็ เซี่ยซีหวั่นชื่นชอบในตัวของเธอมาก ในเวลานี้เองเสียงของสาวใช้ดังขึ้น“คุณชาย อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ลู่หานถิงเดินลงมาชั้นล่าง เซี่ยซีหวั่นเงยหน้าขึ้น วันนี้ลู่หานถิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำ ซึ่งเป็นการแต่งตัวคลาสสิคของเทพบุตรสุดหล่อ และเนื้อผ้านั้นเป็นเสื้อผ้าที่ทำด้วยมือและถูกรีดโดยไม่มีรอยยับใด ๆ เขาเดินจากพรหมแดงด้านบนลงมาด้านล่าง ด้วยความสง่าผ่าเผยและความไฮโซที่มาพร้อมกับเขา และด้านหลังของเขาก็มีแม่ซี่ที่มีอายุคนหนึ่งเดินลงมาพร้อมเขา ในมือของเธอก็ถือผ้ามังกรไว้ผืนหนึ่ง และบนผ้ามังกรผืนนั้นก็มีเลือดติดอยู่เล็กน้อย แม่ซี่ยิ้มพร้อมกับกล่าวแสดงความยินดีกับคุณนายหญิงลู่ว่า“ท่านหญิง ยินดีด้วยค่ะ ขอให้ท่านได้อุ้มหลานในเร็วๆนี้นะคะ” “ดีดีดี พ่อบ้าน ให้รางวัลกับเธอ！” คุณนายหญิงลู่แจกอั่งเปาอย่างภาคภูมิใจ เซี่ยซีหวั่นแค่มองก็รู้แล้วว่าผ้ามังกรที่แม่ซี่ถือมาเป็นผ้ามังกรที่เธอกับลู่หานถิงร่วมห้องในเมื่อคืนนี้ และครั้งแรกของผู้หญิงมักจะมีเลือดไหล แต่ว่าพวกเขาไม่ได้มีอะไรกันนิ แล้ว…เลือดนั้นมาจากไหน？ ในเวลานี้เองลู่หานถิงก็หยุดอยู่ที่ด้านข้างของเธอ และเขาก็ย่อตัวลงพร้อมกับท่าทางที่มือล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ข้างหนึ่งของเขา จากนั้นเขาแนบไปที่หูของเธอแล้วกระซิบว่า“ฉันเป็นคนทำเอง ฉันคงไม่ได้ทำเรื่องที่มันเกินความจำเป็นใช่ไหม คุณ…ยังซิงอยู่ใช่ไหม？” เขาถามคำถามนี้ได้ตรงเกินไป และแม้แต่ความสัมพันธ์ด้านความรักเซี่ยซีหวั่นก็ไม่เคยมีมาก่อน ดังนั้นตอนนี้ใบหูที่ขาวดั่งหิมะของเธอก็แดงขึ้นมาทันที และกิริยาท่าทางของพวกเขาสองคนในขณะนี้ใกล้ชิดกันมาก ลู่หานถิงย่อตัวลงแล้วกระซิบกับเซี่ยซีหวั่น เหมือนกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่รักกันอย่างดูดดื่มที่เพิ่งแต่งงานกัน และในขณะนี้คุณนายหญิงลู่ก็รีบยกมือของเธอขึ้นมาแล้วปิดไปที่ดวงตาของเธอ“ย่ามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ย่าไม่มองๆ พวกคุณต่อเลย” ในขณะที่พูดอยู่คุณนายหญิงลู่ก็เปิดนิ้วที่ปิดตาของตัวเองอยู่ออก แล้วแอบมองพวกเขา ลู่หานถิงมองไปยังติ่งหูตัวเล็ก ๆที่แดงของเซี่ยซีหวั่น จากนั้นคิ้วที่หล่อเหลาของเขาก็เลิกขึ้น เผยให้เห็นถึงเสน่ห์ที่ชั่วร้ายของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่“วันเกิดอายุ20ปีของคุณยังไม่ถึง ถือว่าเธออายุเพิ่งประมาณ19ปี คง…ยังไม่เคยผ่านผู้ชายใช่หรือเปล่า？” เซี่ยซีหวั่นยังเด็กมาก และอายุเธอแค่19ปี ส่วนลู่หานถิงนั้นอายุ27ปีแล้ว เป็นช่วงวัยที่ผู้ชายกำลังรุ่งโรจน์ หล่อเหลาและเป็นผู้ใหญ่ เขาพยายามถามอย่างไม่ลดละแบบนี้ ทำให้พวกเขาสองคนยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้น ซึ่งเซี่ยซีหวั่นรู้สึกเพียงแค่ว่าลมหายใจที่อบอุ่นของเขาพ้นลงบนใบหน้าที่บอบบางของเธอ จนทำให้เธอรู้สึกอยากหลบหนี “คุณจะกินหรือเปล่า？” เซี่ยซีหวั่นหันกลับมา แล้วป้อนซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวที่อยู่ในช้อนของเธอไปในปากของเขาโดยตรง พยายามคิดที่จะปิดปากของเขา พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างตะโกนขึ้นทันที“คุณนาย นั่นมันช้อนของคุณนะครับ！” คุณชายมีโรคที่รักความสะอาดที่สาหัสมาก และช้อนนั้นก็เป็นช้อนที่คุณนายเคยใช้ พ่อบ้านจึงรีบไปหาน้ำยาบ้วนปากอย่างรวดเร็ว ขนตาที่เรียวยาวของเซี่ยซีหวั่นสั่นเล็กน้อย และเมื่อกี้เธอคิดแค่ว่าอยากปิดปากของเขา เลยใช้ช้อนของตัวเองป้อนให้เขาโดยตรง เอิ่ม… และเมื่อลู่หานถิงถูกป้อนไปหนึ่งคำเขาก็ยืนตัวตรง แล้วเขาก็ขมวดคิ้วอันหล่อเหลาของเขา จากนั้นกินซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวช้อนนี้ต่อหน้าต่อตาทุกคน พ่อบ้านตะลึงและประหลาดใจมาก คุณชาย…เป็นอะไรไป？ คุณชาย คุณมีโรคที่รักความสะอาดนะ คุณลืมไปแล้วเหรอ？ คุณนายหญิงลู่พยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ เธอมีอายุที่มากกว่า70ปีแล้ว และเธอเองก็มองคนได้แม่นยำ เธอแค่มองเซี่ยซีหวั่นก็รู้สึกชื่นชอบและประทับใจมาก ผู้หญิงคนนี้กับหลานชายของเธอนั้นเป็นชะตาฟ้าลิขิตที่ถูกกำหนดไว้ “ดีดีดี พวกคุณสองคนทานซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวถ้วยเดียวกันแล้ว ดูเหมือนว่าเหลนของย่าจะอยู่ในท้องของซีหวั่นในเร็วๆนี้แล้ว” คุณนายหญิงลู่ดีใจราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง เซี่ยซีหวั่นถือช้อนที่ป้อนให้ลู่หานถิงไว้ในมือ และมองซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวครึ่งถ้วยที่เหลืออยู่ แล้วครุ่นคิดว่าเธอจะกิน หรือไม่กินมันต่อ？ และในเวลานี้เองลู่หานถิงก็นั่งลง แล้วดวงตาที่แคบของเขาก็มองมาที่เธอ จากนั้นถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“ทำไมคุณไม่กินแล้วล่ะ รีบกินสิ เดี๋ยวมันเย็นนะ” “…” เซี่ยซีหวั่นรู้ว่าลู่หานถิงจงใจอย่างแน่นอน และเมื่อกี้เธอป้อนช้อนที่เธอเคยใช้ให้เขา ตอนนี้เขาเลยต้องการจะให้เธอใช้ช้อนอันนี้ต่อ อย่างนี้ก็เทียบเท่ากับว่าพวกเขาสองคน…จูบกันแล้ว “นั่นน่ะสิซีหวั่น ทำไมหนูไม่กินแล้วล่ะ รีบกินสิ เดี๋ยวยกมาให้หนูเพิ่มอีกหนึ่งถ้วย” คุณนายหญิงลู่กล่าว เซี่ยซีหวั่นรีบใช้ช้อนกินซุปเม็ดพุทรากับเมล็ดบัวที่เหลืออยู่ครึ่งถ้วยให้หมดอย่างรวดเร็ว“หนูอิ่มแล้วค่ะคุณย่า ไม่ทานแล้วค่ะ” เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาและน่ารักของหญิงสาวลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาขึ้นเล็กน้อย และเขารู้สึกว่าอารมณ์ค่อนข้างดี …… หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คุณนายหญิงลู่ก็ถามเซี่ยซีหวั่นขึ้น“ซีหวั่น เดี๋ยวหนูจะออกไปข้างนอกหรือเปล่า？” เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า“คุณย่า หนูจะกลับไปที่บ้านสักหน่อยค่ะ” “กลับบ้านน่ะสมควรอยู่แล้ว หานถิง หลานกลับไปพร้อมกับซีหวั่น และซื้อของขวัญไปด้วย มารยาทของลูกเขยจะละทิ้งและไม่มีไม่ได้” คุณนายหญิงลู่รีบเรียกลู่หานถิงอย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหวั่นห้ามไม่ทันแล้ว เพราะว่าตอนที่เธอจะห้ามลู่หานถิงได้เดินตรงเข้ามาแล้ว จากนั้นเขาก็พูดว่า“ได้ ไปด้วยกันเถอะ” พวกเขาทั้งสองคนออกจากรีสอร์ทโยวหลาน และมาถึงสนามหญ้า ลู่หานถิงเปิดประตูรถด้านข้างคนขับออกอย่างสุภาพบุรุษ“ขึ้นรถ” เซี่ยซีหวั่นโบกมือของเธอแล้วพูดขึ้น“ตอนนี้คุณย่าไม่เห็นแล้ว คุณไปยุ่งธุระของคุณเถอะ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับบ้าน” ลู่หานถิงเลิกคิ้วขึ้น“ไม่ใช่ว่าอยู่ต่อหน้าคุณย่าแล้วจะร่วมมือแสดงละครกับฉันเหรอ ขึ้นรถ อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม” ชายคนนี้นี่มันแข็งแกร่งและครอบงำจริง ๆ แต่ว่าหัวใจของเซี่ยซีหวั่นกระตุกขึ้นทันที ข้อตกลงอย่างสันติภาพที่เธอพูดเมื่อคืนนี้ เขาเห็นด้วยแล้ว！ เซี่ยซีหวั่นไม่ได้ปฏิเสธเขาต่อ แล้วขึ้นรถหรูไปอย่างเชื่อฟัง รถคันหรูกำลังแล่นอยู่บนถนน และพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก เพื่อหลีกเลี่ยงความลำบากใจ เซี่ยซีหวั่นจึงหันหน้าของเธอออกไปทางนอกหน้าต่างรถ เงาของลู่หานถิงสะท้อนอยู่บนกระจกรถที่สว่างและแวววาว ชายคนนี้กำลังขับรถอย่างตั้งใจ มือสองข้างอันใหญ่ของเขากดวางอยู่บนพวงมาลัยอย่างใจเย็น เขาเลี้ยวและเปลี่ยนเลนเพื่อเร่งความเร็วอย่างธรรมชาติ ราวกับก้อนเมฆที่ลอยและน้ำที่ไหลอยู่ เซี่ยซีหวั่นเห็นนาฬิกาเหล็กอันล้ำค่าที่สวมใส่อยู่บนข้อมือที่แข็งแรงของชายหนุ่ม ซึ่งนาฬิกานั้นมีราคาอยู่ที่หลักสิบล้าน เซี่ยซีหวั่นไม่รู้ว่า ตัวตนที่แท้จริงของเขาคือใคร เธอรู้เพียงแค่ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนได้บรรลุข้อตกลงสันติภาพแล้ว ซึ่งทำให้เธอสะดวกต่อการทำหน้าที่ของเธอในตระกูลเซี่ย สายตาของเซี่ยซีหวั่นจ้องมองไปที่วิวทิวทัศน์ที่กำลังแล่นผ่านกระจกรถ …… หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถหรูก็จอดลงที่หน้าประตูของตระกูลเซี่ย และเซี่ยซีหวั่นมองลงไปเพื่อถอดเข็มขัดนิรภัยที่อยู่บนตัวเธอออก แต่ว่า มันถอดไม่ออก “ฉันถอดให้” ลู่หานถิงเอนร่างยาวของเขามาถอดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ แล้วเซี่ยซีหวั่นก็ปล่อยมือ ให้ลู่หานถิงช่วยถอดออกให้ อันที่จริงตั้งแต่เมื่อคืนลู่หานถิงก็ได้กลิ่นหอมบนร่างกายของหญิงสาวแล้ว และตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนก็ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ภายใต้จมูกของเขาอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมที่อยู่บนร่างกายของหญิงสาว