บทที่ 5 มอบเธอให้กับผู้ชายคนอื่น

บทที่ 5 มอบเธอให้กับผู้ชายคนอื่น ลู่หานถิงเคยได้กลิ่นน้ำหอมที่หลากหลายบนร่างกายของผู้หญิง และน้ำหอมแบบที่เติมแต่งแบบนั้นทำให้เขารู้สึกรังเกียจ แต่กลิ่นหอมที่ออกมาจากบนร่างกายของหญิงสาวคนนี้น่าดมมาก ลู่หานถิงถอดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วถามขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า“คุณฉีดน้ำหอมอะไร？” น้ำหอม？ เซี่ยซีหวั่นส่ายหัว“ฉันไม่ได้ฉีดน้ำหอม” “แล้วทำไมร่างกายของคุณถึงได้หอมขนาดนี้…” ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้น แต่วินาทีต่อมาทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ เพราะระหว่างที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากของเขาแตะไปโดนริมฝีปากสีแดงของเซี่ยซีหวั่นเบาๆ ระหว่างกลางของเขามีผ้าคลุมหน้าบนใบหน้าเธอกั้นอยู่ และพวกเขาสองคนก็จูบกันโดยไม่คาดคิด ขนตาที่เหมือนพัดของเซี่ยซีหวั่นกะพริบไปมา นี่มัน…จูบแรกของเธอนะ！ ไม่นาน ลู่หานถิงก็ถอยออกมา ดวงตาที่ลึกและแคบของเขามองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า แล้วลูกกระเดือกของเขาก็ขยับไปมา“ฉันขอโทษด้วย เอางี้ไหม…ฉันให้คุณจูบฉันคืน？” เซี่ยซีหวั่นมองไปที่เขาแล้วพูดขึ้น“ฉันคิดว่า…ฉันควรจะตบหน้าของคุณ” ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากที่บางของเขาขึ้นเล็กน้อย แล้วส่งเสียงหัวเราะอันน่ารื่นรมย์ออกมาจากลำคอของเขา เซี่ยซีหวั่นเปิดประตูรถออก“ฉันไปก่อนแล้ว” “ฉันชื่อลู่หานถิง” เซี่ยซีหวั่นไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ส่งเสียงอืมออกมาเล็กน้อยเท่านั้น เพราะตอนนี้เธอไม่ได้สนใจชื่อของเขา เธอคิดแค่ว่าอยากจะไปเจอปู่ของเธอเท่านั้น “ฉันรู้แล้ว คุณลู่ ลาก่อน” เซี่ยซีหวั่นยืนอยู่ด้านนอกของรถยนต์แล้วโบกมืออันเล็ก ๆของเธอให้ลู่หานถิง วันนี้เซี่ยซีหวั่นสวมเสื้อไหมพรหมสีแดง และในขณะที่เธอโบกมือให้เขา เสื้อไหมพรหมก็โยกขึ้น และเผยเอวเล็ก ๆที่เหมือนกิ่งต้นวงศ์สนุ่นของเธอ และมือของลู่หานถิงที่กดทับอยู่ที่พวงมาลัยก็ค่อยๆลูบไล้เล็กน้อย เขาครุ่นคิดอยู่ในใจของเขาว่าเอวที่เล็ก ๆนั้นของเธอพอให้เขาโอบกอดหรือเปล่า？ “เดี๋ยวฉันมีประชุม ดังนั้นจะมารับคุณดึกหน่อย” “ไม่ต้อง…” ตอนที่เซี่ยซีหวั่นกล่าวปฏิเสธนั้นรถหรูได้ขับแล่นออกไปแล้ว …… และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ถูกเซี่ยเสี่ยวแด๋ที่ยืนอยู่ชั้นบนมองไว้ในดวงตาของเธอ ได้นิ เซี่ยซีหวั่นคนนี้ต่อหน้าแสร้งทำเป็นประพฤติตัวดี และเมื่อคืนเพิ่งจะแต่งงานกับคนที่ป่วยจนหมดหนทางเยียวยารักษาเพื่อเติมความยินดีมีสุข แต่มาวันนี้เธอก็คบกับผู้ชายคนอื่นแล้ว เซี่ยเสี่ยวแด๋มองไปยังรถหรูคันนั้น รถคันนั้นค่อนข้างดี แต่ไม่ใช่รถหรูระดับท็อปแบบนั้น แต่ว่า ป้ายทะเบียนของรถคันนั้น… ป้ายทะเบียนรถนั้นเซี่ยเสี่ยวแด๋ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ว่าเธอเคยได้ยินเพื่อนสนิทของเธอพูดมาก่อนว่า ป้ายทะเบียนนั้นสุดยอดมาก และมีอำนาจมากในเมืองทั่วทั้งเมืองของเมืองไห่ ผู้ชายที่เซี่ยซีหวั่นสมคบด้วยทำไมถึงมีป้ายทะเบียนแบบนั้น？ เซี่ยเสี่ยวแด๋สงสัยว่าตัวเองดูผิดไป เธอจึงขยี้ตาของเธอแล้วมองไปอีกครั้ง แต่รถหรูคันนั้นแล่นผ่านไปแล้ว เธอต้องดูผิดแน่เลย เซี่ยเสี่ยวแด๋รีบวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว แล้วเห็นเซี่ยซีหวั่นพอดี เธอจึงหัวเราะเยาะขึ้นอย่างดังในขณะนี้“เซี่ยซีหวั่น ผู้ชายที่ส่งคุณกลับมาเมื่อกี้เป็นใครเหรอ ไม่คิดว่าคุณจะทนกับความเหงาและโดดเดี่ยวไม่ได้ขนาดนี้เลยนะ ถึงได้เลี้ยงหนุ่มหน้าขาว(ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน)ไว้ด้วยคนหนึ่ง！” หนุ่มหน้าขาว？ ลู่หานถิง？ ในสมองของเซี่ยซีหวั่นปรากฏใบหน้าที่งดงามและหล่อเหลาใบนั้นของลู่หานถิงออกมา และรวมทั้งบุคลิกสไตล์ที่แข็งแกร่งและครอบงำที่เผยออกมาในความเป็นผู้ใหญ่ของเขา ซึ่งไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเอามาเชื่อมโยงกับหนุ่มหน้าขาวได้เลย เธอเองก็ไม่รู้ว่าหนุ่มหน้าขาวลู่หานถิงจะมีความรู้สึกและคำพูดอะไรที่ได้รางวัลฉายานี้ “คุณปู่ล่ะ ฉันจะพบคุณปู่” เซี่ยซีหวั่นอ้อมผ่านเซี่ยเสี่ยวแด๋โดยตรง แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน ภายในห้องชั้นบน คุณปู่เซี่ยนอนอยู่บนเตียง และเขาก็หลับแบบนี้มาเป็นเวลาสิบปีแล้ว และได้รับการประกาศจากแพทย์ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นผู้ร่างยักษ และในตระกูลเซี่ย นอกเหนือจากคุณแม่แล้ว คนที่รักเซี่ยซีหวั่นมากที่สุดก็คือคุณปู่เซี่ย เมื่อสิบปีก่อน ตอนเธออายุ9ขวบ แม่ของเธอเสียชีวิตจากอาการป่วย และมีอยู่วันหนึ่งเธอตื่นขึ้นมาและพบว่าเธอนอนอยู่ที่บนบันได และคุณปู่เซี่ยก็ล้มกลิ้งลงไปนอนอยู่ในกองเลือดอยู่ด้านล่าง จากนั้นเซี่ยเจิ้นกั๋วและคนรับใช้ก็พุ่งเข้ามาในขณะนี้ และไม่ว่าตอนนั้นเธอจะพยายามอธิบายแค่ไหน ทุกคนต่างก็ยืนยันว่าเธอเป็นคนที่ผลักคุณปู่ลงมาจากบันได หลังจากนั้นเซี่ยเจิ้นกั๋วก็หาหมอดูมาคนหนึ่ง แล้วหมอดูคนนั้นบอกว่าเธอคือดาวแห่งความหายนะ และโชคชะตาเธอก็พิบัติมาก ใครที่อยู่กับเธอ ต่างก็จะพบเจอแต่เรื่องหายนะ ดังนั้น เซี่ยเจิ้นกั๋วเลยส่งเธอที่มีเพียงอายุ9ขวบไปในชนบทในชั่วค่ำคืนนั้น และไม่มีการถามไถ่อะไรเกี่ยวกับเธออีกเลยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา และเซี่ยซีหวั่นเพิ่งมารู้ทีหลังว่า พ่อคนนี้ของเธอนั้นได้นอกใจในการแต่งงานตั้งแต่แรกแล้ว และเขาก็ขึ้นเตียงกับนักแสดงหญิงยอดนิยมหลี่หยู้หลัน และได้กำเนิดลูกสาวแล้วสองคน ซึ่งลูกสาวคนโตของเขาเซี่ยเหยียนเหยียนก็มีอายุที่โตกว่าเธอด้วย และครั้งนี้ที่เซี่ยซีหวั่นกลับมาบ้านในฐานะแต่งงานแทนก็คือ เธอจะตามสืบเรื่องราวความจริงของอดีต เซี่ยซีหวั่นจับชีพจรให้คุณปู่เซี่ย จากนั้นเอาเข็มเงินออกมา แล้วเจาะเข้าไปในจุดเลือดลมของคุณปู่ และพอเจาะเสร็จเซี่ยซีหวั่นก็เก็บเข็มเงินให้เรียบร้อย แล้วเธอก็ห่มผ้าให้คุณปู่ จากนั้นเธอก็กระซิบว่า“คุณปู่ คุณปู่วางใจเถอะ หนูจรักษาคุณปู่ให้หายอย่างแน่นอน และในไม่ช้า คุณปู่ก็จะฟื้นขึ้นมา” …… ในห้องครัว เซี่ยเสี่ยวแด๋หาหลี่หยู้หลันจนเจอ“คุณแม่ หนูมีเรื่องหนึ่งจะบอกคุณแม่ เมื่อกี้นี้เซี่ยซีหวั่นถูกชายคนหนึ่งส่งกลับมา และผู้ชายคนนั้นคือหนุ่มหน้าขาวที่เซี่ยซีหวั่นเลี้ยงไว้！” หลี่หยู้หลันกำลังตุ๋นรังนกอยู่ในห้องครัว และเมื่อได้ยินเช่นนี้เธอก็รู้สึกประหลาดใจ“เซี่ยซีหวั่นนี่เลี้ยงหนุ่มหน้าขาวแล้วเหรอ นางนี่มันช่างไร้ยางอายซะจริง ๆเลย！” “คุณแม่ คุณแม่ตุ๋นรังนกให้ใครทานคะ？” “ให้เซี่ยซีหวั่น” “อะไรนะ คุณแม่ หนูฟังไม่ผิดใช่ไหม？” หลี่หยู้หลันหยิบซองยาผงออกมา แล้วโรยไปในรังนก“กระวนกระวายอะไร แม่วางยาสลบไว้ในรังนกนี้ ในงานแต่งงานเมื่อคืนนี้ประธานหวังถูกตาต้องใจเซี่ยซีหวั่น และแม่เห็นว่าหุ่นของเซี่ยซีหวั่นค่อนข้างดี สามารถขายได้ในราคาที่ดี เพราะยังไงเธอก็แต่งงานกับผัวผีคนหนึ่ง ยังสามารถเป็นของเล่นให้ประธานแก่พวกนี้ได้ รอให้แม่ถ่ายภาพโป๊ะของเธอหลายๆรูป และตอนนั้นก็ไม่ต้องกลัวแล้วว่าเธอจะไม่เชื่อฟัง” เซี่ยเสี่ยวแด๋ชูนิ้วโป้งขึ้นมา แล้วกล่าวอย่างชื่นชมว่า“คุณแม่ คุณแม่ฉลาดมาก หนูไปซื้อเค้กที่ร้านเค้กก่อนนะคะ แล้วค่อยกลับมารอชมการแสดงทีหลัง！” หลี่หยู้หลันยกรังนกออกมา และเวลานี้เองเซี่ยซีหวั่นก็ลงมาจากชั้นบน จากนั้นหลี่หยู้หลันจึงรีบเอ่ยปากกล่าวขึ้นอย่างรวดเร็วว่า“ซีหวั่น ฉันตุ๋นรังนกให้คุณด้วยมือของฉันเอง รีบมาทานเถอะ” หลี่หยู้หลันตุ๋นรังนกให้เธอ และรังนกถ้วยนี้จะกินได้เหรอ？ เซี่ยซีหวั่นเม้มปาก แล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารอย่างไม่เสแสร้ง และหยิบช้อนขึ้นมาแล้วทานรังนกไปสองถึงสามคำ จากนั้นเธอยิ้มโง่ๆออกมาอย่างไร้เดียงสา“อร่อยจังเลยค่ะ คุณน้า ขอบคุณนะคะ” “ไม่ต้องขอบคุณ อร่อยก็ทานให้หมด”ภายในใจของหลี่หยู้หลันด่าว่าเธอคือนางโง่ แต่บนใบหนาของเธอก็แสดงรอยยิ้มออกมา ในไม่ช้า เซี่ยซีหวั่นก็รู้สึกหน้ามืดตามัว“คุณน้า คุณน้าให้หนูกิน…อะไร？” เซี่ยซีหวั่นล้มลงไปบนโต๊ะโดยตรง หลี่หยู้หลันยิ้มอย่างเย็นชา แล้วสั่งให้คนส่งเซี่ยซีหวั่นเข้าไปในห้องชั้นบนโดยตรง …… ในไม่ช้า ชายวัยกลางคนตัวอ้วนพุงโตก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น“คุณนายเซี่ย คนล่ะ คุณทำสำเร็จหรือเปล่า？” “ประธานหวัง เซี่ยซีหวั่นอยู่ในห้อง และยานี้พอทำให้เธอหลับสองชั่วโมงแล้ว คุณสามารถเพลิดเพลินกับมันได้สบาย” หลี่หยู้หลันยิ้มและกล่าว “คุณนายเซี่ย เรื่องนี้คุณทำได้สวย”ประธานหวังรีบวิ่งไปบนห้องอย่างใจจดใจจ่อ แต่หลี่หยู้หลันกลับดึงประธานหวังไว้“ประธานหวัง คุณตอบตกลงว่าคุณจะสมทบเงินให้บริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อ…” เมื่อวันตอนที่อยู่ในงานแต่ง ประธานหวังคนนี้เห็นร่างกายที่เรียวและสวยงามของเซี่ยซีหวั่นก็รู้สึกคันๆอยู่ภายในใจของเขา ดังนั้นเขาจึงบรรลุข้อตกลงกับหลี่หยู้หลัน “คุณนายเซี่ย คุณวางใจเถอะ ฉันพูดคำไหนคำนั้น”ประธานหวังรีบเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว …… ในห้อง ประธานหวังมองไปยังเซี่ยซีหวั่นที่นอนอยู่บนเตียงนอนก็รู้สึกน้ำลายไหลพราก และเขารีบถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วพุ่งเข้าไปหาเธอ“คนสวย ฉันมาแล้ว！”