บทที่ 7 เลี้ยงไหว คุณนายลู่ของฉัน

บทที่ 7 เลี้ยงไหว คุณนายลู่ของฉัน เขาหมายความว่าอย่างไร？ เขามองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอตามอำเภอใจของเขา ราวกับว่าแสดงนัยอะไรบางอย่างให้เธอ ซึ่งแน่นอนว่าวิธีการกล่าวขอบคุณที่ผู้หญิงกล่าวกับผู้ชายก็คือการจูบนั้นเอง ทันใดนั้นหัวใจของเซี่ยซีหวั่นก็สั่น และติ่งหูที่ขาวดั่งหิมะของเธอก็แดงขึ้นทันที“ไม่เข้าใจ” พูดจบเธอก็หันหน้ามองไปทางนอกหน้าต่าง และไม่ได้สนใจเขาอีก ลู่หานถิงมองไปยังเธอที่กำลังหลบหน้า เธอมีบุคลิกที่ฉลาด คล่องแคล่ว อิสระ ไม่พึ่งพาคนอื่น และไม่มอบความไว้วางใจกับใครง่ายๆ แต่หญิงสาวอายุ19ปีที่อยู่ต่อหน้าเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิงนั้นยังไงก็เป็นแผ่นกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ที่ไม่สามารถทนต่อการแซวของผู้ชายได้เลย เมื่อมาถึงไฟแดง รถหรูก็จอดหยุดอยู่ที่ไฟแดง และเซี่ยซีหวั่นก็เกาะอยู่ที่หน้าต่างแล้วเห็นร้านเค้กที่โด่งดังและมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองไห่ “อยากกินเค้กเหรอ？”เสียงทุ้มต่ำของลู่หานถิงดังขึ้นในหูของเธอ ดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหวั่นเผยความเศร้าหมองออกมาเล็กน้อย จากนั้นเธอก็พูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า“เมื่อก่อนแม่ของฉันพาฉันไปซื้อเค้กที่ร้านนี้เป็นประจำ” ลู่หานถิงหมุนพวงมาลัย แล้วจอดรถไว้ที่ข้างทาง“อยากกินก็ไปซื้อ” …… ร้านเค้กร้านนี้เป็นร้านเค้กที่ได้รับการยกย่องในเมืองไห่ และเป็นที่นิยมโดยเฉพาะในแวดวงลูกสาวของคนดัง และเค้กก็มีจำนวนจำกัดในแต่ละวัน เซี่ยซีหวั่นชอบกินเค้กมาตั้งแต่เด็ก และแม่ของเธอก็มักจะพาเธอมาซื้อเค้กที่ร้านนี้ประจำ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีสุดในความทรงจำของเธอ สิบปีแล้ว เซี่ยซีหวั่นไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลาสิบปีแล้ว ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่เธอไม่อยากให้ผู้ชายที่อยู่ข้างเธอคนนี้เห็น“เอิ่ม…คุณรอฉันสักครู่นะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง” เธอจะไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ ลู่หานถิงมองไปยังเงาของหญิงสาวที่หายไป และเมื่อกี้เขาก็เห็นเธอร้องไห้แล้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆที่ไม่โตเลยจริง ๆ จากนั้นเขาก้าวขาที่เรียวยาวของเขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านเค้ก และที่บังเอิญก็คือ เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็อยู่ในร้านเค้กร้านนี้ กับเพื่อนสนิทของเธอขงเจินเอ๋อเช่นกัน ขงเจินเอ๋อดึงแขนของเซี่ยเสี่ยวแด๋ไว้“เสี่ยวแด๋ เมื่อกี้คุณบอกว่าคนบ้านนอกคอกนาอย่างเซี่ยซีหวั่นได้เลี้ยงหนุ่มหน้าขาวไว้คนหนึ่ง ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า？“ เซี่ยเสี่ยวแด๋เย้ยหยันอย่างดูถูกแล้วพูดว่า“เรื่องจริงสิ ฉันเห็นกับตาของฉันเลยนะ ว่าหนุ่มหน้าขาวคนนั้นขับรถส่งเซี่ยซีหวั่นกลับบ้าน” “หนุ่มหน้าขาวตอนนี้ราคาแพงมากเลยนะ และเซี่ยซีหวั่นก็เพิ่งกลับมาจากชนบท เธอเอาเงินจากไหนมาเลี้ยงหนุ่มหน้าขาว？” เซี่ยเสี่ยวแด๋กล่าว“บอกให้ชัดเจนเลยคือหนุ่มหน้าขาวก็คือโฮสต์หรือผู้ชายขายน้ำนั้นเอง และโฮสต์เหล่านี้ต่างก็แบ่งแยกระดับเหมือนกัน เหมือนกับพวกที่ยอดเยี่ยม ที่มีหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างดี และท่าทางบนเตียงสุดยอดพวกนั้นราคาคืนหนึ่งก็หลักพันกว่า…” และในเวลานี้เองก็มีเสียงทุ้มต่ำที่หล่อเหลาและดึงดูดดังขึ้นมา“ผู้จัดการร้านครับ ฉันเอาเค้กก้อนหนึ่ง” เสียงนี้มันจะน่าฟังเกินไปหรือเปล่า สายตาของเซี่ยเสี่ยวแด๋และขงเจินเอ๋อต่างก็ถูกดึงดูดให้หันมองไปตามเสียง และเมื่อพวกเธอมองไปก็เห็นลู่หานถิงทันที และตอนนี้ลู่หานถิงก็ยืนสูงอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์อย่างหล่อเหลาและสง่าผ่าเผย โดยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำ และรูปร่างที่สูงกับขาที่ยาว ดั่งหุ่นนายแบบ และเขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ ก็ทำให้สายตาผู้คนรู้สึก“ว้าว”ได้อย่างสดใส พระเจ้า ผู้ชายคนนี้หล่อเกินไปหรือเปล่า ขงเจินเอ๋อยืนดูจนอึ้งไปสักพัก และเธอก็ดึงแขนเสื้อของเซี่ยเสี่ยวแด๋อย่างเงียบๆแล้วพูดว่า“เสี่ยวแด๋ ผู้ชายคนนี้ก็คือระดับยอดเยี่ยมที่เราพูดถึงเมื่อกี้เหรอ？” รูปลักษณ์ที่หล่อเหลา กับรูปร่างที่ดี และท่าทางสุดยอด… เซี่ยเสี่ยวแด๋ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อเหลาขนาดนี้มาก่อน และต่างก็บอกกันว่าภาพลักษณ์ที่ดีที่สุดของผู้ชายคือการบวกกันของอำนาจ ความร่ำรวย และฐานะ และตัวตนของลู่หานถิงที่สง่าผ่าเผยของเขาทำให้เขากลายเป็นคนที่ดูดีที่สุดในบรรดาผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงดำ และไม่มีใครเทียบได้ เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกหวั่นไหวและใจสั่น และขงเจินเอ๋อก็กระซิบพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาในขณะนี้“เสี่ยวแด๋ คุณว่าหนุ่มหน้าขาวที่เซี่ยซีหวั่นเลี้ยงไว้จะใช่ผู้ชายคนนี้หรือเปล่า？” “คุณพูดมั่วอะไรของคุณ！” เซี่ยเสี่ยวแด๋จ้องมองไปที่ขงเจินเอ๋อ“คนจนอย่างเซี่ยซีหวั่นแบบนั้น หนุ่มหน้าขาวที่เธอเลี้ยงไว้ต้องเป็นหนุ่มหน้าขาวที่ระดับต่ำที่สุด ที่น่าเกลียดและอ้วน และถ้าเธอสามารถเลี้ยงระดับยอดเยี่ยมแบบนี้ได้ล่ะก็ ฉันจะเรียกเธอว่าแม่นายเลย！” แน่นอนว่าเซี่ยเสี่ยวแด๋ไม่มีทางเชื่อว่าเซี่ยซีหวั่นจะสามารถเลี้ยงหนุ่มหน้าขาวได้เหมือนผู้ชายระดับยอดเยี่ยมที่อยู่ตรงหน้าแบบนี้ ในเวลานี้นี้เจ้าของร้านเค้กก็พูดขึ้นด้วยท่าทีที่เสียใจและขออภัยว่า“ขอโทษด้วยครับ เค้กชิ้นสุดท้ายของร้านเราในวันนี้ถูกคุณหนูสองคนนี้ซื้อไปแล้วครับ และเค้กของวันนี้ก็ขายจนหมดแล้วครับ คุณสามารถมาซื้อได้ในวันพรุ่งนี้และเช้ากว่านี้หน่อยครับ” เค้กชิ้นสุดท้ายถูกเซี่ยเสี่ยวแด๋ซื้อไปแล้ว หัวใจของเซี่ยเสี่ยวแด๋ที่ถูกเรียนชื่อเต้นรัวไปหมด และเธอก็รีบก้าวเท้าเดินมาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วมองไปที่ลู่หานถิงด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นและเขินอาย“คุณชาย คุณ…คุณอยากซื้อเค้กเหรอคะ ฉันสามารถให้เค้กชิ้นนี้กับคุณได้นะคะ แต่ว่า…เราเพิ่มเพื่อนวีแชทกันก่อนได้หรือเปล่า？” เซี่ยเสี่ยวแด๋ตกหลุมรักชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แล้ว ดังนั้นเธอจึงแทบจะอดไม่ได้ที่จะริเริ่มทักทายก่อน ฐานะของเธอดี และเธอก็เป็นสาวสวยที่อายุน้อย อีกทั้งมีหนุ่มๆที่ตามจีบเธอก็เยอะเช่นกัน แต่ที่น่าแปลกคือ ตอนที่เธอริเริ่มพูดคุยกับชายหนุ่มคนนี้ เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นและประหม่ามาก ในระหว่างที่เซี่ยเสี่ยวแด๋เต็มไปด้วยความคาดหวัง ลู่หานถิงไม่ได้มองหน้าของเธอเลยสักนิด และไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอสักนิด เขาเพียงแค่หยิบบัตรแบล็กโกลด์ของตัวเองออกมาเท่านั้น จากนั้นยื่นให้ผู้จัดการร้านแล้วพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นรบกวนอาจารย์ทำงานล่วงเวลาและช่วยฉันทำเค้กใหม่สักก้อนหนึ่ง” ทันทีที่ผู้จัดการร้านเห็นบัตรแบล็กโกลด์ของลู่หานถิง และด้านบนของการ์ดก็ฝังด้วยตัวหนังสือสีทองว่า“ลู่” ลู่ เป็นนามสกุลของตระกูลใหญ่ที่ไม่มีใครไม่รู้จักในเมืองไห่ และผู้จัดการร้านก็เดาออกถึงฐานะของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้ทันที เหงื่อที่หน้าผากของเขาไหลลงมาเป็นเสี่ยงๆ เพราะเขาคาดไม่ถึงว่าบุคคลใหญ่ที่มีอำนาจและความรู้ความสามารถของเมืองไห่คนนี้ จะมาถึงที่ร้านเค้กเล็ก ๆแห่งนี้ของเขา “คุณ…คุณ เชิญคุณรอสักครู่นะครับ ฉันให้อาจารย์ของเราทำให้คุณโดยเฉพาะชิ้นหนึ่ง” ผู้จัดการร้านวิ่งไปที่ห้องครัวด้านหลัง ส่วนเซี่ยเสี่ยวแด๋และขงเจินเอ๋อต่างมองดูด้วยความสับสนเล็กน้อย เพราะอะไรผู้จัดการร้านถึงต้องทำเค้กให้ชายหนุ่มคนนี้โดยเฉพาะ？ ซึ่งพวกเธอต่างก็ต่อแถวกันทั้งนั้น นี่มันการดูแลแบบระดับVvipของร้านเค้กนี้เลยนะ ในระหว่างที่ลู่หานถิงรออยู่ เขาก็ยื่นมือไปเอาหนังสือพิมพ์ธุรกิจมาอ่านฉบับหนึ่ง เซี่ยเสี่ยวแด๋ถูกเขาเมินเฉยโดยสิ้นเชิง และนี่ก็ทำให้เธอรู้สึกขายหน้ามาก แล้วเธอก็ยืนมือของเธอออกมาแล้วดึงชุดเดรสสายเดี่ยวของเธอออกเล็กน้อย โดยตั้งใจเผยให้เห็นถึงส่วนโค้งที่น่าดึงดูดของหน้าอกเธอ “โอ๊ย ฉันรู้สึกเวียนหัว” เซี่ยเสี่ยวแด๋แสร้งทำเป็นเวียนหัว แล้วร่างกายของเธอก็ล้มไปยังอ้อมแขนของลู่หานถิง เธอหลับตาลงแล้วคาดหวังว่าตัวเธอที่จะล้มเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่วินาทีต่อมา เสียงปังดังขึ้น เธอล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นโดยตรง ที่แท้ลู่หานถิงขยับตัวออกไปด้านข้างเล็กน้อย จนเซี่ยเสี่ยวแด๋ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นอย่างกับหมาที่กำลังกินขี้ และในเวลานี้เองเสียงที่ไพเราะและน่าฟังดังขึ้นมาจากด้านบนศีรษะของเธอ“เซี่ยเสี่ยวแด๋ ทำไมคุณถึงได้เคารพไหว้ฉันได้อลังการขนาดนี้ล่ะ？” เซี่ยเสี่ยวแด๋เงยหน้าขึ้นมอง แล้วเธอก็เห็นเซี่ยซีหวั่นโดยไม่คาดคิด เซี่ยซีหวั่นมาแล้ว และดวงตาที่สดใสของเธอก็กำลังมองไปที่เธอที่เหมือนหมาที่กำลังกินขี้อยู่ จากนั้นยังกะพริบตาของเธออย่างขี้เล่นและสนุกสนาน เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกไม่ดีไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ และเธอก็รีบลุกขึ้นด้วยความอับอาย“เซี่ยซีหวั่น คุณมาได้อย่างไร？” เซี่ยเสี่ยวแด๋แสดงท่าทีที่คาดไม่ถึงออกมา ว่าทำไมเซี่ยซีหวั่นถึงได้มาอยู่ในร้านเค้ก เพราะตอนที่เธอเดินออกมาจากบ้านประธานหวังคนนั้นได้เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วนิ เกิดเรื่องอะไรขึ้น？ และในขณะนี้เองลู่หานถิงก็เดินเข้ามาที่เธอ และยื่นแขนที่แข็งแรงของเขาออกมาแล้วกอดไปที่เอวที่บางและเล็กของเซี่ยซีหวั่น“ทำไมไปนานขนาดนี้？” เอวของเธอบางและเล็กมาจนเพียงพอที่จะให้เขาโอบกอดด้วยอุ้มมือเดียวเท่านั้น เซี่ยเสี่ยวแด๋และขงเจินเอ๋อสูดลมหายใจเข้าแล้วสงสัย เซี่ยซีหวั่นกับผู้ชายคนนี้？ “เซี่ยซีหวั่น เขาเป็นอะไรกับคุณ？” เซี่ยเสี่ยวแด๋รีบถามขึ้นอย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหวั่นเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า“คุณไม่ใช่บอกว่าเขาคือหนุ่มหน้าขาวของฉันเหรอ？”