บทที่ 10 รอยกัดที่หัวไหล่ของเขา

บทที่ 10 รอยกัดที่หัวไหล่ของเขา เซี่ยซีหวั่นถูกส่งตัวไปที่ชนบทตั้งแต่ตอนเธออายุ9ขวบ และเธอก็ไม่ควรที่จะคาดหวังอะไรกับพ่อของเธอเซี่ยเจิ้นกั๋วคนนี้อีก และแน่นอนสายนี้ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจใด ๆเลย เซี่ยเจิ้นกั๋วยังคงเป็นเซี่ยเจิ้นกั๋วที่เธอรู้จัก คนที่คลั่งคล้ายและหมกมุ่นกับการแพทย์ และรักหน้าตามาก อีกทั้งยังอยากจะพัฒนาและส่งเสริมบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อให้เจริญรุ่งเรือง และตอนนี้ลูกสาวที่เขาภาคภูมิใจมากที่สุดก็คือเซี่ยเหยียนเหยียน แต่กลับลูกสาวที่กลับมาจากชนบทคนที่ของเขาสามารถเอามาแต่งงานแทนเพื่อเติมความยินดีมีสุข และนอนกับคนอื่น “หนูรู้แล้วค่ะ คุณพ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูไปแน่ค่ะ” การเชื่อฟังของเธอทำให้น้ำเสียงของเซี่ยเจิ้นกั๋วอ่อนลงเล็กน้อย“ซีหวั่น หนูแต่งงานไปเพื่อเติมความยินดีมีสุข และสามีที่ป่วยจนหมดหนทางเยียวยารักษาของหนูคนนั้นไม่นานเขาก็ตาย รอให้เรื่องของประธานหวังเสร็จเรียบร้อยแล้ว พอถึงเวลาพ่อค่อยหาครอบครัวที่ดีให้ลูกใหม่อีกครั้งนะ” “ถ้าอย่างนั้นก็ขอขอบคุณคุณพ่อล่วงหน้าก่อนนะคะ” เซี่ยซีหวั่นวางสายโทรศัพท์ลง และปิดเครื่องโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นเซี่ยซีหวั่นก็หลับตาลงในอ้อมกอดของลู่หานถิง ที่จริงแล้วภายในใจของเธอรู้สึกเศร้าและเสียใจมาก เธอมันเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง เธออยากได้ความรักและความอบอุ่นจากพ่อแม่ของตัวเอง เหมือนกับเด็กปกติทั่วไป ที่มีชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุข แต่ว่าสำหรับเธอแล้วสิ่งเหล่านี้มันเป็นได้เพียงแค่ความคาดหวังเท่านั้น เธอไม่มีบ้าน เธอมันเป็นเด็กป่าคนหนึ่งที่ไม่มีพ่อและแม่คอยรักและห่วงใย บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกหนาว เซี่ยซีหวั่นจึงขดตัวเข้าสู่อ้อมแขนของลู่หานถิง อ้อมแขนของเขานั้นมั่นคงและอบอุ่นมาก และสามารถปกป้องผู้หญิงคนไหนก็ได้จากมรสุมลมและฝนได้ ศีรษะของเธอนอนอยู่ในอ้อมอกของเขา ตุบ ตุบ ตุบ เสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขาทำให้เธอรู้สึกมีความปลอดภัยมาก เซี่ยซีหวั่นนึกว่าตัวเองจะนอนไม่หลับ แต่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มคนนี้เธอนอนหลับจนถึงรุ่งสาง และนอนหลับสบายตลอดคืน …… ลู่หานถิงค่อยๆลืมตาขึ้นช้า ๆ และตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว แสงแดดยามเช้าที่สดใสส่องผ่านม่านหน้าต่างเป็นชั้น ๆเข้ามา และโปรยละอองแสงสีเหลืองนับไม่ถ้วนในอากาศ ลู่หานถิงลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ และยังคงมีความงัวเงียอยู่เล็กน้อย หลายปีแล้ว หลายปีแล้วที่เขาไม่เคยนอนหลับจนถึงเช้าตรู่ และลืมตาตื่นขึ้นมาตามธรรมชาติในท่ามกลางแสงยามเช้าที่สวยงามนี้ ลู่หานถิงหลับตาลงเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือไปกอดหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง เขารู้ว่าเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งคืน เพราะว่าในอ้อมแขนของเขายังคงมีกลิ่นกายที่หอมและความอบอุ่นของเธอหลงเหลืออยู่เล็กน้อย แต่ว่า เขากลับโอบกอดไม่โดนอะไรสักอย่าง ในอ้อมแขนของเขานั้นว่างเปล่า เพราะว่าเซี่ยซีหวั่นไม่อยู่แล้ว ทันใดนั้นเองลู่หานถิงเองก็หมดความรู้สึกอยากนอนต่อ จากนั้นเปิดผ้าห่มไหมออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง และในขณะนี้เองประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก พ่อบ้านลุงฝูเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข“คุณชาย คุณตื่นแล้วเหรอครับ？ตอนที่คุณนายออกไปได้บอกกับผมไว้ว่าอย่ารบกวนคุณชาย ให้คุณชายนอนต่ออีกหน่อย และนี่ก็หลายปีแล้ว คุณชายสามารถนอนหลับจนตื่นเองตามธรรมชาติโดยไม่คาดคิดมาก่อน และแม้แต่เรื่องที่คุณหนานยวนไม่สามารถทำได้ แต่คุณนายกลับทำได้ บนร่างกายของคุณนายคนนี้มีพลังพิเศษอะไรกันครับ？” ลุงฝูรู้สึกคาดไม่ถึงอย่างมาก ซึ่งสุขภาพร่างกายของคุณชายตัวเองเขารู้ดีที่สุดแล้ว และเมื่อคืนที่คุณนายเดินเข้าในห้องทำงานเขาก็รู้สึกกังวลมาก แต่ว่าคุณชายกลับกอดคุณนายจนหลับตลอดทั้งคืน ลู่หานถิงมองไปที่ด้านนอกประตู“คุณนายล่ะ？” “รายงานคุณชาย คุณนายบอกว่าเธอไปจัดการธุระบางอย่างด้านนอกครับ แล้วจะกลับมาในคืนนี้” “เธอได้บอกหรือเปล่าว่าไปที่ไหน？” “ไม่ได้บอกไว้ครับ” “โอเค รู้แล้ว” ลู่หานถิงกลับไปยังห้องนอน แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ และเมื่อเขาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ก็เห็นรอยของฟันซี่เล็ก ๆที่กัดไว้ลึกๆตรงหัวไหล่ของเขาในกระจก ซึ่งคนที่กัดก็คือเธอนั้นเอง ลำพังมองแค่รอยฟันซี่เล็ก ๆนี้ก็พอนึกได้แล้วว่าตอนที่เธอกัดนั้นเธอใช้แรงกัดมากขนาดไหน และตอนนี้เธอก็ทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายของเขาแล้ว วันนี้ลู่หานถิงไม่ได้เข้าบริษัท แต่เขาทำงานอยู่ที่ห้องทำงานในห้องของเขา และพอตกดึกเขามองไปที่นาฬิกาที่อยู่ในข้อมือของเขา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาสองทุ้มแล้ว แต่เซี่ยซีหวั่นยังไม่กลับมา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่เขาไม่ได้ส่งข้อความหาเธอ และไม่ได้โทรศัพท์หาเธอ แต่ลู่หานถิงรู้สึกว่าในใจของเขารู้สึกอึดอัด และไม่พอใจเล็กน้อย และทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือถืออันไพเราะก็ดังขึ้น มีสายเรียกเข้ามา ลู่หานถิงกดปุ่มรับสาย“ฮัลโหล” เสียงของโห้วซีจื๋อรีบดังขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว“พี่สอง พี่ไม่ได้ออกมาเล่นนานมาแล้วนะ คุณย่าหาหญิงสาวคนหนึ่งมาแต่งงานกับพี่ พี่กำลังหลงใหลและคลั่งไคล้อยู่ จนใช้ชีวิตแบบผู้นำที่ดูแลครอบครัวแล้วใช่หรือเปล่า ？” อะไรนะ… ผู้นำที่ดูแลครอบครัว？ ลู่หานถิงขมวดคิ้วอันหล่อเหลาของเขา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า“ถ้ายังพูดไร้สาระอีกล่ะก็วางแล้วนะ” “อย่าสิพี่สอง ออกมาสนุกกัน ผมกับพี่เย่จิ่นรอพี่อยู่ที่บาร์ 1949นะ” …… ณ บาร์ 1949 ภายในห้องโถงวีไอพีที่ลับตาคน ลู่หานถิงนั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้าสุด และคีบบุหรี่ไว้สูบม้วนหนึ่งภายในนิ้วมือที่เรียวยาวของเขา ควันของบุหรี่รอยเต็มไปหมดจนทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาพร่ามัว และสามารถเห็นเฉพาะแค่คิ้วที่เย็นชา ที่ขวดอยู่ของเขาเท่านั้น โห้วซีจื๋อกำลังรินไวน์พร้อมพูดขึ้น“พี่สอง พี่เป็นอะไร ทำไมเข้ามาถึงก็สูบแต่บุหรี่ ผมว่านะไฟภายในของพี่ร้อนเกินไป ต้องดับไฟหน่อย” พูดอยู่โห้วซีจื๋อก็ผลักผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาไปหนึ่งคนแล้วพูดว่า“พี่สอง คนนี้คือสาวยอดนิยมที่สุดที่มาใหม่ ยังสะอาดอยู่ และผมก็เก็บไว้ให้พี่โดยเฉพาะ เสี่ยวยิง คุณสามารถให้พี่สองของฉันดื่มไวน์แก้วนี้หรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณแล้ว” บาร์ 1949เป็นสถานที่ที่เสียเงินสำหรับผู้ชายมาโดยตลอด และด้านในนี้สิ่งที่ไม่ขาดเลยก็คือสาวสวย ซึ่งผู้ชายที่มาที่นี่นั้นในหนึ่งคืนจะใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมาก และแน่นอนว่าบาร์แห่งนี้เป็นธุรกิจของตระกูลโห้ว ตระกูลลู่ กู้ โห้ว ซูยักษ์ใหญ่ทั้งสี่ของเมืองไห่ วันนี้มารวมกันครบสามตระกูล และบุคคลสามคนนี้สวมกางเกงตัวเดียวกันและเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก และเมื่อหญิงสาวถูกผลักไปยังด้านข้างของชายหนุ่ม ใบหน้าที่ไร้เดียงสาและสวยงามของเสี่ยวยิงก็แดงขึ้นมาทันที ลู่หานถิงในคืนนี้สวมเสื้อและกางเกงสีดำที่เรียบง่าย ซึ่งบุคคลที่คุมตระกูลลู่คนนี้แม้แต่ขณะที่เขาสูบบุหรี่เขาก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่และประสบความสำเร็จ ควบคู่กับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ต่อให้เขาไม่ให้เงินเสี่ยวยิงก็เต็มใจที่จะอยู่กับเขา เสี่ยวยิงยกแก้วไวน์ขึ้นมา แล้วยิ้มและกล่าวอย่างเขินอาย“คุณชายลู่ ดื่มไวน์สักแก้วหนึ่งไหมค่ะ？” ลู่หานถิงได้กลิ่นน้ำหอมที่เติมแต่งที่อยู่บนร่างกายของเสี่ยวยิงอย่างรวดเร็ว และเขาเหลือบมองไปที่เสี่ยวยิงเบาๆแล้วพูดว่า“อยู่ห่างๆฉันหน่อย” ใบหน้าที่สวยงามของเสี่ยวยิงเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดขึ้นมาทันที โห้วซีจื๋อรีบไล่เสี่ยวยิงออกไปอย่างรวดเร็ว“พี่สอง พี่เงียบขรึมมาหลายปีแล้วนะ พี่ไม่มีความรู้สึกสนใจกับผู้หญิงจริงเหรอ คุณย่าไม่อนุญาตให้ผมไปเล่นกับพี่แล้ว เพราะกลัวว่าพี่กับผมจะเกย์กัน” และกู้เย่ย่จิ่นที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยปากพูดขึ้นในขณะนี้“หานถิง ได้ข่าวว่าตระกูลเซี่ยแต่งลูกสาวของเขาให้คุณคนหนึ่ง ชื่อว่าเซี่ยซีหวั่นเหรอ” ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ลู่หานถิงก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่กู้เย่ย่จิ่น กู้เย่ย่จิ่นมีหน้าตาที่หล่อมาก และบนใบหน้าของเขาก็สวมแขนตาสีอ่อนอันอ่อนโยนอยู่ เขาจิบไวน์แดงที่อยู่ในมือของเขาจากนั้นมองไปข้างหน้า“ดูสิว่าคนนั้นคือใคร？” ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเห็นร่างที่ผอมบางของเซี่ยซีหวั่น อย่างรวดเร็ว และด้านข้างของเซี่ยซีหวั่นยังมีผู้ชายอยู่อีกหนึ่งคน ซึ่งผู้ชายคนนี้ก็คือประธานหวังที่อ้วนลงพุงคนนั้นนั่นเอง “แม่งเอ๊ย” โห้วซีจื๋อตบไปที่โต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน“พี่สอง ทำไมเซี่ยซีหวั่นคนนี้ถึงได้ดื่มเหล้ากับชายแก่ล่ะ เธอกล้าสวมเขาให้พี่ได้ยังไง！” โห้วซีจื๋อหยิบขวดไวน์ขึ้นมาและกำลังจะพุ่งเข้าไป คุณชายของตระกูลโห้ว ซึ่งก็คือผู้พิชิตของเมืองไห่นั้นเอง“พี่สอง ฉันไปสั่งสอนพวกเขาเพื่อระบายความโกรธให้พี่！”