已经是第一章了
บทที่ 12 กัดริมฝีปากเขาจนแตก
บทที่ 12 กัดริมฝีปากเขาจนแตก
น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาข้างหู
เซี่ยซีหวั่นกะพริบตาเล็กน้อย ลู่หานถิง？
เธอเงยหน้าขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอและขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
“คุณมาได้อย่างไง？” เซี่ยซีหวั่นตกตะลึงมาก เพราะคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเจอเขาที่นี่
ลู่หานถิงกดข้อมือเรียวงามของเธอติดอยู่บนผนัง ร่างกายที่สูงใหญ่นั้นใกล้ชิดเธอมาก บีบจนร่างกายที่อรชรของเธอนั้นแนบติดกับผนังและหน้าอกของเขา“ถ้าผมยังไม่มาอีก หัวของผมคงจะขึ้นเขาแน่นอน”
“หมายความว่ายังไง？” เซี่ยซีหวั่นคิดไม่ออกว่าในตอนแรก
ลู่หานถิงยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เสแสร้งกับผมเหรอ？ประธานหวังที่อยู่ข้างนอกคือใคร？”
เซี่ยซีหวั่นรู้ว่าเขาเข้าใจผิด เธอรีบอธิบายเสียงเบาออกมา“ฉันกับประธานหวังไม่มีอะไรกัน ก็แค่มาคุยธุระกันก็เท่านั้นเอง”
“ออ จัดการธุระต้องขึ้นไปเต้นอะโกโก้บนเวทีด้วยเหรอ？”
“ฉัน…” เซี่ยซีหวั่นขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “คุณลู่ คำพูดของคุณวันนี้แปลกๆ พวกเราได้ทำสัญญาต่อกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าต่างฝ่ายต่างไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน…”
วินาทีต่อมาด้านหน้าได้มืดมนลง เพราะ ลู่หานถิงจูบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ
สายตาของเซี่ยซีหวั่นตกใจและตัวสั่นเล็กน้อย และรีบขัดขืน “คุณลู่ คุณทำแบบนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิง มองลงมา และดึงเธอให้ไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “สัญญาระหว่างเรารวมไปถึงจูบคุณไม่ได้ด้วยหรือไม่ ตอนนี้ผมจูบคุณ คุณจะทำอะไรผมได้？”
“…”
เขากำลังทำตัวเป็นอันธพาลใช่ไหม？
“คุณลู่ คุณปล่อยฉันก่อน！”
เซี่ยซีหวั่นผลักและดันหน้าอกของเขาให้ออกห่างอย่างเต็มแรง ระหว่างที่ขัดขืนนั้นได้ยินเสียง“เคาะเคาะ”ดังขึ้นมา เสียงของประธานหวังดังขึ้นมาจากด้านนอก “เซี่ยซีหวั่น คุณทำอะไรข้างในเหรอ ผมเหมือนได้ยินเสียงอะไรดังมาจากข้างใน”
เซี่ยซีหวั่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตกใจจนไม่กล้าขยับเขยื่อน “ฉัน…ฉันไม่ระวังเลยหกล้ม ไม่มีอะไร”
“ถ้าอย่างนั้นคุณเร็วหน่อย ผมรอไม่ไหวแล้ว”
“รู้แล้ว”
ระหว่างที่เซี่ยซีหวั่นพูดคุยกับประธานหวังที่อยู่ข้างนอกอยู่นั้น เธอมีความรู้เหมือนสึกริมฝีปากของลู่หานถิงค่อยๆจูบเลื่อนลงมาตามผ้าคลุมหน้า จากนั้นได้ยื่นหน้าเข้าไปข้างใน…
ริมปากนุ่มนั้น เขาได้จูบมันลงมา
ครั้งที่แล้วบนรถเขาจูบโดนเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่านั่นมีผ้าคลุมหน้ากั้นอยู่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาจูบจริง
เซี่ยซีหวั่นที่ตื่นเต้นมากอยู่แล้วในตอนแรก“โฮ่ง”ทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก เขาเหมือนได้กลิ่นความเป็นผู้ชายโชยมาจากร่างกายของเขา เขาได้สูบบุหรี่ เพราะมีกลิ่นบุหรี่จางๆหลงเหลือลอยขึ้นมา
ลู่หานถิงไม่ได้หลับตาลง จ้องมองไปที่ดวงตาสวยงามคู่นั้นของหญิงสาว มองเห็นสายตาที่กะพริบไปมา ดวงตาดำคู่นั้นหมุนไปมาเหมือนได้รับความตกใจไม่น้อย ความไร้เดียงสานี้หาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ
ทำให้เขานึกถึงภาพที่เธอขึ้นไปเต้นอะโกโก้บนเวทีเมื่อกี้ ร่างอรชรนั้นดึงดูดให้ผู้ชายหลงใหลไม่น้อย เธอก็คือตัวละครในหนังสือที่เขาเปรียบเปรยผู้หญิงสวยมักนำความพินาศมาให้
พ่อบ้านถาม เธอมีเสน่ห์อะไรกันแน่？
ผู้หญิงคนนี้ที่เจอกันบนรถไฟ แต่งงานกับเขาแทนผู้หญิงคนอื่น ในตอนแรกเขาแค่รอดูท่าทีสถานการณ์เท่านั้น
แต่สิ่งที่วิ่งผ่านเข้ามาในสมองของเขาล้วนเป็นความสดใส ความฉลาด ความใจเย็น ความแพรวพราวในตัวเธอทั้งนั้น
และในบางครั้งเธอก็ขี้เล่น เจ้าเล่ห์ เหมือนดังสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย
แต่สำหรับบางเรื่อง เธอก็ไร้เดียงสาดั่งกระดาษสีขาว
ลู่หานถิงมีความสับสนในบางครั้ง เวลานี้เซี่ยซีหวั่นอ้าปากขึ้น และกัดลงไปเต็มแรงที่ริมฝีปากของเขา
ซือ
ตอนที่ลู่หานถิงคลายตัวเธอออกนั้นรู้สึกถึงริมฝีปากตัวเขาเองถูกกัดจนเป็นแผล และทำให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติของเลือด
“คุณเป็นสุนัขเหรอ ถึงชอบกัดคนขนาดนี้” ลู่หานถิงยกมือขึ้นแล้วลูบไล้ลงไปที่ริมฝีปากที่ถูกกัดจนเป็นแผล
เซี่ยซีหวั่นโกรธมาก เขาส่งเสียงหึดังออกมา“ใครให้คุณมารังแกฉันหล่ะ！”
มองดูคิ้วและดวงตาของหญิงสาวที่มีชีวิตชีวาขึ้นเพราะความโกรธนั้นลู่หานถิงจากมีไม่พอใจและหดหู่ใจอยู่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที “ งั้นผมขอโทษคุณแล้วกัน ขอโทษนะ”
เซี่ยซีหวั่นมองไปที่เขา “คุณลู่ เรามาคุยกันให้เข้าใจก่อน คุณวางใจได้ ตอนนี้ฉันยังอยู่ในฐานะภรรยาของคุณอยู่ฉันไม่มีวันสวมเขาให้คุณเด็ดขาด แต่ถ้าผู้ชายคนอื่นมาชอบฉัน คิดอะไรกับฉัน นี่ไม่ใช่ความผิดของฉัน ดังนั้นนี่ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้คุณสงสัยในตัวฉันแล้วเอามาเป็นข้ออ้างในการรังแกฉันได้”
ลู่หานถิงรู้สึกเหมือนตัวเองถูกสั่งสอน เขายิ้มออกมาจางๆเล็กน้อย“ฟังจากที่คุณพูด ผมไม่สามารถหึงคุณได้เลยเหรอ？”
หึง…เหรอ？
คำพูดนี้ทำให้เซี่ยซีหวั่นตกตะลึงเล็กน้อย ดังนั้น พฤติกรรมต่างๆที่เขาแสดงออกมาเมื่อกี้เป็นเพราะว่า…ความหึงเหรอ？
เธอไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะหึงเธอ
เวลานี้ประธานหวังที่อยู่ข้างนอกได้ส่งเสียงเร่งดังขึ้นมาอีกครั้ง “เซี่ยซีหวั่น คุณเสร็จหรือยัง ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีกผมจะเข้าไปแล้วนะ พวกเรามาอาบน้ำคู่ด้วยกันดีกว่า”
ประธานหวังยิ้มออกมาอย่างหื่นกาม
ลู่หานถิงเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หรี่ตาที่คมเข้มนั้นลงมาเล็กน้อย เขาก้าวเท้ายาวๆเตรียมที่จะเดินออกไป
ดูท่าทีของเขาเหมือนจะออกไปชกต่อยกับคนอื่น เซี่ยซีหวั่นจึงรีบคว้าตัวเขาไว้ “คุณลู่ คุณจะทำอะไร？”
ลู่หานถิงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ผมยังไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะอาบน้ำคู่กับคุณ แล้วเขาคิดว่าเขาเป็นใครเหรอ？”
ใบหน้าของเซี่ยซีหวั่นแดงขึ้นมาเล็กน้อย ปลอบเขาเสียงเบา“คุณลู่อย่าเพิ่งโกรธ เดี๋ยวฉันจัดการให้คุณเอง”
“คนนี้ให้ผมจัดการเอง”
“ไม่ได้ คุณลู่ ฉันเคยพูดแล้ว ว่าฉันไม่อยากพึ่งพาอาศัยใคร จนทำให้ตัวเองขี้ขลาดอ่อนแอ ดังนั้นเรื่องของฉันฉันจัดการเอง คุณไม่ต้องยุ่ง”เซี่ยซีหวั่นพูดยืนยันออกมา
ลู่หานถิงมองไปที่เธอ และไม่ได้พูดอะไร
“คุณรอข้างในนี้ ฉันออกไปก่อน” เซี่ยซีหวั่นดึงผ้าม่านในห้องน้ำออกแล้วเดินออกไปข้างนอก
……
ประธานหวังรอไม่ไหวแล้ว เขาจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องน้ำน้ำปรากฏว่าเซี่ยซีหวั่นเดินออกมาพอดี “เซี่ยซีหวั่น ทำไมคุณยังไม่ได้อาบน้ำ？”
ริมฝีปากแดงของเซี่ยซีหวั่นโค้งขึ้นมาเล็กน้อย“จู่ๆฉันก็ไม่อยากอาบน้ำขึ้นมา”
“ได้ได้ได้ เดี๋ยวอาบน้ำพร้อมกัน สาวน้อย รีบมาเร็ว” ประธานหวังถลาตัวเข้าไปหา
หลี่หยู้หลันได้เฝ้าอยู่ด้านนอกตลอด เพราะกลัวจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น ดังนั้นหลี่หยู้หลันจึงเอาหูแนบติดกับประตูไว้เพื่อแอบฟัง
จู่ๆภายในห้องก็เงียบกริบไม่มีเสียงขึ้นมา
หลังจากนั้นผ่านไปสักพัก มีเสียงผิดปรกติ ดังโป้งออกมา
เกิดอะไรขึ้นเหรอ？
เซี่ยซีหวั่นตอบตกลงจะมาตามนัดอย่างง่ายดาย หลี่หยู้หลันรู้สึกในนี้ต้องมีแผนการอะไรแอบแฝงแน่นอน ตอนนี้ได้ยินเสียงผิดปรกติดังขึ้น เธอรีบไปผลักประตูแล้วเดินเข้าไปข้างในห้อง
“ประธานหวังเกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
ในห้องไม่มีคน
บนเตียงก็ไม่มีคน
หลี่หยู้หลันรู้สึกแปลกประหลาดมาก เธอจึงหันตัวกลับ แต่ประธานหวังที่ถอดเสื้อผ้าช่วงบนออกแล้วถลาเข้ามาหา แล้วอุ้มเธอไว้
“สาวน้อย รีบมาสนุกและมีความสุขกับผมกันดีกว่า”
หลี่หยู้หลันถูกทับล้มลงไปที่เตียงนอน ตอนที่เธอกำลังงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่นั้นประธานหวังได้ปลดกระดุมเสื้อของเธอออกแล้ว
已经是最新一章了
加载中
