บทที่ 14 สาวน้อยขี้หึง

บทที่ 14 สาวน้อยขี้หึง โห้วซีจื๋อที่ยืนอยู่ข้างๆสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดไปหรือเปล่า หนุ่ม… หนุ่มหน้าขาว？ ใคร？ พี่รองของเขาเหรอ？ เชี่ย！ สายตาที่คมเข้มของลู่หานถิงมองไปที่เช็คใบนั้น จากนั้นจ้องมองไปที่ใบหน้าของเซี่ยเสี่ยวแด๋ น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ฟังแล้วดูเย็นชาห่างเหิน “หมายความว่ายังไง？” วันนั้นที่ร้านเค้กเซี่ยเสี่ยวแด๋ได้เคยเจอชายหนุ่มคนนี้มาก่อนแล้ว ครั้งนี้เมื่อเจอกันอีกครั้งหัวใจก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนเช่นเคย เธอหน้าแดงและมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่ติดของชายหนุ่มอย่างหลงใหล และพยายามแสดงความเหนือกว่าออกมาต่อหน้าหนุ่มหน้าขาวคนนี้ “เช็คใบนี้ให้นาย หลังจากนี้นายไม่ต้องอยู่กับเซี่ยซีหวั่นแล้ว ฉันรับเลี้ยงนายเอง” โห้วซีจื๋อ，… เขาเห็นอะไรเหรอ ไม่อยากเชื่อว่าในชีวิตนี้เขาจะมีโอกาสได้เห็นมีคนเอาเช็คให้พี่รองเพื่อเป็นเงินเลี้ยงดู โลกนี้เกิดอะไรขึ้น หรือมันเป็นภาพลวงตาเหรอ？ สองมือของลู่หานถิงสอดเข้าไปในกางเกง แล้วยิ้มแสยะออกมาที่มุมปากเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดปฏิเสธหรือคำพูดดูถูกอะไรออกมา แต่รอยยิ้มแสยะนั้นทำให้สีหน้าของเซี่ยเสี่ยวแด๋แดงก่ำขึ้นมา เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน เธอเป็นคุณหนูของตระกูลเซี่ยแท้ๆ และเขาก็เป็นแค่หนุ่มหน้าขาวคนหนึ่ง แต่ท่าทางที่เขาแสดงออกมาแม้แต่สายตาที่มองมาก็เหมือนคนที่อยู่เหนือชั้นกว่า ทำให้เธอมีความรู้สึกอับอายและด้อยค่าไปเลย “นาย…นายยิ้มอะไร？” ลู่หานถิงยักคิ้วเล็กน้อย“ ไม่มีอะไรหรอก การมีความมั่นใจในตัวเองเป็นเรื่องดี แต่ก็ควรกลับไปส่องกระจกที่บ้านดูบ่อยๆ”ได้”ก็ดี” พูดจบลู่หานถิงก็ก้าวเท้าแล้วเดินออกไป ความกระตือรือร้นของเซี่ยเสี่ยวแด๋เหมือนโดนน้ำเย็นราดใส่หัว ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะถูกหนุ่มหน้าขาวปฏิเสธ？ ตอนนี้แม้แต่หนุ่มหน้าขาวก็กล้าเย่อหยิ่งขนาดนี้เลยเหรอ？ ลู่หานถิงเดินไปได้หนึ่งก้าว ก็หยุดเดินทันที เพราะเขาเห็นร่างงามยืนอยู่ตรงหน้า เซี่ยซีหวั่นมาแล้ว ไม่รู้ว่าเซี่ยซีหวั่นมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาแจ่มใสคู่นั้นจ้องมองมาที่เขา โห้วซีจื๋อ：ไอ้หยาๆ วันนี้เป็นวันอะไรกันแน่ พี่รองถูกพี่สะใภ้ปลอมจับได้คาหนังคาเขาเลย ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยซีหวั่น หลังจากนั้นไม่กี่วิก็รีบเอามือทั้งสองข้างออกจากกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว “ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ คุณก็เห็น เขาเป็นคนยั่วผมเองนะ！” วินาทีแรกยังมีท่าทีสูงส่งไม่สามารถเอื้อมถึงได้แต่ในวินาทีต่อมากลับเหมือนเทพตกสวรรค์น้ำเสียงไร้เดียงสาฟ้องกลับกับเซี่ยซีหวั่น ภาพที่เห็นนี้ทำให้โห้วซีจื๋อตกตะลึงมาก ส่วนหัวใจที่บาดเจ็บอยู่แล้วของเซี่ยเสี่ยวแด๋เหมือนถูกสาดด้วยน้ำแข็งเข้าให้อีกชั้น “เซี่ยซีหวั่น เป็นแกอีกอีกแล้ว！” เซี่ยเสี่ยวแด๋กัดฟันแน่นอย่างเกลียดชัง เซี่ยซีหวั่นเดินเข้ามาหา ร่างกายที่อรชรนั้นบังอยู่ตรงหน้าของลู่หานถิง “เซี่ยเสี่ยวแด๋ ฉันคิดเสมอว่าเธอเป็นแบบอย่างเกรดต่ำที่ก๊อบหลี่หยู้หลันมา แต่หลี่หยู้หลันก็ควรรู้สึกภาคภูมิใจ เพราะเธอได้สืบทอดพฤติกรรมของแม่เธอมาโดยตรง ชอบแย่งผู้ชายของคนอื่นเหมือนกัน！” “แก…” เซี่ยซีหวั่นไม่รอให้เซี่ยเสี่ยวแด๋ได้พูด ดึงเช็คมาจากมือของเธอทันที“ ห้าแสนเหรียญเหรอ ？เก่งมากเลยเซี่ยเสี่ยวแด๋ เธอมีเงินเยอะขนาดนี้ได้ยังไง ดูเหมือนครั้งนี้เธอจะยอมลงทุนหมดตัวเลยนะ เธอชอบหนุ่มหน้าขาวคนนี้…มากขนาดนั้นเลยเหรอ？” ห้าแสนเหรียญนี้เป็นเงินออมทั้งหมดของเซี่ยเสี่ยวแด๋ และยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ยืมมาจากเพื่อน ตอนนี้เธอถือได้ว่าหลงใหลในตัวของลู่หานถิงมาก ดังนั้นจึงยอมลงทุนทุ่มหมดตัว เซี่ยซีหวั่นทำเสียงเยอะเย้ยออกมา “น่าเสียดายที่ฝ่ายหนึ่งมีใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ ไม่ว่าเธอจะให้เงินเยอะแค่ไหน หนุ่มหน้าขาวคนนี้ของฉันก็ไม่มีวันชอบเธอหรอก” พูดจบเซี่ยซีหวั่นก็หันหน้ามา แล้วมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิง “บอกเธอสิ คุณเป็นผู้ชายของใคร！” ลู่หานถิงมองไปที่หญิงสาวที่แสดงความเอาแต่ใจออกมาเล็กน้อย จากนั้นยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู แล้วพูดออกมาสามคำ“ของหวั่นหวั่น” ของหวั่นหวั่น… เซี่ยซีหวั่นใจเต้นแรง ตอนแรกเธอเป็นผู้ควบคุมเหตุการณ์ทั้งหมด แต่เมื่อผู้ชายคนนี้ได้เอ่ยปากพูด กลับกลายเป็นเขาที่เป็นตัวหลักไปโดยปริยาย เขาตอบออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและน่าฟัง“ของหวั่นหวั่น”คำนี้เมื่อพูดออกมา แทบจะทำให้หัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ เซี่ยซีหวั่นรีบดึงสายตาตัวเองกลับมา และมองเซี่ยเสี่ยวแด๋ด้วยสายตาที่ตักเตือน “เซี่ยเสี่ยวแด๋ วันนี้ถือว่าแล้วกันไป ครั้งต่อไปถ้าให้ฉันรู้ว่าเธอมายั่วผู้ชายของฉันอีก อย่าหาหาว่าฉันไม่เกรงใจเธอนะ！” เซี่ยซีหวั่นดึงมือใหญ่ของลู่หานถิงไว้ “พวกเราไป” โห้วซีจื๋อที่ยืนอยู่อีกฝั่ง：พี่สะใภ้ปลอมคนนี้ช่างสุดยอดจริงๆเลย！ เซี่ยเสี่ยวแด๋โกรธจนเกือบกระอักเลือดออกมา เธอเคยรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าเซี่ยซีหวั่นฝีปากเก่งกล้า แต่คิดไม่ถึงว่าปากของเธอจะร้ายขนาดนี้ …… ลู่หานถิงถูกเซี่ยซีหวั่นจับมือเดินไปไกลแล้ว มือของหญิงสาวนุ่ม และเนียนมาก ฝ่ามือของลู่หานถิงขยับเล็กน้อย เพื่อต้องพลิกฝ่ามือตัวเองไปเป็นผู้กุมมือเธอไว้เอง แต่ว่าเซี่ยซีหวั่นกลับสะบัดมือใหญ่ของเขาออก แล้วส่งเสียงหึออกมา “คุณลู่ ตอนแรกฉันแค่เป็นคนดูละคร แต่คุณกลับดึงฉันเข้าไป เมื่อกี้ฉันได้แสดงละครเรื่องผู้หญิงสองคนแย่งชิงผู้ชายคนเดียวให้คุณดูจนหนำใจแล้ว คุณพอใจหรือยัง？” ลู่หานถิงเม้มปากเล็กน้อย“ทำไมผมเหมือนได้กลิ่นอะไรเปรี้ยวๆ？” กลิ่นเปรี้ยวๆเหรอ？ เซี่ยซีหวั่นลองดมดูแล้ว ไม่มีหนิ่ วินาทีต่อมาเธอถึงรู้ตัว เขากำลังพูดว่าเธอหึง เซี่ยซีหวั่นถลึงตาจ้องมองไปที่เขา “คุณลู่ เมื่อกี้ฉันเพิ่งช่วยคุณ คุณยังไม่รู้จักสำนึกอีก” ลู่หานถิงยื่นมือไปกดไหล่บางของเธอแล้วผลักเข้าไปชิดติดกับผนัง เสียงดัง“เพี้ยะ”เขาวางมือข้างหนึ่งไว้ข้างตัวเธอและกั้นเธอไว้ \"กล้าพูดแบบนี้กับผมราวกับว่าผมเป็นหนุ่มหน้าขาวของคุณอย่างนั้นแหละ คุณนิ่ใจกล้าเกินไปแล้วนะ？” เซี่ยซีหวั่นถูกเขาล็อกไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนี้พูดไม่เข้าหูหน่อยก็ผลักชิดติดกำแพง ช่างเหมือนประธานจอมเผด็จการจริงๆ เธอจะไปกล้าคิดว่าเขาเป็นหนุ่มหน้าขาวของเธอได้ยังไงกันหล่ะ？ เสียงของเซี่ยซีหวั่นเบาลงไป“ ฉันไม่ได้คิด” “ยังบอกว่าไม่ได้คิดอีก？อะไรคือเมื่อกี้ช่วยผมไว้ คุณนายลู่ คุณรู้ตัวไหมว่าหน้าที่ของภรรยาคืออะไร ไล่ผู้หญิงที่ล้อมรอบสามีของคุณให้ออกไปหรือว่านี่มันไม่ใช่หน้าที่ของภรรยาอย่างคุณที่ต้องจัดการแก้ไขปัญหาให้？” “…” เซี่ยซีหวั่นรู้สึกคำพูดของเขาเหมือนจะมีเหตุผล “แต่ว่า ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณคิดอะไรกับคนอื่นหรือเปล่า พูดตามจริงแล้วคนที่ควรจะแต่งงานกับคุณคือเซี่ยเสี่ยวแด๋ ฉันก็แค่แต่งงานแทนเท่านั้นเอง” ลู่หานถิงยกคิ้วคมเข้มนั้นขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นยื่นเข้ามาหา“ ยังบอกว่าไม่ได้หึงอีกเหรอ？” “ฉันไม่ได้…” “ได้ยินมาว่าเวลาที่ผู้หญิงหึงต้องง้อ ให้ผมง้อคุณไหม？” “อึ๋ม？” ลู่หานถิงก้มหัวลงมา จูบลงไปที่ปากของเธอเบาๆในขณะที่มีผ้าคลุมหน้ากั้นอยู่ ขนตายาวงอนของเซี่ยซีหวั่นกระตุกเล็กน้อย เขาจะทำอะไร… ลู่หานถิงขยับปาก ถามเธอออกมาเสียงต่ำ“ ยังจะหึงอยู่อีกไหม？” เซี่ยซีหวั่นตกใจรีบส่ายหัว ลู่หานถิงหัวเราะเสียงต่ำออกมา“ออรู้แล้ว สาวน้อยขี้หึง” เซี่ยซีหวั่นถึงรู้ตัวว่าตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว เธอเหมือนยอมรับว่าตัวเองขี้หึง ฝีปากที่ไม่เคยแพ้ใครมาก่อนกลับพ่ายแพ้เขาโดยสิ้นเชิง เซี่ยซีหวั่นกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ก้มต่ำลงแล้วลอดตัวผ่านใต้วงแขนของเขาออกมา จากนั้นวิ่งหนีไป ลู่หานถิงเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เม้มปากแล้วเดินตามออกไป