บทที่ 20 ส่งรูปถ่ายที่ใส่ชุดว่ายน้ำให้เขา

บทที่ 20 ส่งรูปถ่ายที่ใส่ชุดว่ายน้ำให้เขา สิบปีที่แล้วที่เมืองไห่นี้ ในวงการไม่เพียงแต่มีตำนานใต้หวั่นเหนือหลิงเท่านั้น ยังมีคู่รักเซี่ยซีหวั่นซูซีคู่รักกิ่งทองใบหยกคู่นี้ออกด้วย ดังนั้นทุกคนที่อยู่ในงานล้วนรู้ดีว่าเซี่ยซีหวั่นเคยเป็นคู่หมั้นของซูซีมาก่อน แต่ความรักของฝ่ายชายเปลี่ยนไปเร็วเหมือนพลิกหนังสือ จะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปทันทีเลย ตอนนี้เซี่ยเสี่ยวแด๋ได้กลายเป็นคู่หมั้นของซูซีไปแล้ว และเป็นคุณนายในอนาคตของตระกูลซู เพราะฉะนั้นทุกคนจึงรีบหันสมอเรือมาทางนี้ ใช้คำพูด “ในอดีตเป็นเหมือนก้อนเมฆที่บินผ่านมาแล้วก็ผ่านไป คำนี้มาเปรียบเปรย” ตอนแรกเมื่อก็ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยงpartyด้านในเซี่ยซีหวั่นได้รบชนะอย่างสวยงามไปแล้ว แต่ตอนนี้ซูซีที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน แขกผู้มีเกียรติพวกนี้ถึงแม้จะเห็นใจเธอ แต่ก็ยืนอยู่ข้างเซี่ยเสี่ยวแด๋ไปโดยปริยาย เวลานี้ตระกูลเซี่ยทั้งสามคนนี้ ไม่รู้ก้นชี้ขึ้นฟ้าสูงขนาดไหนไปแล้ว ร่างอรชรของเซี่ยซีหวั่นยืนตรงยืดอก ดูสวยงามน่ามอง เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยต่อหน้าฝูงชน “ถึงแม้จะรู้สึกเป็นเรื่องตลกที่เห็นคนอื่นเก็บของที่ตัวเองไม่ใช้แล้วไปเป็นของมีค่า แต่ฉันก็ขอแสดงความยินดีให้พวกคุณอยู่กันจนแก่เฒ่า เพราะพวกคุณดูแล้วเหมาะสมกันมาก” พูดจบ เซี่ยซีหวั่นก็เดินออกไป ทุกคนในงาน… เปรียบเทียบคุณชายซูเป็นของที่ใช้แล้วโยนทิ้ง ซีหวั่นผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าพูดนัก สีหน้าเซี่ยเสี่ยวแด๋ที่เต็มไปด้วยชัยชนะเมื่อกี้ได้แข็งทื่อไปทันที เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรจะรู้สึกภาคภูมิใจ หรือไม่ภาคภูมิใจดี …… หลังจากที่เซี่ยซีหวั่นเดินออกมาจากโรงแรมระดับหกดาวตี้เหาแล้ว เวลานี้ซูซีได้กอดเซี่ยเสี่ยวแด๋เดินออกมา และเซี่ยเสี่ยวแด๋ก็รีบไปคล้องแขนที่แข็งแรงของซูซีไว้อย่างออดอ้อน“พี่ซูซี ซีหวั่นน่าสงสารจังเลย ไม่มีรถมารับเธอเลย หรือว่าพวกเราจะสงสารเธอหน่อย ส่งเธอกลับบ้าน” ซูซีมองไปที่เซี่ยซีหวั่น“ในเมื่อเสี่ยวแด๋พูดแบบนี้แล้ว ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมไปส่งคุณ” เซี่ยซีหวั่นปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก” “ทำไมหล่ะ？”เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกเมื่อมีซูซีเป็นที่พึ่งแล้วตัวเองได้กลายเป็นเจ้าหญิงที่แท้จริงไปแล้ว ดังนั้นเธอรีบหันไปพูดกับเซี่ยเจิ้นกั๋วอย่างออดอ้อน“พ่อ หนูอุตส่าห์เรียกให้ซีหวั่นขึ้นรถมาด้วยกัน แต่เธอกลับปฏิเสธ เดี๋ยวหนูกับพี่ซูซีจะไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนอีกซีหวั่น จงใจทำแบบนี้ใช่ไหม？” เซี่ยเจิ้นกั๋วเอาใจและรักเซี่ยเสี่ยวแด๋เหมือนเจ้าหญิงไปแล้วจริงๆ เนื่องจากเขาต้องการซูซีลูกเคยห่อทองคนนี้มากจริงๆ สิ่งที่เขาต้องการให้ลูกสาวทำให้คือแต่งงานกับคนรวยหนึ่งในสี่ของเมืองไห่ให้ได้ งานแต่งครั้งนี้ห้ามมีใครมาทำลายเด็ดขาด โดยเฉพาะเซี่ยซีหวั่น เซี่ยเจิ้นกั๋วพูดเสียงเข้มขึ้นมาว่า“ซีหวั่น หนูจะมาทำตัวเป็นคุณหนูอะไรตอนนี้ รีบขึ้นรถเร็วเข้า อย่าทำให้คุณชายซูและเสี่ยวแด๋ต้องเสียเวลา！” หลี่หยู้หลันเป็นคนที่ได้ใจที่สุดคนนั้น เธอยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นว่า“ซีหวั่น ที่นี่เป็นโรงแรมระดับหกดาวตี้เหา หน้าประตูเรียกแท็กซี่ไม่ได้หรอก อย่ากลัวขายหน้า ให้คุณชายซูกับเสี่ยวแด๋ไปส่งเถอะ” เซี่ยซีหวั่นรู้สึกคนครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่มหัศจรรย์จริงๆ เธอยิ้มออกมา และมองไปที่เซี่ยเสี่ยวแด๋ด้วยสายตาที่มีความหมาย “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีเช็คเงินสดห้าแสนเหรียญ แต่ฉันก็มีวิธีกลับบ้านด้วยตัวเองได้ ขอเตือนใครบางคนเวลาที่เจอฉันก็ควรจะเดินอ้อมไปทางอื่น ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะ…” สีหน้าของเซี่ยเสี่ยวแด๋เปลี่ยนไปทันที เซี่ยซีหวั่นเอาเรื่องเช็คเงินสดห้าแสนเหรียญมาพูด！ ถ้าเกิดว่าซูซีและพ่อแม่ของเธอรู้เรื่องที่เธอเคยเอาเช็คเงินสดห้าแสนเหรียญเพื่อจะไปเลี้ยงดูหนุ่มหน้าขาวของเซี่ยซีหวั่น ไม่เพียงแต่ทำไม่สำเร็จ หลังจากนั้นยังโดนนักเลงรังแกทำให้อับอายอีก เธอต้องซวยแน่ๆเลย เซี่ยเสี่ยวแด๋ยอมรับว่าเคยหลงใหลในตัวของหนุ่มหน้าขาวคนนั้น แต่เธอชอบซูซีมาตั้งแต่เด็ก สาบานว่าจะแต่งงานกับซูซี เพื่อเข้าไปเป็นคุณนายของตระกูล ซูซีถึงจะเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ เมื่อถูกเซี่ยซีหวั่นมีหลักฐานอยู่ในมือความทำให้ความเย่อหยิ่งจองหองเมื่อกี้ของเซี่ยเสี่ยวแด๋หายสาบสูญไปในพริบตา เธอเข้าไปดึงซูซี “พี่ซูซี พวกเราไปกันเถอะ” เวลานี้ผู้จัดการตี้เหาเดินเข้ามาหา และถามออกมาอย่างนอบน้อมว่า“ไม่ทราบว่า ใครคือคุณเซี่ยเหรอ？” จู่ๆผู้จัดการตี้เหาก็เดินเข้ามาหา ทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจ ทุกคนต่างรู้ว่าโรงแรมตี้เหาเป็นธุรกิจของตระกูลลู่ ตระกูลลู่ ที่ร่ำรวยที่สุดของ เมืองไห่ใช้ชีวิตในตำนาน ค่อนข้างลึกลับ โรงแรมตี้เหานี้แม้แต่ผู้มีอำนาจในเมืองไห่ยังต้องนัดล่วงหน้าก่อน การบริการระดับประเทศ และแน่นอนทุกคนไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นหน้าของผู้จัดการตี้เหาเท่าไร หลี่หยู้หลันเป็นคนที่มีปฏิกิริยาคนแรก เธอรีบดึงมือของเซี่ยเสี่ยวแด๋“สวัสดีค่ะผู้จัดการ คุณเซี่ยอยู่ที่นี่ค่ะ！” เนื่องจากมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลลู่ เซี่ยเจิ้นกั๋วจึงกระตือรือร้นเป็นพิเศษ “ใช่ๆๆ คุณเซี่ยอยู่ที่นี่ ผู้จัดการ ไม่ทราบว่าคุณหาลูกสาวฉันมีธุระอะไรเหรอ？” ผู้จัดการของโรงแรมตี้เหามาถึงข้างหน้าของซูซีและเซี่ยเสี่ยวแด๋ อันดับแรกคือทักทายกับซูซีอย่างมีมารยาทก่อน “สวัสดีครับ คุณชายซู” ผู้จัดการทักทายออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าของซูซีก็ไม่แสดงอาการประจบสอพลอใดๆออกมา แค่ดูก็รู้ว่าผ่านประสบการณ์มาโชกโชน ซูซีใส่มือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วพยักหน้าตอบรับ เวลานี้ผู้จัดการจึงได้หันหน้าไปหาเซี่ยเสี่ยวแด๋ “ไม่ทราบว่า คุณคือคุณเซี่ยใช่หรือไม่？” เซี่ยเสี่ยวแด๋ไม่รู้ว่าตัวเองถูกรังวัลใหญ่อะไร แม้แต่ผู้จัดการตี้เหาก็มาหาเธอด้วยตัวเอง เธอมองไปที่เซี่ยซีหวั่นอย่างได้ใจ จากนั้นยิ้มหวานใส่ผู้จัดการ“ผู้จัดการ หวัดดีค่ะ ฉันคือเซี่ยเสี่ยวแด๋” “เซี่ยเสี่ยวแด๋？”ผู้จัดการส่ายหัว“ต้องขอโทษด้วย ผมไม่ได้หาคุณ ผมกำลังหาคุณเซี่ยเซี่ยซีหวั่น” เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนต่างสูดลมหายใจเข้าพร้อมกัน หา…เซี่ยซีหวั่นเหรอ？ สายตาของเซี่ยซีหวั่นตระหนกเล็กน้อย ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ตามหาคือเธอนั่นเอง หลี่หยู้หลันรีบพูดขึ้น“ผู้จัดการ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เสี่ยวแด๋ของพวกเราถึงจะเป็นคุณเซี่ย คุณหาเซี่ยซีหวั่นทำไมเหรอ？” ผู้จัดการไม่ได้หันไปมองหลี่หยู้หลัน เพียงแต่เดินไปตรงหน้าของเซี่ยซีหวั่น สีหน้าที่มีมารยาทเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นเคารพเล็กน้อย“คิดว่าคนนี้น่าจะเป็นคุณเซี่ยใช่ไหม？” เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า“สวัสดีค่ะ ฉันคือเซี่ยซีหวั่น คุณหาฉันเหรอ？” ผู้จัดการยิ้มออกมา“คุณเซี่ย สวัสดีครับ เนื่องจากคำนึงถึงว่าที่นี่เรียกรถยาก ดังนั้นพวกเราจึงเตรียมรถคันนี้ไว้ให้ ” พูดจบรถยนต์โรลส์-รอยซ์รุ่นยาวก็มาจอดอยู่ตรงหน้าพอดี  ผู้จัดการเปิดประตูออกอย่างนอบน้อม“คุณ เชิญ ” โอ้มายก๊อด รถยนต์โรลส์-รอยซ์ รถยนต์หรูระดับโลกคันนี้มาจอดรับเซี่ยซีหวั่นเหรอ？！ เซี่ยซีหวั่นมองไปที่ผู้จัดการด้วยสายตาที่สงสัย ผู้จัดการยิ้มออกมาอย่างลึกลับ“คุณเซี่ย เชิญ เดี๋ยวส่งคุณกลับรีสอร์ทโยวหลาน” สายตาของทุกคน ต่างมองเซี่ยซีหวั่นนั่งรถโรลส์-รอยซ์ออกไป …… ผู้จัดการยืนส่งรถหรูออกไป หลังจากที่รถหรูขับออกไปลับตาแล้วจึงหันกลับ เวลานี้เซี่ยเจิ้นกั๋วรีบรั้งเขาไว้“สวัสดีครับ ผู้จัดการ ไม่ทราบว่านี่มันเรื่องอะไรกันเหรอ？” สีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนเป็นมีมารยาท“ต้องขอโทษด้วยคุณเซี่ย นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของประธานพวกผม ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก” ผู้จัดการเดินจากไป แต่คำพูดที่เข้าทิ้งไว้กลับกลายเป็นข้อมูลที่สำคัญ ประธานของโรงแรมตี้เหานี้ก็คือ…คุณชายของตระกูลลู่ลู่หานถิงไม่ใช่เหรอ？ เซี่ยซีหวั่นกับลู่หานถิงรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ？แล้วมีความสัมพันธ์อะไรกัน？ สีหน้าของเซี่ยเจิ้นกั๋วเปลี่ยนเป็นเดาไม่ถูกขึ้นมาทันที หลี่หยู้หลันส่งเสียง หึ ออกมา“เจิ้นกั๋ว ซีหวั่นเพิ่งกลับมาจากชนบท เป็นไปได้ยังไงที่จะไปมีความสัมพันธ์กับประธานของตระกูลลู่？แต่ฉันคิดว่าความสามารถในการยั่วผู้ชายของซีหวั่นร้ายกาจจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งจะเลี้ยงดูหนุ่มหน้าขาวไป ตอนนี้ก็มาทำเรื่องงี่เง่าที่โรงแรมตี้เหาอีก ช่างเหมือนแม่ของเธอจริงๆ” หลี่หยู้หลันเพิ่งพูดจบ เซี่ยเจิ้นกั๋วก็ได้ยกมือขึ้น ตบแรงๆลงไปที่หน้าของหลี่หยู้หลัน หลี่หยู้หลันโดนตบจนทำให้งุนงงไป สีหน้าของเซี่ยเจิ้นกั๋วไม่เคยน่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย กัดฟันแน่นแล้วพูดเตือนออกมา “ก่อนอื่นดูตัวเองก่อนว่าตัวเองเป็นยังไงก่อน อะไรที่ไม่ควรพูดออกมา ก็ให้ฉันหุบปากให้มิด！” หลี่หยู้หลันตกใจมาก แม้แต่เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ซูซีไม่มีอาการใดๆแสดงออกมา เพียงแต่มองไปที่เซี่ยเจิ้นกั๋วด้วยสายตาที่เย็นชาเล็กน้อย จากนั้นดึงสายตาตัวเองไปในทิศทางที่เซี่ยซีหวั่นจากไป สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเงียบสงบทันที …… รถโรลส์-รอยซ์นำพาเซี่ยซีหวั่นมาส่งที่รีสอร์ทโยวหลาน เซี่ยซีหวั่นกับเย่หลิงกำลังส่งข้อความหากันในห้อง เย่หลิง——เธอบอกว่าประธานของตระกูลลู่เป็นคนส่งเธอกลับมาอย่างนั้นเหรอ？ เซี่ยซีหวั่น——น่าจะเป็นแบบนั้น เย่หลิง——หวั่นหวั่นรีบรับการคารวะจากฉัน เธอมีคนรักใหม่กี่คนกันแน่ ประธานของตระกูลลู่ลึกลับคนนี้เป็นทาสใต้กระโปรงของเธอเหรอ？ ระหว่างทางเซี่ยซีหวั่นคิดมาตลอดเธอไปมีความเกี่ยวข้องกับประธานของตระกูลลู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ปัญหาที่เธอละเลยมาตลอด ลู่หานถิง…ไม่ใช่…แซ่ลู่หรอกเหรอ？ เขา…เขาๆ… เซี่ยซีหวั่น——ผัวผีของฉันแซ่ลู่ เย่หลิงที่อยู่อีกฝั่งไม่ได้ตอบข้อความกลับทันที คิดว่าน่าจะตกใจเหมือนกัน หลังจากนั้นสองนาทีเย่หลิงได้ส่งข้อความกลับมา——ส่งรูปถ่ายให้ฉันใบหนึ่ง ก็คือตอนที่พวกเราไปแช่น้ำแร่ด้วยกัน รูปถ่ายที่เธอใส่ชุดว่ายน้ำอยู่ จะเอาไปทำอะไรเหรอ？ ถึงแม้ว่าเซี่ยซีหวั่นจะมีข้อสงสัย แต่เธอก็ไปค้นหาอัลบั้มรูปแต่โดยดี จากนั้นถ่ายรูปส่งภาพถ่ายออกไปให้ หลังจากนั้นไม่กี่วิ เซี่ยซีหวั่นต้องตกใจมาก เธอทำอะไรลงไป เธอส่งรูปถ่ายไปให้…ลู่หานถิง！