已经是第一章了
บทที่2 กินข้าวด้วยกัน
บทที่2 กินข้าวด้วยกัน
ภายในบ้านขนาดใหญ่ ลู่ฉีหานอุ้มเฉียวเย่อานที่ตัวเปียกขึ้นไปยังชั้นสอง เติมน้ำอุ่นจนเต็มอ่าง จากนั้นวางเฉียวเย่อานลงและค่อยๆอาบน้ำให้เธออย่างระมัดระวัง
ถึงแม้ผิวในทุกๆตารางนิ้วของเฉียวเย่อานเขาจะเห็นมาหมดแล้ว แต่เหตุการณ์แบบนี้ในวันนี้ถือเป็นครั้งแรก
ผิวขาวนุ่มลื่นของเฉียวเย่อานเหมือนกับหยกลื่นแบบนั้น
มิน่าถึงทำให้เขาหลงจนปล่อยไปไม่ได้ ลู่ฉีหานคิดไปท้องน้อยก็รู้สึกร้อนขึ้นมา
แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดของเฉียวเย่อาน เขาก็อดทนไว้จนได้
การอาบน้ำที่ทุกข์ทรมานหาที่เปรียบได้ ลู่ฉีหานเก็บความอยากในใจของเขาเอาไว้ หาชุดคลุมอาบน้ำมาสวมให้เฉียวเย่อาน ว่าเธอลงบนเตียงในห้องใหญ่
เพียงแต่วางเธอค่อนข้างแรง เฉียวเย่อานขมวดคิ้วบางส่งเสียงและตื่นขึ้นมา
เมื่อเธอลืมตาขึ้น มองเห็นห้องที่ไม่คุ้นตากับใบหน้าที่ซ่อนความโกรธไว้อยู่ของลู่ฉีหาน
ประ ประธานลู่ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?
เพียงแค่เห็นลู่ฉีหาน เฉียวเย่อานก็รีบลุกขึ้นนั่งและถามอย่างตื่นตระหนก
ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ทำไมฉันจะไม่อยู่ที่นี่ล่ะ? ลู่ฉีหานพูดเสียงต่ำ
นึกย้อนไปถึงเรื่องก่อนหน้านี้ เฉียวเย่อานรู้สึกทำตัวไม่ถูกยิ้มให้ลู่ฉีหาน เธอจำได้เพียงว่าเธอสลบไป ดูแล้วลู่ฉีหานคงพาเธอกลับมา
เฉียวเย่อานก้มหัวลง มองเห็นตัวเองสวมชุดคลุมอาบน้ำและพบว่าเสื้อของลู่ฉีหานดูชื้นเล็กน้อย ก็เดาได้แล้วว่าต้องเป็นลู่ฉีหานช่วยเธออาบน้ำเป็นแน่
ถึงแม้เธอกับลู่ฉีหานนอนด้วยกันหลายครั้งแล้ว แต่ก็อดหน้าแดงไม่ได้
เรื่องนั้นประธานลู่ ขอบคุณคุณ คุณก็ไปอาบน้ำก่อนเถอะ ตัวชื้นขนาดนั้นจะไม่สบายเอาได้ มองดูใบหน้าเย็นชาของลู่ฉีหานที่ดูไม่ค่อยดี เฉียวเย่อานก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง
เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมลู่ฉีหานถึงดูไม่มีความสุขแบบนั้น เฉียวเย่อานอยู่ดีก็รู้สึกบางอย่างขึ้นมา ที่ลู่ฉีหานโกรธต้องเกี่ยวกับเธอเป็นแน่
คิดได้แบบนั้น เฉียวเย่อานก็ยิ่งรู้สึกผิดเพิ่มขึ้น
หรือว่าเธอจะทำชุดสูทราคาแพงของลู่ฉีหานเลอะเข้าให้? หรือเธอทำรถของลู่ฉีหานเปียก?
ในตอนที่เฉียวเย่อานกำลังครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นลู่ฉีหานก็ลุกขึ้นมา กดเธอลงบนเตียง มือข้างหนึ่งยังคงบีบคางของเธอแน่น
ฉันทำให้เธออับอายขนาดนั้น? น้ำเสียงที่ดูอันตรายของลู่ฉีหาน
ดวงตาดำคมจ้องเฉียวเย่อานภายในเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เฉียวเย่อานกลัวมาตลอดว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะถูกเปิดเผย ในตอนแรกลู่ฉีหานก็ไม่ได้ใส่ใจแต่วันนี้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ทำให้ลู่ฉีหานรู้สึกไม่ดีอย่างมาก
ผู้หญิงที่อยากจะปีนขึ้นมาบนเตียงของเขานั้นมีมากและยังอยากที่จะป่าวประกาศให้โลกรู้ถึงความสัมพันธ์เพียงเล็กน้อยกับเขา แต่ผู้หญิงคนนี้กลับกลัวถูกคนจับได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา
ไม่มี เพียงแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีที่ทำเรื่องแบบนั้นในที่ทำงานฉันยังเป็นเลขาของคุณ เฉียวเย่อานคิดหาเหตุผลที่ดูเข้าท่าเพื่ออธิบายให้ลู่ฉีหานฟัง
ความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยเลี้ยงกับคู่นอน มีอะไรน่าประกาศออกมา?
เหมือนกับว่าลู่ฉีหานจะไม่ยอมรับเหตุผลของเธอ ก้มลงมากัดปากเล็กของเธอครั้งหนึ่ง
ความอยากที่เพิ่งถูกเก็บไปเมื่อกี้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นานก็เปลี่ยนกลายเป็นจูบ ลู่ฉีหานหอบขึ้นมาครั้งหนึ่งและพูดอยู่ข้างหูของเฉียวเย่อาน ไปอาบน้ำเป็นเพื่อนฉัน
เฉียวเย่อานเปิดปากกำลังจะพูดบางอย่าง โครกคราก เสียงท้องร้องดังขึ้นมา ทำให้ใบหน้าเดิมทีที่แดงอยู่แล้วแดงเพิ่มขึ้นไปอีก
แถมใบหน้าของลู่ฉีหานก็ดำคล้ำลงในพริบตา
เขาลุกขึ้นจากตัวของเฉียวเย่อาน ทิ้งคำพูดเย็นชาประโยคหนึ่งจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
ห้องครัวอยู่ด้านล่าง อย่ามาหิวตายอยู่ที่นี่
เฉียวเย่อานรู้สึกทำตัวไม่ถูกในเวลาเดียวกันก็รู้สึกผ่อนคลาย
ตอนนี้เธอยังรู้สึกเจ็บอยู่เลยนะ หากว่าลู่ฉีหานยังทำอีกครั้ง เกรงว่าพรุ่งนี้เธอคงลงจากเตียงไม่ไหว
จนถึงตอนที่ได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำ เฉียวเย่อานถึงค่อยเดินลงมาและเดินไปผลักประตู
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่บ้านของลู่ฉีหาน ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยมาที่นี่ ดังนั้นจึงต้องเสียแรงในการหาห้องครัวอย่างนาน เฉียวเย่อานถึงได้หาต่ำแหน่งของห้องครัวเจอ
โชคดีที่ในตู้เย็นยังมีของอยู่มาก เฉียวเย่อานเตรียมพร้อมทำก๋วยเตี๋ยว
หยิบผักเล็กน้อยและไข่หนึ่งฟองออกมาจากตู้เย็น คิดแล้วคิดอีก เธอก็หยิบเพิ่มขึ้นมาอีกชุด
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าลู่ฉีหานกินข้าวหรือยังแต่ว่าทำเพิ่มไว้อีกชุดหนึ่งค่อนข้างจะปลอดภัยกว่า
เป็นเพราะว่าบ้านเฉียวให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงมาโดยตลอดดังนั้นตั้งแต่เด็กเฉียวเย่อานก็เริ่มทำกับข้าวแล้ว ถึงตอนนี้แม้จะไม่ดีเท่าพ่อครัวแต่ก็หอมอย่างมาก
ไม่นาน ความหอมก็กระจายไปทั่ว
ลู่ฉีหานห่อผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำก็ได้กลิ่นของอาหาร
เขายังไม่ได้กินอะไรตอนนี้ได้กลิ่นอาหารก็รู้สึกหิวอยู่บ้าง คิดแล้วคิดอีก เขาก็เปิดประตูและเดินลงไปด้านล่าง
ลู่ฉีหานลงมาด้านล่าง ก็เห็นเฉียวเย่อานใส่ผ้ากันเปื้อนลูกไม้บนมือถือชามสองชาม กำลังเดินตรงไปวางบนโต๊ะอาหาร ผมครึ่งหนึ่งปกคลุมอยู่ที่ไหล่ ผมด้านหน้าหน้าผากที่ปล่อยลงมาดูน่ารักขี้เล่นอยู่บ้าง
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ลู่ฉีหานมองดูเฉียวเย่อานที่กำลังยุ่งแล้วรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย
คุณอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ? คุณกินอาหารเย็นหรือยัง? ฉันทำก๋วยเตี๋ยวมา คุณจะมากินสักหน่อยไหม?
ได้ยินเสียงขยับ เฉียวเย่อานเงยหน้าขึ้นก็เห็นลู่ฉีหานกำลังยื่นอยู่ที่บันไดจึงรีบพูดขึ้น
ลู่ฉีหานดึงสติกลับมาและเดินลงมานั่ง เฉียวเย่อานยื่นชามที่ใหญ่ชามนั่นไปตรงหน้าลู่ฉีหาน จากนั้นก็พูด ฉันก็ไม่รู้ว่าประธานลู่ชอบกินอะไร จึงทำมาสักอย่าง คุณลองชิมดู
ก๋วยเตี๋ยวชามหนึ่งไม่ได้เพิ่มสิ่งใด มีเพียงไข่ลวกสีเหลืองส้มกับผักเล็กน้อยแต่ดูเข้ากันอย่างดีทำให้คนขยับนิ้วขึ้นมา
ลู่ฉีหานหยิบตะเกียบขึ้นมากินไปคำหนึ่ง เฉียวเย่อานมองเขาด้วยความประมาท กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ถูกใจเขา
เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงก๋วยเตี๋ยวธรรมดาชามหนึ่ง แต่เฉียวเย่อานกลับรู้สึกว่าลู่ฉีหานกำลังกินอาหารระดับสูงอย่างสง่างาม
เธอมองฉันแบบนั้นทำไม? มองฉันแล้วจะทำให้อิ่มหรือไง?
สังเกตเห็นสายตาของเฉียวเย่อาน ลู่ฉีหานก็ขมวดคิ้ว มองเธอไปรอบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถาม
ไม่มีๆ เห็นลู่ฉีหานไม่ได้กินไม่ได้แบบนั้น เธอก็ถอนหายใจออกมาก้มลงกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง
บรรยากาศในมื้ออาหารนี้ค่อนข้างแปลก รอจนทั้งสองคนวางตะเกียบลง เฉียวเย่อานเก็บโต๊ะเสร็จและออกมาจากห้องครัวถึงได้พบว่าตอนนี้ลู่ฉีหานไม่ได้อยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เฉียวเย่อานดึงผมตัวเองอย่างรำคาญ มองดูฝนตกอย่างแรงด้านนอก เธอไม่อยากที่จะนอนพักอยู่ที่บ้านของลู่ฉีหาน
ทำไมเธอยังไม่ขึ้นมา?
ในตอนที่เฉียวเย่อานกำลังคิดไม่ตกอยู่ เสียงเย็นชาก็ส่งลงมาจากชั้นสองแถมยังมาพร้อมความไม่พอใจเล็กน้อย
已经是最新一章了
加载中
