บทนำ : การแต่งงานอันเยือกเย็น

บทนำ “แม่ขอให้ลูกรักกันนานๆ อยู่กันอย่างเข้าอกเข้าใจ ผิดนิดอะไรหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก” เสียงแหบพร่าของคุณหญิงบุษบา วัชรธีรากุล เอ่ยอวยพรขณะรดน้ำสังข์ให้คู่บ่าวสาว รอยยิ้มเปี่ยมสุขปรากฏบนใบหน้าที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากว่าหกสิบปี เธอหันมากำชับฝั่งเจ้าบ่าวที่วันนี้ทำหน้าเรียบตึงตั้งแต่เริ่มพิธี “และก็ตาพีร์ เราน่ะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดูแลน้องด้วยล่ะ” ‘พีร์’ หรือ พชร วัชรธีรากุล ทำเพียงพยักหน้ารับเบาๆเท่านั้นเพื่อให้มารดาสบายใจ หากแต่ในใจของเขานั้นไม่คิดจะทำตามคำของมารดาเลยแม้แต่น้อย ถัดจากคุณหญิงบุษบาก็เป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ซึ่งมียศเป็นถึงพลโท ใบหน้าที่ดูใจดีไม่สมกับอาชีพกำลังมองพวกเขาด้วยความปลื้มปิติ “พ่อ...ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขกับชีวิตคู่นะ” พลโทอาทิตย์ พ่อตาของเขาเอ่ยเสียงสั่นเครือ “อาฝากตะวันด้วยนะพีร์” “ครับ” พชรตอบ พยายามทำเสียงไม่ให้ดูน่ากลัวจนคนฟังผิดสังเกต แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นรัศมีการได้ยินของเจ้าสาวที่นั่งข้างๆ ‘ปลายตะวัน’ หลุดขำเบาๆเมื่อได้ยินเสียงตอบที่ดูเหมือนกัดฟันพูดของเขา ร่างสูงพยายามข่มอารมณ์ เย็นไว้พีร์ พิธีรดน้ำสังข์ดำเนินมาเรื่อยจนกระทั่งแขกคนสุดท้ายอวยพรเสร็จเรียบร้อย พชรอาศัยจังหวะช่วงที่ทั้งคู่กำลังจะลุกเพื่อเข้าสู่พิธีการถัดไปคุยกับเจ้าสาวของเขา “สมใจเธอแล้วล่ะสิ สุดท้ายเธอก็ทำให้ฉันแต่งงานกับเธอจนได้” เขากระซิบเสียงเรียบพอๆกับใบหน้าที่แทบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ “เป็นไง มีความสุขมากมั้ย?” “ค่ะ ตะวันมีความสุขม๊ากมาก มีความสุขที่สุดเลย” หญิงสาวว่าพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ไม่ว่าดูยังไงมันก็คือรอยยิ้มแห่งชัยชนะ พชรกำมือแน่น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “ดี เก็บเกี่ยวความสุขพวกนี้เอาไว้ดีๆล่ะ จดจำมันเอาไว้นานๆ เพราะต่อจากนี้ไป...เธอจะไม่มีวันได้สัมผัสกับมันอีกแล้ว” นั่นเป็นคำประกาศของเขา คำประกาศที่เธอเชื่อว่าเขาทำตามนั้นได้แน่!