บทที่3 นอนเตียงเดียวกัน

บทที่3 นอนเตียงเดียวกัน ร่างกายของเฉียวเย่อานค่อยๆแข็งทื่อ หันกลับมาก็เห็นลู่ฉีหานยื่นอยู่ที่บันได เขากำลังขมวดคิ้วมองเธออยู่ ประธานลู่ ฉันคงไม่รบกวนคุณแล้ว ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของฉันนั้นอยู่ที่ไหน? มือของเฉียวเย่อานบีบเสื้อคลุมอาบน้ำอย่างไม่สงบ ถึงแม้จะเป็นคู่นอนของลู่ฉีหานมาได้เดือนหนึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังคงกลัวเขาอย่างมาก ทิ้งไปแล้ว ลู่ฉีหานพูดเย็นชา เธอลองไปหาในถังขยะดู บางทีอาจจะหาเจอ อะไรนะ? เฉียวเย่อานเสียงสูงขึ้นกว่าเดิมแปดเท่า ทิ้งแล้ว? งั้นเธอจะสวมอะไร? อีกอย่างเสื้อผ้าชุดนั่นเธอใช้ใส่ไปทำงาน แพงมากนะ! เธอซื้อมาเพียงสองชุดเอาไว้ซักมาสลับกันเปลี่ยน คืนนี้ก็นอนที่นี่ ลู่ฉีหานพูดและเดินลงจากชั้นสองมาอยู่ด้านข้างเฉียวเย่อาน ยื่นมือดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด อีกมือก็เริ่มไม่อยู่สุขขยับอยู่ที่เอวของเธอ แต่ว่าวันนี้ที่ห้องทำงานลู่ฉีหานก็ทำเรื่องแบบนั้นกับเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง แถมที่โรงพยาบาลยังโดนมาเยอะ เฉียวเย่อานพูดได้ว่าทั้งร่างกายและใจเหนื่อยล้าอย่างมาก ไม่มีกำลังมาอยู่ต่อกับลู่ฉีหานจริงๆแล้ว ดังนั้นตอนที่ปากบางของลู่ฉีหานจูบลงมา เธอหอบและยื่นมือไปห้ามเขา เป็นครั้งแรกที่ปฏิเสธคำขอของลู่ฉีหาน ไม่ไม่เอา การกระทำของลู่ฉีหานหยุดลง หยักคิ้วขึ้น ไม่เอา? มองดูดวงตาดำเย็นชาของเขา เฉียวเย่อานสั่นไปแต่ก็ยังคงรวบรวมความกล้าและพูด ประธานลู่ วันนี้ไม่เอาได้ไหม ลู่ฉีหานหม่นหมองลงเล็กน้อยแต่ก็ยังคงปล่อยเธอไป อืม ขึ้นไปนอนเถอะ พูดจบ เขาก็ขึ้นไปข้างบน เฉียวเย่อานถอนหายใจออกมาและก็เดินตามเขาขึ้นไปข้างบน เข้าไปในห้อง เฉียวเย่อานมองเห็นเตียงใหญ่ที่นูนขึ้นมา เธอนอนลงอีกฝั่งอย่างระมัดระวัง เว้นระยะห่างจากลู่ฉีหานไว้อย่างมาก ถึงแม้ว่าทั้งสองจะหลับนอนกันมาหลายครั้ง แต่เหมือนกลับตอนนี้ที่นอนสงบๆอยู่บนเตียงถือเป็นครั้งแรก เดิมที่เธอยังรู้สึกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แต่เพราะว่าเหนื่อยแล้วจริงๆ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลับไปตอนไหน ตอนที่ตามัวๆเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น คืนนั้น เฉียวเย่อานนอนอย่างไม่สงบ เธอฝันร้ายมากมาย ฝันเห็นแม่กำลังต่อว่า ฝันเห็นน้องชายป่วยหนักขึ้น ฝันเห็นตัวเองเป็นคนรุกเข้าไปหาลู่ฉีหานก่อน รอจนถึงตอนที่เฉียวเย่อานลืมตาขึ้นมาใหม่อีกรอบ ฟ้าด้านนอกตอนนี้ก็สว่างอย่างมากแล้ว ฝนที่ตกมาทั้งคืนตอนนี้ได้หยุดลงแล้ว บนเตียงใหญ่ภายในห้องลู่ฉีหานก็ไม่ได้อยู่แล้ว ชุดกระโปรงสีครีมแขวนนิ่งไว้ด้านข้าง ด้านบนยังมีโน้ตติดไว้ ที่นี่คือชุมชนคฤหาสน์ป้านซาน ไม่มีรถ ฉันเตรียมคนขับรถไว้ให้เธอด้านล่าง อาหารเช้าคุณป้าก็ทำไว้แล้ว เฉียวเย่อานมองดูตัวอักษรบนกระดาษโน๊ตที่มีพลัง จมูกก็แสบขึ้นมาเล็กน้อย แม่ของเธอไม่เคยมาสนใจว่าเธอกินไม่กินข้าวเช้าหรือยัง เก็บกระดาษโน้ตอย่างระมัดระวัง เฉียวเย่อานสวมชุดที่ลู่ฉีหานเตรียมไว้ให้ มันดูพอดีอย่างน่าแปลกใจ กินอาหารเช้าเสร็จ เฉียวเย่อานก็รีบเข้าไปที่บริษัท มองไปที่กระจกหน้าต่างห้องทำงาน ตอนนี้ลู่ฉีหานเริ่มทำงานแล้วราวกับว่าเรื่องอะไรก็ไม่ได้เกิด เฉียวเย่อานถอนหายใจนั่งลงที่ตำแหน่งของตัวเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองเห็นชื่อของลู่ฉีหาน เฉียวเย่อานก็รีบรับ ฮัลโหล ประธานลู่ มีอะไรให้รับใช้คะ? มาที่ห้องทำงานของฉัน น้ำเสียงราบเรียบอย่างน่าประหลาดใจของลู่ฉีหาน ค่ะ รับทราบแล้ว เฉียวเย่อานบีบหน้าผากปรับอารมณ์เรียบร้อย ในตอนนั้นเองเลขาอีกคนของลู่ฉีหานก็รีบวิ่งเข้ามา พี่อาน ด้านหน้าบอกว่ามีหมอชื่อฟางเฉินยี่คนหนึ่งมาหาพี่ เหมือนพูดว่าน้องชายของพี่เป็นอะไร อะไรนะ! เฉียวเย่อานลุกขึ้นจากหน้าคอม การกระทำที่รีบร้อนทำให้เก้าอี้ล้มลง ฟางเฉินยี่เป็นรุ่นพี่ตอนเธอเรียนอยู่มัธยมและก็เป็นหมอที่ดูแลเฉียวจิ่นเหยนคนหนึ่ง ตอนนี้เขามาหาเธอที่บริษัทด้วยตัวเอง ดูแล้วต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ คิดถึงตรงนี้ เฉียวเย่อานก็คิดอะไรไม่ออก เธอรีบลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว แม้แต่ลาก็ไม่ทันได้ขอลู่ฉีหาน รอจนถึงตอนที่ลงมาถึงชั้นล่าง เฉียวเย่อานก็เห็นฟางเฉินยี่ในชุดกาวยื่นอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์จริงๆ ใบหน้าที่ดูอึดอัดอยู่บ้างของเขามองเข้ามาด้านใน ตอนที่เห็นเฉียวเย่อานก็ผ่อนคลายลงมา เย่อาน รีบไปที่โรงพยาบาลกับฉันรอบหนึ่ง อาการของเสี่ยวเหยน เสียงของฟางเฉินยี่นิ่งไป น้ำเสียงจริงจัง ตอนนี้ไม่ดีอย่างมาก ได้ยินที่เขาพูด ก้าวเดินของเฉียวเย่อานก็อ่อนลงเกือบที่จะทรุดลงกับพื้น ต้องขอบคุณฟางเฉินยี่ที่มือเท้าไวประคองเธอไว้ทัน เป็นอะไร? เสี่ยวเหยนอาการทรุดลงใช่หรือไม่? ใบหน้าของเฉียวเย่อานซีดลงอยู่บ้าง เธอจับมือของฟางเฉินยี่แน่นราวกับว่ากำลังกำหญ้าที่ใช้ช่วยชีวิตแบบนั้น อาการตอนนี้ เธอตามฉันไปที่โรงพยาบาลก่อนค่อยพูดเถอะ ฟางเฉินยี่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง เขาไม่อยากที่จะโกหกเฉียวเย่อาน โรคที่เฉียวจิ่นเหยนเจอก็คือโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลัน อาการตอนนี้ค่อนข้างอันตราย ทำเคมีบำบัดอยู่ที่โรงพยาบาลมาตั้งนาน เป็นเรื่องที่น่าทึ่งอย่างมากที่สามารถอยู่มาได้ถึงตอนนี้ ขอบตาของเฉียวเย่อานแดงขึ้นพยักหน้าอย่างสับสน งั้นพวกเรารีบไปที่โรงพยาบาลเถอะ