บทที่5 เธอต้องการขายไต?

บทที่5 เธอต้องการขายไต? ขายไต? ผู้หญิงคนนี้คิดจะไปขายไต? เมื่อจัดการเอกสารทุกอย่างเรียบร้อย เฉียวเย่อานกำลังจะบิดขี้เกียจ เก็บของเลิกงาน ก็ถูกดวงตาดำทำให้ตกใจ ประธานลู่?! ทำไมคุณยังไม่กลับ? และยังยื่นอยู่หน้าโต๊ะของเธอ ทำเธอตกใจไปครั้งหนึ่ง อย่างไรก็ตามสีหน้าของลู่ฉีหานนั่นดูหม่นหมองอย่างมาก ไม่ได้ตอบแต่กลับถามกลับ เธอต้องการขายไต? เฉียวเย่อานขมวดคิ้วงาม ลู่ฉีหานรู้ได้ยังไง? ราวกับว่าอ่านความคิดเธอออก ลู่ฉีหานขมวดคิ้วหยิบเอกสารa4ไม่กี่แผ่นด้านล่างขึ้นมา เนื้อหาเขียนเกี่ยวกับข่าวการขายไตขายเลือด หลังจากลู่ฉีหานมองไปรอบๆ สีหน้าก็ยิ่งเปลี่ยนไปเป็นไม่น่ามองมากขึ้น เธอไม่เพียงแต่จะขายไต เธอยังคิดจะขายเลือด? เมื่อเห็นในมือของลู่ฉีหานถือข่าวที่เธอปริ้นออกมา ใบหน้าเล็กของเฉียวเย่อานก็ซีดลง เธอยื่นมืออยากที่จะไปแย่งเอกสารในมือลู่ฉีหานกลับมาแต่ก็ไม่สำเร็จ ลู่ฉีหานกำเอกสารในมือแน่น ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก เจอเรื่องอะไรมา? ขาดเงินทำไมไม่มาบอกฉัน? จะไปขายไต ขาดเลือด? ไม่ใช่นายเอาคืนมานะ! เฉียวเย่อานไม่ยอมรับ รีบร้อนอยากที่จะแย่งเอาเอกสารในมือของเธอกลับคืนมา ความรู้สึกถูกเขาจับได้แบบนี้ ทำให้เฉียวเย่อานรู้สึกเหมือนตัวเองคนที่ไม่ได้สวมใส่อะไรแบบนั้น ละอายใจเมื่อถูกบังคับให้เปิดเผยความลับของตัวเอง ซี๊ด! ทันใดนั้นก็มีเสียงหายใจเข้าส่งออกมา ลู่ฉีหานใช้แรงจับไปที่คางของเธอ สายตาจ้องไปที่ใบหน้าด้านข้างที่มีรอยนิ้วทั้งห้าประทับอยู่ ใครเป็นคนทำ? เฉียวเย่อานไม่อยากจะพูดกับลู่ฉีหานมากไปเพียงแค่หัดไปด้านข้างเล็กน้อยและไม่สนลู่ฉีหาน เมื่อเห็นท่าทางดื้อรั้นของเฉียวเย่อาน ลู่ฉีหานก็พูดน้ำเสียงอ่อนลง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอถึงต้องไปขายไต? เฉียวเย่อานยังคงเม้มปากไม่พูด ลู่ฉีหานรออยู่สักพัก แต่ก็ทนรอไม่ถึงตอนที่เฉียวเย่อานตอบกลับได้ เขาทนไม่ไหวปัดเอกสารบนโต๊ะลงพื้นจนหมดหลังจากนั้นก็กดเธอลงบนโต๊ะ เฉียวเย่อาน ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกกับเธอแล้ว ขาดเงินให้มาบอกฉัน ตอนนี้เธอหมายความว่ายังไงห้ะ? ยอมขายไตขายเลือดแลกเงินแต่ไม่ยอมเปิดปากบอกฉัน? หรือให้พูดเธอคิดว่าฉันจะให้ผู้หญิงของฉันไปขายไตแลกเงิน? ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้ซะแล้ว! ทันใดนั้นเฉียวเย่อานก็เหมือนถูกกระตุ้น ลุกขึ้นมาต่อต้านอย่างบ้าคลั่ง ลู่ฉีหาน! ฉันกับคู่นอนพวกนั้นของนายไม่เหมือนกัน! นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวเย่อานเรียกชื่อของลู่ฉีหาน มองดูผู้หญิงที่โมโหอยู่ด้านล่างและดวงตาชื้นแบบนั้น ลู่ฉีหานเหมือนรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในพริบตา เขาก้มลง กัดไปที่ริมฝีปากของเฉียวเย่อานไปหลายครั้ง มืออีกข้างเอื้อมเข้าไปใต้กระโปรงแสนสั้นของเธอ เฉียวเย่อาน น้ำเสียงลู่ฉีหานค่อนข้างน่ากลัว ทำกับฉันครั้งนี้เสร็จ ฉันให้เธอห้าล้านพอหรือไม่? ห้าล้าน ใจของเฉียวเย่อานสั่นเล็กน้อย ทั้งตัวเธอเริ่มสั่นไม่หยุด ความรู้สึกต่ำต้อยน่าละอายวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ เธอเป็นเพียงคู่นอนคนหนึ่ง? นอนครั้งหนึ่งห้าล้าน เธอช่างเลอค่าจริงๆนะ สัมผัสได้ถึงการกระทำอันหยาบคายของผู้ชายด้านบน ขณะที่เขากำลังถอดกางเกงออกและจะล่วงล้ำเข้ามา ทันใดนั้นเฉียวเย่อานก็ผลักลู่ฉีหานออกเหมือนคนบ้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย เก็บเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่ขึ้นมาแล้วเธอก็เดินจากไปจากห้องทำงาน มองดูแผ่นหลังของเฉียวเย่อานที่เดินจากไป ทันใดนั้นลู่ฉีหานก็เตะไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ ใบหน้าเย็นชาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ดีมาก ยอมไปขายไตแต่ไม่ยอมที่จะมาของเงินเขาเฉียวเย่อานเป็นคนแรก ตลอดทางที่เฉียวเย่อานวิ่งออกมาเธอกัดปากตัวเองแน่นไม่ให้ตัวเองส่งเสียงร้องแสนเจ็บปวดออกมา เธอเพียงแค่อยากรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายนี้ไว้เท่านั้น ทำไมเพียงแค่คำขอร้องง่ายๆแค่นี้ ถึงได้ยากที่จะเป็นจริง? วิ่งมาตั้งไกล กระเป๋าเธอสั่นขึ้นทำให้เฉียวเย่อานหยุดลง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอที่ดูเก่าแสดงสายของแม่ที่โทรเข้ามา เธอจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นเฉียวเย่อานก็รับโทรศัพท์ ฮัลโหล แม่ มีอะไรหรอ? เดิมทีเฉียวเย่อานเตรียมใจที่จะโดนว๊างฟางเยาะเย้ยและเร่งให้หาเงินมาให้ แต่ว่ากลับไม่เป็นดังที่คาด ลูกสาวที่น่ารัก แม่รู้ว่าวันนี้ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลแม่พูดแรงไปหน่อย ลูกอย่าถือโทษแม่นะ แม่ก็แค่เป็นห่วงเสี่ยวเหยนเท่านั้น น้ำเสียงที่มาพร้อมความรู้สึกขอโทษอยู่เล็กน้อยของว๊างฟาง เฉียวเย่อานไม่อยากที่จะเชื่อหูของตัวเอง แม่ แม่พูดอะไรนะ? เฉียวเย่อานถามอย่างลังเลอีกครั้ง เจ้าลูกคนนี้ ทำไมแค่นี้ยังฟังไม่เข้าใจกัน? แม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ทำกับลูกรุนแรงอยู่บ้าง วันนี้แม่พาลูกไปกินอาหารข้างนอกนะ มาคิดดูแล้วพวกเราแม่ลูกก็ไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันนานแล้ว มันนานยังไงกัน? พูดง่ายๆแม้แต่สักครั้งยังไม่เคยเลยไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้ขอบตาของเฉียวเย่อานเหมือนเริ่มแดงร้อนขึ้นมาแล้ว แม้แต่ตอนที่เธอฝันเธอยังฝันอยากให้ว๊างฟางแบ่งความรักที่มีต่อเฉียวจิ่นเหยนมาให้เธอแม้เพียงแค่เล็กน้อย ปกติถึงแม้เธอจะมีเหตุผลและไม่อยากที่จะพูดถึงมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะรู้สึกดี อืม ได้ ตอนนี้แม่อยู่ไหน? ฉันจะไปหา ทันใดนั้นเฉียวเย่อานก็รู้สึกความละอายใจที่ไปเป็นคู่นอนของลู่ฉีหานในหลายวันมานี้เพียงพริบตาก็ไม่หายไปแล้ว ไม่รีบๆ ลูกกลับไปเปลี่ยนชุดสวยๆมาก่อนเถอะ แม่ไม่ชอบให้ลูกใส่ชุดยูนิฟอร์ม เฉียวเย่อานชะงักไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ตอบกลับ เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ตอบรับอย่างเต็มใจ เมื่อเห็นว่าเธอตอบรับ ว๊างฟางถึงได้ยิ้มอย่างพอใจ จำไว้แต่งตัวให้สวยๆ พูดจบว๊างฟางก็วางสายลง เฉียวเย่อานกำโทรศัพท์ไว้ ภายในใจรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย นับแต่นี้ต่อไป เธอใช้ไม่ใช่ว่าจะสามารถได้รับความรักแบบเดียวกับเฉียวจิ่นเหยนแล้ว? เฉียวเย่อานคิดไปพลางและรีบกลับไปเปลี่ยนชุดเดรสยาวสีขาวออกมา แถมยังจงใจม้วนผมสวยๆออกมาด้วย เมื่อเสร็จเรียบร้อย เฉียวเย่อานถึงค่อยเดินทางไปที่โรงพยาบาล เพิ่งจะลงจากรถ เธอก็เห็นว๊างฟางมองมาจากด้านล่างตึกราวกับว่ากำลังรอเธอ เฉียวเย่อานเดินเข้ามา เรียกอย่างระมัดระวัง แม่ ถ้าเป็นปกติตอนนี้ว๊างฟางต้องเรียกเธอเจ้าคนไร้ประโยชน์นั้นแล้ว แต่วันนี้ทำเพียงแค่ลากเฉียวเย่อานและมองดูรอบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าพอใจ อืม ฉันพาไปกินข้าว ว๊างฟางมาถึงที่หมาย เฉียวเย่อานมองดูโรงแรมห้าดาวด้านหน้าอย่างไม่เข้าใจอยู่บ้าง แม่ ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่หรอกมั่ง? จำเป็น ไป พวกเราเข้าไปกัน มือหนึ่งของว๊างฟางจับเฉียวเย่อานอย่างแน่น เธอถึงได้รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง! ในห้องยังมีคนแก่อายุราวห้าหกสิบอยู่ด้านใน ตอนที่เห็นพวกเธอเข้ามา สายตาน่ารังเกียจก็มองไปที่หน้าอกและรูปร่างของเฉียวเย่อานครั้งหนึ่งและค่อยลุกขึ้นยิ้มกริ่ม ไอ้หย๊ามาแล้วหรอ? นี่คือลูกสาวของเธอ?