บทที่7 ที่หลบภัย

บทที่7 ที่หลบภัย ครั้งนี้ เฉียวเย่อานจูบลงบนปากของลู่ฉีหานอย่างแม่นยำ มือเล็กตอนนี้ได้ถลำลึกลงไปในจุดอันตรายด้านล่าง ลมหายใจของลู่ฉีหานติดขัด อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วพลิกตัวขึ้นมาเปลี่ยนเป็นคนคุมเกม เขาจับที่เอวของเฉียวเย่อานแน่น จูบเดิมที่อบอุ่นเพิ่มความรุนแรงขึ้น ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและมีเสน่ห์ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จิตใต้สำนึกของเฉียวเย่อานจมลึกลงไปไม่มีสิ้นสุด ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาเธอลืมตาขึ้นมาหัวเตียงมีแสงไฟเหลืองจากโคมไฟคริสตัลส่องขึ้น ภาพความทรงจำก่อนหน้าที่จะสลบไปเข้ามา! เจ้านายจางคนนั้น! เฉียวเย่อานส่งเสียงตกใจขึ้นมา ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าเธอเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่ม หรือว่าเจ้านายจางทำกับเธอ ในเวลานั้น ความน้อยใจ เสียใจความรู้สึกเป็นร้อยไหลเข้ามา จมูกเฉียวเย่อานแสบร้อน น้ำตาไหลรินลงมา ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ตัวเองก็ต้องรู้จักเรียนรู้การใช้สมอง เสียงเย็นชาส่งออกมา เฉียวเย่อานเงยหน้าขึ้น เป็นลู่ฉีหาน ประ ประธานลู่ มองเห็นใบหน้าเย็นชาของเขา ในสมองของเฉียวเย่อานเริ่มจัดระเบียบ ใช่แล้ว เธอจำได้ เป็นลู่ฉีหานช่วยเธอไว้ หลังจากนั้นพระเจ้า เธอกลับกล้าทำเรื่องอย่างนั้นกับลู่ฉีหาน! ใบหน้าของเฉียวเย่อานร้อนขึ้นอย่างมาก ไม่กล้ามองไปที่ดวงตาดำนั้น ก้มหัวลงพูด ขอบคุณ! ฉันเพียงแค่ผ่านไป ลู่ฉีหานพูดเบาๆและเดินเข้าไปใกล้เฉียวเย่อาน เฉียวเย่อานก็เขยิบถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าลู่ฉีหานที่ไร้อารมณ์ ยื่นมือไปบีบคางเรียวของเฉียวเย่อาน ให้เฉียวเย่อานหันมามองตาเขา เมื่อวานไม่ใช่ว่าเธอดูสนุกมากหรือไง? เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ใบหน้าเฉียวเย่อานยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม เม้มปากแน่นไม่รู้จะพูดอะไร ไม่ไหวก็อย่าดื้อหากเธอต้องการเงินบอกฉันได้ พูดจบ ลู่ฉีหานก็ปล่อยเธอลง เฉียวเย่อานแข็งทื่อ เขารู้ทุกอย่างแล้ว? ไม่ เขารู้แค่ตัวเองขาดเงิน ขาดจนถึงขั้นต้องการขายไตขายเลือด ขอบคุณประธานลู่ ฉันจัดการเองได้ ในเมื่อได้ตัดสินใจแล้ว อย่างนั้นก็จะไม่รู้สึกเสียใจที่หลัง อ่อ สายตาของเฉียวเย่อานมองไปยังใบหน้าที่มาพร้อมความโกรธและเปลี่ยนกลับไปเป็นเย็นชาเหมือนเดิม อย่างนั้นก็อย่าให้ฉันเห็นเหตุการณ์แบบเมื่อวานอีก ลู่ฉีหานพูดเย็นชา เดินออกจากประตู และก็หันกลับมาพูด ยายังไม่หมดฤทธิ์ เย็นนี้ก็พักที่นี่ ขอบคุณประธานลู่ ประตูปิดลงเฉียวเย่อานถอนหายใจออกมา ที่จริงลู่ฉีหานไม่พูดเฉียวเย่อานก็กำลังคิดว่าเธอควรไปอยู่ที่ไหน กลับไปตอนนี้คงไม่ได้ เจ้านายจางไม่ได้ดั่งที่เขาต้องการ ว๊างฟางในตอนนี้ต้องกำลังเดือดร้อนเป็นแน่ ห้องนอนของลู่ฉีหาน เหมือนกับกลายเป็นที่หลบภัยของเธอ ภายในห้องขณะนี้ดูสงบลงมา เฉียวเย่อานลุกขึ้นเดินไปยังหน้าหน้าต่างเพียงแค่ขยับขมับก็ปวดขึ้นมา น่าจะเป็นผลข้างเคียงจากยา บนตัวก็เริ่มปวดขึ้นข้อเข่าก็มีรอยม่วงคล่ำเกิดขึ้น คงเป็นตอนที่ต่อสู้กับเจ้านายจางไม่ทันระวังโดนเข้า เปิดผ้าม่านออกท้องฟ้าไม่มีแสงจันทร์มีเพียงแสงเล็กๆจากดวงดาว ลู่ฉีหานช่วยเธอไว้! ตอนนี้ เธอก็ติดหนี้เขาเพิ่มเธออยากที่จะชดใช้ ต่อจากนี้ต้องทำงานสุดความสามารถถึงจะดี อะไรคือทำงานสุดความสามารถ เหมือนเมื่อวานที่รุกเขาก่อนหรือไง? ไม่ได้ๆ เฉียวเย่อานถูกความคิดที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาทำให้ตกใจไปครั้งหนึ่ง หากสามารถเลือกได้ เธอไม่อยากที่จะเลือกวิธีแบบนี้ ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่มองเห็นมีแต่ความมืด มีเพียงแสงที่เล็ดลอดเข้ามาจากผ้าม่านส่องกระทบไปยังกำแพงเกิดเป็นแสงขาว ฟ้าสว่างแล้ว เฉียวเย่อานลุกขึ้นยืน เธอจำได้ว่าเมื่อคืนผ้าม่านเปิดอยู่หรือว่าจะเป็นลู่ฉีหานเข้ามาปิดมัน? ผู้ชายคนนี้ช่างทำเรื่องที่เธอไม่ค่อยเข้าใจไว้อยู่มาก หายใจเข้าลึก เฉียวเย่อานสังเกตเห็นเสื้อผ้าและโทรศัพท์ด้านข้างเตียง โทรศัพท์ที่ปิดอยู่ ปล่อยเจ้านายจางทิ้งไว้แบบนั้นและยังติดต่อไม่ได้ทั้งคืน ว๊างฟางต้องร้อนรนอย่างมากแน่ เตรียมพร้อมที่จะถูกว๊างฟางต่อว่าเอาไว้ เฉียวเย่อานกดเปิดโทรศัพท์ เพิ่งจะเปิดโทรศัพท์ก็สั่นอย่างไม่หยุด ข้อความที่ส่งมาไม่หยุดไหลเป็นกระแสน้ำไหล สั่นจนทำให้มือของเฉียวเย่อานชาไปหมด อย่างที่คาดไว้ ข้อความทั้งหมดส่งมาจากว๊างฟาง เพราะว่าข้อความเริ่มต้นเรียกเธอคนไร้ประโยชน์อีกครั้ง เนื้อหาข้างในต่างไม่พ้นเรื่องว่าทำไมถึงทำให้เจ้านายจางลำบากได้ไงกัน ทำไมเฉียวเย่อานถึงได้เนรคุณได้ เฉียวเย่อานกระตุกมุมปาก สิ่งที่เจ้านายจางทำยังไม่ทำให้เฉียวเย่อานเจ็บปวดเท่าว๊างฟางจะขายเธอใหม่อีกครั้ง กำลังเลื่อนลงดู ข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านก็ได้รับข้อความจากลู่ฉีหานผสมมาด้วย หากว่าวันนี้ไม่สบายก็ลาพักสักวัน ใจของเฉียวเย่อานรู้สึกซึ้งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ลองมาคิดๆดู ลู่ฉีหานแสดงออกท่าทางเย็นชาแต่กลับไม่เคยทำให้เธอลำบาก แต่ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าบริษัทยังไงเธอก็ต้องไปที่โรงพยาบาล ค่าผ่าตัดของน้องชายจำเป็นต้องหาวิธีหามันมาโดยเร็ว เมื่อเก็บของเสร็จ เฉียวเย่อานก็เดินลงมา คนรับใช้ก็เหมือนคุ้นเคยกับการมีอยู่ของเธอ เตรียมอาหารเช้ามาวางไว้บนโต๊ะอาหาร เฉียวเย่อานเรียกรถไปโรงพยาบาล ยื่นอยู่หน้าห้องผู้ป่วย เฉียวเย่อานหายใจเข้าลึกๆ ฝืนยิ้มแห้งออกมาก่อนที่จะเดินเข้าไป เสี่ยวเหยน เฉียวเย่อานผลักประตูเข้าไป เฉียวจิ่นเหยนนอนอยู่บนเตียงหลับตาแน่น ท่อบนตัวที่เชื่อมต่อกันส่งเสียงออกมา แกยังรู้จักโผล่หน้ามา? ว๊างฟางโกรธจัดเดินเข้ามาและตบ ใบหน้าขาวเฉียวเย่อานเปลี่ยนเป็นรอยนิ้วทั้งห้าทันที แกเจ้าคนไม่มีสำนึก ไม่ง่ายที่ฉันจะไปขอร้องเจ้านายจางให้เอาเงินห้าล้านมาให้ แกทำผิดต่อเขาและไม่พูดยังทำให้เจ้านายจางถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล ใช่ไหม? เขาเข้าโรงพยาบาล ถ้าเป็นแบบนั้นฝีมือของลู่ฉีหานช่างโหดเหี้ยมจริงๆ คิดถึงตรงนี้ เฉียวเย่อานก็รู้สึกอยากยิ้มออกมาอย่างไม่มีเหตุผล แต่เธอก็ยิ้มไม่ออก ว๊างฟางยังอยากที่จะพูดอะไรต่อ เฉียวเย่อานพูดเรียบๆ แม่ ให้เวลาฉันหน่อย ฉันมีวิธีหาเงินค่าผ่าตัด ว๊างฟางยังคิดที่จะยกมือฟาดไปอีกครั้งแต่ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ใบหน้าแสดงออกแดงคล้ำ ถ้ามันจริงก็แล้วไป ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่ เฉียวเย่อานเดินตรงไปที่เตียง จับมือของเฉียวจิ่นเหยนไว้ พูดเสียงเบา เสี่ยวเหยน นายต้องดีขึ้นแน่นอน เธอรู้ เฉียวจิ่นเหยนได้ยิน เดินออกมาจากโรงพยาบาล เฉียวเย่อานรู้สึกตื่นกลัวจับไปที่กระเป๋าแน่น ด้านในมีสัญญาที่เธอพิมพ์กออกมาตอนที่อยู่ที่บริษัท ด้านบนเซ็นชื่อน่ามอง ผลการตรวจร่างกายของเธอก็เหมาะสม เพียงแค่นำเอกสารยื่นให้หมอ ทั้งหมดก็สามารถเริ่มดำเนินการได้ ขอเพียงช่วยเสี่ยวเหยนได้ ขาดไตข้างหนึ่งจะเป็นอะไร เฉียวเย่อานไม่เคยผ่าตัดมาก่อน ซักครึ่งเดือนก็คงกลับมาปกติได้ ไม่ว่าจะในฐานะเลขาหรือคู่นอนเฉียวเย่อานก็จำเป็นต้องขอลู่ฉีหานลาพัก ภายในห้องทำงาน ลู่ฉีหานดูท่าทางจริงจัง หลังจากได้รับรายงานจากสายข่าวก็รีบต่อสายโทรศัพท์ทันที ฮัลโหล สวัสดีผู้อำนวยการหลิง มีบางเรื่องอยากรบกวนให้ช่วยสักหน่อย