บทที่8 ห้องผ่าตัดที่หนาวเหน็บ

บทที่8 ห้องผ่าตัดที่หนาวเหน็บ ผู้อำนวยการหลิงคือคนรับผิดชอบในโรงพยาบาลที่เฉียวเย่อานติดต่อ ผู้หญิงคนนั้น ในเมื่อไม่ฟังเขา ก็คงมีแต่ให้เขาเดินหมากไปก่อนแล้ว เตรียมการทุกอย่างไว้ นอกประตูมีเสียงเคาะขึ้นมา ประธานลู่ เฉียวเย่อานปรากฏตัวอยู่หน้าประตู เรียกด้วยความนอบน้อม ลู่ฉีหานพูดเสียงเย็นชาโดยไม่เงยขึ้นมา มีอะไร ฉันอยากจะขอลาพักสักครึ่งเดือน ไม่เพียงแต่งานยังมีเรื่อง จนถึงตอนนี้เฉียวเย่อานยังพูดคำนั้นไม่ออกและก็ไม่รู้ว่าสำหรับเรื่อง คู่นอน เรื่องนี้ ลู่ฉีหานจะมีท่าทีอย่างไร เฉียวเย่อานรอลู่ฉีหานตอบอย่างไม่สงบสุข เธอคิดมาแล้วครึ่งเดือนคงจะพอแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน ลู่ฉีหานเงยหน้าขึ้นมอง พูดออกมาคำหนึ่ง ได้ ขอบคุณประธานลู่ ได้รับคำตอบที่ต้องการ เฉียวเย่อานกลับไม่ได้รีบออกไปทันทีแต่กลับหยิบกระถางต้นไม้เล็กสีเขียวจากด้านหลังออกมา วางไว้ด้านข้างคอมพิวเตอร์ของลู่ฉีหาน ลู่ฉีหานไม่เข้าใจ นี่คืออะไร กระบองเพชรคริสต์มาส เลี้ยงง่ายวางไว้ข้างคอมพิวเตอร์จะช่วยกันรังสี ฉันเห็นว่าคุณใช้เวลากับคอมพิวเตอร์นาน ดังนั้นจึงคิดว่าคุณต้องการมัน เฉียวเย่อานยิ้มอ่อนหวานราวกับลมอบอุ่นในเดือนสาม ประธานลู่ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อน ขอบคุณคุณ พูดขอบคุณอีกครั้ง เฉียวเย่อานถึงค่อยหันกลับไป เพิ่งเดินออกจากประตูก็ได้กลิ่นน้ำหอมแรงของหยูลี่น่าที่สวมชุดเดรสคอยาว เดินด้วยรองเท้าส้นสูงจงใจมาชนไหล่ของเฉียวเย่อาน ก่อนที่เฉียวเย่อานจะมาอยู่ที่บริษัท ตำแหน่งเลขาก็คือหยูลี่น่า เฉียวเย่อานคิดที่จะทำดีด้วยแต่หยูลี่น่ากลับไม่มอบโอกาสให้เธอ เธอส่งเสียงเย็นชาครั้งหนึ่งก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องทำงานของลู่ฉีหาน ประธานลู่! ความอบอุ่นที่ไม่เหมือนเฉียวเย่อาน หยูลี่น่าพูดขึ้น เรียกฉันมามีเรื่องอะไรคะ? เฉียวเย่อานต้องการลาพัก งานครึ่งเดือนต่อไปให้เธอจัดการแทนไปก่อน ขณะที่พูดลู่ฉีหานก็เหลือบไปมองที่ต้นไม้เล็กอย่างเร็ว ถึงแม้จะดูไม่มีคุณค่าแม้แต่น้อย แต่เหมือนว่าวางไว้ก็ไม่ได้แย่ รับทราบ หยูลี่น่ายกยิ้มขึ้นมา ขอผู้หญิงคนนั้นลาไปตลอดไม่มาได้ยิ่งดี หยูลี่น่าที่กำลังคิดอยู่ก็ก้มตัวลงเผยให้เห็นหน้าอกลอยมา ฉันจะไปเตรียมพร้อม ไม่มีเรื่องอะไรแล้วเธอออกไปได้ เห็นได้ชัดว่าลู่ฉีหานนั้นสังเกตเห็นมันแล้ว เพียงแต่เขาดีใจไม่ออก รับรู้ได้ถึงความเย็นชาของลู่ฉีหาน หยูลี่น่าทำหน้ามุ่ย ช่างเถอะ ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือนที่จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดนะ ลู่ฉีหานเป็นต้นไม้ใหญ่ ซึ่งต้นไม้ใหญ่ต้นนี้เธออยากที่จะปีนขึ้นไปตั้งแต่แรกแล้ว เดินออกมาจากบริษัท เฉียวเย่อานก็เดินทางไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง กลุ่มเมฆหนาที่ลอยค้างบนท้องฟ้าอยู่บนหัวเฉียวเย่อานไม่เคลื่อนไปไหนดูหนักพอๆกับเฉียวเย่อานในตอนนี้ ตามที่อยู่ที่ให้ เฉียวเย่อานก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ พวกเขาต่างมีทางเดินของตัวเองแต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่เฉียวเย่อานสนใจเธอสนใจเพียงแค่เมื่อไรที่เงินจะโอนเข้ามา คุณหนูเฉียว คุณวางใจ พวกเราจะทำตามในสัญญาที่ทำไว้ คุณหมอพูดปลอบเธออีกครั้ง จากนั้นก็สั่งให้พยาบาลไปเตรียมพร้อม มองเห็นประตูห้องผ่าตัดเฉียวเย่อานก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา สามารถเข้าไปได้แล้ว พยาบาลบอกกับเฉียวเย่อาน เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ไม่ต้องตื่นเต้น คุณหมอจะดมยาสลบให้คุณก่อนสักพักก็จะหลับไปเอง อืม เฉียวเย่อานตอบรับเสียงแหบแห้งและหลับตาลง ปึง เฉียวเย่อานรู้สึกได้ถึงแสงไฟที่ส่องอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเธอยิ่งดูซีดอย่างมากเมื่ออยู่ใต้แสงไฟแรง ได้ยินเพียงคุณหมดพูดว่าเริ่มทำ ยาสลบก็ออกฤทธิ์ เฉียวเย่อานพูดอยู่ในใจอย่างเงียบ ฉันจะไม่เสียใจ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา โอ๊ย ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากส่งมา เหมือนว่าร่างกายทุกส่วนถูกฉีกขาด ผ่าตัดเสร็จ คุณหมอเดินออกมา ถอดแมสออกเดินออกมาพยักหน้าให้ชายที่อยู่นอกประตู ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างเข้าใจและเดินออกไป เขาเดินมาหลบอยู่มุมกำแพงโทรศัพท์ไปหาเบอร์ๆหนึ่ง ประธานลู่ เรื่องที่คุณใช้ให้ทำทำสำเร็จแล้ว วางใจ จะไม่มีทางให้เธอได้รู้ อืม ได้ วางสายลง ชายคนนั้นก็ถอนหายใจยาว ผู้หญิงที่สามารถทำให้ลู่ฉีหานที่สูงส่งตื่นตระหนกได้ แน่นอนว่าต้องไม่ธรรมดา เฉียวเย่อานส่งเสียงออกมาครั้งหนึ่งก่อนที่จะลืมตาขึ้นเบาๆ เพดานสีขาว กำแพงสีขาว นี่เป็นห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล แต่ว่าเธอไม่เห็นจำได้ว่าจองห้องที่ดูแพงแบบนี้ไว้ ซี๊ด! เพิ่งจะลงจากเตียงทำให้เธอเจ็บบาดแผลจนเฉียวเย่อานสูดลมหายใจเย็นเข้าไปชั่วขณะหนึ่ง หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆไหลออกมา คงเป็นเพราะยาสลบหมดฤทธิ์แล้ว บาดแผลถึงได้เจ็บอย่างมาก นางพยาบาลคนหนึ่งถือถาดเดินเข้ามา ด้านในมียาหลากหลายชนิด พี่พยาบาล เมื่อไหร่ฉันถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้? เฉียวเย่อานทนความเจ็บปวดและถาม เธอไม่ได้บอกใครถึงเรื่องนี้ ดังนั้น ไม่สามารถหายไปนานได้ เธอเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ต้องพักผ่อนมากๆ รอจนคุณหมอตรวจเสร็จหากไม่มีปัญหาอะไรแล้วจะให้คุณไปเอง พยาบาลตอบคำถามไหลลื่น บางทีจากที่เธอดูแล้ว คนที่ขายไตเพื่อแลกกับเงินคงไม่สนใจว่าร่างกายจะแข็งแรงหรือไม่ อืม ขอบคุณ เพิ่งพูดจบ โทรศัพท์ของเฉียวเย่อานก็ดังขึ้นเป็นเงินห้าล้านบาทโอนเข้ามา ช่วยเสี่ยวเหยนไว้ได้แล้ว! เฉียวเย่อานเผยรอยยิ้มที่หาได้อยากออกมาและก็เปิดโทรศัพท์โทรไปหาว๊างฟาง ฮัลโหล แม่ เงินเตรียมพร้อมหรือยัง? เฉียวเย่อานริมฝีปากแห้งจนไม่สามารถส่งเสียงได้ แต่ไหนแต่ไรนอกจากเงิน ว๊างฟางก็ไม่เคยพูดเรื่องอื่นกับเธอ เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ฉันจะโอนไปให้เดียวนี้ อย่างนั้นก็รีบหน่อย แค่นี้แหละ! ว๊างฟางตัดสายลง เฉียวเย่อานเหม่อลอยไปสักพักถึงค่อยหยิบโทรศัพท์มาทำธุรกรรม การโอนเงินสำเร็จ เงินในบัญชีเหลือไม่ถึงห้าพัน ใช่แล้ว มองดูภายนอกเธอแล้วเหมือนจะดีแต่ที่จริงแล้วอะไรก็ไม่มี แต่อย่างน้อยก็สามารถแก้ปัญหาใหญ่ได้ เฉียวเย่อานถอนหายใจ ไม่มีอะไรที่สำคัญกว่าชีวิตของน้องชายเธอ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เงินในบัญชีเปลี่ยนเป็นห้าหมื่นห้าพัน เธอตาลายไปหรือเปล่า? เฉียวเย่อานขยี้ตาไปมา ไม่นานก็มีสติกลับมาเป็นลู่ฉีหานโอนเงินเดือนมาให้เธอ ห่างกันครั้งที่แล้วตอนนี้คงเดือนหนึ่งได้แล้วไหม? ไม่ว่ายังไง เงินก้อนนี้ก็มาได้พอเหมาะ ค่าใช้จ่ายหลังออกจากโรงพยาบาล มีทั้งสิ่งของใช้บำรุงเสี่ยวเหยน ค่าใช้จ่ายของว๊างฟาง ทุกอย่างต้องใช้เงิน ความรู้สึกซาบซึ้งต่อลู่ฉีหานเกิดขึ้นภายในใจ เฉียวเย่อานตัดสินใจแน่วแน่ หลังจากออกจากโรงพยาบาลจะตั้งใจทำงานยิ่งกว่าเดิม ตั้งใจทำสมองของเฉียวเย่อานอยู่ดีๆก็ปรากฏภาพที่เธอรุกเขาก่อนในวันนั้น พระเจ้า เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่! ช่างน่าอายจริง! ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือดูแลร่างกายให้ดี ทั้งบ้านยังต้องพึ่งพาเธอ เพียงแค่เธอทนต่อไปไม่แน่อาจมีสักวันที่จะกลายเป็นครอบครัวจริงๆ ยังดีที่พยาบาลในโรงพยาบาลดีต่อเธอเป็นพิเศษ เฉียวเย่อานถึงได้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว พักไม่กี่วัน พยาบาลก็มาบอกว่าเธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว มีคนมารับเธอออกจากโรงพยาบาลไหม? หืม? เฉียวเย่อานแข็งทื่อไปสักพักถึงได้ส่ายหัว ไม่มี ยังไงซะฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากกลับเองได้อยู่แล้ว