บทที่9 ควรมาทำหน้าที่ที่ตกลงกันไว้

บทที่9 ควรมาทำหน้าที่ที่ตกลงกันไว้ หลายวันที่พักอยู่ที่โรงพยาบาลว๊างฟางไม่มีแม้แต่ติดต่อเธอมา ถ้าให้พูดแย่กว่านั้น หลายปีมานี้ นอกจากเรื่องเงิน ว๊างฟางไม่มีทางมาหาเธอด้วยเรื่องอื่น เรื่องแรกหลังจากออกจากโรงพยาบาลแน่นอนว่าต้องไปหาเสี่ยวเหยนที่โรงพยาบาล ถึงแม้ฟางเฉินยี่จะพูดว่าการผ่าตัดของเสี่ยวเหยนนั้นเป็นไปด้วยดี แต่ว่ายังไงเธอก็อยากไปเห็นกับตาตัวเอง ในห้องผู้ป่วย ว๊างฟางกำลังเช็ดหน้าผากให้เฉียวจิ่นเหยนอยู่ แม่ เสี่ยวเหยน พี่! เฉียวจิ่นเหยนผอมลงไปไม่น้อย แต่เมื่อเห็นเฉียวเย่อานก็ดูสดใสขึ้นมา ดวงตาส่องประกาย ฉันคิดว่าแกไม่อย่ามาสนใจพวกเราแล้ว? และก็ไม่รู้ว่าหลายวันมานี้ไปตายอยู่ที่ไหนแล้ว ท่าทางที่เหมือนแม่ที่อบอุ่นก็เปลี่ยนไปทันที เธอพูดออกมาอย่างรุนแรง! ไม่มี หลายวันมานี้ฉันออกไปทำงานข้างนอกมา เฉียวเย่อานนำอาหารบำรุงวางไว้บนโต๊ะ นั่งลงข้างเตียง รู้สึกยังไงบ้าง? ดีขึ้นมากแล้ว หมอฟางก็ดูแลผมอย่างดี อย่างนั้นก็ดี เฉียวเย่อานยิ้มอ่อนโยน ฟางเฉินยี่ชอบยื่นมือเข้ามาในเวลาที่เธอต้องการแถมยังดึงเสี่ยวเหยนกลับมาจากความตาย สำหรับฟางเฉินยี่ เฉียวเย่อานนั้นซาบซึ้งอย่างมาก ซื้อมาให้ผีใช้ นี้ซื้อของเล่นอะไรมา ว๊างฟางรื้อกระเป๋าของเฉียวเย่อาน ไม่รู้ว่าอยากที่จะหาอะไร ค่าใช้จ่ายเดือนหน้าอย่าลืมเอามาให้ฉัน น้องแกต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากนะ ตอนแรกที่ว๊างฟางพาเฉียวเย่อานไปเป็นคู่นอนของลู่ฉีหานก็เพื่อให้เดือนหนึ่งมีเงินเพิ่มขึ้นห้าหมื่นเท่านั้น แต่ว่านี้กลับไม่สามารถทำให้เธอพอใจได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่นำเธอไปให้ตาแก่เจ้านายจาง คิดถึงเจ้านายจาง ใจของเฉียวเย่อานก็กระตุกขึ้น เย่อาน เธอมาแล้ว เสียงนุ่มนวลอบอุ่นส่งออกมาในเวลาที่เหมาะ ฟางเฉินยี่เดินยิ้มเข้ามาหยิบข้อมูลหน้าเตียงขึ้นมา ทุกอย่างปกติ หลังจากนี้ต้องพักผ่อนมากๆ ขอบคุณหมอฟาง เฉียวจิ่นเหยนนั้นประทับใจในตัวฟางเฉินยี่มาก เขาหวังให้ฟางเฉินยี่กลายมาเป็นพี่เขยของเขาจริงๆ ว๊างฟางรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก สำหรับเธอฟางเฉินยี่ก็เป็นเพียงพนักงานเงินเดือนเท่านั้น อาจเป็นเพราะเธอนั่นได้ลืมเรื่องเงินห้าแสนไปแล้ว แต่เฉียวเย่อานไม่ลืม คือเรื่องเงินนั้นฉัน ฉันก็ไม่ได้รีบร้อนค่อยว่ากันวันหลัง ฟางเฉินยี่ตัดบทของเฉียวเย่อาน สายตาลู่ฉีหานไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน ฉันก็ใกล้จะเลิกงานแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับ อืม เฉียวเย่อานพยักหน้า เธอใจเต้นเพียงแต่เธอในตอนนี้ไม่อยากที่จะคิดอะไรมาก ฟางเฉินยี่ขับรถไม่ได้เร็ว เปิดหน้าต่างรับลมอุ่นสบาย ผมที่ปลิวไปมา เฉียวเย่อานมองไปทางที่ฟางเฉินยี่มองมาอย่างไม่ตั้งใจ รีบก้มหัวและพูด ขอโทษด้วยทำคุณลำบากแล้ว ไม่ลำบาก ฟางเฉินยี่มองไปด้านหน้า เย่อาน ฉันรู้ว่าที่ผ่านมานี้เธอลำบากอย่างมาก เธอเพียงคนเดียวเลี้ยงดูทั้งครอบครัวไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จริงขอเพียงแค่เธอบอกกับฉัน ฉันสามารถช่วยเธอแบ่งเบาภาระได้ นี่ถือเป็นการสารภาพรักไหม? เฉียวเย่อานคิดไม่ถึงว่าอยู่ดีๆฟางเฉินยี่จะพูดแบบนี้ขึ้นมา เวลานั้นอารมณ์ช่างวุ่นวาย เม้มปากและพูดเสียงเบา ขอบคุณ ตอนนี้ฉันคิดเพียงแค่ให้เสี่ยวเหยนดีขึ้นเท่านั้น เรื่องอื่นในตอนนี้ไม่อยากที่จะไปคิด ตอนนี้รถมาจอดอยู่ล่างตึกแล้ว ฟางเฉินยี่จอดรถ ยิ้มพูด ไม่เป็นไร ฉันรอได้ หากเขารู้ว่าตัวเองแล้วเพื่อเงินไปเป็นคู่นอนของคนอื่น คงจะไม่พูดแบบนี้ เฉียวเย่อานฝืนยิ้ม ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของฟางเฉินยี่ บอกลาอีกครั้งและขึ้นไปข้างบน เฉียวเย่อานไม่ทันหายใจได้สะดวก โทรศัพท์ก็ดัง มองดูเบอร์ที่ดูคุ้นเคย เฉียวเย่อานค่อยๆขมวดคิ้ว ลู่ฉีหานโทรมาหาเธอมีเรื่องอะไร ฮัลโหล ประธานลู่ วันนี้เธอไม่ใช่ควรมาทำหน้าที่ที่ตกลงกันไว้แล้วไหม? คำพูดลู่ฉีหานที่ดูเย็นชา วันนี้หรอ? ใช่ มาตอนนี้เลย หากว่าเที่ยงคืนยังมาไม่ถึง รับผิดชอบผลเอาเอง ลู่ฉีหานที่พูดจบก็วางโทรศัพท์ลง ไม่มีแต่ให้โอกาสเฉียวเย่อานได้ปฏิเสธ ในความเป็นจริงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ สูดหายใจเข้าเฉียวเย่อานหยิบกระเป๋าและรีบออกไป เธอรีบเดินทางไปยังบ้านของลู่ฉีหาน หลังจากถึงแล้ว ลู่ฉีหานกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เสียงน้ำกระทบพื้นยิ่งทำให้อารมณ์ของเฉียวเย่อานวุ่นวาย ทุกครั้งที่พวกเขาทำกันก็เป็นไปตามสเต็ป อาบน้ำ ขึ้นเตียง รับเงิน จากไป เฉียวเย่อานค่อยๆถอดชุดนอกออก รับรู้ได้ถึงปากแผลที่เสียดสีกับเสื้อ หากลู่ฉีหานรู้เรื่องที่เธอขายไต จะรู้สึกเอ็นดูเธอขึ้นมาบ้างไหม? ไม่นาน ลู่ฉีหานก็ออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูสีขาวพันอยู่รอบเอว บนตัวยังมีหยดน้ำที่ยังเช็ดไม่หมดไหลลงมาตามหน้าท้องที่ไม่ได้คลุมผ้าขนหนูไว้ ตอนนี้เพิ่งจะมา? ลู่ฉีหานถามอย่างเย็นชา ขอโทษ ประธานลู่ เฉียวเย่อานอยากที่จะอธิบายบางอย่างแต่คำที่ออกมามีเพียงสามคำง่ายๆ ลู่ฉีหานดึงผ้าขนหนูออก กล้ามเนื้อแข็งแกร่งโผล่ออกมา เฉียวเย่อานหน้าแดงขึ้นมาค่อยๆหันไปด้านข้าง ก็ไม่ใช่ครั้งแรก อายอะไร ใบหน้าที่แดงสำหรับลู่ฉีหานนั้นดูยั่วยวนเป็นพิเศษ ลู่ฉีหานดึงเฉียวเย่อานเขามาไม่พูดอะไรก็ประกบจูบเธอ อืม เฉียวเย่อานส่งเสียงตอบกลับอย่างเชื่องช้าด้วยความมึน กลิ่นกายหอมๆของหญิงสาวกระทบเข้าจมูก ลู่ฉีหานยื่นมือไปถอดเสื้อของเฉียวเย่อานออกอย่างช่วยไม่ได้ ในตอนที่เข้ากำลังลูบไล้ไปมาบนผิวที่เดิมที่เคยลื่นไหล อยู่ดีๆเฉียวเย่อานก็ส่งเสียงขึ้นมา ลู่ฉีหานปล่อยเธอ สายตามองลงไปยังรอยแผลผ่าตัด ไม่คาดคิด ลู่ฉีหานขมวดคิ้วขึ้นสายตาเผยความซับซ้อนเหมือนขยะแขยงแบบนั้น มีแผลก็อย่ามา น่าเบื่อ ลู่ฉีหานมองด้วยใบหน้าเย็นชา เขาถอยหลังมาหยิบผ้าขนหนูที่อยู่บนพื้นและพันรอบตัวใหม่อีกครั้ง แต่ว่าก็คงให้เธอมาเสียเปล่าไม่ได้ เงินบนโต๊ะหยิบไปเอง ไม่รอให้เฉียวเย่อานตอบ ลู่ฉีหานก็เดินออกจากห้องไป คนคนนี้ช่างแปลกประหลาด เฉียวเย่อานรู้สึกอยากหัวเราะร้องไห้บอกไม่ถูก ดึกขนาดนี้เรียกเธอมา ตอนนี้ยังบอกให้เธอกลับไป แต่หากลู่ฉีหานรู้ว่าเธอผ่าตัดมายังต้องการเธออีก อย่างนั้นเธอก็จะเข้าใจว่าลู่ฉีหานเป็นคนที่ไม่มีความเมตตาใดใดสักนิด ตอนนี้พอมาดูแล้ว ลู่ฉีหานเหมือนจงใจเรียกเธอมาเพื่อมอบเงินให้ ลงมาข้างล่าง ลู่ฉีหานเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกกำลังไขว้ขาอยู่ แค่การกระทำที่ไม่คิดอะไร ก็ทำให้รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของเขา ประธานลู่ อย่างนั้นฉันกลับแล้วนะ อืม ลู่ฉีหานตอบกลับ ไม่แม้แต่เงยหัว ต้องการรถส่งกลับไหม? ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้ เฉียวเย่อานเลิกคิ้วขึ้น พักผ่อนดีๆ ฉันไม่อยากให้ครั้งต่อไปหยุดกลางทางแบบนี้ ลู่ฉีหานพูดออกมาประโยคหนึ่ง เฉียวเย่อานพูดอะไรไม่ออก หน้าดูร้อนขึ้นอย่างแรง โอเค! อย่างนั้นฉันไปแล้วนะ เฉียวเย่อานเดินหนีออกไป เดินออกจากประตูใหญ่ ความรู้สึกที่ลู่ฉีหานอดกลั้นไว้ก็ค่อยๆหายไป