บทที่ 11 ซ่อนได้ก็ต้องซ่อน

บทที่ 11 ซ่อนได้ก็ต้องซ่อน เฉียวเย่อาน กลัวว่าจะมีใครมาได้ยิน เธอจึงเงียบลงไม่ได้พูดอะไรโผงผางออกไป แต่เธอรู้ว่าถ้าไม่อธิบายให้ชัดเจนก็ไม่ได้ จนกระทั่งกลับถึงโรงพยาบาล เฉียวเย่อานจึงยอมเปิดปากพูดออกมา แม่ ไม่ต้องดีใจไปหรอก เมื่อเมื่อกี้หนูหลอกพวกเขา เฉียวเย่อานพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทีแรก ว๊างฟาง คิดว่าการที่ เฉียวเย่อาน ไม่ได้พูดอะไรคือการที่เธอยอมรับแล้ว ตลอดทาง ว๊างฟาง นึกมาตลอดว่าถึงวันที่ชีวิตของเธอจะดีขึ้น ต่อไปจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องค่ารักษาอาการป่วยของลูกชายอีก แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น ยัยเด็กบ้า เดี๋ยวนี้แกฉลาดนักนะ รู้จักหลอกคนอื่น! ว๊างฟาง กัดฟันกรอดแล้วใช้นิ้วดันไปที่หน้าผากของเฉียวเย่อานด้วยความเกลียดชัง เฉียวเย่อานขมวดคิ้วแน่น แม้ว่าจะเจ็บแต่เธอทำได้เพียงอดทนไว้เท่านั้น แม่ลองคิดดูดีๆ คนที่ทำร้ายเจ้านายจางเมื่อครั้งก่อนแน่นอนว่าเป็นประธานลู่ ถ้าหนูสร้างความสัมพันธ์อะไรกับเจ้านายจาง แล้วหนูจะไปอธิบายกับประธานลู่ยังไง? ขนาดเจ้านายจางยังกลัวประธานลู่ แม่ไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นหรือไง? ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่คำพูด แต่ว๊างฟางก็เชื่ออย่างสนิทใจ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเจ้านายจางก็เป็นแค่ผลประโยชน์ในระยะสั้น ลู่ฉีหาน สิถึงจะเป็นผลประโยชน์ระยะยาว ถ้าได้แต่งงานกันจะต้องดีเป็นอย่างมาก ว๊างฟางชักมือกลับ แล้วเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยเมย เรื่องในวันนี้ฉันจะปล่อยแกไปก่อน! เฉียวเย่อานรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่เมื่อเห็นแผ่นหลังของ ว๊างฟาง ใบหน้าของเธอยังมีความกังวลเมื่อมาถึงห้องพักคนไข้ เฉียวจิ่นเหยน กำลังนอนหลับสนิท ร่างกายทรุดโทรมนั่นทำให้คนปวดใจ แต่ใบหน้าของเขาดูมีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย อีกทั้งยังดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเมื่อก่อน ทำให้เธอใจชื้นขึ้น หญิงสาวหมุนตัวเดินออกไปนั่งลงบนม้านั่งนอกห้องคนไข้ เย่อาน？ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังอยู่ที่นี่? คนที่กำลังเดินเข้ามาคือ ฟางเฉินยี่ เขานั่งลงข้างๆ เธออย่างเคยชิน เฉียวเย่อานพยักหน้าอย่างมีมารยาท อื้ม ข้างในมีแม่คอยดูแลอยู่น่ะ อีกสักพักฉันก็จะกลับแล้ว คุณล่ะ? ผมทำงานกะดึกน่ะ มีเวลาว่างพอดีเลยแวะมาดู อื้ม ทางเดินเต็มไปด้วยความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ มันยิ่งทำให้อึดอัดเข้าไปใหญ่ ฟางเฉินยี่แอบเหลือบมองเฉียวเย่อานไปสองสามที แต่ทว่าเฉียวเย่อานกลับไม่รู้ว่ากำลังโดนแอบมอง อีกอย่างสีหน้าของเธอก็ดูไม่ค่อยดีสักเท่าไรนัก โครกกก… เฉียวเย่อาน อายจนไม่รู้จะทำยังไง เธอเอามือกุมท้องของตัวเองด้วยความอับอาย หืม? คุณไม่ได้ทานข้าวเย็นเหรอ? ผมจำได้ว่าคุณเป็นโรคกระเพาะนิ ไม่ทานข้าวไม่ได้นะ ฟางเฉินยี่ พูดด้วยความใส่ใจอย่างอบอุ่น เฉียวเย่อานหันไปยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า ทานแล้วแต่ว่าทานไม่เยอะน่ะ เมื่อได้ยินดังนั้น ฟางเฉินยี่ รีบลุกขึ้นยืนทันที ร่างกายมันคัดค้านขนาดนั้นยังจะมาเถียงอีก ผู้หญิงคนนี้นี่ไม่รู้จักดูแลร่างกายของตัวเองเลย คุณรอผมที่นี่ ตอนนี้ข้างใต้ตึกคงจะไม่มีอะไรทานแล้ว ในห้องทำงานของผมมีขนมอยู่ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ พูดจบเขาก็รีบเดินออกไป นี่…ไม่ต้อง… เฉียวเย่อานคิดจะรั้งเขาเอาไว้ แต่ทว่าพอลุกขึ้นมาก็รู้สึกเวียนศีรษะและไม่มีแรงทำให้เธอคุกเข่าลงกับพื้นแล้วใช้มือค้ำไว้ ฟางเฉินยี่ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง จึงหันกลับมาดู เย่อาน！ ฟางเฉินยี่ตะโกนออกมาอย่างร้อนรน เฉียวเย่อานเอานิ้วชี้แตะที่ปากเป็นสัญญาณให้เขาเงียบ ชู่ว์ อย่าเสียงดัง ตอนนี้ทุกคนหลับกันหมดแล้ว ฉันไม่เป็นไร ฟางเฉินยี่ พยักหน้า แต่เขาทนเห็นเธอค่อยๆ ลุกขึ้นมาไม่ได้ เขาจึงเข้าไปช้อนตัวเธอแล้วอุ้มขึ้นมา หมอฟาง ฉันเดินเองได้ เฉียวเย่อาน ตกใจกับการกระทำของเขา ฟางเฉินยี่ ขมวดคิ้วเงียบๆ เขาไม่ได้พูดอะไร คนที่อยู่ในอ้อมแขนตัวเบาราวกับนุ่ม ราวกับว่าลมสามารถพัดตัวเธอปลิวได้เลย เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน เขาจึงวางเธอลงบนเตียงตรวจคนไข้ เฉียวเย่อานก้มหน้าอยู่อย่างนั้นเพราะความอับอาย ฟางเฉินยี่รีบรินน้ำร้อน เขาหยิบขนมแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงหน้า เฉียวเย่อาน หาเวลามาตรวจร่างกายหน่อย เห็นได้ชัดว่าคุณมีอาการน้ำตาลในเลือดต่ำ ฟางเฉินยี่แกะซองขนมอย่างตั้งใจ แล้วยื่นให้เธอพร้อมกับน้ำร้อน ขอบคุณค่ะ หมอฟาง เฉียวเย่อานพูดด้วยเสียงเบา ฟางเฉินยี่ถอนหายใจ แล้วรวบรวมความกล้าพูดออกไป เย่อาน ที่นี่ไม่มีใคร คุณเรียนชื่อผมตรงๆ ก็ได้ เฉียวเย่อานตั้งใจที่จะเลี่ยง เธอเริ่มชอบฟางเฉินยี่ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะดีใจจนนอนไม่หลับ แต่ทว่าตอนนี้เธอจะเอาอะไรไปสู้หน้าเขา เธอเป็นคนรักของลู่ฉีหาน เป็นของเล่นที่เขาจะเล่นหรือจะทิ้งตอนไหนก็ได้ หมอฟาง… ฟางเฉินยี่มองเห็นความสับสนและความลังเลที่อยู่ในสายตาของเธอ ขอแค่มีความลังเลนี้อยู่ เขาก็พอมีโอกาส คุณให้โอกาสผมสักครั้ง ผมจะดูแลคุณอย่างดี ถึงแม้ว่าผมจะให้คุณได้ไม่มาก แต่คุณเชื่อผมเถอะ ผมจะรักคุณอย่างดีที่สุด ผมไม่อยากเห็นคุณเหนื่อยและลำบากขนาดนี้ คุณเป็นแบบนี้มันทำให้ผมปวดใจ เฉียวเย่อานเงยหน้าขึ้นมา เธอปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ออก เธออยากตอบตกลงเขา แต่ทว่าเธอทำไม่ได้ เธอไม่อยากทำร้ายเขา หมอฟาง เรียกผมว่า เฉินยี่ เฉินยี่ เฉียวเย่อานยอมเรียกชื่อเขา เรียกได้เพียงชื่อเขาเท่านั้น ฉันรู้ว่าคุณคิดอย่างไร แต่ฉันตอบตกลงคุณไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าคุณไม่ดีพอ แต่ว่าฉัน… ฉันไม่ดีพอ สุดท้ายแล้วเฉียวเย่อาน ก็ไม่ได้พูดออกมา เธอขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดต่อ คุณก็เห็นครอบครัวของฉันแล้ว มีหลายเรื่องที่คุณคิดไม่ถึง ฉันเข้าใจว่าคุณคิดอย่างไร แต่ว่าในตอนนี้ฉันไม่สามารถตอบตกลงคุณได้จริงๆ แววตาฉายแววหมดหนทาง ฟางเฉินยี่ ตั้งใจฟัง ครอบครัว งาน โรงพยาบาลและเงิน สิ่งเหล่านี้มันเป็นภาระที่ติดตัวฉัน ฉันไม่อยากจะเอาปัญหาเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองมาทรมานตัวเองอีก ขอโทษนะเฉินยี่ ตอนนี้ฉันไม่อยากคิดเรื่องความรู้สึกจริงๆ ฟางเฉินยี่ก้มหน้าลงแล้วหัวเราะออกมา เขาส่ายหัวไปมา คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ เพราะว่าผมบุ่มบ่ามไปเกินไป เลยไม่ได้คิดถึงจิตใจของคุณ ขอบคุณที่เข้าใจนะ เฉียวเย่อาน พูดด้วยความเกรงใจ แต่ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปหรอก ผมจะไม่ยอมแพ้! ท่าทีจริงจังของเขาทำให้หญิงสาวตกใจ แต่ไม่กี่วินาทีรอยยิ้มสง่างามของเขาก็ปรากฏขึ้นมา เหอะ เหอะ รีบทานเถอะ เพราะว่าเรื่องสารภาพรัก ทำให้เฉียวเย่อานจงใจรักษาระยะห่างกับเขา และปฏิเสธเรื่องที่เขาจะไปส่งเธอที่บ้าน เมื่อรถแท็กซี่ที่เฉียวเย่อาน นั่งมาถึงหน้าประตูบ้าน ตัวอักษรสีแดงที่น่าขยะแขยงที่อยู่หน้าประตูไม่ลดลงแต่กลับเพิ่มขึ้น หนำซ้ำที่หน้าประตูยังมีจดหมายเตือนเรื่องทรัพย์สิน ให้เธอรีบจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว กลุ่มเมฆดำลอยอยู่เหนือหัวเธออีกครั้ง สมองน้อยๆ ของเธอเหมือนจะระเบิดออกมา เธอนั่งอยู่ในห้องรับแขกท่ามกลางความมืดสนิท เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปิดไฟ ตัวอักษรที่อยู่บนประตูทำให้เธอคิดถึงใบหน้าอันชั่วร้ายของ เจ้านายจาง ถ้าเกิดเขารู้ว่าเธอกำลังหลอกเขาอยู่ ไม่แน่… ไม่ได้ อยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อมันเผยออกมาแล้ว ซ่อนได้ก็ต้องซ่อน! โอเค! ย้ายบ้าน ! เมื่อเธอมีความคิดนี้ เธอจึงใช้แสงสว่างของดวงจันทร์ที่นอกหน้าต่าง เก็บสัมภาระของทุกคน เธอแทบจะไม่นอนทั้งคืน จนกระทั่งรุ่งเช้าจึงหลับไปสักพัก