บทที่ 12 ปฏิเสธความหวังดี

บทที่ 12 ปฏิเสธความหวังดี แสงแดดหลังช่วงบ่ายร้อนเป็นอย่างมาก อุณหภูมิภายในห้องระอุขึ้นเรื่อยๆ เฉียวเย่อาน ใช้โทรศัพท์หาข้อมูลเกี่ยวกับห้องเช่ามาหลายที่แล้ว แต่ว่ายังไม่เจอที่ใช่เลย ความว้าวุ่นใจบวกกับสภาพอากาศ ทำให้เธออยู่อย่างกระวนกระวายไปหมด เธอเงยหน้ามองเครื่องปรับอากาศบนกำแพงที่เต็มไปด้วยฝุ่นอย่างหดหู่ เธอไม่ได้ใช้งานเครื่องปรับอากาศมานานมาก เพราะว่าอยากประหยัดค่าไฟ ฮู่… เฉียวเย่อานยืดเอวแล้วถอนหายใจ เธอมาถึงห้องน้ำแล้ววักน้ำเย็นใส่หน้าของตัวเอง มองดูตัวเองในกระจก ในที่สุดเธอก็เริ่มใจเย็นลง เฉียวเย่อาน อย่ายอมแพ้! ตอนนี้ทำได้เพียงใช้วิธีโง่ๆ แบบนี้มาหลอกตัวเอง เพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเองเท่านั้น เธอกินซาลาเปาสองลูก หญิงสาวมาเดินตากแอร์ในซูเปอร์มาร์เก็ต อากาศเย็นๆ ทำให้คนสบายใจ อารมณ์ของเธอสงบลงมาก ทั้งช่วงบ่ายเธอหาข้อมูลห้องเช่าบนแอพในโทรศัพท์มือถือ เธอติดต่อห้องพักสองสามที่เพื่อที่จะเข้าไปดูในตอนเย็น ขอโทษนะ คุณหนูเฉียว ห้องของที่นี่สามารถพักได้แค่คนเดียว ถ้าจะให้แม่ของคุณมาพักด้วย เกรงว่าจะไม่ได้ ขออภัยด้วย คุณหนูเฉียว มัดจำสามจ่ายสองมันเป็นกฎ ถ้าคุณตัดสินใจแล้ว ก็สามารถทำสัญญาได้เลย คุณหนูเฉียว… โอ๊ย จะบ้าตาย ทำไมตอนนี้จะเช่าห้องสักห้องมันถึงลำบากขนาดนี้เนี่ย! อย่างแรกเลยต้องจ่ายค่าห้องครึ่งปี จ่ายค่าห้องเธอก็หมดตัวแล้ว เดือนนี้เธอจะผ่านมันไปได้อย่างไรกัน ตกดึก เฉียวเย่อานนั่งรับลมอยู่ตรงโต๊ะด้านนอกของร้านสตาร์บัคส์ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า คุณผู้หญิง นี่คาราเมลมัคคิอาโต้กับเค้กของคุณค่ะ พนักงานหญิงวางของกินลงตรงหน้าเธออย่างสุภาพ เฉียวเย่อานลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ เธอโบกมือไปมาแล้วพูด ขอโทษนะคะ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ ฉันยังไม่ได้สั่งอะไรเลย อาจจะเป็นของโต๊ะอื่นหรือเปล่าคะ? พนักงานยิ้มแล้วพูดว่า คุณผู้ชายคนนั้นเป็นคนสั่งให้คุณค่ะ เฉียวเย่อาน หันไปมอง เธอเห็นเพียงชายร่างสูงใหญ่กำลังเดินมาทางเธอ เป็นเขานี่เอง! ลู่…ประธานลู่ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? เธอตกใจจนรีบลุกขึ้น ลู่ฉีหานดึงเก้าอี้ออก เรียวขายาวก้าวเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ สายตาเย็นชาจ้องไปยังคนตรงหน้า เขาพูดด้วยเสียงทุ้ม คุณมาได้แล้วผมมาไม่ได้งั้นเหรอ? เฉียวเย่อาน ยืนทื่ออยู่อย่างนั้น เธอกระอักกระอ่วนจนอยากจะเดินออกไปในตอนนี้เลย ฉันแค่มานั่งพักสักหน่อย กำลังจะกลับเลย เอ่อ…ขนมพวกนี้มันหวานเกินไป ฉันไม่ค่อยชอบทาน ประธานลู่ คุณทานเถอะ ฉันไปก่อนนะ เฉียวเย่อาน สะพายกระเป๋าของตัวเอง จังหวะที่กำลังจะหมุนตัวก็ต้องชะงักลง กลับมานี่! นั่งลง! ลู่ฉีหาน สั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง เฉียวเย่อาน ขมวดคิ้ว เธอจำใจหันกลับมาแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย นี่มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรือไง ทำไม ลู่ฉีหาน ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ดูๆ ไปแล้วเขาไม่เหมือนคนที่ชอบเดินเที่ยวนิ ถ้าอยากดื่มกาแฟก็แค่ออกปากสั่ง เขาไม่ใช่คนที่จะมาซื้ออะไรด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นกาแฟของท่านประธานยังหรูกว่าสตาร์บัคหลายเท่า ราคาแพงลิบลิ่ว คุณจะย้ายบ้านเหรอ? ลู่ฉีหาน พูดออกมาตรงๆ ในคำพูดแฝงไปด้วยความอ่อนโยน เฉียวเย่อาน รีบเงยหน้าขึ้นทันที ความสงสัยฉายออกมาจากนัยน์ตาใส การพูดจาไม่อ้อมค้อมคือสไตล์ของเขา แต่เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอจะย้ายบ้าน นี่มันน่าสงสัยมากๆ รอยยิ้มน่ามองปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลา เพียงแค่เขาใช้สายตามองก็สามารถรู้ว่าเฉียวเย่อานอยากจะพูดอยากจะถามอะไร แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดออกไปแบบตรงๆ ถ้าจะย้าย ก็ย้ายมาอยู่กับผม ลู่ฉีหาน หันหน้าไปหาเธอแล้วพูดออกมา สะดวกดี! เฉียวเย่อาน เบิกตาโพลง เธอลืมหายใจไปชั่วขณะ คำสุดท้ายนั่น เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่า ทำไมฟังดูแล้ว คำพูดของเขาเหมือนมันเต็มไปด้วยความหยอกล้อมันทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น มันก็ถูก ถ้าย้ายไปแล้วมันสะดวกมาก เขาบ้าขึ้นมาเมื่อไรก็สามารถจัดการได้ทันทีมันสะดวกมาก ขอบคุณความหวังดีของประธานลู่ แต่ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ลู่ฉีหาน ขมวดคิ้ว ในแววตาดำขลับแฝงไปด้วยความไม่พอใจ เฉียวเย่อานมองออกว่าสีหน้าของลู่ฉีหานเปลี่ยนไป เธอจึงรีบอธิบาย ฉันยอมรับความหวังดีของคุณ แต่ว่าฉันอยากได้ที่พักใกล้โรงพยาบาลจะได้ดูแลน้องชายฉันได้สะดวก คฤหาสน์ของคุณมันค่อนข้างไกลไปหน่อยค่ะ เธอไม่อยากพูดความจริงให้เขารู้ แต่ถ้าไม่บอกเหตุผล เขาคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ อีกอย่างเธอจำได้ว่าเวลานั่งรถไปคฤหาสน์ของเขาต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ผมจะจัดหาคนขับรถให้คุณ คุณจะไปที่ไหนก็ได้ แต่… ผมให้คุณลา 15 วัน แต่ไม่ได้ให้คุณหยุดไปเปล่าๆ เพราะฉะนั้นคุณควรจะรู้ว่าจะจัดการภาระหน้าที่นี้อย่างไร เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเย่อาน รีบก้มหน้าลง ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็แดงเหมือนมะเขือเทศ นี่มันที่สาธารณะ คิดไม่ถึงว่า ลู่ฉีหาน จะพูดแบบนี้ออกมา! อายจะแย่แล้ว! รถของผมจอดอยู่ใกล้ๆ คุณรอผมตรงนี้ ลู่ฉีหาน ลุกขึ้นยืน เขาไม่เหลือที่ให้เธอได้พูดตอบโต้ พนักงานห่อเค้กและเครื่องดื่ม เธอหิ้วของกินแล้วเดินไปรอข้างถนน ลู่ฉีหานมองจากไกลๆ หญิงสาวที่มีเรื่องมากมายอยู่ในใจ ในใจของเธอคงจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่เธอแข็งแกร่งมาก! ภายในรถเงียบจนน่าขนลุก เฉียวเย่อานเปิดปากพูดเพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด ประธานลู่ ฉันย้ายบ้านมันไม่กระทบกับเรื่องนั้นหรอกค่ะ ผู้หญิงคนนี้น่ารักจริงๆ แค่พูดคำว่าขึ้นเตียงสองคำก็ไม่กล้าพูดออกมาหรือว่าการที่จะพูดว่ามีอะไรกับเขามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่อาจบอกใครได้! ผมไม่ชอบอะไรที่มันดูผอมเหลือแต่กระดูกเกินไป โดนแล้วมันเจ็บ ลู่ฉีหานพูดอย่างลอยหน้าลอยตา เฉียวเย่อาน อึ้งไป เธอไอจนน้ำลายเกือบกระเด็นออกมา ที่บ้านมีคนรับใช้ที่จะดูแลเรื่องอาหารการกินของคุณ จะช่วยให้คุณดูมีน้ำมีนวลขึ้น แค่ก แค่ก ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉัน… เธอรีบโบกมือปฏิเสธ เฉียวเย่อาน ผมปล่อยคุณไปแล้วครั้งหนึ่ง! อย่าคิดว่าจะมีครั้งที่สอง เธอรับไม่ไหวหรอก! ลู่ฉีหานไม่มีความอดทนจะรออะไรอีกแล้ว กับร่างกายของเธอราวกับว่าเขาใช้คำว่าไม่สามารถไปหมดแล้ว ขอโทษค่ะประธานลู่ แต่ฉันรับรองกับคุณเลยว่าฉันจะจัดการร่างกายของตัวเองให้ดี จะทำให้ตัวเองดูมีน้ำมีนวล เธอยังคงปากแข็ง เธอทำได้ก็แค่นี้เอง ในสายตาของ ลู่ฉีหาน เธอก็แค่ของเล่นเปลือยเปล่า ไม่เหลืออะไรสักอย่าง แต่เธอก็ยังคงต้องรักษาศักดิ์ศรีที่ยังเหลืออยู่เพียงอย่างเดียว เอี๊ยด เสียงเบรกที่ทำให้แสบแก้วหู ตัวเธอเด้งไปมาจนทำให้เวียนหัวตาลายไปหมด ในเวลานั้นเองหน้าอกอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มทับลงบนตัวของเธอ นิ้วมือบีบคางของหญิงสาวโดยไม่ต้องใช้แรงแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็โน้มใบหน้าลงบนเรียวปากอันเซ็กซี่ นี่คุณกำลังท้าทายความอดทนของผม! นัยน์ตามืดมิดดุจสระลึกเต็มไปด้วยประกายความโกรธ คำพูดนั้นดูเยือกเย็น เฉียวเย่อานขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ เธอพูดขัดขืน ปล่อยฉัน อย่านะ อย่า! คุณเป็นคนแรกที่กล้าปฏิเสธผม อย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก ไสหัวไป! ลู่ฉีหานต่อว่าด้วยความหงุดหงิด เขาตรงไปเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่งแล้วไล่เธอลงจากรถ ดวงตาแววใสของเธอพร่ามัวไปหมด เดิมทีคิดว่าชายหนุ่มจะแกล้งเธอเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมาเธอจะโดนเขาไล่ลงจากรถ คนที่กำลังตกใจนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ริมถนน เธอยังคงไม่มีสติ ไม่ไกลนัก หลังจากที่เห็นเฉียวเย่อาน รถบีเอ็มดับเบิลยูสีดำที่กำลังจอดติดไฟแดง ตั้งใจเลี้ยวแล้วขับผ่านหน้าเธอไป