บทที่ 13 น้อยใจ

บทที่ 13 น้อยใจ เฉียวเย่อานลุกขึ้นยืน ก็เห็นกาแฟมัคคิอาโต้หกเต็มพื้นกับเค้กที่เละจนไม่เป็นทรง ขณะนั้นเอง เธอก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอค่อยๆ หิ้วมันขึ้นมาอย่างช้าๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอจนจะต้องกินมัน แต่ว่า… เหมือนเธอจะเห็นความมีน้ำใจของลู่ฉีหาน เพียงชั่วเวลาหนึ่งเธอรู้สึกว่าตัวเองโหดร้ายไปเสียหน่อย รถบีเอ็มดับเบิลอยู่จงใจขับช้าๆ คนขับรถเห็นเฉียวเย่อานเก็บของที่ตกพื้นกิน ความหงุดหงิดก็ก่อตัวขึ้นในใจของเขา หัวหน้าครับ ผู้หญิงคนนั้นเป็นเฉียวเย่อาน หรือเปล่าครับ ทำไมเธอถึงเก็บของที่ตกพื้นมากิน หรือว่าจะไม่มีเงินแล้ว? คนขับรถพูดลอยๆ ขึ้นมา จางฟู่กุ้ย สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เขากำหมัดแน่นแล้วซัดไปที่ประตูรถ สารเลว นังตัวดี คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาหลอกฉัน เห็นฉันเป็นใครกัน! ฉันต้องทำอะไรเพื่อสั่งสอนให้มันได้รับบทเรียนซะหน่อยแล้ว หัวหน้าเธอคือผู้หญิงของ ลู่ฉีหาน เราก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเธอคุยโทรศัพท์กับเขา ไม่ผิดแน่ หรือว่าเธอชอบกินของสกปรก ต้องสืบดูเพื่อกันไว้ก่อนดีไหมครับ? คนขับรถพูดเตือนเสียงเบา อีกอย่าง ลู่ฉีหาน ก็ไม่ใช่คนที่จะไปแหย่ด้วยได้ แววตาของ จางฟู่กุ้ย เต็มไปด้วยความโกรธ เขาพูดด้วยความหงุดหงิด ไอ้โง่ สืบไปทำซากอะไรล่ะ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ยังดูไม่ออก! ลูกน้องของฉันเลี้ยงคนโง่ๆ อย่างพวกแกยังไงเนี่ย! จอดรถ! คนขับรถกลัวจนรีบจอดรถอย่างระมัดระวังที่ริมถนน จางฟู่กุ้ย สูดหายใจลึกแล้วพูดต่อ นี่พวกนายแต่ละคนตาบอดกันหรือไง นังตัวดีนั้นมันโดนไล่ลงมาจากรถของลู่ฉีหาน ในที่สุดการแก้แค้นก็มาถึง เรียกพี่น้องมาให้ฉันทั้งหมด! ครับหัวหน้า จางฟู่กุ้ยยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เมื่อกี้ถ้าเขาไม่เห็น คงจะต้องโดนนังตัวดีหลอกให้วุ่น โรงพยาบาล เฉียวเย่อาน ทำเหมือนกับปกติ คือเอาอาหารเย็นมาที่โรงพยาบาล สีหน้าของว๊างฟางดูไม่ดีเป็นอย่างมาก เมื่อเห็น เฉียวเย่อาน เดินเข้ามา ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงกล่องข้าวออกมาจากมือของเธอ แล้วพูดด้วยความหงุดหงิด นี่นังเด็กบ้า แกจะให้ฉันกับน้องแกหิวตายหรือไง! อกตัญญูจริงๆ! เฉียวเย่อานเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง เพิ่งจะห้าโมงครึ่ง เป็นเวลาทานข้าวเย็นพอดี เธอซื้ออาหารเสร็จก็รีบมาที่นี่ ไม่ได้เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว เมื่อเผชิญกับคำด่าทอที่ไร้เหตุผลของว๊างฟาง เธอก็ไม่มีกะจิตกะใจจะอธิบายอะไรอีก ทำได้เพียงรับไว้โดยไม่ปริปากพูดอะไร พี่มาแล้วเหรอ แม่ เลิกว่าพี่ได้แล้ว! ถ้าไม่มีพี่ ผมตายไปนานแล้ว! ที่แท้เขา เสี่ยวเหยนตื่นแล้วและได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทำให้เขารู้สึกลำบากใจอย่างมาก มาเถอะ เรามาทานข้าวกัน ว๊างฟาง หันไปมอง เฉียวเย่อาน ตาขวาง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เฉียวเย่อานมองเฉียวจิ่นเหยน ยิ้มแล้วนั่งลงข้างเตียงของน้องชายพร้อมพูดอย่างอ่อนโยน เสี่ยวเหยน วันนี้รู้สึกดีขึ้นไหม อื้ม รู้สึกดีขึ้นมากเลยครับ เฉียวจิ่นเหยน พยักหน้า รอยยิ้มสดใสปรากฏอยู่บนใบหน้าขาวโทรม ทำให้คนรู้สึกเห็นใจ หลังจากมื้ออาหารเย็น เฉียวเย่อาน คิดดูแล้ว เธอตัดสินใจที่จะพูดออกไป ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องในบ้าน แม่ก็เห็นอยู่แล้วว่าหน้าประตูบ้านเต็มไปด้วยรอยมากมาย ไม่มีทางที่จะอยู่ต่อไปได้อีก แต่ว่าไม่สามารถให้ เสี่ยวเหยน รู้เรื่องนี้ แม่ วันนี้หนูไปดูห้องมา หนูอยากย้ายบ้าน อะไรนะ! ย้ายบ้าน! ว๊างฟาง เบิกตามองลูกสาว เธอกลอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดอะไร เธอพูดพลางเก็บของ ตอนนี้ราคาห้องแพงมาก ไม่นึกว่าแกจะมีเงินไปซื้อห้อง เอาเงินมารักษาน้องแกเลย! แม่! หนูไม่ได้ซื้อ หนูจะเช่า หรือว่าหลังจากออกจากโรงพยาบาลแม่จะให้น้อง… เฉียวเย่อาน ลุกขึ้นยืน คำพูดเหมือนจะกระทบจิตใจ เธอพูดได้แค่ครึ่งประโยคแล้วหันไปมองหน้าน้องชายบนเตียง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เสี่ยวเหยน แม่กับพี่จะไปพบหมอหน่อย ลูกพักผ่อนไปก่อนนะ ว๊างฟางพูดกับเฉียวจิ่นเหยน อย่างอ่อนโยน อื้ม โอเคครับ ว๊างฟาง ขมวดคิ้ว นึกถึงเรื่องที่จางฟู่กุ้ย สั่งให้คนทำ จึงหาข้ออ้างแล้วลาก เฉียวเย่อาน ออกมาจากห้องคนไข้ เฉียวเย่อาน ขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ เธอกุมแขนตัวเอง นังเด็กบ้า แกไปล่วงเกินอะไรเจ้านายจาง ก่อเรื่องอะไรไว้มากมาย ฉันจะบอกแกไว้นะ แกจะย้ายบ้านหรือแกจะไปเช่าบ้าน ฉันไม่ให้เงินแกสักบาท! เฉียวเย่อาน ก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง แต่เดิมเธอก็ไม่ได้หวังให้แม่มาออกเงินให้ แต่แค่ขอให้แม่พูดดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นลูกของแม่ แม่ เรื่องเช่าบ้านหนูจะจัดการเอง เรื่องย้ายบ้านหนูก็จะจัดการเอง อันที่จริงหลังจากที่ เสี่ยวเหยน ออกจากโรงพยาบาลก็ต้องพักฟื้นในที่สงบๆ ยังดีที่แกยังมีสำนึกอยู่บ้าง ของบำรุงน้องแกหมดแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อ เอาเงินมา! ว๊างฟางแบมือขออย่างไม่ต้องสงสัย เฉียวเย่อานเงยหน้าแล้วถามอย่างสงสัย แม่ เมื่อสองวันก่อนหนูเพิ่งให้เงินแม่ไปไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม… ว๊างฟางโกรธ เธอใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าผากและร่างกายของลูกสาว แล้วกัดฟันพูดออกมา นี่แกกล้าดียังไงมาสงสัยฉัน? เอาเงินมา! พูดพลาง ผู้เป็นแม่ก็กระชากกระเป๋าของลูกสาวมา แควก! กระเป๋าที่เดิมก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรนัก เพียงแค่โดนกระชากก็ขาดทันที กระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถืออีกทั้งของใช้ต่างๆ หล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น เฉียวเย่อาน รีบคุกเข่าลงไปเก็บ ว๊างฟาง แย่งกระเป๋าเงินมาแล้วรีบดึงเงินออกมา จากนั้นก็โยนกระเป๋าเงินใส่หน้าลูกสาว แค่สองร้อยเนี่ยนะ แกแอบใช้เงินลับหลังหรือเปล่า! ลูกสาวมีแต่เสียกับเสีย! แก! ว๊างฟาง พูดได้เพียงครึ่งประโยคก็หยุดพูด เฉียวเย่อานน้อยใจแต่ทำเพียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ คุณป้า ห้ามส่งเสียงดังในโรงพยาบาลนะครับ ฟางเฉินยี่ เดินตรงเข้ามา เขาอยู่ตรงมุมทางเดินและเห็นภาพทั้งหมด เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเฉียวเย่อานถึงปฏิเสธเขามาโดยตลอด เมื่อ ว๊างฟาง เห็น ฟางเฉินยี่ ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที ยังไงเขาก็เป็นหมอ อ้อ หมอฟาง นี่เอง ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเป็นเรื่องภายในครอบครัวเล็กๆ น้อยเองค่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วค่ะ คุณป้าครับ อาการของเสี่ยวเหยน กำลังคงที่ เรื่องอาหารการกินต้องทำตามที่หมอสั่งนะครับ ของบำรุงอะไรนั่นไม่จำเป็นหรอกครับ ถ้าเกิดมันกระทบต่ออาการป่วยจะแย่เอานะครับ ฟางเฉินยี่ พูดด้วยท่าทีจริงจังตามแบบฉบับคนเป็นหมอ ว๊างฟางมีท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด เฉียวเย่อาน ก้มหน้าและลุกขึ้นมาจากพื้น เธอได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนจะมีอารมณ์โกรธ แม่ แม่ไปดูแลเสี่ยวเหยนก่อนเถอะ หนูกับหมอฟางจะไปฟังอาการของน้อง เราไปกันเถอะ เฉียวเย่อานอุ้มกระเป๋าขาดๆ ของตัวเองและรีบเดินจ่ำออกไป เพราะกลัวว่าถ้ายืนอยู่ตรงนี้ต่อไปจะยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ ฟางเฉินยี่เดินตามหลังมา ทั้งคู่อยู่ตรงบันไดที่ไม่มีใครนอกจากพวกเขา หญิงสาวยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงหน้าต่าง โดยมี ฟางเฉินยี่ ยืนอยู่ด้านหลัง เธอสูดหายใจลึกแล้วพูดออกมาว่า หมอฟาง ต่อจากนี้คุณไม่ต้องสนใจเรื่องของครอบครัวฉันได้ไหม เฉียวเย่อาน คิดไม่ถึงว่า ฟางเฉินยี่ จะเห็นภาพเหล่านั้น ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาคงรู้เรื่องอะไรมาบ้าง แต่เธออยากให้เขาเก็บเพียงภาพลักษณ์อันงดงามของเธอเอาไว้ในใจ แต่ทว่าตอนนี้… มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฟางเฉินยี่ฟังออกว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจ แม้น้ำเสียงของเธอจะเบาแต่กลับรับรู้ถึงความสั่นในน้ำเสียงนั้น ผมรู้ รู้มาตั้งนานแล้ว ฟางเฉินยี่ยืนข้างหญิงสาวแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เฉียวเย่อานตกใจจนหันไปมองเขา ดวงตาใสเต็มไปด้วยความสับสน