บทที่ 14 ย้ายบ้านโดยไม่ปรึกษา

บทที่ 14 ย้ายบ้านโดยไม่ปรึกษา เย่อาน น้องชายคุณพักที่โรงพยาบาลนานขนาดนี้ พวกพยาบาลเอาเรื่องพวกนี้ไปพูดกันปากต่อปาก ผมไม่รู้ก็ยากนะ แต่ว่าผมไม่อยากให้คุณลำบากใจ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธผม การสารภาพของฟางเฉินยี่ทำให้เธอแปลกใจเป็นอย่างมาก ขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจ เดิมทีเขาแคร์ความรู้สึกของเธอ เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป ตอนที่เอาเงินแสนออกมา เพราะคิดถึงเรื่องเธอจึงไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น เพื่อที่จะรักษาศักดิ์ศรีซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอหลงเหลืออยู่ ขอบคุณนะ เฉินยี่ แสงจันทร์ส่องมากระทบกับใบหน้าขาวผ่องของเฉียวเย่อาน ราวกับถูกปกคลุมด้วยเวทมนตร์บางๆ ปากของเธอมีรอยยิ้มเล็กๆ เป็นอะไรที่งดงามยิ่งนัก หัวใจของ ฟางเฉินยี่ เต้นไม่หยุด หน้าของเขาแดงเถือก เขารีบพูดขึ้นมา อ้อ ผมมาหาคุณเพื่อเอาสิ่งนี้มาให้ พูดพลางเขาก็ล้วงมือไปหยิบเครื่องมือรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมาจากกระเป๋า เฉียวเย่อาน หันมาและก้มลงมองแล้วถามพูดออกมาอย่างแปลกใจ โทรศัพท์มือถือเหรอ? คุณมาถึงนี่เพราะจะเอาโทรศัพท์มือถือมาให้ฉันงั้นเหรอ? แต่ว่าโทรศัพท์ของฉันยังใช้งานได้อยู่นะ หืม โทรศัพท์ของคุณ? ดูสิว่าตอนนี้มันยังใช้งานได้อยู่ไหม? ฟางเฉินยี่ หัวเราะ เขารู้เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยโทรไปแจ้งอาการของ เฉียวจิ่นเหยน โทรไปสิบครั้ง โทรไม่ติดไปห้าครั้ง เพราะอย่างนี้ครั้งก่อนเขาจึงต้องไปหาเธอที่บริษัท เฉียวเย่อานล้วงโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งตกพื้นไปเมื่อครู่ออกมา ตอนนี้มันเปิดเครื่องไม่ได้อีกแล้ว หา แบตหมดอีกแล้ว ฟางเฉินยี่จับมือของหญิงสาว มือของเธอนุ่มอย่างคาดไม่ถึง เอาไป ไม่ต้องปฏิเสธ จะไม่ปฏิเสธได้ยังไง! ฉันจะเอา… นี่คุณคิดว่าผมโง่หรือไง ถ้าโทรศัพท์เครื่องเดียวมันซื้อคุณได้ผมให้คุณไปนานแล้ว จะรอมาถึงขนาดนี้ทำกันล่ะ? ถ้าคุณรู้สึกเกรงใจก็ถือซะว่าผมซื้อมาฝากคุณก็แล้วกัน เฉียวเย่อาน ขมวดคิ้วสงสัย เธอไม่อยากเอาเปรียบเขาอีก ผมมีเพื่อนทำงานอยู่ในบริษัทโทรศัพท์มือถือ นี่คือราคาในบริษัทของเขา คุณให้ผมแค่พันเดียว เราจะได้ไม่ต้องถูกเอาเปรียบทั้งคู่ คุณโอเคไหม? เธอพบว่าเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย ฟางเฉินยี่ รู้จักเธอดีเป็นพิเศษเลยล่ะ พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอจะปฏิเสธได้อีกเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันเก็บไว้ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้คุณ อีกอย่างต่อจากนี้ไม่ต้องให้อะไรฉันแล้ว ไม่งั้นฉันจะย้าย เสี่ยวเหยน ไปโรงพยาบาลอื่น ไม่สนคุณแล้ว เฉียวเย่อานพูดด้วยท่าทีจริงจังอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไร ฟางเฉินยี่พบว่าผู้หญิงคนนี้ทั้งแข็งแกร่งและน่ารัก ท่ามกลางความมืดไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีเงาของใครคนหนึ่งวูบไหวอยู่ วันต่อมา แสงแดดแยงตาส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เฉียวเย่อานขยี้ตาแล้วยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อดูเวลา เธอถึงกับประหลาดใจเมื่อเห็นว่าฟางเฉินยี่ ได้จัดบันทึกเตือนความจำให้กับเธอ อย่าลืมทานข้าวเช้า ดูแลกระเพาะให้ดี คำพูดธรรมดาๆ เป็นเหมือนกับเปลวไฟบนธารน้ำแข็ง ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่มีอะไรเทียบได้ แต่มันก็เป็นแค่ความหวังที่ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ แม้ว่าเธอจะยิ้มอยู่ แต่นัยน์ตาของเธอกลับมืดมิด ติ๊ง ติ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหลุดออกจากภวังค์ ใครกันโทรมาเช้าขนาดนี้ เพียงแค่เห็นชื่อของ ลู่ฉีหาน โชว์ขึ้นบนหน้าจอ ราวกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่ง สะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติจากนั้นจึงกดรับสาย ฮัลโหล ประธานลู่ น้ำเสียงของเธอดูมีชีวิตชีวา ตื่นแล้วเหรอ คำพูดของชายหนุ่มเยือกเย็น ค่ะ เพิ่งตื่น คุณโทรมาเช้าขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ เฉียวเย่อาน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เช้าขนาดนี้คงจะไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะ คงเป็นแค่เรื่องงานเฉยๆ แต่ทว่าเธอนึกว่าเขาจะโกรธซะอีก ไม่มีเรื่องอะไรโทรหาเธอไม่ได้หรือไง ชายหนุ่มพูดเหน็บแนม น้ำเสียงดูไม่พอใจเล็กน้อย ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คุณมีอะไรรีบสั่งมาได้เลยค่ะ รีบเก็บของแล้วลงมาข้างล่าง คนขับรถจะถึงในห้านาที เขาจะช่วยเธอขนของ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่งั้น… ชายหนุ่มหยุดพูด เฉียวเย่อานกลั้นหายใจ เธอแปลกใจเล็กน้อย เขายังกังวลอยู่กับเรื่องเมื่อวาน ประธานลู่ พูดไม่ได้จริงๆ เหรอคะ หญิงสาวพูดลองเชิงอย่างระมัดระวัง ไม่ได้! นอกซะจากจะให้ เฉียวจิ่นเหยน ย้ายโรงพยาบาล ใช้อำนาจ นี่มันใช้อำนาจชัดๆ ! หลังช่วงบ่ายที่คฤหาสน์ของ ลู่ฉีหาน ลู่ฉีหาน ไปที่บริษัทแต่เธอก็ไม่อยู่ เฉียวเย่อาน กับคนใช้นำกระเป๋าและสิ่งของอื่นๆ ไปเก็บและจัดในห้องที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ ช่วงบ่ายทานข้าวซะอิ่ม เมื่อกลับมาถึงห้องเธอรู้สึกง่วงเล็กน้อย เธอพิงหัวเตียงแล้วมีอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ถ้าเกิดว่า จางฟู่กุ้ย หาที่นี่ไม่เจอ เธอถึงจะวางใจ เสี่ยวเหยน นายจะต้องดีขึ้น… เธอพูดพึมพำ ไม่รู้ว่า ลู่ฉีหาน จะกลับมาเอาเอกสาร เขาแอบเขามาในห้อง ในห้องรกไปหมด เขาเห็น เฉียวเย่อาน ที่หลับสนิท ชายหนุ่มก้าวขึ้นเตียงอย่างอดไม่ได้ เขายื่นมือไปลูบคางของหญิงสาวอย่างห้ามใจอยู่ แล้วโน้มตัวเข้าไปหาหญิงสาวแบบไม่รู้ตัว เขาสูดกลิ่นหอมจากตัวเธอที่หาจากไหนไม่ได้ ใจของเขากระวนกระวายไปหมด ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์บางอย่าง ในสายตาของเขามีภาพเธออยู่ตลอดเวลา ทำยังไงก็ไม่อาจหายไป ทำไมกันนะ! เมื่อวานเขาโกรธมาก แต่เมื่อตั้งสติได้ รถมาถึงที่สำหรับกลับรถ เขาบังเอิญเห็นเธอทานเค้กที่ดูไม่เป็นทรงอย่างเอร็ดอร่อย ความหงุดหงิดใจทั้งหมดก็มลายหายไปทันที ทำไมซื่อบื้อขนาดนี้ ขอแค่เธอพูดออกมาเขาไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน! ทำไมต้องทำเหมือนคนไม่รู้จักกันตลอดเวลา เฉียวเย่อาน กะพริบตาปริบๆ เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรทับเธออยู่ ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ หา หญิงสาวตกใจเบิกตาโพลง เมื่อเธอกำลังจะขยับตัว ลู่ฉีหาน กดจูบอันร้อนแรงแล้วเล้าโลมร่างกายเธอตามอำเภอใจ อื้อออ เฉียวเย่อาน ผลักไหล่ของเขาออกแล้วใช้แรงดันอกของชายหนุ่ม ยิ่งเธอขัดขืนเขาก็เหมือนยิ่งยั่วเขา น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของหญิงสาว ลู่ฉีหาน ชะงักไปเมื่อได้สัมผัสกับหยดน้ำอุ่นๆ เขาเริ่มอ่อนลงและจำใจละริมฝีปากออกจากริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาว ลู่ฉีหาน ยืดตัวขึ้น เขาไม่ได้พูดอะไรแล้วเช็ดคราบน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน เฉียวเย่อาน เงียบแล้วเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มกะว่าวันนี้จะไม่แตะต้องเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขารีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ใบหน้ายังคงเย็นชาแต่ไม่ได้มีอาการหงุดหงิด เมื่อเขาเดินถึงหน้าประตู เฉียวเย่อาน เรียกเขาไว้ เดี๋ยวค่ะ ประธานลู่ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วยืนหันหลังให้กับหญิงสาว พูดมาสิ เพราะว่าระหว่างเรามันค่อนข้างต่างจากปกติ ดังนั้นฉันจึงอยากทำข้อตกลง เฉียวเย่อาน พูดอย่างระมัดระวัง พยายามจะไม่ทำให้เขาหงุดหงิด แต่ทว่าคำพูดของเธอ กลับทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดเสียแล้ว ข้อตกลง? ลู่ฉีหานพูดเสียดสี เธอคิดว่ากำลังพูดอยู่กับใคร!