บทที่ 15 ข้อตกลง

บทที่ 15 ข้อตกลง เฉียวเย่อานลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของ ลู่ฉีหาน ประธานลู่ ไม่ว่าคุณจะตกลงหรือไม่ตกลง สิ่งที่ควรพูดฉันก็ต้องพูด การที่ฉันมาอาศัยอยู่ที่นี่ถึงแม้ว่าคุณจะสะดวก แต่ฉัน… ผมไม่สนเรื่องส่วนตัวของคุณ ลู่ฉีหาน พูดขัดสิ่งที่หญิงสาวอยากจะพูด ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่ในใจ เธอแทบอยากจะผลักไสเขาออกไปจนใจจะขาด เฉียวเย่อาน เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ลู่ฉีหานหมุนตัวกลับมาด้วยความหงุดหงิด เขาจ้องเธอตาเขม็ง ทั้งสองสบตากันอยู่อย่างนั้น ตึกตัก! ตึกตัก! จู่ๆ ใจก็เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา ทำไมผู้ชายคนนี้ช่างหล่อเหลาขนาดนี้ ดูยังไงก็ไม่เบื่อเลย ทั้งคู่สบตากันอยู่อย่างนั้น เฉียวเย่อาน เหมือนรู้สึกมีอะไรผิดปกติ เธอเคยเจอเขามาก่อนหรือเปล่านะ? ไม่หรอก จะเป็นไปได้อย่างไร ลู่ฉีหาน คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด มันเหมือนคนละโลกกับเธอด้วยซ้ำ จะไปเคยเจอเขาได้อย่างไรกันล่ะ! ตื่นได้แล้ว! เฉียวเย่อาน! นี่ หล่อไหม! รอยยิ้มมีเสน่ห์และร้ายกาจปรากฏขึ้นมาจากริมฝีปากของชายหนุ่ม มันยิ่งหล่อขึ้นกว่าเดิมอีก เขาหันกลับมาก็เห็นใบหน้าเพ้อฝันของหญิงสาว แต่ก็น่ารักดีแฮะ เฉียวเย่อานรีบก้มหน้าลง เธอเอามือจับแก้มร้อนผ่าวของตัวเอง ลู่ฉีหานอารมณ์ดีมาก อย่างน้อยเธอยอมชื่นชมใบหน้าของเขา พูดมาเถอะ ข้อตกลงอะไร เขาเดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าของ ลู่ฉีหาน ไม่ค่อยพอใจ ห้องรกมาก เขานั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีสง่างาม ได้ยินดังนั้น เฉียวเย่อาน จึงรีบเดินเข้าไปหา อันที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไร ฉันไม่อยากให้จังหวะการใช้ชีวิตของฉันถูกทำให้เสียระบบ อีกทั้งฉันยังต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูแลเสี่ยวเหยน เพราะฉะนั้นข้อตกลงข้อแรกคือคุณห้ามมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉัน เฉียวเย่อาน พูดออกไปอย่างไม่พอใจ ใบหน้าของ ลู่ฉีหาน ไม่แสดงอาการใด หญิงสาวจึงพรูลมหายใจออกมา ถ้าตัดเรื่องบนเตียงออก เขาก็เป็นคนที่รับฟังคนอื่นเหมือนกันแฮะ แต่ก็นะ เอาแน่เอานอนอะไรกับคนคนนี้ไม่ค่อยได้ เธอล่ะลำบากใจกับอารมณ์ของเขา เรื่องนี้ผมพูดไปแล้ว เรื่องส่วนตัวของคุณผมจะไม่ยุ่ง ต่อไป ข้อตกลงข้อที่สอง ข้อตกลงข้อที่สองคืออย่าให้ใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ เฉียวเย่อาน พูดออกไปตรงๆ อีกอย่างข้อตกลงข้อนี้ยังง่ายกว่าข้อแรกด้วยซ้ำ ลู่ฉีหาน ก็ไม่ใช่คนที่เก็บความลับไม่อยู่ ลู่ฉีหานหันหน้ามา ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย ใบหน้าของเขาตึงขึ้นมาทันที ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมีโอกาสแบบนี้ คงแทบอยากจะป่าวประกาศให้โลกรู้จนใจจะขาด แต่ทำไมถึงทำแบบนี้! เฉียวเย่อาน มองออกว่าเขาเริ่มไม่พอใจ เธอก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วรีบพูดอธิบาย ประธานลู่ อย่าเพิ่งโกรธสิคะ อีกอย่างฉันก็ยังทำงานที่บริษัท ถ้าเรื่องนี้ไปเข้าหูใครขึ้นมาแล้วฉันยังจะกลับไปทำงานได้อีกหรือคะ? ลู่ฉีหานส่งเสียงในลำคอ เขามองไปยังระเบียงด้วยความหงุดหงิด งั้นก็ไม่ต้องไป ประธานลู่ คุณ… เฉียวเย่อาน ขมวดคิ้ว ไม่ควรจะพูดชมเขา จะทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีก เธอพูดอะไรผิดไปอีกเนี่ย ห้ามเรียกชื่อแบบสุภาพ! ความโกรธพลุ่งพล่านอยู่ในแววตาของชายหนุ่ม เขาจะอดทนกับเธอมานานแล้ว สีหน้าของเฉียวเย่อาน เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย นี่มันอะไรอีกเนี่ย เมื่อก่อนก็เรียกแบบนี้ไม่ใช่หรือไง ประธานลู่ คุณให้ฉันพูดให้จบก่อนได้ไหมคะ ฉัน… ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในใจของหญิงสาว น้ำเสียงของเธอเริ่มรุนแรงขึ้น อีกอย่างเธอไม่ได้เป็นสิ่งของของเขา เธอไม่จำเป็นต้องฟังเขาหมดทุกเรื่อง นี่คุณกล้าเถียงผมเหรอ! เฉียวเย่อาน เธอไปเอาความกล้ามาจากไหน! ลู่ฉีหานยืดตัวลุกขึ้นแล้วพูดต่อว่าเธอด้วยเสียงดัง เฉียวเย่อาน สั่นไปทั้งตัว เธอขมวดคิ้ว ตกลงแล้วเขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่! ก็บอกว่าไม่ย้ายมาที่นี่ แล้วใครบังคับเธอให้ย้ายมากันล่ะ ไม่แม้แต่จะปรึกษากันเลย ตอนนี้ก็แค่ทำข้อตกลง พูดยังไม่ทันจบก็โกรธขึ้นมาอีกแล้ว! นี่มันยิ่งกว่าคนวัยทองเสียอีก! เธอเป็นคนนะ ไม่ใช่ถังขยะ! ลู่ฉีหาน! ที่บริษัทคุณคือหัวหน้า ฉันเคารพคุณ เรามีสัญญาระหว่างกัน ฉันก็ทำหน้าที่ตามสัญญา แต่มันไม่ใช่สัญญาทาสนะ ฉันไม่ได้ขายศักดิ์ศรีและจิตวิญญาณของฉันให้กับคุณ พูดจบเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหวัง เฉียวเย่อานเบิกตาโตด้วยความตกใจ ในที่สุดเธอก็กล้าที่จะพูดออกไปต่อหน้าของเขา แถมน้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว! มันจบแล้ว ! เฉียวเย่อาน เธอไปได้รับแรงกระตุ้นขนาดไหนถึงกับต้องมาพูดตอนนี้เนี่ย ตายแน่ๆ คราวนี้ ลู่ฉีหาน ต้องฆ่าเธออย่างแน่นอน อดทนมาตั้งนาน เฮ้อ! เฉียวเย่อานกลัวจนหลับตาปี๋ เธอเม้มปากแน่น สั่นไปทั้งตัวอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ไม่กล้ามอง ลู่ฉีหาน ไม่กล้าจินตนาการว่าต่อจากนี้เขาจะจัดการกับเธออย่างไร เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นรอบกายที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา หัวสมองเธออื้ออึงไปหมด จบแล้วแน่! ตายแน่คราวนี้ แน่นอนว่าลู่ฉีหาน ต้องโกรธอยู่แล้ว โกรธว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องแบกรับอะไรไว้คนเดียว แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเมื่อต้อนเธอจนมุมแล้วจะพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา แต่ทว่ามันก็ไม่แย่นะ โดยเฉพาะสามคำนั้น ลู่ฉีหาน ลู่ฉีหานรวบเอวของเธอ มือข้างหนึ่งจับคางของเธอเอาไว้ ริมฝีปากบางถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อน เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความเย้ายวน เขาพูดอย่างอ่อนโยน เรียกอีกครั้งสิ ตอนอยู่บนเตียงไม่ว่าเขาจะใช้วิธีไหน เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ ไม่เคยแม้แต่จะเรียกชื่อเขา อกของหญิงสาวกระเพื่อมขึ้นลง เธอเบิกตาโต ขนตาเรียวยาวราวสั่นไหวอย่างงดงาม แก้มแดงระเรื่อเหมือนกับผลเชอรี่ที่ทำให้คนอยากลองชิม อะอะไรนะ? มือของหญิงสาวดันอกแกร่งของชายหนุ่มแล้วพูดอย่างเขินอาย ชื่อชื่อของผม ชายหนุ่มพูดพลางลูบไล้คางของเธอ ลู่ ลู่ฉีหาน…อื้ออออ พูดจบ จูบอันร้อนแรงก็ปะทะเข้ากับริมฝีปากเธอ นี่เธอหาเรื่องเองนะ เฉียวเย่อานรีบขัดขืน แต่เธอพบว่าจูบนี้ไม่ได้หยาบคายและบ้าคลั่ง แต่มันกลับอ่อนโยน หรือว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง เธอค่อยๆ ลืมตา เขากำลังมองเธออยู่! ดวงตาดำขลับแสนเย็นชาเต็มไปด้วยเสน่ห์ และมีความรู้สึกแฝงอยู่ในนั้นจนเกือบจะทำให้เธอลืมต่อต้านเขา อกแกร่งของเขากระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด ลู่ฉีหาน พลิกตัวคร่อมตัวเธอเอาไว้ สองมือของเขาทำให้เสื้อผ้าของเธอขาดออก ไม่ ไม่เอา… เฉียวเย่อาน หอบหายใจแรง สติของเธอเกือบจะไม่มีเหลือแล้ว อย่าดื้อ ผมจะทำเบาๆ ชายหนุ่มพรมจูบลงไปบนผิวกายของหญิงสาวด้วยความรักใคร่ หลังจากเสร็จเรื่อง ลู่ฉีหาน เอาผ้าปูรองนอนคลุมตัวของ เฉียวเย่อาน เอาไว้ ส่วนตัวเขาก็เริ่มสวมเสื้อผ้า นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอสัมผัสความอ่อนโยนที่แตกต่างจากชายหนุ่ม ข้อตกลงอีกข้อคืออะไร? เฉียวเย่อาน เอาหัวมุดลงไปในผ้าแล้วพูดด้วยความเขินอาย ฉันยังไม่ได้คิดข้อที่สาม ตอนนี้เอาแค่สองข้อไปก่อน ชายหนุ่มชะงักมือลง แล้วเผยรอยยิ้มอันร้ายกาจ โครม ตอนที่จะออกไป กลับเตะเข้ากับข้าวของที่เฉียวเย่อานวางเกลื่อนพื้น เขาเหลือบมองอย่างไม่พอใจ เฉียวเย่อานตกใจ จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตู จึงค่อยๆ โผล่หัวออกมา