บทที่ 16 จางฟู่กุ้ยก่อเรื่อง

บทที่ 16 จางฟู่กุ้ยก่อเรื่อง เธอนอนสักพัก ก็เริ่มมีสติขึ้นมา จากนั้นก็รีบจัดห้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก ประตูเปิดออก เสี่ยวเหมย สาวใช้ของบ้านยืนยิ้มอยู่หน้าประตู คุณหนูเฉียว ฉันเอาซุปไก่มาให้ค่ะ แล้วก็มีเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นด้วยค่ะประธานลู่ สั่งให้ฉันเตรียมให้คุณเป็นพิเศษเลยนะคะ หวังว่าคุณจะชอบค่ะ หา? เฉียวเย่อาน ตกใจ สาวใช้เข็นรถเข้ามาในห้อง ชุดพวกนี้มีชุดทางการสองชุด ชุดใส่เล่นสองชุด คุณลองสวมดูนะคะ ถ้าไม่เหมาะกับตัวคุณสามารถเปลี่ยนได้ค่ะ นี่เป็นเครื่องบำรุงผิว แล้วนี่ก็เป็นยาแก้ฟกช้ำที่ดีที่สุดประธานลู่ สั่งให้ฉันไปหามาค่ะ เฉียวเย่อาน เลิกคิ้ว ยาแก้ฟกช้ำเหรอ? สาวใช้เรียงของไว้ข้างเตียง จากนั้นก็เดินมาหยุดตรงหน้าเฉียวเย่อานแล้วยื่นจดหมายให้เธอ คุณหนูเฉียว นี่เป็นจดหมายที่ประธานลู่ สั่งให้ฉันเอามาให้คุณค่ะ เฉียวเย่อานรับมา เธอรู้สึกตื้นตันใจ ลู่ฉีหาน ถูกประตูหนีบหัวหรือไงหรือสมองเขาได้รับความกระทบกระเทือน สาวใช้เดินออกช้าๆ แล้วปิดประตูลง เฉียวเย่อานมองชุดที่อยู่บนเตียงและซุปร้อนๆ ที่อยู่บนโต๊ะ ทันใดนั้นเธอไม่รู้คิดอะไร เธอวางจดหมายในมือลง แล้วหยิบชุดขึ้นมาลองเทียบกับตัวดู พอดีเลยแฮะ ก่อนหน้านี้ลู่ฉีหานทำเสื้อของเธอขาด หลังจากนั้นเธอก็ลา ไม่มีเวลาไปซื้อเสื้อใหม่ แต่ว่าเขาคงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้หรอกมั้ง บังเอิญเหรอ? เฉียวเย่อาน ถอดเสื้อผ้าแล้วลองสวมเสื้อ เธอส่องกระจกมันพอดีกับตัวเธออย่างคาดไม่ถึง แต่ว่าช่วงนี้ผอมไปหน่อยเลยดูหลวมไปนิด ก่อนที่จะเปลี่ยน ความรัดรูปตรงหน้าอกและบั้นท้าย ชุดนี้มันเหมาะกับรูปร่างมาก บังเอิญอีกหรือไง? คนที่นี่ไม่เคยเห็นเธอ สาวใช้คนเมื่อกี้ก็คงเดาไซส์เสื้อผ้าของเธอไม่ได้แม่นขนาดนั้นหรอก ตอนที่กำลังคิด สายตาก็เหลือบไปเห็นจดหมายสีขาว เฉียวเย่อานรีบเปิดออก พรึ่บ อะไรหล่นลงมา เฉียวเย่อาน ก้มตัวลงไปหยิบขึ้นมา ในจดหมายมีกระดาษหนึ่งแผ่นกับบัตรเครดิตหนึ่งใบ รหัสบัตรคือ 123456 รูดได้ไม่จำกัดวงเงิน อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอง เป็นลายมือของ ลู่ฉีหาน เธอแค่มองก็รู้ทันที มีผู้ชายไม่กี่คนที่จะลายมือสวยขนาดนี้ ตอนแรกที่เห็นลายมือของเขาเธอถึงกับตะลึงไปเลย อีกทั้งยังประทับใจในลายมือของเขาอีกด้วย เฉียวเย่อานนั่งลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วล้มตัวลงนอน สบาย? เธอไม่เคยอยู่ในที่ที่สบายขนาดนี้มาก่อน เตียงนี่นุ่มมาก พื้นไม่ดังอี๊ดอ๊าด แถมในห้องนี้ยังตกแต่งอย่างหรูหรา ไม่ว่าใครก็ต้องชอบที่นี่อย่างแน่นอน แต่ว่า เธอรู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ความจริง เมฆดำลอยอยู่บนศีรษะ นี่เธอกำลังใช้ประโยชน์จากเขาหรือเปล่านะ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้โง่ซะหน่อย ทำไมถึงทำอะไรที่อยู่นอกเหนือจากสัญญาล่ะ? อารมณ์มากมายทำให้หญิงสาวจิตใจไม่สงบ เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่ง ไม่ได้ จะให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ จะกลับไปอยู่ที่ที่เคยอยู่ดีไหมนะ คนแซ่จาง ไม่ได้มาสนใจเธอ หรือว่าเธอแค่กังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง คิดเสร็จเธอก็ลงมือทำ เธอเก็บของที่เขาให้ไว้ในตู้เสื้อผ้า กินซุปไก่ไปหนึ่งคำแล้วรีบออกจากบ้านไป พลบค่ำ เฉียวเย่อานสวมหมวกแก๊ปและแว่นดำ เธอแอบกลับมาที่บ้านหลังเดิม เธอสังเกตดูข้างล่างว่าไม่มีใครทำอันตรายเธอจึงขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เธอเดินได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียงด่าทอดังมาตามทางเดินและเสียงเดินที่ใกล้เข้ามา เธอรีบหาที่หลบ อย่าให้คนแบบนี้มาพักร่วมกับเราเลย มันอันตรายมาก ฉันเห็นด้วย น้าจาง คุณไปคุยกับคนดูแลเถอะ บอกให้พวกเขาทั้งครอบครัวรีบย้ายออกไป คุณดูตัวหนังสือสีแดงบนกำแพงสิ ยังมีอีกนะ เมื่อกี้ฉันเห็นคนท่าทางน่ากลัวเดินออกมาจากบ้านของพวกเขาด้วย! … เฉียวเย่อานคิดไม่ถึงว่า เจ้านายจาง จะสงสัยเธอ แต่ว่าพวกเขากำลังบุกรุกที่ส่วนบุคคล! แอบย่องเข้าขึ้นมาข้างบน แม้แต่กุญแจบ้านของตัวเองยังโดนงัด เธอปลอมเป็นคนส่งอาหาร เมื่อแน่ใจแล้วว่าข้างในไม่มีใคร เธอจึงกล้าที่จะเปิดประตูเข้าไป เมื่อเข้าไปเธอเห็นข้าวของกระจัดกระจาย ร่องรอยการถูกรื้อค้นเต็มไปหมด ร่องรอยกระจกที่แตก ที่นี่มันไม่สามารถเรียกว่าบ้านได้อีกต่อไป ขนาดที่จะยืนก็ไม่มี หญิงสาวรีบวิ่งออกมาเพราะเธอยังคงหวาดกลัว ยังดีที่รีบย้ายออกมาก่อน เพราะผลที่ตามมามันเลวร้ายกว่าที่คิด ห้างสรรพสินค้าใกล้ที่พัก เฉียวเย่อาน นั่งบนม้านั่งในห้างสรรพสินค้าตัวเธอสั่นงันงก มือสั่นกำโทรศัพท์มือถือ นานขนาดไหนจิตใจของเธอก็ไม่อาจสงบลงได้ นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอรู้สึกกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก อยากจะหนีไปในที่ไกลๆ ที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอ การอ่านโพสต์ของเพื่อนๆ ทำให้เธอลืมเรื่องของ จางฟู่กุ้ย ไปได้ชั่วคราว ตกกลางคืน ข้อความที่ฟางเฉินยี่ส่งมาเรียกความสนใจของเฉียวเย่อาน เฉียวเย่อานส่งข้อความแสดงความเป็นห่วงไปถามเขา เพราะว่ารถของเขาถูกชน ตัวรถมีร่องรอยยุบเข้าไปอย่างรุนแรง แต่ส่วนหน้าของรถกลับไม่มีความเสียหาย ดูไปแล้วมันแปลกมากเลย เฉินยี่ รถของคุณเป็นอะไร? ทำไมถึงพังแบบนั้น ไม่มีอะไร ส่งไปซ่อมแล้ว รถของคุณไม่ได้จอดอยู่ที่โรงจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาลเหรอ ทำไมถึงพังแบบนั้น แต่ก็ยังดีที่คุณไม่ได้อยู่ในรถ ไม่งั้นฉันไม่อยากจะคิดเลย หึหึ คุณเป็นห่วงผมอยู่เหรอ ฟางเฉินยี่ พูดหยอกแล้วส่งสติ๊กเกอร์กลับไป เฉียวเย่อาน ส่งสติกเกอร์เหงื่อตกกลับไป ทางโรงพยาบาลกำลังตรวจสอบกล้องวงจรปิดอยู่ ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องกังวล คุณจะมาโรงพยาบาลตอนไหนเหรอ? อีกสักพักน่ะ เย่อาน ผมมีสายเข้า ไว้ค่อยโทรกลับนะ อื้ม นายไปทำงานเถอะ เมื่อเธอได้คุยกับฟางเฉินยี่จิตใจของเธอก็เริ่มสงบลง เธอสูดหายใจลึกแล้วลุกขึ้นยืน ขยับตัวไปมาเพื่อเรียกสติ เธอก้มลงดูโทรศัพท์มือถือ เหมือนว่าฟางเฉินยี่จะไปทำงานแล้ว น่าจะไม่ตอบกลับเธอเร็วๆ นี้ ขณะที่เธอหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะออกมา ฟางเฉินยี่ ก็โทรเข้ามา ฮัลโหล เฉียวเย่อาน ไม่ทันได้พูดต่อ ก็มีเสียงดังมาจากปลายสาย เย่อาน เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของคุณ รีบมาที่โรงพยาบาลเร็ว! เสียงปลายสายดูร้อนรนมาก อะไรนะ! แม่ฉัน? ในสมองของเธออื้ออึงไปหมด เธอตัวชา สติหลุด ใช่ เมื่อกี้ผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์ แม่คุณโรคหัวใจกำเริบ พยาบาลเจอที่ทางเดินในโรงพยาบาล นี่ผมกำลังรีบไปที่ห้องฉุกเฉิน คุณรู้ไหมว่าปกติแม่คุณใช้ยาอะไร แล้วยังมีโรคอื่นๆ อีกไหม? ฉันรู้… หญิงสาวรีบวิ่งออกมา เธอไม่สนเรื่องอื่นแล้ว เธอวิ่งพลางพูดเกี่ยวกับอาการของแม่เธอให้คนปลายสายฟัง ถึงแม้ว๊างฟางจะเป็นโรคหัวใจ แต่เธอกินยาตามเวลาตลอด อีกทั้งช่วงนี้ก็ไม่มีอาการที่น่าเป็นห่วง เรียกได้ว่าคุมอาการได้ดีมาก