บทที่ 17 ไม่พอใจ

บทที่ 17 ไม่พอใจ กลางคืนเงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไร เวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว ลู่ฉีหาน อยู่ที่บริษัท เขาวางงานที่ทำโอทีลง ชายหนุ่มรู้สึกหิวขึ้นมา แล้วถึงบะหมี่ที่เฉียวเย่อาน เคยทำให้เขาทาน มันทำให้เขาหิวมาก เขาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาเฉียวเย่อาน แต่ทว่ากลับไม่มีคนรับสาย สีหน้าของเขาเริ่มตึง ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เขากดวางสายแล้วไม่โทรไปอีก แต่คิดๆ ดูแล้ว เวลานี้เธอน่าจะหลับไปแล้ว กลับมาถึงคฤหาสน์ คุณชาย ทำงานมาเหนื่อยๆ ในห้องครัวมีอาหารมื้อดึกที่เพิ่งเตรียมเสร็จ ยังร้อนๆ อยู่เลย ลุงหลี่คนเฝ้าบ้านช่วงค่ำได้เตรียมอาหารมื้อค่ำให้เขา และรอให้เขากลับมา ลู่ฉีหาน พยักหน้าแล้วถอดสูทตัวนอกส่งให้ลุงหลี่ อื้ม จริงๆ แล้วก็หิวนิดหน่อย ชายหนุ่มเปลี่ยนมาสวมรองเท้าเตะแล้วปลดเนกไทออก จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องทานอาหาร ลุงหลี่ ยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นใครมากับลู่ฉีหาน คุณชาย คุณกลับมาคนเดียวเหรอครับ คุณหนูเฉียวไม่กลับมาด้วยเหรอครับ ผมเตรียมอาหารมื้อดึกไว้สองที่ ลุงหลี่ พูดด้วยความสงสัย เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่ฉีหาน ชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมา อะไรนะ ดึกขนาดนี้แล้วเธอยังไม่กลับมาอีกเหรอ? ลู่ฉีหานสีหน้าตึงเครียด น้ำเสียงทุ้มแฝงไปด้วยความตกใจ ลุงหลี่พยักหน้าจริงจัง แล้วตอบกลับไปว่า จริงๆ แล้ว เสี่ยวเหมย เห็นคุณหนูเฉียว ออกไปเมื่อตอนบ่าย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยครับ ผมคิดว่าเธออยู่กับคุณชาย เลยไม่ได้โทรหาคุณ ลู่ฉีหานสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาก้มหน้าคิด ดึกขนาดนี้ผู้หญิงคนนี้ยังไม่กลับมา ถ้าไม่ได้ไปเที่ยวก็ต้องไปโรงพยาบาลแน่ๆ เชอะ จะกลับไปกลับก็ช่าง ขี้เกียจจะสนใจเธอแล้ว! หลังมื้อดึก สีหน้าของลู่ฉีหานดูเหนื่อยล้า เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงแต่กลับนอนไม่หลับ เวลาผ่านไปจนรุ่งเช้า เขาหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียงอย่างไม่พอใจ ตีห้า ชายหนุ่มรีบลุกจากเตียง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อตั้งสติได้ เขาก็มาถึงโรงพยาบาลพร้อมอาหารเช้า พระเจ้า ! นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไง! มาโรงพยาบาลจะเอาอาหารเช้ามาด้วยทำไม ทำไมเขาต้องทำดีกับผู้หญิงคนนี้ หลังจากสอบถามมามากมายในที่สุดก็รู้ว่าห้องของน้องชายเฉียวเย่อานคือห้องไหน แต่ภายในห้องกลับไม่มีใครเลย เขาจึงถามพยาบาลที่เดินผ่านมา คุณพยาบาล คุณเห็นญาติของคนไข้ห้องนี้ไหมครับ อ่อ พวกเขาเหรอ อยู่ห้องไอซียูชั้นบนค่ะ คุณลองไปดูที่นั่นนะคะ น่าจะเจอค่ะ พยาบาลตอบ ขอบคุณครับ ลู่ฉีหาน ขึ้นลิฟต์แล้วเดินมาจนถึงหน้าห้องไอซียู ในที่สุดเขาก็เจอเฉียวเย่อาน นั่งอยู่บนม้านั่งยาวดูท่าทางอ่อนเพลีย ดวงตาของหญิงสาวใกล้จะปิด สีหน้าซีดต่างจากปกติ เห็นแล้วทำให้คนปวดใจ ในเวลานั้นเอง อารมณ์ของเขาเหมือนจะหนักหน่วงขึ้น หรือว่าที่ผ่านมา เธอแบกรับมันไว้คนเดียว ทันใดนั้นเอง ร่างกายของหญิงสาวก็โงนเงน หัวของเธอเอียงไปซบกับไหล่ของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเธอ หญิงสาวหลับสนิท ลู่ฉีหานอึ้ง ขณะที่เขากำลังจะก้าวเข้าไป ก็ต้องชะงัก เขาคุ้นหน้าผู้ชายที่อยู่ข้างเธอมาก ลู่ฉีหานหรี่ตาอันเฉียบคม เขาจำได้แล้ว ผู้ชายคนนี้คือหมอที่มาหาเฉียวเย่อานที่บริษัทเมื่อครั้งก่อน ฟางเฉินยี่ แอบลูบใบหน้าอันซีดเซียวของหญิงสาว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและเห็นใจ ลู่ฉีหาน สูดหายใจ เฉียวเย่อานนี่กล้าไม่น้อย นอกจากเขาแล้วเธอยังมีผู้ชายคนอื่น! เธอคิดว่า ลู่ฉีหาน เป็นใครกัน! เวลานั้นเอง ไฟแห่งความโกรธก็ปะทุขึ้นในใจของชายหนุ่ม เขาสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินอย่างสง่างามเข้าไป รังสีความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขา จนกระทั่งเดินมาตรงหน้าของทั้งสองคน ลู่ฉีหานจึงหยุดเดิน เมื่อวานตอนค่ำ ว๊างฟาง ถูกส่งตัวมาที่ห้องฉุกเฉิน ถึงแม้ว่าจะช่วยชีวิตไว้ได้ แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย ต้องอยู่ในห้องไอซียูเพื่อเฝ้าดูอาการ 24 ชั่วโมง เฉียวเย่อาน ไม่ยอมกลับไป เธอนั่งรออยู่ตรงม้านั่งหน้าห้องไอซียูตลอดเวลา ฟางเฉินยี่ เสร็จงานจึงรีบมา เมื่อมาถึงก็เห็นเธองีบหลับอยู่ตรงม้านั่งด้วยสีหน้าอ่อนล้า เพราะว่าเห็นใจเธอจึงไม่ปลุก ดังนั้นเขาก็เลยนั่งลงเงียบๆ อยู่ข้างๆ เธอ ตึก! หือ? เฉียวเย่อานสะลึมสะลือ เธองัวเงีย เมื่อกี้เหมือนมีใครมาเตะขาเธอ ฟางเฉินยี่ลุกขึ้นด้วยความไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วแล้วจ้องลู่ฉีหาน ด้วยความที่ชายหนุ่มสูงกว่าคุณหมอ บวกกับความมุทะลุของเขา เหมือนมีรังสีที่ทำให้คนแทบหยุดหายใจแผ่ไปทั่ว เฉียวเย่อานกะพริบตา เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบกับร่างสูงใหญ่ของลู่ฉีหานอยู่ตรงหน้า เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ลู่ ประธานลู่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองพูดตะกุกตะกักตั้งแต่ตอนไหน ทำไมผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้! น้ำเสียงไม่พอใจของเขาช่างเย็นยะเยือก แหะ แหะ ใช่สิ ฉันเบลอเอง ที่นี่มันโรงพยาบาล แน่นอนว่าคุณมาได้อยู่แล้ว หญิงสาวยิ้มแห้งแล้วเอามือเขกหัวตัวเองเพื่อเรียกสติ ลู่ฉีหานหน้าตึง ไม่รู้ว่าเธอแกล้งโง่หรือโง่จริงๆ เมื่อเขาได้ฟังเธอพูด จิตใจของเขาก็ยิ่งวุ่นวาย ฟางเฉินยี่เหลือบตาไปมองเฉียวเย่อาน แล้วถามเบาๆ ว่า เขาคือเจ้านายคุณเหรอ เฉียวเย่อานตั้งสติได้ก็นึกได้ว่าลู่ฉีหานรักความเป็นส่วนตัวมาก ดังนั้นคนธรรมดาไม่รู้หรอกว่าประธานของบริษัทตระกูลลู่ รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร หญิงสาวพยักหน้าตอบ อื้ม ใช่แล้ว อ่อเฉินยี่อาการของแม่เป็นยังไงบ้าง? แม่ของคุณพ้นขีดอันตรายแล้ว ที่ตอนนี้ต้องอยู่ในห้องไอซียู เพราะเป็นกฎของโรงพยาบาลน่ะ ตอนนี้ร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ขอแค่ผ่าน 24 ชั่วโมงนี้ไปก็สามารถย้ายไปห้องปกติได้แล้ว ถ้าภายในสองวันไม่มีอะไรก็ออกจากโรงพยาบาลได้ เฉียวเย่อาน ยิ้มแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก สีหน้าที่เคยตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง คนที่ยืนอยู่อีกด้านอย่าง ลู่ฉีหาน ไม่ได้รับความสนใจ อารมณ์ของเขายิ่งเดือดเข้าไปใหญ่ เขาไม่สามารถเก็บความโกรธที่อัดอั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว เขาจับมือข้างหนึ่งของเฉียวเย่อาน แล้วกำลังจะเดินตรงไปยังลิฟต์ ฟางเฉินยี่ก็จับมืออีกข้างของเธอไว้เช่นกัน เขาขมวดคิ้วแล้วพูดเตือน คุณลู่ ที่นี่คือโรงพยาบาล! คุณจะทำอะไร ปล่อย น้ำเสียงของ ลู่ฉีหาน ทุ้มต่ำ เมื่อหญิงสาวได้ยินน้ำเสียงของเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ แม้ว่าบางครั้งลู่ฉีหานจะก้าวร้าวไม่มีเหตุผล แต่เขาไม่แสดงนิสัยก้าวร้าวในที่สาธารณะ คุณลู่ กรุณาอย่าทำนิสัยอันธพาลไม่มีเหตุผล ไม่งั้นผมจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ฟางเฉินยี่พูดเถียงเขาโดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย ลู่ฉีหาน ไม่อยากได้ยินเสียงของผู้ชายคนนี้แม้แต่วินาทีเดียว ปล่อยมือ! อย่าให้ผมพูดเป็นครั้งที่สอง! ลู่ฉีหาน พูดเสียงลอดไรฟันออกมา รังสีเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวเขาแทบจะทำให้คนหนาวตาย เฉียวเย่อานมองแผ่นหลังของชายหนุ่ม นี่เขาโกรธอยู่งั้นเหรอ? เพราะอะไรกันล่ะ?