บทที่ 18 หึง

บทที่ 18 หึง ผู้ชายสองคนนี้เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกไม่ใช่หรือไง ทำไมเจอกันก็ทะเลาะกันเสียแล้ว? โรงพยาบาลเป็นสถานที่สาธารณะ อีกทั้งยังเป็นที่ทำงานของฟางเฉินยี่ เพื่อที่จะเลี่ยงความสนใจของผู้คน หญิงสาวรีบเอามือตัวเองออกจากฟางเฉินยี่ เฉินยี่ ประธานลู่มาหาฉันต้องเป็นเพราะเรื่องงาน อีกอย่างฉันลาตั้งสองสัปดาห์ งานน่าจะมีปัญหา ฉันออกไปกับประธานลู่แล้วจะกลับมา เฉียวเย่อานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แล้วมองไปยังฟางเฉินยี่จากนั้นก็พยักหน้าให้เขา ฟางเฉินยี่จำใจปล่อยมือเธอ ในเมื่อเป็นเรื่องงาน คุณก็ไปเถอะ ที่นี่ผมจัดการเอง ถ้ามีอะไรผมจะโทรหา อื้ม ลู่ฉีหานส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ เฉินยี่เฉินยี่ เรียกซะสนิทสนมเชียว เขาลากเธอมาตลอดทาง โดยไม่คิดที่จะปล่อย ประธานลู่ คุณเดินช้าๆ หน่อย คุณทำฉันเจ็บนะ! เธอพยายามขัดขืนในขณะที่เดิน เรียกสายตาของผู้คนรอบๆ หญิงสาวเหมือนจะรู้สึกว่าแรงจับที่ข้อมือเริ่มรุนแรงขึ้น ลู่ฉีหาน ยังลากให้เธอเดินตามอยู่อย่างนั้น เมื่อมาถึงลานจอดรถ ปึก! เธอมึนไปหมด เมื่อพลิกตัวกลับมา ก็พบว่าตัวเองถูกชายหนุ่มโยนเข้ามาในรถเหมือนขยะอย่างไรอย่างนั้น รถเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็ว โดยไม่มีท่าทีที่จะลดความเร็วลง 80 100 120 160! หญิงสาวหลับตาปี๋ไม่กล้ามองทางข้างหน้า มือทั้งสองข้างจับเข็มขัดนิรภัยแน่น กลัวว่าวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง ประธานลู่ มีอะไรก็พูดกันดีๆ สิคะ อย่าขับรถเร็วแบบนี้ ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่นะ เฉียวเย่อาน รีบพูดออกมา เธอรับรู้ได้ว่าความโกรธมันพลุ่งพล่านออกมาจากตัวของเขา เมื่อเห็นลู่ฉีหานยังเงียบไม่พูดอะไร เธอขมวดคิ้วแล้วสูดหายใจลึก ลู่ฉีหาน พอได้หรือยัง! เธอตะโกนออกไปทำให้ใบหน้าของเธอเจ็บไปหมด เอี๊ยด ! ลู่ฉีหานเหยียบเบรกบนถนนหลวง เสียงเสียดสีแทบจะทะลุแก้วหู ร่างกายของหญิงสาวเอนไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ตัวเธอเหวี่ยงไปมาอยู่ในรถไม่หยุด รถหมุนไปมาสองสามรอบ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร กว่ารถจะกลับมาอยู่ในสภาพเดิม เฉียวเย่อานหอบหายใจแรง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองลงไปเดินเล่นหน้าประตูนรก ตอนนี้วิญญาณยังไม่กลับเข้าร่าง ชายหนุ่มยังคงไม่พูดอะไร ความโกรธยังคงอยู่ เฉียวเย่อานนวดขมับตัวเองเบาๆ ในกระเพาะของเธอปั่นป่วนไปหมดเพราะเธอไม่ได้ทานอะไร ตอนนี้มันเลยรู้สึกไม่ค่อยดียิ่งกว่าการปวดท้องครั้งก่อน แค่ก แค่ก อุ้บ… เฉียวเย่อาน รีบเปิดประตูรถ น้ำย่อยในกระเพาะถูกส่งออกมาทางปาก ลู่ฉีหานเหลือบมองหญิงสาวที่ดูอาการไม่ค่อยดี จิตใจของเขาค่อยๆ สงบลง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเป็นแบบนี้ แต่เพราะว่าเมื่อโกรธขึ้นมา เขาก็ไม่รู้อีกแล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป ลู่ฉีหานลงมาจากรถ หยิบน้ำแร่ที่ยังไม่ได้เปิดฝาจากกล่องข้างหลัง เขาบิดฝาขวดแล้วยื่นขวดน้ำให้หญิงสาว เอาไป! ลู่ฉีหานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทื่อๆ เฉียวเย่อานงอตัว มือเล็กตบไปที่หน้าอกของตัวเองไม่หยุด ถึงแม้จะมึนๆ แต่เธอก็มองค้อนเขาด้วยความโกรธ ไม่เอา! เฉียวเย่อานปัดขวดน้ำของเขาด้วยความโกรธ น้ำหกเต็มพื้นไปหมด ลู่ฉีหานเม้มปาก ดวงตาดำขลับจ้องเขม็ง เฉียวเย่อานเอามือทั้งสองข้างกุมท้องตัวเองแล้วยืดตัวตรง ตัวของเธอโอนเอน แต่เธอเอาเท้ายันไว้ ลู่ฉีหาน คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ มีอะไรไม่พูดกันดีๆ ก็จริงที่ฉันเซ็นสัญญาระหว่างฉันกับคุณ แต่ในสัญญาไม่ได้บอกว่าฉันจะขายชีวิตให้กับคุณ! หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าโกรธเคือง ลู่ฉีหานหรี่ตาลง เขาจับมือของเธอไว้ เธอควรใช้น้ำเสียงนี้พูดกับเจ้านายเหรอ เฉียวเย่อาน เธอนี่กล้าขึ้นทุกวันเลยนะ! ความกล้าของฉันนับประสาอะไรกับคุณ ฉันคุยกับคุณอย่างสุภาพแต่คุณไม่ต้องการ แล้วยังมาโกรธอะไรอีก ต้องให้ฉันขึ้นเสียงคุณถึงจะยอมคุยกับฉันดีๆ นี่คุณกล้าเถียงงั้นเหรอ เฉียวเย่อานใช้แรงขัดขืนแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ บนข้อมือของเธอเป็นรอยแดง เจ็บจนทนไม่ไหว ปล่อยฉันนะ! คุณทำฉันเจ็บนะ! คุณบอกให้ผมปล่อยผมก็ต้องปล่อยงั้นเหรอ? ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน ลู่ฉีหานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เฉียวเย่อานกัดปากแน่น เธอช้อนตาขึ้นมอง เห็นแค่ประกายความโกรธในดวงตาดำขลับ โอเค ลู่ฉีหาน ฉันหาเรื่องใส่ตัวเอง! วินาทีต่อจากนั้น หญิงสาวอ้าปากแล้วกัดลงไปบนแขนของชายหนุ่มที่จับมือเธอเอาไว้ ชายหนุ่มรับรู้ถึงความเจ็บแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกาย อะไรวะเนี่ย! โอ๊ย เจ็บ เจ็บ! เฉียวเย่อานกุมคางตัวเองเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ ลู่ฉีหาน คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า คุณถูกฉันกัดแต่ไม่ร้องสักนิด ฟันของฉันจะร่วงหมดแล้วเนี่ย อย่างน้อยก็ช่วยมีปฏิกิริยาอะไรสักนิดก็ยังดี! เฉียวเย่อาน ทำหน้าเซ็ง ในเวลานี้ เหมือนความโกรธของชายหนุ่มจะมลายหายไปโดยสิ้นเชิง เขากลั้นยิ้มแล้วยังคงทำหน้านิ่ง ผู้หญิงคนนี้ซื่อบื้อหรือเปล่า กัดเนื้อมันจะไปเจ็บอะไร ผมต้องมีปฏิกิริยาตอบกลับด้วยเหรอ? ลู่ฉีหานตอบกลับแบบไม่แยแส คุณก็ช่วยร้องโอ๊ยออกมาสักหน่อยก็ได้ อู๊ย ฟันฉัน… เฉียวเย่อานถูไปมาอย่างเจ็บปวด โอ๊ย โอ๊ย ชายหนุ่มพูดคำว่าโอ๊ยออกมา ฟังดูแล้วมันไม่ค่อยเข้าหูยิ่งนัก เฉียวเย่อาน ขนลุกไปทั้งตัว สมองของเขามีปัญหาหรือเปล่าเนี่ย! พระเจ้า! เหมือนเธอกำลังพูดอยู่กับกอริลลา หยุด! หยุดเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอึดอัดมาก ขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า ประธานลู่ ฉันขอร้องล่ะ คุณไว้ชีวิตฉันเถอะ ได้ไหม? ชีวิตฉันไม่มีค่าอะไรเลย เฉียวเย่อานจำใจขอร้อง แฝงไปด้วยความขี้เล่น เงียบไปสักพัก ในที่สุดลู่ฉีหานก็ปล่อยเธอ ทำไมเมื่อวานตอนค่ำถึงไม่กลับบ้าน ลู่ฉีหานซักถามเธอ เฉียวเย่อานมองเขาแวบหนึ่ง กุมท้องแล้วนั่งลงกับพื้น เมื่อวานตอนค่ำแม่ของฉันโรคหัวใจกำเริบ คุณว่าฉันยังจะอยู่ที่บ้านได้อีกเหรอ? อย่างน้อยคุณก็น่าจะโทรหาผม โทรหา? สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย ระหว่างเธอกับเขาเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์ทางธุรกิจเท่านั้น เธอจะไปไหนจะทำอะไรจำเป็นต้องรายงานเขาด้วยเหรอ? เหมือนจะไม่มีข้อตกลงนี้อยู่ในสัญญานะ เฉียวเย่อาน ถอนหายใจแล้วตอบไปว่า ฟางเฉินยี่ โทรมาบอกเรื่องที่แม่อาการกำเริบ ฉันรีบมาที่โรงพยาบาล ฉันไม่มีกะจิตกะใจไปสนเรื่องอื่นหรอก ฟางเฉินยี่？เรียกซะสนิทสนมเชียวนะ! ลู่ฉีหานกระตุกคิ้วซ้าย น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือก