บทที่ 19 เป็นไข้

บทที่ 19 เป็นไข้ หา? พูดอะไรไร้สาระ ฟางเฉินยี่เป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยน่ะ เรารู้จักกันมานานแล้ว ช่วงนี้ที่น้องชายฉันต้องอยู่โรงพยาบาล ต้องขอบคุณเขาที่คอยดูแลน้องชายให้ฉัน คุณกำลังคิดอะไรอยู่? สีหน้าของ เฉียวเย่อาน ยุ่งเหยิง ไม่มีคำพูดใดๆ แม้ว่าหญิงสาวจะอธิบายอย่างชัดเจน แต่เมื่อลู่ฉีหานนึกถึงภาพที่เห็นในโรงพยาบาลเมื่อครู่ เขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ทีหลังอยู่ให้ห่างจากเขาหน่อย! น้ำเสียงเย็นยะเยือกของ ลู่ฉีหาน คล้ายกับคำสั่ง เฉียวเย่อาน ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เธอคิดว่าชายหนุ่มจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดซะอีก งั้นสิ่งที่เธอพูดไปเมื่อครู่ก็สูญเปล่างั้นสิ? ลู่ฉีหาน คุณอย่าไร้เหตุผลสิ ฉันเป็นญาติของคนป่วย ฟางเฉินยี่เป็นหมอ ฉันจะอยู่ห่างจากเขาได้ยังไง? ไร้เหตุผลงั้นเหรอ เธอพูดว่าไร้เหตุผลงั้นเหรอ! ลู่ฉีหานดึงตัวเธอขึ้นมา เขาลากตัวเธอเข้าไปในรถด้วยท่าทีแข็งกร้าว แล้วคร่อมตัวเธอเอาไว้ โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ ไร้เหตุผลงั้นเหรอ? ได้ ผมจะทำให้คุณรู้ว่าไร้เหตุผลมันเป็นยังไง! ดวงตาดำขลับฉายแววเย็นยะเยือก เฉียวเย่อานขัดขืนสุดแรง อาการปวดกระเพาะก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เธอมึนไปหมด ช่วงที่ชายหนุ่มเอาหน้าไปใกล้เธอ ก็พบว่าเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมาตรงหน้าผากของเธอ ลมหายใจก็อ่อนแรง ลู่ ลู่ฉีหาน… ปล่อย ปล่อยฉันนะ เฉียวเย่อาน พูดพึมพำ ความเจ็บปวดแวบเข้ามาในใจของชายหนุ่ม เฉียวเย่อานเปลือกตาของหญิงสาวปิดลง ร่างของหญิงสาวล้มลงในอ้อมอกของชายหนุ่ม เฉียวเย่อาน! เขาประคองตัวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลง เมื่อเขาสัมผัสตัวเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไข้ขึ้น เขาอุ้มหญิงสาวเดินตรงไปขึ้นรถ เขาเหยียบคันเร่งตรงไปยังคฤหาสน์ ที่คฤหาสน์ในห้องนอนของเฉียวเย่อาน เขาเรียก ซีหลุน เพื่อนที่เป็นหมอให้มาหา ซีหลุนเพิ่งกลับจากต่างประเทศ คฤหาสน์ของซีหลุนอยู่ใกล้กับคฤหาสน์ของเขาและเขาก็เป็นคนหาที่พักให้เพื่อนตัวเอง หลังจาก ซีหลุน ตรวจร่างกายของเฉียวเย่อาน เสร็จเรียบร้อย เขาเขียนบางอย่างลงไปในกระดาษแล้วให้คนใช้ของบ้านลู่ไปซื้อยาที่ร้านยา ฉันจะบอกให้นะ ท่านประธานลู่ นายเรียกฉันมาตั้งแต่หัวรุ่ง มันค่อนข้างจะเกินไปหน่อยนะ รีบพูดมา ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ซีหลุน เขาเก็บหูฟังแพทย์พลางถามแกมหยอก ลู่ฉีหานมองค้อนอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มหันไปมองร่างซูบผอมบนเตียง ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? ลู่ฉีหานถามอย่างกังวล ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไข้ไม่ได้ขึ้นสูง เดี๋ยวฉันจะสั่งคนใช้บ้านนายว่าต้องทำอย่างไร วางใจเถอะ มีฉันอยู่รับรองว่าคนสวยของนายไม่ต้องไปเป็นนางฟ้าแน่นอน ซีหลุน ยักไหล่สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ ขณะนั้นเอง ลู่ฉีหาน สงสัยว่าซีหลุนพูดความจริงหรือไม่ ช่วงนี้สีหน้าของหญิงสาวไม่ค่อยดีนัก จะต้องไม่ใช่แค่โรคกระเพาะกำเริบแน่ๆ เลิกพูดเล่นได้แล้ว เธอเป็นโรคกระเพาะ น่าจะไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นจนถึงตอนนี้ อีกอย่างเธอยังไม่ได้นอนทั้งคืน นายแน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง? ลู่ฉีหานขมวดคิ้วแล้วถามอย่างกังวล เขาไม่เคยรู้เลยว่าจะรู้เรื่องเธอมากขนาดนี้ แต่นี่ก็นับว่ายังน้อย ซีหลุน เลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มชั่วร้ายและมีเสน่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาว สีหน้าที่แตกต่างกันของทั้งสองคนเปล่งประกายไม่มีที่สิ้นสุด ซีหลุน เป็นลูกผสม แค่มองก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่นี่ แม้จะไม่ได้หล่อขนาดลู่ฉีหาน แต่ใบหน้าของเขาอ่อนโยนและงดงามอีกทั้งยังเป็นสุภาพบุรุษ เอ๋ ท่านประธานลู่ ของเราเริ่มใส่ใจผู้หญิงตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย เมื่อก่อนเห็นผู้หญิงก็ไม่เคยสนใจนี่ ดูแล้วผู้หญิงคนนี้น่าจะไม่ธรรมดา ซีหลุน พูดติดตลก มันเป็นคำพูดล้อเล่นทั่วๆ ไป เมื่อก่อนตอนอยู่ต่างประเทศก็มักจะพูดหยอกลู่ฉีหานอยู่บ่อยครั้ง ก็ไม่เห็นว่าเขาจะว่าอะไร แต่ทว่าครั้งนี้สีหน้าของลู่ฉีหานกลับนิ่ง เขาขมวดคิ้ว แววตาที่เหมือนเพิ่งกลับมาจากนรกจ้องมายังเขา ซีหลุน ตัวสั่น แล้วรีบยกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นสัญญาณว่าเขายอมแพ้ ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจดีแฮะ โอเค โอเค ไม่พูดเล่นแล้วก็ได้ โรคกระเพาะต้องดูแลไปเรื่อยๆ จะให้ทานยาแค่วันสองวันแล้วหายมันเป็นไปไม่ได้หรอก ต่อให้ยาดีแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ วางใจเถอะ ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้รีบกลับ เดี๋ยวฉันจะจัดการคนสวยของนายเอง รับรองว่าจะเลี้ยงจนมีน้ำมีนวลเลยล่ะ พูดจบเขาก็หันไปขยิบตาให้ลู่ฉีหาน ไสหัวไป! เหมือนซีหลุน จะรู้เขาหยิบของตัวเองเดินออกจากห้องแล้วรีบปิดประตู ในห้องขนาดใหญ่เงียบลง เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนที่อยู่ในห้องทั้งสองคน ลู่ฉีหานนั่งอยู่ข้างเตียง เขามองหญิงสาวที่กำลังหลับสนิท ภายใต้ใบหน้าอันงดงามนี้ แท้จริงแล้วยังซ่อนความเจ็บปวดที่เขาไม่รู้ไว้มากแค่ไหน ทำไมถึงขมวดคิ้วขนาดนั้น ฝันร้ายหรืออย่างไร? เฉียวเย่อาน แท้จริงแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่? ลู่ฉีหานพึมพำเบาๆ เฉียวเย่อานทรมานเหลือเกิน เธอขยับตัวไปมาอย่างยากลำบาก อือ… เฉียวเย่อานละเมอออกมา เธอพึมพำ ไม่ ไม่! เธอยืนมือออกมาแล้วควานไปมาในอากาศราวกับกำลังหวังที่จะหาแสงสว่าง แต่มันว่างเปล่าไปหมด ช่วย ช่วยฉันด้วย ลู่ฉีหานมองเธออย่างเห็นใจ เขาจับมือเธอตามสัญชาตญาณ ลุกขึ้นไปนั่งบนหัวเตียงแล้วพาเธอเข้ามาในอ้อมกอด ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรแล้ว ผมอยู่นี่… น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มกระซิบอยู่ข้างหูเธอ ในที่สุดหญิงสาวก็นิ่ง เมื่อเขาตั้งสติได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องทำแบบนี้ ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ วันรุ่งขึ้น แสงแดดส่องลอดหน้าต่างเข้ามา แสงกระทบกับเปลือกตาของเฉียวเย่อาน หญิงสาวค่อยๆ ลืมตา เธอมองเพดานที่ไม่คุ้นเคย จากนั้นก็มองไปรอบๆ เธอจึงรู้ว่าที่นี่คือคฤหาสน์ของ ลู่ฉีหาน แปลกจัง ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เหมือนภาพมันตัดไป ขณะนั้นเอง ประตูห้องถูกเปิดออกเบาๆ อ้าว คุณหนูเฉียว ฟื้นแล้วเหรอคะ? เสี่ยวเหมยเห็นหญิงสาวฟื้นก็ดีใจเป็นอย่างมาก เธอหมุนตัวแล้วเดินออกไป เฉียวเย่อาน งงไปหมด เธอยันตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียง เหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ปวดไปหมด แต่ว่าก็รู้สึกดีขึ้น คุณชายซีหลุน คุณชายซีหลุน คุณหนูเฉียวฟื้นแล้ว คุณขึ้นมาดูสิคะ เสียงเสี่ยวเหมยตะโกนอยู่ตรงทางเดินดังเข้ามาในห้อง เฉียวเย่อาน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซีหลุน ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีสง่างาม บนใบหน้าขาวประดับด้วยรอยยิ้มสดใส ผมสีเทาม้วนขึ้น บนจมูกโด่งนั่นประดับด้วยแว่น แถมตายังเปลี่ยนสีด้วย อย่างกับตุ๊กตาบาร์บี้เวอร์ชั่นผู้ชายอย่างไรอย่างนั้น เฉียวเย่อานมองอย่างอึ้งๆ เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่สวยขนาดนี้มาก่อน ใช่แล้ว สวย สวยมาก