Chapter -One- [2/2]

คีนกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าที่สายตาเขาจับจ้องมองเงือกน้อยแสนสวยกำลังแวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำในบ้าน “ในที่สุดเธอก็ว่ายน้ำเป็นจนได้” คีนเปรยออกมา เพราะภาพความทรงจำเมื่อสิบปีก่อน ที่ตะวันมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน คีนได้ช่วยเธอไว้ตอนที่เธอพลัดตกสระน้ำ คีนจำไม่ค่อยได้นักเพราะตอนนั้นเขาไม่คิดว่าตะวันจะเติบโตขึ้นมาและสวยน่ารักได้เพียงนี้ คีนไม่ได้รังเกียจสาวเอเชียแต่เขาแค่ไม่ประทับใจกับหญิงสาวเอเชียโดยเฉพาะหญิงไทยที่เหมือนกับแม่ของเขา คีนไม่รู้ว่าตอนนี้แม่ของเขาอยู่ที่ไหน แต่แม่ที่ หักหลังพ่อเขาพยายามที่จะให้พ่อเขาเข้าคุกให้ได้ทำให้เขาไม่โหยหาผู้หญิงที่เป็นแม่เลยสักนิด และคีนไม่เข้าใจพ่อเลยที่จู่ๆ วันหนึ่งก็พาเด็กผู้หญิงชาวไทยคนนี้มาอยู่ที่บ้าน คีนไม่เคยสนใจแม้แต่จะชายตามองตะวันเลยสักนิด แต่ตอนนั้นที่ตะวันตกสระเขาแค่ไม่ยากให้มีคนตายในบ้านก็เท่านั้น จึงยอมโดดลงสระไปช่วยเธอขึ้นมา คีนเปลี่ยนเสื้อผ้ามาสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำและเสื้อยืดที่พร้อมถอดเหลือเพียงกางเกงว่ายน้ำสามส่วนลงสระน้ำได้ทุกเมื่อยามที่เขาต้องการ คีนเดินมาที่สระน้ำ ตะวันนอนอยู่บนเตียงผ้าใบริมสระกำลังพักจากที่ว่ายน้ำมาได้สักพัก “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทราบว่าคุณจะใช้สระน้ำ เชิญคุณตามสบาย...ฉันขอตัว” ตะวันขยับลุกนั่งบนเตียงผ้าใบ เธอเอื้อมไปหยิบผ้าคลุมเนื้อนิ่ม แต่... ควับ คีนคว้าผ้าคลุมผืนนั้นไว้เช่นกัน ไม่ยอมให้ตะวันใช้มันปกปิดความงดงามของเธอต่อสายตาเขาได้ง่ายๆ “ฉันต้องแลกกับอะไร เพื่อให้เธออยู่ต่อ” “อยู่ต่อ? ที่สระน้ำเหรอคะ” “ใช่ ที่สระน้ำ” “เพื่อนเล่นน้ำมั้งคะ” คีนยิ้มสายตามองสำรวจเรือนร่างในชุดว่ายน้ำ สีเหลือง ที่แทบจะแยกไม่ออกว่าตะวันสวมมันอยู่เมื่อสีผิวของเธอกลมกลืนไปกับชุด ตะวันยิ้มหว่านเสน่ห์ใส่คีน ที่สายตาเขาไม่ปิดบังความรู้สึกที่ตะวันอ่านได้ง่ายมาก ว่าคีนพึงพอใจเธอและคำตอบของเธอ แต่... “...ที่ไม่ใช่คนแบบคุณ” คีนเก็บรอยยิ้มทันทีกับประโยคต่อท้ายของตะวันที่กระชากผ้าคลุมหลุดจากมือของเขา “คนแบบฉันมันมีปัญหาอะไร” คีน ขัดขวางการจากไปของตะวันไว้ เขาไม่ชินกับการถูกปฎิเสธ “ค่ะ มีปัญหา เพราะฉันเกลียดใบหน้าที่มีเครารกๆ ฉันเกลียดสีผิวแบบนี้ ฉันเกลียดริมฝีปากและกลิ่นน้ำหอมประจำตัวคุณ เพราะฉันรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนเมื่อต้องอยู่ใกล้ๆคุณค่ะ คุณคีน” คีนดึงตะวันเข้าปะทะอกอย่างแรง เพราะเขาเป็นใคร เธอเป็นใคร ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฎิเสธเขา “ถ้างั้นก็อาเจียนออกมาตอนนี้เลย” คีนก้มหน้าเค่นเสียงพูดลมหายใจเขาเป่ารดใบหน้าของตะวัน ที่เงยหน้าเผชิญหน้ากับคีนอย่างไม่มียอมแพ้ “ปล่อยนะ! เพราะฉันเริ่มจะสะอิดสะเอียนจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” ตะวันขัดขืนดิ้นรน เมื่อคีนเบียดเรือนร่างของเธอแนบแน่นกับเรือนกายของเขาที่ทำให้ตะวันสั่นสะท้านกับบางอย่างที่ดันแนบหน้าท้องแบนราบของเธอ “ไม่มั้ง มาพิสูจน์ว่าจริงอย่างที่พูดมั้ย ถ้าอยากจะอาเจียนก็ปล่อยออกมาเลย เพราะฉันก็อยากลิ้มรสชาติเธอเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร...” คีนจบเสียงของเขาเมื่อริมฝีปากเขาแนบปิดริมฝีปากของตะวันทันทีลิ้นร้ายไม่รีรอล้วงล้ำเข้าสู่โพรงปากที่เปิดทางแบบไม่ทันตั้งตัว ฝ่ามือแข็งแรงเลื่อนลงต่ำสอดเข้าไปในบิกินี่ชิ้นด้านล่างอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วเคลื่อนหายเข้าสู่โพรงสาวจากทางด้านหลัง ทุกอย่างรวดเร็วจนตะวันตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองตอนนี้ มือทั้งสองของเธอพยายามที่จะผลักไสคีนให้ห่างจากตัวเธอ แต่นิ้วร้ายในตัวเธอขับเคลื่อนอย่างรวดเร็วจนโพรงสาวที่เขาเข้าไปอย่างง่ายดายชื้นจนคีน รับรู้มันเช่นกัน ตะวันไม่อาจควบคุมร่างกายและหัวใจที่เต้นถี่เร็วได้เลย เพราะแท้จริงแล้วเธอรอคอยสัมผัสแบบนี้จากคีนมานานหลายปี แต่เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเธออยากตกเป็นของเขาที่เหลือเพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่เขายังไม่ได้จากเธอไป ซึ่งหัวใจของเธอเป็นของเขามาตลอดสิบปีนี้ คีนที่ไม่ไร้ซึ่งประสบการณ์สวาท เขาย่อมรู้ว่าตะวันรู้สึกยังไงกับสัมผัสของเขา ถึงแม้คีนจะใจเร็วด่วนได้ ก็เขามักจะเจอผู้หญิงแบบนี้ รักสนุกแต่ไม่ผูกพัน ซึ่ง คีนวัยสามสิบเขายังไม่จริงจังไม่มีเจ้าของหัวใจ เขาต้องการเพียงหญิงสาวบำบัดความใคร่ และตะวันก็ช่างน่าสนใจและประทับใจเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเธอใกล้ๆ และตอนนี้เขาก็ต้องการผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว เมื่อเธอเปียกชื้นยามที่นิ้วเขาสัมผัสเธอ ถึงแก่นด้านใน คับแคบ ตอดรัดเขาทันที แต่ตะวันจูบไม่เก่งสักเท่าไหร่ เมื่อลิ้นร้ายเขาชอนไชดูดดื่มโพรงปากเธอ “หวานกว่าที่คาดไว้” คีนกระซิบใกล้ริมฝีปากอิ่ม ที่แดงบวมของตะวัน “ปล่อยนะ!” ตะวันร้องออกมาเสียงไม่มั่นคง เมื่อนิ้วร้ายของคีนยังคงขยับอยู่ ทำให้ตะวันร้อนไปทั้งเรือนร่างจากด้านใน “ฉันช่วยเธอได้นะ...สวรรค์ชั้นสุดยอดรอเธออยู่” คีนไม่ยอมปล่อย แต่กลับเสนอเส้นทางความสุขให้กับตะวัน ที่ใบหน้าแดงก่ำอย่างชัดเจน “ไม่! ปล่อยนะ” ตะวันที่เสียงไม่มั่นคงเหมือนเดิม เธอกำลังเรียกกำลังใจอันแรงกล้า ถอยออกจากอ้อมแขนของคีน ที่ขยับเบียดร่างเธอแนบกับตัวเขามากขึ้น เพื่อที่ให้นิ้วร้ายแสดงศักยภาพความสามารถของเขาให้ตะวันได้รับรู้มากขึ้น คีนยิ้มออกมา เมื่อตะวันแนบใบหน้ากับแผ่นอกกว้างเขาสองแขนยึดจับเขาไว้เป็นหลัก เมื่อกระแสความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่างกายเธอแล้วตอนนี้ ตะวันหอบหายใจ เหงื่อแตก เมื่อเธอต้องยอมจำนนให้คีน ทำตามที่เขาต้องการกับร่างกายของเธอกับนิ้วแสนร้ายกาจของเขา การแนบชิดของร่างกายเขาและเธอทำให้ตะวันรับรู้ถึงสัญญาณความต้องการของคีนที่มันแผ่ขยายตัวเบียดแนบจนแทบจะแทรกตัวเข้าไปในร่างกายเธอทางหน้าท้องแบนราบของเธอ “คีน!!!!” เสียงทุ้มจากทางด้านหลังของคีน เรียกสติของตะวันกลับมา เธอผลักคีนออกได้อย่างง่ายดาย เมื่อคีนเองก็ได้ยินเสียงนั้นเช่นกัน ตะวันก้มหยิบเสื้อคลุมทันทีที่ได้รับอิสระจากคีน เธอวิ่งกลับเข้าไปด้านในโดยไม่หันมองเจ้าของเสียงทรงพลังนั้น เพราะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ฟิลิป ชอว์น คีนกำมือตัวเองไว้ หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงนั้น ด้วยใบหน้าที่ราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา และนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ฟิลิปสอนเขาเองว่าอย่าให้ใครอ่านได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “พ่อมีงานอะไรให้ผมทำเหรอครับ” “แกมายุ่งวุ่นวายกับตะวันทำไม” “ไม่ได้มาวุ่นวาย แค่มาทำความรู้จัก คนเคยรู้จักกันก็ต้องทักทายกัน” “ทักทายเหรอ” ฟิลิปย้ำถามสายตาหลี่มองคีน “ครับ” “ทักทายก็ทักทาย และฉันขอสั่งให้แกทำเพียงแค่นั้น ทักทายเท่านั้น อย่าแตะต้องตะวัน และฉันจะยินดีมากถ้าแกจะปฎิบัติกับตะวันเหมือนเมื่อก่อน” “แตะต้อง...ทำไมผมจะแตะต้องไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงของพ่อ เหรอ...ผมพึ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้พ่อพาผู้หญิงของพ่อเข้ามาที่บ้านแล้ว” “คีน! ฉันไม่เคยแหกกฎของตัวเอง ตะวันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่แกเข้าใจ แต่แกก็ไม่มีสิทธิแตะต้องเธอ นี่เป็นคำสั่ง...ถ้าแกทนไม่ได้จะไปค้างที่อื่นสักสี่ห้าวันก็ได้ เพราะตะวันจะอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วันเธอก็จะเดินทางกลับญี่ปุ่นทันทีหลังจากงานครบรอบหกสิบปีของฉัน” คีนคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจกับสิ่งใหม่ที่ได้รู้