Chapter -Two- [2/2]

“ตอนนี้พึ่งจะสี่ทุ่มเองนะคะ ถ้าฉันอยากจะตื่นสายมันก็ต้องมีอะไรที่คุ้มค่าให้ฉันต้องทำแบบนั้น” “ตัวฉัน มันคู่ควรพอมั้ย” “คุณจะทำยังไงบ้างค่ะ” “บรรยายอย่างเดียวมันไม่สนุกหรอก...มันต้องสาธิตไปพร้อมๆกัน” “สาธิต ลองทำให้ฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ” คีน ยิ้ม และส่ายหน้า “การสาธิตของฉัน มันพ่วงมาด้วยการขัดคำสั่งของพ่อ” “น่าเสียดายจังนะคะ เพราะฉันอยากรู้จริงๆเสียด้วย” คีนจุมพิตที่ข้อนิ้วเล็กๆนั้นอีกครั้ง “เธอก็เป็นฝ่ายปฎิบัติการสาธิตแทนสิ ฉันจะได้ไม่ต้องขัดคำสั่งของพ่อ” ตะวันยิ้มออกมาอีกครั้ง “คุณลองบอกรายละเอียดมาสักสองสามบรรทัดให้ฉันได้ฟัง และฉันจะตัดสินใจอีกทีว่าจะสาธิตมั้ย?” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า...ฉันไม่เคยต้องตกเป็นฝ่ายรอคำตอบเลย ฉันไม่ชินนะ เธอมีทางเดียวคือต้องทำตามรายละเอียดที่ฉันบอกเท่านั้น” “ฮิ ฮิ ฮิ คุณคีน...คุณลืมไปแล้วเหรอค่ะว่าฉันไม่ชอบผู้ชายแบบคุณ ถ้าคุณไม่ชินและไม่เคยก็ไม่เป็นไร ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” คีนยิ้มกับเสียงหัวเราะหวานๆของตะวัน แต่เขาไม่ยังไม่ยอมปล่อยให้ตะวันไปง่ายๆ “ถ้างั้นก็ฝันดี...” คีนพูดจบพร้อมกับดึงร่างเล็กแนบลำตัว ริมฝีปากหยักประทับลงบนริมฝีปากอิ่ม ที่เผยอเปิดทางรับอย่างเต็มใจ จุมพิตส่งเข้านอนของคีน ไร้ซึ่งความอ่อนโยน เมื่อเรียวลิ้นที่ซอกซอนอยู่ในโพรงปากหวานขับเคลื่อนลื่นไหลอย่างชำนาญ ทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้านหลงลืมเวลาปล่อยให้ร่างกายรับการรุกรานที่ปากและคำพูดปฎิเสธเขาตลอดเวลา โดยที่ร่างกายของเธอกลับตอบรับเชื้อเชิญเขาให้เข้าหาได้ทุกขณะจิตที่อยู่ใกล้กัน ไม่ต่างกับแม่เหล็กต่างขั้วที่ใกล้ในระยะดึงดูดมันก็จะเกาะติดยากต่อการแยกจากกัน จุมพิตส่งเข้านอนเหมือนจะเลยเถิด เมื่อทั้งคีนและตะวันยังไม่หยุดและจบสัมผัสเร้าร้อนที่คีนเหมือนจะเป็นครูดี หลอกล่อให้ตะวันเป็นฝ่ายดูดดื่มเขาบ้าง ลิ้นเล็กที่อยู่ในโพรงปากของคีนถูกกักไว้เมื่อตะวันรวบรวมกำลังใจอันแรงกล้า ถอยห่างจากคีนที่ทำไม่ง่ายเลย แค่บังคับตัวเองก็ยากมากพอแล้ว แล้วนี้เธอยังถูกต่อต้านการแยกกันจากเขา ด้วยฝีมือเขาที่กระชับฝ่ามือที่วางอยู่บนสะโพกกลมได้รูปของตะวันแน่นมากขึ้น เมื่อเขายังไม่อยากให้เธอแยกจากไป ฝ่ามือแข็งแรงนั้นกลับบีบสะโพกเล็กนั้นอย่างต้องการกระตุ้นอารมณ์ความต้องการให้กับเธอมีมากขึ้นเรื่อยๆ แบบที่มากพอที่ตะวันยอมอยู่ใต้ร่างเขาร้องครวญครางในคืนนี้ “อ๊ะ!…” กริ๊ก คีนหยุดการกระทำของตัวเองทันที เมื่อสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ตะวันชักปืนที่เขาเหน็บไว้ที่ขอบเอวกางเกงด้านหลังออกมาพร้อมปลดเซฟอย่างชำนาญและรวดเร็ว ปลายกระบอกจ่อที่ซี่โครงข้างลำตัวเขา “ถอย ออกไป ถ้าคุณไม่อยากให้ร่างกายต้องมีรู” ตะวันพ่นเสียงกลับ พร้อมหอบหายใจ คีนยกมือทั้งสองข้างขึ้นและถอยห่างออกมาสองก้าว เขาไม่ได้กลัวว่าเธอจะยิงเขา แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ ปืนผ่าหน้าไม้ มันลั่นเปรี้ยงปร้างได้เหมือนกัน “ทำแบบนี้ไม่ฉลาดเลยสาวน้อย ส่งปืนคืนมาให้ฉันซะดีๆ” “ฉันคืนแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันจะวางไว้ที่หน้าประตูห้องนอน คุณก็ไปเอาคืนจากตรงนั้นแล้วกัน” ตะวันพูดจบถอยหลังอย่างรวดเร็ว และวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อกลับห้องนอนตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยู่ต่อเสวนาต่อรองกับคีน เพราะตะวันรู้ตัวเองดีว่าเธอต้องพ่ายแพ้ เธอไม่มีทางชนะหัวใจตัวเองได้อยู่แล้ว เรื่องนี้ตะวันรู้ดี เธอคิดว่าจะเล่นบทผู้หญิงร่านกับคีนได้ แต่สุดท้ายเธอก็แพ้ในที่สุด ตะวันเซฟปืนถอดปลอกกระสุนออกมา และวางไว้กับพื้นหน้าประตูห้องนอนก่อนที่เธอจะปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามาทางนี้ คีนก้มหยิบอาวุธที่วางไว้หน้าประตูห้อง ใส่ปลอกกระสุนเข้ากลับ สายตามองที่ประตูห้องนอนที่ปิดสนิท แต่สัญชาติญาณบางอย่างของคีนบอกให้เขารู้สึกว่า ตะวันยังยืนอยู่ที่หน้าประตูอีกฝั่ง คีนหันหลังพิงประตูกระแทกไม่แรงนักเป็นการจงใจ และการทำแบบนั้นทำให้ตะวันสะดุ้งเล็กน้อย แต่เสียงที่ดังออกมาจากคีน ทำให้ตะวันตื่นเต้นยิ่งกว่า “ปกติฉันจะล็อคประตูห้องนอน แต่คืนนี้คิดว่าคงไม่...หวังว่าเธอคงเข้าใจนะตะวัน” คีนพูดจบ ขยับตัวและเดินกลับไปยังห้องของตัวเองที่อยู่อีกฟาก เพราะคีนคิดว่าต่อไปถ้าจะเข้าใกล้ตะวันอีก ร่างกายเขาไม่ควรมีอาวุธอย่างอื่นที่ไม่จำเป็นต้องใช้กับหญิงสาวคนนี้ ตะวันคิ้วขมวดอย่างครุ่นคิด คีนร้ายกาจมาก เขาหย่อนเบ็ดติดเหยื่อชิ้นโตล่อเธออย่างจัง คนอย่างเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าเธอเองก็ต้องการเขา มั่นใจตัวเองซะ เหลือเกินผู้ชายคนนี้ ซึ่งแน่ละเขาทำได้ เพราะเขาหล่อกระชากใจผู้หญิงได้อย่างไม่ต้องสงสัย ตะวันอยากลบคำสบประมาทของเขาซะในคืนนี้ คำที่เขาเคยพูดกับเธอไว้เมื่อห้าปีก่อน ว่าเขาไม่มีทางนอนกับคนใช้ในบ้าน แน่นอนเธอไม่ใช่คนใช้ในบ้านเขาแล้ว เธอถูกเลื่อนขั้นเป็นของบรรณาการไปแล้ว เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าเธอกำลังต้องเจอกับอะไร แต่เขาจะสนใจเหรอ ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอแบบที่เธอเฝ้ารักเขามาตลอดสิบปีนี้ “อะไร?” คีนตอนอายุยี่สิบห้า ถามตะวันที่เดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับถาดเล็กๆในมือที่มีช็อคโกแลตมูส ที่เธอหัดทำและทำเป็นในที่สุด “ช็อคโกแลตมูส ตะวันตั้งใจทำมาเพื่อคุณค่ะ คุณคีน” ตะวันตอนอายุสิบหก “เอามาให้ฉันทำไม” “เอ่อ! วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ตะวันอยากให้ช็อคโกแลตมูสเป็นสิ่งแทนใจ ว่าตะวันหลงรักคุณคีน” ตะวันที่ก้มหน้ารวบรวมความกล้าที่จะพูดออกมาในที่สุด โดยที่เธอไม่ได้มองหน้าของคีนสักนิดที่แสดงถึงความไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ยิน คีนหันมามอง มือเอื้อมไปหยิบช็อคโกแลตมูสที่อยู่ในถ้วยรูปหัวใจอย่างน่ากิน แต่...สิ่งที่ไม่คาดคิด คีนใช้อีกมือควักช็อคโกแลตมูสนั้นและเอาไปป้ายหน้าตะวัน เพล้ง! เสียงถาดที่ล่วงลงสู่พื้นกับจดหมายฉบับเล็กๆในซองสีชมพูล่วงหล่นตามไปด้วย ตะวันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่คิดว่าคีนจะตอบแทนความรักของเธอได้ถึงเพียงนี้ แคทรีนวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงดังในบ้าน เห็นการกระทำของคีนที่ปฎิบัติต่อตะวัน ที่คีนผลักไหล่ตะวันจนเธอเสียหลักล้มลงกับพื้น ตะวันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอทำได้เพียงอย่างเดียวคือร้องไห้ อับอายที่สุดในชีวิต “เอายายเด็กนี้ไปให้ไกลๆ ยิ่งไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี” คีนตะโกนเสียงดัง ต่อหน้าแคทรีนและตะวันที่เสียใจมากจนพูดไม่ออก “คีน มันไม่มากเกินไปเหรอ แกไม่รัก ไม่ชอบ ตะวัน ก็ไม่มีใครด่าว่าแกสักนิด ทำไมต้องทำร้ายและด่าว่าตะวันมากมายขนาดนี้” “ยายเด็กนี้ เป็นแค่คนใช้ในบ้าน ไม่เจียมตัว ผมแค่ย้ำให้เธอรู้และอย่าลืมสถานะของตัวเอง มีหน้ามา บอกรัก มาเสนอตัว คนอย่างผมไม่สิ้นท่าถึงต้องนอนกับคนใช้ในบ้าน” คีนหน้าแดงด้วยความโกรธ สายตาที่มองตะวัน ไม่มีปิดบังความรู้สึกของตัวเองสักนิดว่าเขารังเกียจตะวันแค่ไหน ตะวันไม่ลืมสีหน้าและแววตานั้นของคีนเช่นกัน และมันเป็นแรงใจให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเอง จนตอนนี้ตะวันรู้ว่าเธอประสบความสำเร็จในเรื่องนี้แล้ว เพราะคีนสนใจเธอ เขาอ่อยเธออย่างเปิดเผย ทั้งๆที่ตะวันไม่ต้องการอะไรจากคีนเลย เธอก็แค่อยากร่วมเตียงมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาลบคำสบประมาทนั้นของเขาเท่านั้น