Chapter -Three-

ตะวันมองตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนใบหน้าตัวเอง ขณะที่กำลังหวีผมที่ยาวสลวยดำก่อนเข้านอน นอนอย่างงั้นเหรอ ปกติฉันจะล็อคประตูห้องนอน แต่ คืนนี้คิดว่าคงไม่... เสียงประโยคสุดท้ายของคีนที่เขาฝากแปะไว้ในหัวใจเธอ วันมะรืนนี้มิซาโต้ก็จะเดินทางมาถึงแคนาดาแล้ว และหลังจากงานครบรอบหกสิบปีของฟิลิป เธอต้องเดินทางกลับญี่ปุ่นทันทีพร้อมกับมิซาโต้ “รอเดินทางไปพร้อมกันไม่ได้เหรอ?” มิซาโต้เอ่ยบอกกับเธอ เมื่อเธอบอกเขาว่าเธอจะเดินทางล่วงหน้าไปแคนาดาก่อน “ไว้ตอนขากลับ ตะวันเดินทางกลับพร้อมกับคุณนะคะ มิซาโต้” “ผมไม่ชอบอยู่ห่างตะวันแบบนี้เลย” “สองสามวันเท่านั้นแหละค่ะ ตะวันจะรอนะคะ” ตะวันคิดถึงสิ่งที่พูดไว้กับมิซาโต้ สาเหตุที่เธอต้องเดินทางมาก่อน เพราะ คีน ชอว์น เธอไม่มีเวลามากมายกับเขา เพราะทันทีที่มิซาโต้เดินทางมาที่นี่ ทุกอย่างคงไม่สะดวก ตะวันตัดสินใจแล้ว ว่าเธอควรไปหาเขา ตะวันหายใจเข้าและออกยาวๆ เมื่อตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของคีน มือเล็กที่สั่นเทาค่อยๆเอื้อมจับที่จับประตูด้านนอก ตะวันรวบรวมกำลังใจอย่างมาก เธอไม่อยากให้คีนรู้ว่าเธอยังไม่เคยกับเรื่องแบบนี้ ถึงแม้เธอจะคบหากับมิซาโต้มานานเกือบสองปีแล้ว แต่ระหว่างเธอกับมิซาโต้ความสัมพันธ์ไม่มากไปกว่าการกอด การหอมแก้มกันธรรมดา ตะวันปรับสีหน้าทันทีเมื่อประตูห้องของคีนไม่ได้ล็อคอย่างที่เขาบอกไว้กับเธอ การมาหาผู้ชายถึงห้องนอนแบบนี้มันไม่เข้ากับเธอเลยจริงๆ แต่เธอต้องทำให้ได้ เป็นผู้หญิงร่านต่อหน้าคีน เธอต้องเก่งในเรื่องของเซ็กส์ คีนจะต้องประทับใจเธอ ลุ่มหลงเธอ สักช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตเขา จะแค่่ไม่กี่วันก็ได้ เธอขอแค่นี้คงไม่มากเกินไปใช่มั้ย ตะวันมองเข้าไปรอบๆห้องที่แสงสว่างน้อยมาก มีเพียงแสงสีส้มอ่อนๆ จากดวงไฟเล็กๆกลางห้องเพียงดวงเดียว เตียงใหญ่ว่างเปล่า คีนไม่อยู่บนนั้น ตะวันขยับเดินห่างให้พ้นจากประตูทางเข้า เข้ามาในพื้นที่ห้อง เธอไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลย ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องที่เธอพักอยู่ตอนนี้มาก ภายในตกแต่งเป็นโทนสีเข้ม สีน้ำเงินหรือสีดำเธอไม่แน่ใจเพราะแสงสว่างในห้องทำให้เธอแยกแยะสีผนังไม่ออก “ยินดีต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติ” ตะวันตกใจหันหลังกลับ คีน ยืนกอดอกพิงผนังห้องอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ หัวใจเธอเต้นแรง แรงขึ้น คีน ขยับเดินออกมาจากมุมมืด เขาคงยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรกแล้ว แต่ด้วยสายตาของเธอกำลังปรับให้ชินกับแสงอันน้อยนิดของห้อง เธอจึงไม่เห็นเขา คีนเก่งในเรื่องอำพรางตัว แน่นอนเขาต้องเก่งอยู่แล้วเมื่ออาชีพเขามันบังคับให้เขาต้องเป็นแบบนั้น คนนอกกฎหมาย คนเถื่อน “ขอบคุณนะคะที่เชิญฉันมา” คีนยิ้ม มองตะวันอีกครั้ง หลังจากที่เขาลอบมองเธอเงียบๆมาได้สักพักแล้ว ให้เธอพยายามจะเก็บอาการยังไงก็ไม่มีทางปิดบังสายตาเขาไว้ได้ว่าเธอดูตื่นๆกับการกระทำและการตัดสินใจของตัวเองตอนนี้ ตะวันอยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวบางยาวแค่เข่าทำให้คีนเห็นเรือนร่างภายใต้เสื้อคลุมถึงไม่ชัดมากแต่เธอก็บอบบางน่ารัก น่าค้นหา แต่สาบเสื้อคลุมด้านบนเปิดเล็กน้อยให้เขาเห็นร่องความอวบอูมที่เบียดติดกันอย่างน่าจับต้อง บีบเคล้นนัก คีนปฎิเสธไม่ได้ว่าตะวันคนนี้น่าสนใจและติดตาติดใจเขามาก หรือว่าเขาเบื่อสาวๆทรงยุโรปแล้ว เพราะตะวันแตกต่างน่าทนุถนอมมากกว่าจะเป็นแค่เครื่องบำบัดความใคร่ผู้ชายแบเขา “เราจะเริ่มกันเลยมั้ย?” คีนขยับโอบเอวตะวันด้วยสายตาสื่อความหมาย ต้องการเซ็กส์ ในดวงตาคู่นั้น “คุณคีน คุณควรมีอะไรเลี้ยงแขกบ้างนะคะ มารยาทสังคมค่ะ” คีนยิ้ม --ถ่วงเวลาได้ฉลาด-- ในความคิดของเขาตอนนี้ “โอเค...เป็นอะไรดีล่ะ” “อะไรก็ได้ที่คุณมีอยู่ในห้องตอนนี้ คือ ตะวันไม่อยากให้คุณห่างไปไหนไกลค่ะ” ตะวันทอดสะพานให้คีน “ฉันมีวิสกี้ พอได้มั้ย?” ตะวันยิ้มออกมา ขยับออกจากการโอบกอดของคีน เดินไปนั่งที่โซฟาหนังสีดำอีกด้านของห้องนอน คีนเดินไปยังตู้เก็บความเย็นที่อยู่ในผนัง แทบจะมองไม่ออกว่าห้องนี้มีตู้เก็บความเย็นขนาดเล็กภายใต้บานเลื่อนสีดำเล็กๆข้างผนัง คีนเดินกลับมาพร้อมกับแก้ววิสกี้ในมือสองแก้ว เขาส่งหนึ่งแก้วในมือให้ตะวันที่ยื่นรับมันไป แต่เธอแค่ถือมันไว้ยังไม่ดื่ม ตะวันทำเป็นมองไปรอบห้องๆ เพราะเธอไม่ถูกกับเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เลยสักนิด ทั้งๆที่เธอพยายามฝึกดื่มมาบ้าง แต่เธอก็ไม่ชอบมันอยู่ดี คีนจิบวิสกี้ในแก้วของเขา สายตาเขามองตะวันที่นั่งอยู่ข้างๆ “คุณคีน มีเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฉันฟังบ้างมั้ย?” คีนยิ้มก่อนส่ายหน้า “ความสนุกของฉัน คือ การปฎิบัติมากกว่า” ตะวันยิ้มอย่างเข้าใจ แต่เธอตื่นเต้นจนแทบจะเก็บมันไว้ไม่อยู่แล้ว ตะวันหลบสายตาของคีนเพราะกลัวว่าเขาจะจับเธอได้ว่า เธอยังไม่เคยและกำลังตื่นเต้นมากในตอนนี้ คีนยิ้ม เขาดูออกว่าเกิดอะไรกับตะวัน สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือดวงตาของตะวันที่เธอพยายามจะแสดงออกให้เห็นความแพรวพราว แต่เธอก็ยังไร้เดียงสา อ่านง่านมากแค่มองเข้าไปในตาเธอ “เอ่อ! คุณจะว่าฉันมั้ย ถ้าฉันอยากจะกลับห้องนอนของตัวเอง...ตอนนี้” ตะวันวางแก้ววิสกี้ที่ถืออยู่บนโต๊ะตรงหน้า “ฉันไม่ว่าหรอก แต่จะบอกเธอเพียงว่า ห้องนี้เข้าง่ายแต่ออกยาก” คีนพูดเสียงธรรมดา ไม่แสดงความรู้สึก และเขาได้ยินเสียงลมหายใจของตะวัน เธอหันไปมองอีกทางหลบสายตาเขา คีนวางแก้วในมือของตัวเองบ้างและเลื่อนมือข้างนั้นไปกอบกุมมือของตะวันที่วางอยู่บนหน้าขาของตัวเอง ตะวันหันกลับมามองคีนทันที เมื่อถูกเขาดึงมือไป คีนบีบมือเธอเพียงเล็กน้อย และนวดให้อย่างอ่อนโยน เขาเลื่อนขยับไปตามนิ้วทั้งห้าของตะวัน คีนกำลังปลอบประโลมเธอทั้งๆที่มือเธอเย็นเกินกว่าจะเรียกว่าปกติ “อื้มมมมม” คีนครางออกมา เมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงกันข้ามกับที่เขาคิดไว้ เมื่อตะวันขยับเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน ซึ่งคีนก็เปิดทางรับอย่างเต็มใจและรุกกลับในทันที ริมฝีปากที่พบเจอกันดูดดื่มแลกเปลี่ยนพลัดกันลุกพลัดกันรับอยู่อย่างนั้น ตะวันแทบไม่รู้ตัวว่าตัวเองมานั่งอยู่บนตักของคีนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆที่คีนยังไม่ผละออกจาก ริมฝีปากอิ่มของเธอเลย เขาดูดรั้ง หยอกล้อ ท้าทาย ให้ตะวันหลงอยู่ในสัมผัสนั้น คีนกระชับให้ร่างกายตะวันเบียดแนบร่างกายเขามากขึ้น คีนยังไม่ขยับไปมากกว่าแค่จูบกระชากวิญญาณตะวัน พวกเขายังครบเครื่องการแต่งกายที่คีนสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวผ้าเนื้อนุ่มสำหรับนอน “ฮา ฮา...ฉันอยากกลับห้องตัวเองค่ะ” ตะวันหอบหายใจกับการจูบมาราธอนระหว่างเขากับเธอ “ฉันเป็นเพื่อนเล่นของเธอเหรอ...มาทำให้อยากและมาจากไป” ตะวันยังนั่งอยู่ที่เดิม บนตักคีน เพราะเขาโอบรัดวงแขนกักตัวเธอไว้ “ฉันดีใจที่ได้ยินคุณพูดแบบนั้น ว่าฉันก็ทำให้คุณอยากเหมือนกัน แต่คุณไม่ประทับใจฉันมากพอที่ฉันอยากจะไปต่อ” “หึ หึ” คีนหัวเราะเสียงในคอ ตะวันเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้กับเขา “รู้มั้ยเธอไม่ควรสบประมาทผู้ชาย โดยเฉพาะเวลาแบบนี้ ที่เธอแต่งตัวยั่วผู้ชายคนนั้นในห้องนอนที่มีเตียงใหญ่และแข็งแรงมาก” “แล้วคุณจะใช้เตียงใหญ่ที่แข็งแรงมากกับผู้หญิงแบบฉันเหรอคะ?” “ใช่! และอาจจะไม่ใช่แค่เตียง บนโซฟาหนังตัวนี้ด้วย” “แบบนั้นฉันคงครางนานน่าดู” ตะวันยิ้มยั่วคีน “คราง! ก็เป็นคำที่น่าฟัง ถ้าปากเธอสามารถทำแบบนั้นได้” คีนพูดและดึงมือของตะวันเลื่อนลงต่ำ หายเข้าไปในขอบกาวเกงเนื้อนิ่มที่ปิดกั้นสิ่งตรงข้ามภายในนั้น ตะวันเม้มปากแน่น เก็บความตื่นเต้นตื่นกลัวกับสิ่งที่เธอได้สัมผัสอยู่ตอนนี้ คีน กำลังข่มขวัญเธอ เขายิ้มมุมปาก เขากำลังหัวเราะเยาะเธอมากกว่าที่จะพึงพอใจ เพราะเธอตัวสั่นด้วยความกลัว กลัวเขาจริงๆ เพราะเธอกำลังจะเจอกับของจริง ไม่มีการล้อเล่นจากคีน “คุณจะทำกับฉันจริงๆ เหรอคะ?” “จริง” “แล้วถ้าฉันไม่ยอมละคะ คุณจะบังคับฉันมั้ย?” “ขึ้นอยู่กับสถานการณ์” “สถานการณ์แบบไหนคะ” “แบบที่ฉันหาตัวสำรองไม่ได้ และฉันไม่จบความรู้สึกของฉันด้วยตัวฉันเองด้วย” “ตัวสำรอง...คุณหาได้เหรอคะ ตอนนี้” “ได้แน่นอน แต่ฉันจะอยากหาเหรอเปล่า ปัญหามันอยู่ตรงนั้น” “แล้วปัญหานั้น เป็นปัญหาเหรอเปล่าคะ?” “เป็น เพราะฉันอดทนไม่มากพอที่จะแก้ปัญหาแบบนั้น” “งั้น! คุณก็จะบังคับฉัน” “เชื่อเถอะว่าการร่วมมือกันมันดีต่อเธอมากกว่าเยอะ” ตะวันยิ้มออกมา แบบที่ไม่เต็มใจนัก เพราะคีนประกาศชัดว่ายังไงเขาก็ต้องได้เธอ และในอีกไม่นานต่อจากนี้ด้วยเพราะเขาภายใต้อุ้งมือเธอกำลังตื่นตัวจนน่ากลัว ตะวันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แค่เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ เธอต้องเป็นผู้หญิงร่านกับเขา คีนชอบแบบนั้น เขาคงไม่ชอบผู้หญิงไร้เดียงสาเป็นแน่ แต่เธอจะทำได้มั้ย นี้ต่างหากปัญหา เธอไม่เคยเลยสักครั้ง แล้วถ้าเขาได้เธอแล้วเขาไม่ประทับใจ เธอก็ทำได้เพียงนอนกับเขาแค่ครั้งเดียว มีอะไรกับเขาแค่ครั้งเดียว คิดแบบนี้แล้วเธอรู้สึกเจ็บปวดชะมัด “เสี่ยง!...ลองสักครั้งกับคุณ” “เสี่ยง?...” คีนเลิกคิ้วด้วยความเหลือเชื่อ เจอมาก็หลายรูปแบบ แต่แบบ ‘เสี่ยง’ เขาก็พึ่งจะเจอ เซ็กส์กับเขามันเสี่ยงมากเลยเหรอ คีนต้องกลับมาถามตัวเอง อย่างน่าสงสัย “ฉันเลือกใช้คำผิดเหรอคะ?” “ผิด และมากด้วย ฉันไม่ชอบ!!!” ตะวันทำหน้าแบบสำนึกผิดให้คีนได้เห็น ทั้งๆที่ในใจเธอคิดตรงกันข้าม ผู้ชายแบบคีนอะไรก็ได้ แต่อะไรก็ได้ต้องไม่อยู่ภายใต้คำนิยามความหมายเชิงสบประมาท คีนไม่ชอบมันจริงๆ “ถ้างั้นฉันขอโทษนะคะ เอาเป็นว่า คืนนี้ ฉันกลับห้องก่อนดีมั้ยคะ?” “เธอทำได้ดีกว่าการเดินจากไป ตะวัน!!!” “คุณโกรธอยู่นะคะ ฉันทำให้บรรยากาศไม่ดี ฉันควรกลับดีกว่าค่ะ” ตะวันยืนยัน เพราะเธออยากกลับจริงๆ มือเล็กขยับออกมาจากที่อยู่เดิมที่อยู่มาได้พักหนึ่งแล้วในทันที “เราควรเน้นปฎิบัติ มากกว่าพูด” คีนยอมปล่อยตะวัน ที่เธอได้ยืนบนขาของตัวเองในที่สุด ตะวันถอยออกห่างจากคีน “ฉันจะกลับแล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์” ตะวันพูดจบขยับเดินไปยังประตูทางออก อย่างไม่ลังเล เพราะสุดท้ายเธอเองที่ไม่พร้อม ไม่กล้า ขี้ขลาด ทั้งๆที่จะคิดเพียงว่ามันแค่เซ็กส์ เพราะสำหรับเขาแล้วมันแค่นั้น ไม่ว่าจะกับใครสำหรับคีนมันแค่เซ็กส์ เท่านั้น