‘ II ’ [3/3]

รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่สาดแสงส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างในห้องนอน น้ำฟ้ารู้สึกตัวแบบหลับๆตื่นๆ เพราะเธอยังคงต้องการที่จะนอนต่อเพราะเธอพึ่งหลับมาได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอกลับไม่สงบนิ่งและตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ร่างกายของเธอเคลื่อนไหวขยับขึ้นลงทั้งๆที่เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่แสนสบาย น้ำฟ้าค่อยๆลืมตาภาพใบหน้าดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องที่ใบหน้าเธอด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของขีดสุดของการปลดปล่อย แขนสองข้างของเขาคร่อมระหว่างตัวเธอไว้และสาเหตุของการที่ทำให้ร่างกายเธอเคลื่อนไหวขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง เกิดจากชายเหนือร่างเธอที่ตอนนี้เขาขยับสะโพกกระแทกตัวตนเขาเข้าออกในตัวเธอ และเมื่อเธอลืมตาตื่นเต็มที่ร่างกายเขาและเธอขยับเร็วขึ้นพร้อมกับเสียงหอบหายใจจากคนด้านบน และเมื่อเธอเริ่มเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรความอบอุ่นจากตัวเขาพุ่งใส่ตัวเธอทันทีพร้อมกับเสียงครางที่ดังออกมาจากคอแกร่งนั้นก้องกังวาลเข้าสู่โสตประสาทของเธอ น้ำฟ้าจับจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโตที่เบิกกว้างอีก “คนบ้า...ทำอะไรเนี้ยะ?” น้ำฟ้าร้องออกมาและผลักอกชายหนุ่มที่กระทำการอุกอาจกับเธอถึงสองครั้ง อดัมยินยอมอย่างง่ายดายเขาปลดปล่อยเธอจากพันธนาการทุกจุดและล้มตัวลงนอนหงายข้างกายหญิงสาว น้ำฟ้าเมื่อเป็นอิสระเธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง สายตาหันไปมองชายหนุ่มข้างกายอย่างไม่เป็นมิตรแต่ทุกอย่างเงียบสนิท คงเหลือไว้แต่เสียงลมหายใจของเขาที่ยังคงถี่เร็วบ่งบอกถึงการผ่านการออกแรงมาไม่นาน น้ำฟ้าถอนหายใจเมื่อไม่ได้คำตอบกับคำถามที่ถามไป และเมื่อเธอรู้สึกถึงความอุ่นที่ไหลออกมาจากความเป็นหญิงของเธอทำให้สติรับรู้การกระทำของเขา น้ำฟ้าค่อยๆก้าวลงจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบาเพราะเธอไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มที่นอนหลับตานั้น เขาหลับไปแล้วหรือยัง? เธอไม่อยากหันไปมองเขาอีก เพราะเขายังนอนเปลือยเปล่าอวดรูปร่างที่กำยำสมชายอย่างไม่มียางอาย น้ำฟ้าคิดแบบนั้น “อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาเมื่อเธอยืนขึ้น เพราะความปวดร้าวบริเวณความเป็นหญิงของเธอมันสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอจนเธอต้องนั่งลงกับเตียงอีก มือข้างหนึ่งกอบกุมบริเวณหน้าท้องแบบเรียบนั้น เธอนั่งหันหลังให้กับชายหนุ่มที่ตอนนี้ลืมตามองเธออย่างเป็นกังวลและดวงตาเขียวมรกตนั้นฉายออกมาถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจนจนเจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ รวมถึงหญิงสาวที่ได้แววตานั้นก็ไม่อาจล่วงรู้ เพราะอดัมยังคงสงบนิ่งไม่ขยับร่างกายใดๆ ยังคงนอนนิ่งมีแต่สายตาที่จับจ้องแผ่นหลังขาวเนียนนั้น ดวงตากลมนั้นเริ่มพร่าเลือนเนื่องจากมีน้ำใสๆเข้ามาบดบังการมองเห็น เพราะความเจ็บปวดนั้นมันตอกย้ำถึงชีวิตที่ บัดซบ! ของเธอได้อย่างชัดเจน เธอไปทำเวรกรรมอะไรไว้กับใครนักหนาทำไมเธอต้องมาเจอกับเรื่องนี้ด้วย ทำไมเธอไม่ตายๆไปซะทุกอย่างจะได้จบ นี้คือบทลงโทษที่เธอควรได้รับอย่างนั้นเหรอ น้ำฟ้าคิดด้วยความเจ็บปวด อดัมขมวดคิ้วเมื่อไหล่เล็กๆนั้นสั่นพร้อมกับเสียงสะอื้นที่เจ้าตัวพยายามจะกักเก็บไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมา สองมือน้อยๆกำแน่นอย่างอดกลั้นและอดทนบนขาเล็กนั้น อดัมปิดเปลือกตาลงเพราะเขาไม่อาจทนเห็นหญิงสาวตรงหน้าร่ำไห้ ถึงแม้เธอพยายามจะเก็บเสียงคร่ำครวญนั้นมันก็เล็ดรอดออกมาให้เขาได้ยินอยู่ดี อดัมอดคิดต่อไม่ได้ว่าถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร เธอจะเสียใจป่านขาดใจอยู่ตอนนี้เหรอเปล่า เพราะตัวเขาเองไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเขาผู้หญิงหน้าไหนจะปฎิเสธเพียงแค่เขาพยักหน้าเรียกเพียงครั้งเดียว แต่มีเพียงผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นหัวหน้ามาเฟียแห่งฟิลาเดลเฟีย เพราะฉากหน้าของเขาคือนายแบบชื่อดังที่มีเสน่ห์บาดใจทั้งหญิงแท้และหญิงเทียม อดัมเองก็ทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อนคือการลักหลับผู้หญิง เพราะก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมงที่เขารู้สึกตัวตื่นและพบว่าตัวตนของเขายังคงฝากฝังไว้ในตัวหญิงสาวในอ้อมกอด ความต้องการในตัวเขาก็เกิดขึ้นทันที เพียงแค่คิดว่าเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน เขาจึงทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนและตัวตนของเขาก็เกิดความต้องการเธออีกครั้ง เขาจึงสนองความต้องการของตัวเอง โดยไม่ได้ฉุกคิดถึงความรู้สึกของหญิงสาวเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ถึงแม้จะเป็นนิสัยปกติของเขาอยู่แล้วที่ไม่เคยแคร์ผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น เขาจึงได้เริ่มต้นขยับสะโพกเพื่อให้แก่นกายที่ต้องการการปลดปล่อยขยับเสียดสีกับความเป็นหญิงในตัวเธอ ขนาดว่าเธอไม่รู้สึกตัวความคับแน่นในตัวเธอสนองอารมณ์ความต้องการเขาได้เป็นอย่างดีจนเขาถึงขั้นลืมตัวกระแทกใส่เธอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนลืมนึกไปว่าเธอเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์ผุดผ่องและเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ และตอนที่เธอเริ่มรู้สึกตัวอดัมก็ขยับเปลี่ยนมาคร่อมร่างกายเธอและกระแทกความเป็นชายที่ตื่นตัวเต็มที่ใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนร่างบางขยับตามแรงกระแทกนั้นช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งในความรู้สึกเขาตอนนั้นและต่อจากนั้นไม่นานเพียงเธอลืมตาขึ้นมาเขาก็ถึงจุดปลดปล่อยความอบอุ่นขุ่นขาวเข้าไปในตัวเธออย่างไม่กักเก็บไว้กับตัวเลย “อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆชายที่เธอคิดว่าเขาหลับไปแล้วลุกขึ้นมาและโอบช้อนร่างเธอ แต่เมื่อเธอกำลังจะดิ้นรนต่อสู้ เธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะเมื่อมองใบหน้านัยน์ตาเขียวมรกตนั้นเขากลับไม่ได้มองมาที่เธอเลยและกำลังเดินไปทิศทางของประตูห้องน้ำ “จัดการตัวเองต่อได้นะ” อดัมพูดเมื่อวางเธอให้ยืนในห้องน้ำ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าหวานนั้น น้ำฟ้าได้แต่พยักหน้าพร้อมสองมือขึ้นมาปิดบังตัวเองไว้และเอียงตัวหลบชายตรงหน้า เพราะทั้งเธอและเขาต่างก็เปลือยเปล่ากันทั้งคู่ อดัมแอบยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางเอียงอายของหญิงสาวตรงหน้า และตอนนี้ใบหน้าหวานที่ยังคงมีคราบน้ำตาก็แดงระเรื่อขึ้น “เดี๋ยวจะเอาเสื้อผ้ามาให้...ขอเตือน!...อย่าได้ทำอะไรที่สิ้นคิดอีกนะ” อดัมพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวและเดินออกจากประตูห้องน้ำไปโดยที่ไม่ลืมปิดประตูให้เธอด้วย น้ำฟ้าได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังที่องอาจมีความมั่นใจในตัวเองสูง เดินออกจากห้องน้ำไปอย่างไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน? ตอนนี้ความรู้สึกภายในของเธอกำลังสับสนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอนั้นมันยิ่งกว่าฝัน และแน่นอนความรู้สึกส่วนหนึ่งบอกว่าเป็นฝันร้าย แต่อีกส่วนหนึ่งกลับคิดในทางตรงกันข้าม เพราะเธอก็ต้องยอมรับในความจริงว่าชายที่เดินออกไปเมื่อสักครู่เขาดูดีกว่าจะเป็นแค่ฝรั่งขี้นก แต่จะว่าไปเขาน่าจะเป็นลูกครึ่งแต่จะชาติไหนผสมกับอะไรเธอก็ยังไม่แน่ใจ อดัมเมื่อเดินออกจากห้องน้ำพร้อมปิดประตูเขาก็เดินออกจากห้องนอนของตัวเอง และมุ่งไปยังห้องของพ่อกับแม่เขา อดัมอาบน้ำในห้องน้ำในห้องนอนของบุพการีทั้งสอง เขาใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็เดินออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุมและเดินไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดพอเหมาะสำหรับการใช้งาน อดัมยืนดูเสื้อผ้าของแม่ที่แขวนไว้อยู่สองสามชุด เขาเลือกชุดที่เหมาะสำหรับการเดินทางไกลข้ามทวีป และเป็นโชคดีที่ผู้หญิงของเขามีขนาดตัวเท่าๆกับแม่เพียงแค่เธอจะผอมไปสักนิด และไม่ลืมที่จะหยิบชิ้นเล็กสำหรับผู้หญิงไปด้วยที่ยังไม่ผ่านการใช้ถูกจัดและพับไว้อย่างเรียบร้อย “ก๊อก...ก๊อก” น้ำฟ้าหันไปที่ประตูทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะ และรีบสวมใส่เสื้อคลุมและผูกเชือกให้แน่นมากขึ้น และเดินไปยังประตูและค่อยๆเปิดอย่าง กล้าๆ กลัวๆ “เอาไปสิ...และรีบๆนะ...เรือมาถึงแล้ว” อดัมพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบพร้อมกับส่งเสื้อผ้าให้กับเธอ น้ำฟ้ารับมาอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่ได้โต้ตอบกลับ และผ่านไปอีกสิบนาทีน้ำฟ้าออกมาจากห้องน้ำด้วยเครื่องแต่งกายเรียบร้อย อดัมที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วยืนรออยู่กลางห้อง สายตาจับจ้องมองหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวคอจีนสีชมพูกับกางเกงยีนส์สีซีดเข้ารูปค่อนข้างพอดีตัว “ค่อยไปหาเสื้อคลุมแขนยาวให้เธออีกตัวก็เรียบร้อย” อดัมคิดในใจ แต่จะว่าไปนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้หญิงคนนี้แบบปกติทั่วไป และแน่นอนถ้าเขายอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้นผู้หญิงคนนี้ดูดีแบบธรรมชาติที่ให้เธอมาอย่างเหมาะสม น้ำฟ้าเองก็ยืนอยู่นิ่งๆปล่อยให้ชายตรงหน้าสำรวจเธออย่างต้องการ เพราะตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่ต้องอาย ในเมื่อเธออยู่ภายใต้อาภรณ์ห่อหุ้มร่างกายเรียบร้อย และเธอก็อดสำรวจชายตรงหน้าอีกครั้งไม่ได้ ผิวน้ำผึ้งของเขาดูเนียนละเอียดอย่างกับคนเอเชีย แต่ที่ดูเขาแตกต่างออกไปก็ดวงตาเขียวมรกตนั้นที่บ่งบอกถึงความเป็นตะวันตก และที่เธอรู้สึกขัดตาคือดวงตาสวยคู่นั้นมักจะฉายแววถึงความหยามเหยียบคนที่เขามองเห็นตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา และใบหน้าที่ดูจะบึ้งตึงตลอดเวลา “นาย...” เสียงระฆังที่หยุดสงครามสายตาระหว่างอดัมและน้ำฟ้า เจอาร์เอ่ยเรียกอดัมทันทีเมื่อมาถึง “อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่ออดัมคว้าข้อมือนั้นและกึ่งลากกึ่งดึงออกจากห้องนอนไปทันทีที่ได้ยินมือขวาเรียก “เราพร้อมแล้ว...ออกเดินทางกันเลย” อดัมพูดกับเจอาร์เมื่อเปิดประตูและพบมือขวาคนสนิทยืนอยู่หน้าห้อง เจอาร์เพียงแค่พยักหน้าและเดินตามอดัมที่ยังกุมมือของน้ำฟ้าและเดินออกจากบ้านไปเพื่อไปขึ้นเรือที่รออยู่แล้ว น้ำฟ้าหลังจากขึ้นมาบนเรือเรียบร้อยเธอก็นั่งเงียบๆ อดัมยืนคุยอยู่กับเจอาร์ที่ทำหน้าที่ขับเรือ “นาย...บอกเธอหรือเปล่าครับว่าเรากำลังจะไปไหน” “ก็ไม่ได้ถาม” อดัมได้แต่ส่ายหน้า “แล้วเธอจะไปกับนายเหรอ” เจอาร์ถามกลับอย่างไม่เข้าใจ และแอบชำเลืองหันหลังกลับไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่นิ่งๆ “ผมเป็นคนตัดสินใจ...” เจอาร์หันมามองอดัมอย่างไม่เข้าใจ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เขาไม่เข้าใจการกระทำของคนที่เป็นทั้งนายและน้องชาย “ของที่ผมให้เตรียมเรียบร้อยมั้ย?” อดัมย้ำถามสิ่งที่เขาแจ้งไปเมื่อเช้าอย่างกะทันหันให้มือขวาเตรียมไว้เป็นแผนสำรอง ถ้าหญิงสาวตรงหน้าไม่ให้ความร่วมมือ เจอาร์พยักหน้าและใช้สายตาหันไปที่ถุงข้างๆตัวอดัม อดัมมองตามสายตาและพยักหน้าเข้าใจ น้ำฟ้าหันมองไปตามแนวฝั่งท่าจอดเรือทันทีที่เรือชะลอความเร็วเพื่อเข้าจอด เพราะตลอดการเดินทางมาถึงแม้เธอจะนั่งนิ่งๆ แต่ภายในสมองของเธอหาหนทางที่จะหนีไปจากชายนัยน์ตาเขียวมรกตคนนี้ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ขยับตัวอดัมก็มายืนใกล้เธออย่างตั้งใจและจับแขนเธอไว้ “ขึ้นไป” อดัมพูดพร้อมกับช่วยเธอขึ้นไปบนสะพานเพื่อไปขึ้นรถที่มารอแล้ว น้ำฟ้าขยับตามแรงจูงของเขาอย่างไม่อิดออด และเดินเคียงข้างเขาไปตามสะพานเพื่อมุ่งหน้าไปยังรถตู้ที่จอดรออยู่ น้ำฟ้าอดชำเลืองมองชายข้างกายที่สายตาเขามองไปข้างหน้า ไม่ได้มองมาทางเธอเลยสักนิดและเมื่อเขาและเธอเดินมาถึงทางที่มีแยกไปทางซ้าย “โอ้ย!...” อดัมร้องออกมาเมื่อน้ำฟ้ายกมือเขาที่กอบกุมแขนเธอไว้และกัดทันที พร้อมกับเธอยกเท้าที่ใส่รองเท้าส้นเตี้ยที่เขาก็นำมาให้ก่อนออกจากบ้านบนเกาะเหยียบลงบนรองเท้าของอดัมอย่างแรง แต่สิ่งที่น้ำฟ้าคิดไว้ผิดหมดเมื่ออดัมไม่ปล่อยมือจากแขนเล็กนั้น และตรงกันข้ามเขากลับหมุนตัวเธอด้วยแขนข้างเดียวของเขาทำให้น้ำฟ้าเข้ามาอยู่ในวงแขนของอดัม “อื้ม...อืม” น้ำฟ้าร้องออกมาได้แค่นั้น เมื่อมืออีกข้างของเขาที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าในมือนำมาอุดจมูกของน้ำฟ้าเพียงชั่วครู่ การดิ้นรนของน้ำฟ้าก็สงบลง อดัมค่อยๆปล่อยให้น้ำฟ้ายืนตรงๆอีกครั้งและจ้องเข้าไปในดวงตาที่มีอาการเลื่อนลอยอย่างเห็นได้ชัด อดัมกอบกุมมือเล็กอีกครั้งและออกเดินไปยังรถตู้เหมือนไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นเลยก่อนหน้านี้ เจอาร์ทำเพียงแค่หยุดมองและเมื่อเหตุการณ์เข้าสู่สภาวะปกติทั้งสามคนขึ้นรถตู้ที่เตรียมเคลื่อนตัวออกไปยังสนามบินของจังหวัดภูเก็ต อดัมชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องพยศ หลังจากที่แอบมองท่าทางของเธอบนเรือ ตอนที่เธอไม่ได้มองมาทางเขา ที่บนเรือนั้นอดัมก็ทำการผสมยากล่อมประสาทที่ไม่ถึงขั้นยานอนหลับและพรมไว้ที่ผ้าเช็ดหน้าและใส่มาในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเอาไว้ใช้ยามที่เธอออกฤทธิ์ยาตัวนี้มีเพียงแค่กล่อมประสาทอ่อนๆ ให้คนที่สูดดมคล้อยตามคำสั่งเท่านั้น จะว่าไปยาตัวนี้ก็จะคล้ายๆกับยาที่เขาไว้ใช้สอบสวนนักโทษให้เปิดเผยความจริง และคาดว่ากว่าเธอจะรู้สึกตัวตอนนั้นเขาคงถึงอังกฤษแล้ว เจอาร์ได้แต่แอบชำเลืองมองเจ้านายและหญิงสาวที่ต้องใช้นามว่า นาวา เบนเน็ต อย่างไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าถ้าถึงอังกฤษแล้วจะเกิดอะไรขึ้นแต่นั้นไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับว่าถ้านายหญิงนีน่าทราบเรื่องนี้เจ้านายของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป