‘ III ’ [2]

“เฮเลน...” เฮเลนหันไปตามเสียงที่เอ่ยเรียกชื่อเธอ อดัมเดินขึ้นมาเพื่อที่จะกลับห้อง เห็นเฮเลนแม่บ้านของพี่ชายกำลังจะผลักประตูห้องนอนเขาเข้าไป “คุณอดัม” เฮเลนชะงักมือและยืนรอจนอดัมเดินเข้ามาใกล้ “มีอะไร...” “ดิฉันนำของมาให้คุณผู้หญิงข้างในคะ” อดัมมองไปที่มือของเฮเลนที่ถือถุงกระดาษใบเล็กมาด้วย “เขาต้องการอะไร...” “เอ่อ...คือ...ของใช้ส่วนตัวของเธอนะคะ” เฮเลนที่ตะกุกตะกักในตอนแรก แต่พอได้เห็นสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจของชายตรงหน้าเธอก็รีบรายงานออกไปอย่างรวดเร็ว “ไปพักเถอะ...เดี๋ยวฉันเอาเข้าไปเอง” อดัมพูดพร้อมเอื้อมมือมารับถุงกระดาษที่เฮเลนยื่นให้ และเดินเข้าห้องพร้อมปิดประตูโดยทันที อดัมเปิดถุงที่ถือมาเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและเดินเข้าไปยังทิศทางของเตียงนอนที่ยังคงมีหญิงสาวร่างเล็กนอนหลับอยู่ อดัมเอาถุงกระดาษนั้นวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงและเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย เพราะตั้งแต่ที่เขามาถึงอังกฤษเมื่อตอนสายของวันนี้ เขาก็ต้องไปทำหน้าที่แทนพี่ชายและต่อจากนั้นเขาต้องจัดโปรโม่ชั่นพิเศษให้กับลูกค้าคนสำคัญของพี่ชาย และตอนนี้ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตามเวลาท้องถิ่น สำหรับเขาแล้วแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมาก เพราะหนักกว่านี้เขาก็เคยเจอมาแล้ว อดัมเดินออกจากห้องน้ำหลังจากเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที เขาเดินเข้าไปยังโซนวอล์คอินหยิบชุดสำหรับนอนเข้ามาสวมใส่และเดินไปยังเตียงและค่อยๆคลานขึ้นเตียงอย่างแผ่วเบาไม่อยากรบกวนหญิงสาวที่หลับสนิทอยู่ตรงหน้า “อื้ม...” น้ำฟ้าครางในคอแบบไม่พอใจ เมื่อเธอถูกรบกวนจากอดัมเมื่อเขาเข้าสวมกอดเธอและให้เธอเข้ามานอนในอ้อมแขน และเพียงแค่นั้นหญิงสาวในอ้อมแขนก็สงบเข้าสู่นิทราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อดัมเพียงแค่หลับตาและเข้าสู่นิทราเช่นกันโดยที่แขนยังคงโอบกอดร่างบางไว้ รุ่งอรุณของวันที่สองในประเทศอังกฤษ น้ำฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่เธอนอนมานานกว่าสองวัน น้ำฟ้ามองไปรอบๆที่เธอรู้สึกไม่คุ้นตา สายตามองเลยมาที่คนข้างกายที่ประคองกอดเธอไว้ น้ำฟ้าจับจ้องมองหน้าชายข้างกายอย่างเงียบๆ “...โอ๊ะ!...”น้ำฟ้าร้องออกมาเมื่อมือที่คว้านาฬิกาตั้งโต๊ะกำลังจะฟาดลงบนหน้าของอดัม ถูกเขาคว้าไว้ก่อนที่มันจะมาสัมผัสบนใบหน้าของเขา “…ฉันไม่อ่อนขนาดนั้นหรอก” อดัมพูดออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม แววตาจ้องไปที่ใบหน้าหวานข้างกายที่ตอนนี้แสดงอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด ผู้หญิงคนนี้กล้ามากที่คิดจะทำร้ายเขา “…ไอ้บ้า...ปล่อยฉันนะ” น้ำฟ้าร้องออกมาพร้อมกับขยับกายหนีจากอดัมที่รั้งเอวบางไว้ให้เบียดเข้าหาจนสะโพกเล็กเบียดเข้ากับแก่นกายอย่างจงใจ “ฉันคงบ้าแน่...ถ้าฉันปล่อยเธอไป...ทำร้ายฉันแล้วคิดว่าจะหนีได้ง่ายๆหรือไง?” อดัมพูดพร้อมกับรวบข้อมือบางไว้ และล๊อคตัวเธอไม่ให้ขยับไปไหนได้ “เออ!!!...ฉันอยากฆ่านายด้วยมือของฉันเลยละ...” น้ำฟ้าสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัวอะไร “คงหายเหนื่ยแล้วสิ...ถึงได้ปากกล้าขนาดนี้” “ปล่อยฉันนะ...ไอ้คนบ้า...ฮืออออ” น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างคับแค้นใจ เมื่อน้ำฟ้ารู้ตัวว่าต้องพ่ายแพ้ในพละกำลังกับชายข้างกาย “…….” อดัมจู่ๆเสียงก็หาย เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวข้างกาย “…เลว...คุณมันเลว...” “…นี่เธอ!...ระวังปากไว้ด้วย...” อดัมเตือนหญิงสาวตรงหน้าอย่างใจเย็น เพราะคนอย่างเขาไม่ใจเย็นพอที่จะให้ผู้หญิงที่เขาเก็บได้ มานั่งด่าเขาป่าวๆได้ “…….” คราวนี้เป็นน้ำฟ้าที่เป็นฝ่ายเงียบ เธอปิดเปลือกตาลงไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายตรงหน้า และคิดไปถึงตอนเที่ยงเมื่อวานนี้ที่เธอรู้สึกตัวและเห็นสถานที่ไม่คุ้นตาและตอนนั้นเธอตกใจมาก “คุณเป็น...ใคร?...แล้วที่นี่คือที่ไหน?” น้ำฟ้าร้องถามทันทีที่สายตากวาดไปจนทั่วและมาสบตากับหญิงสาวชาวต่างชาติ “ตื่นแล้วเหรอคะ?...รู้สึกอย่างไรบ้างคะ...ฉันเฮเลนคะเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้คะ” เฮเลนพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ใจดีพร้อมรอยยิ้มที่คนที่ได้มอง เห็นแล้วสบายใจ “เอ่อ...ที่นี่คือ?” “บ้านคุณอลันพี่ชายคุณอดัมคะ” “…?…” น้ำฟ้าทำหน้าไม่เข้าใจเพราะเธอไม่รู้จักทั้งคุณอลันและคุณอดัมที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยออกมาเลย “…คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เฮเลนเอ่ยถามอีกครั้ง เพราะจากที่มองหน้าสาวไทยตรงหน้าแล้ว ดูเธอสับสนเห็นได้อย่างชัดเจน “…เอ่อ...ครืดดดดด!” และไม่ทันที่น้ำฟ้าจะได้ตอบคำถามที่ถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง เสียงท้องของเธอก็ร้องประจานความน่าอายของเธอออกมาให้เฮเลน ได้ยิน “…รอสักครู่นะคะ” เฮเลนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่น้ำฟ้ามองแล้วรู้สึกถึงความปลอดภัยจากเฮเลน “ขอบคุณนะคะ...เฮเลน” น้ำฟ้ากล่าวขอบคุณเฮเลน หลังจากที่จัดการอาหารที่เธอนำมาให้จนไม่เหลือ “คุณจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามั้ยคะ...” เฮเลนเอ่ยพร้อมนำเสื้อผ้าของหญิงสาวที่เจอาร์นำมาให้เข้าตู้ “ก็ดีคะ...รู้สึกเพลียๆและเหนื่อยจัง” น้ำฟ้าพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำจนเธอลืมเลือนไปเลยว่า เธอยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองอยู่อีกทวีปคนละฟากกับประเทศไทย “เดี๋ยวคะ!” เฮเลนหันไปตามเสียงเรียกนั้น เมื่อน้ำฟ้าเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึงห้านาที เธอก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาและร้องเรียกเฮเลนก่อนที่เธอจะถือถาดอาหารออกจากห้องไป “…มีอะไรเหรอคะ” “คือว่า...หนูอยากรบกวนหน่อยคะ...คือว่าหนูเป็นวันนั้นของเดือนคะ” น้ำฟ้าบอกไปอย่างอายๆ “รอสักครู่นะคะ...ประเดี๋ยวดิฉันจะนำขึ้นมาให้คะ” น้ำฟ้ายิ้มพร้อมพยักหน้าขอบคุณและถอยหลังกลับเข้าห้องน้ำไป “ขอบคุณนะคะเฮเลน...ถ้าไม่ได้คุณ หนูคงแย่แน่เลย” น้ำฟ้ากล่าวขอบคุณเฮเลนอีกครั้งหลังจากที่รับสิ่งที่ต้องการมาจากเธอ และออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง “ไม่เป็นไรคะ...เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วคะ...แต่เดี๋ยวค่ำๆดิฉันจะนำมาให้อีกนะคะ พอดีอันนั้นดิฉันไปขอมาจากเด็กในบ้านคะ...ตอนนี้ก็เลยให้เขาออกไปซื้อมาให้คุณได้ใช้อีกสองสามวันนี้คะ” “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ...เอ่อ...ว่าแต่หนูยังไม่ทราบเลยคะว่าที่นี่คือที่ไหน?” เมื่อท้องอิ่มและได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ น้ำฟ้าก็รู้สึกดีขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ออกไปไหนเลยนอกจากเข้าออกห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน “บ้านคุณอลัน...ในลอนดอน” “ลอนดอน!!!!” น้ำฟ้าตาโต ร้องเสียงหลงออกมา “……..” เฮเลนก็รู้สึกแปลกๆกับคำถามของหญิงสาวชาวไทย และไม่รู้จะพูดอะไรเพราะดูแล้วเธอ ‘ตกใจ’ มาก “แล้ว...หนู...มาได้อย่างไร” น้ำฟ้าทันทีที่หาเสียงตัวเองเจอถาม เฮเลนกลับ “…คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ?” น้ำฟ้าได้แต่ส่ายหน้า พร้อมกับทรุดนั่งลงบนเตียง เฮเลนมองหญิงสาวแล้วก็นึกไปถึงคนต้นเรื่อง คุณอดัมทำไมถึงทำแบบนี้ “…แล้วคุณอะไรนะคะ...คุณอลันเขาเป็นใครคะ?” น้ำฟ้าถามกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบา เพราะคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะมาไกลถึงขนาดนี้โดยที่ตัวเธอจำอะไรไม่ได้เลย “คุณอลันคือพี่ชายคุณอดัมคะ” “แล้วคุณอดัมคือใครคะ?” “ก็คนที่พาคุณมาที่นี่คะ” น้ำฟ้าทำเพียงพยักหน้า ‘ผู้ชายนัยน์ตาสีเขียวมรกตชื่ออดัม’ ‘ผู้ชายที่พรากพรมจรรย์ของเธอชื่ออดัม’ ‘ผู้ชายที่ขัดขวางความต้องการสุดท้ายของเธอชื่ออดัม’ และเมื่อทุกอย่างเริ่มกลับเข้าสู่โสตประสาทของเธออีกครั้ง น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอย่างไม่สามารถเก็บกักไว้ได้ เฮเลนได้แต่ยืนนิ่งและมองหญิงสาวตรงหน้าและอดสงสารเธอไม่ได้ แต่เธอก็อดแปลกใจว่าคนอย่างอดัมต้องลักพาตัวผู้หญิงเชียวเหรอ ถ้าใครมาเล่าหรือพูดให้เธอฟังเธอคงจะไม่มีทางเชื่อ แต่นี้เธอเห็นด้วยตาตัวเองว่า ผู้หญิงตรงหน้าเธอไม่มีความเต็มใจในการมาอยู่ที่นี่เลย อย่าว่าไม่เต็มใจเลยต้องใช้คำว่าเธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ