‘ III ’ [3]

“เฮเลนคะ...หนูขออยู่คนเดียวได้มั้ยคะ...ขอบคุณนะคะ” น้ำฟ้าหันไปพูดกับเฮเลนพร้อมรอยยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเธอ และทรุดตัวลงนอนอีกครั้ง เพราะน้ำฟ้ารู้สึกว่าเรี่ยวแรงก่อนหน้านี้หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ “คะ...ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกดิฉันได้นะคะ” เฮเลนพูดก่อนที่จะออกจากห้องไป ปล่อยหญิงสาวไว้ตามที่เธอต้องการ น้ำฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งและคิดว่าเธอไม่ควรจะมาเสียน้ำตาให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอและผู้ชายคนนี้ ความอ่อนแอมันไม่ช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์ที่เธอต้องเผชิญทั้งจากผู้ที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’ และ ‘ไอ้ผู้ชายแปลกหน้า...นามว่าอดัม’ อดัมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเพราะถึงตอนนี้ผู้หญิงในอ้อมแขนเขาแม้เธอจะลืมตาแต่เธอก็ไม่ขยับหรือขัดขืนต่อต้านเขา เธอทำเพียงอย่างเดียวคือนอนนิ่งๆ และกะพริบตาตามธรรมชาติเท่านั้น “เธออายุเท่าไหร่?” น้ำฟ้าเหลือกตาขึ้นมามองอดัม และขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าเขาจะอยากรู้ไปทำไม “ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” น้ำฟ้ากลับพูดอีกอย่าง อดัมเลิกคิ้วและยิ้มที่มุมปาก และยอมปล่อยแขนปล่อยมือที่พันธนาการเธอไว้ น้ำฟ้าค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดนั้นจากช้าๆก็เร็วขึ้นเมื่อแน่ใจว่าจะไม่โดนดึงกลับ “เดี๋ยว!...” น้ำฟ้าสะดุ้งกับเสียงที่ดังตามมาทันที “เฮเลนฝากของให้เธออยู่ในถุงกระดาษ...ตรงนั้น” อดัมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่โต๊ะหัวเตียงด้านเขา น้ำฟ้ามองตามอย่างสงสัยแต่เมื่อเดินไปหยิบและคลี่ถุงดู เธอก็หน้าแดงและรีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที น้ำฟ้าเมื่อปิดประตูห้องน้ำลงและมองตัวเองในกระจก เห็นหน้าตัวเองที่แดงจัด เพราะสิ่งที่อยู่ในถุงกระดาษคือผ้าอนามัยที่เฮเลนบอกว่าจะเอามาให้เธอ อดัมอดยิ้มไปกับท่าทางเขินอายของเธอไม่ได้ และลุกนั่งพิงพนักหัวเตียงหยิบรีโมทย์ทีวีขึ้นมาและกดเปิดเพื่อฆ่าเวลารอหญิงสาวในห้องน้ำ และเมื่อเวลาผ่านไปสามสิบนาทีน้ำฟ้าออกมาจากห้องน้ำ เธอเดินเลยไปที่โซน วอล์คอินเปิดตู้เสื้อผ้าบานที่เฮเลนเก็บเสื้อผ้าของเธอเมื่อวานนี้ และเมื่อเธอเลือกชุดและสวมใส่เสร็จเรียบร้อย เธอเดินออกมาเห็นอดัมนั่งพิงพนักหัวเตียงและดวงตาเขียวมรกตนั้นก็ปะทะกับดวงตาของเธอโดยทันที “เอ่อ...ฉันขอออกไปหาเฮเลน” น้ำฟ้าพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบเพราะจากประสบการณ์ล่าสุดที่เธอแผลงฤทธิ์ผลออกมาคือเธอมาอยู่อีกทวีปหนึ่งของโลก “อืม!...” อดัมให้เสียงอนุญาต “เดี๋ยวก่อน!” แต่ทันทีที่น้ำฟ้าหันหลังกำลังจะย่างก้าวไปที่ประตูทางออกเสียงของชายที่อนุญาตก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้น “อะไรของคุณอีกเนี่ย...” น้ำฟ้าหันกลับมาถาม ด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจ “เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า?” “ลืม...อะไร?...ฉันลืมอะไร” น้ำฟ้าพูดพร้อมกับมองรอบๆตัวเอง “เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันนะ” “ถ้าอยากรู้มากนัก...ว่าฉันอายุเท่าไหร่ คุณก็ผ่าตัวฉันแล้วนับรอบวงเอาเองสิ” น้ำฟ้าพูดเพียงแค่นั้นและก็ดึงประตูเปิดและวิ่งออกไปโดยทันที “แม่ตัวดี!...ฝากไว้ก่อนเถอะ” อดัมพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ครับ” เสียงปลายสายตอบรับทันทีในเวลาอันสั้น “เราจะกลับอเมริกาวันนี้เลย...นาวากำลังลงไป...อนุญาตให้เธออยู่ในบริเวณบ้านเท่านั้น” อดัมพูดต่อทันทีเมื่อเจอาร์รับสาย “ครับ” เจอาร์ตอบกลับมาตามสาย และอดัมก็กดตัดสายไป “เฮเลนคะ...หนูหิวจังเลยคะ” น้ำฟ้าเมื่อลงมาข้างล่างเธอก็เจอกับคนทำความสะอาด เธอจึงถามทางและที่อยู่ของเฮเลนและเมื่อได้ความว่าคนที่ถามหาอยู่ในครัวเธอก็รีบเดินมาตามทางนั้นทันที “สวัสดียามเช้าคะ...คุณอยากทานอะไรคะ” เฮเลนทักทายกลับอย่างใจดีเช่นเคย “อะไรก็ได้คะ...ตอนนี้หนูเห็นช้างตัวเท่ามดแล้วคะ” น้ำฟ้าตอบกลับเฮเลนอย่างสดใส และที่แปลกน้ำฟ้ารู้สึกสบายใจเวลาที่ได้คุยและได้อยู่ใกล้หญิงต่างชาติคนนี้ “คุณไปรอที่โต๊ะอาหารดีมั้ยคะ...เดี๋ยวดิฉันจัดไปให้คะ” “ไม่เอาคะ...หนูขอนั่งรอตรงนี้ดีกว่า...หนูอยากทานตอนนี้และในนี้...หนูไม่อยากไปเจอกับคนใจร้าย” เฮเลนยิ้มและพยักหน้าและจัดมื้อเช้าแบบผู้ดีอังกฤษให้กับน้ำฟ้าทันที “อร่อยมากเลยคะ...อิ่มจัง” เฮเลนยิ้มกับท่าทางสดใสของหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งไม่ได้ เพราะทำให้เธอคิดถึงเด็กสาวอีกคนที่ตอนนี้คงโตเป็นสาวและอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเธอคนนี้ ‘หนูมุก’ ที่ไม่ได้เจอกันนานกว่าสามปี “เฮเลน” ก่อนที่สองคนในห้องครัวจะได้พูดอะไรกันต่อเสียงเรียกเฮเลนก็ดังขึ้น “คุณเจอาร์” เฮเลนหันไปและเอ่ยชื่อคนที่เรียกเธอ “คุณอดัมลงมาแล้วจัดอาหารเช้าเลย” “คะ” เฮเลนขานรับและเดินไปจัดอาหารเช้า “ส่วนคุณ...ไปเตรียมตัวเพราะเราจะออกเดินทางเลย” หลังจากนั้น เจอาร์ก็หันมาทางน้ำฟ้า และแจ้งสิ่งที่เธอต้องทำ “ฉัน” น้ำฟ้าชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “เดินทางไปไหน?” “คุณไปถามนายเองแล้วกัน...แต่ตอนนี้คุณทำตามที่ผมบอก...น่าจะดีกว่า” เจอาร์พูดเพียงแค่นั้นและเดินออกจากห้องครัวไป ปล่อยให้น้ำฟ้ามองตามอย่างไม่พอใจ “บ้าอำนาจทั้งเจ้านายและลูกน้อง” น้ำฟ้าได้แต่บ่นพึมพำเบาๆเป็นภาษาไทย และเดินออกจากห้องครัวไป แต่ไม่ลืมขอบคุณเฮเลนอีกครั้งสำหรับอาหารเช้า ส่วนเจอาร์เมื่อออกมาจากห้องครัวก็เดินมานั่งที่โต๊ะในห้องอาหารด้านขวาของอดัมพร้อมกับยื่นซองเอกสารที่ถือมาด้วยส่งให้กับอดัม อดัมรับไว้และเปิดออกดูในขณะที่รอเฮเลนจัดอาหารมาให้ “น้ำฟ้า ศิริสินธร” อดัมเอ่ยเพียงแค่นั้น และไล่อ่านข้อมูลที่มือขวาจัดการมาให้ และเมื่อเขาดูจนถึงใบสุดท้ายก็เก็บเข้าซองไว้ตามเดิมพร้อมรอยยิ้มปรากฎที่มุมปาก เจอาร์ขมวดคิ้วไม่ได้แปลกใจกับรอยยิ้ม แต่กำลังเตรียมรับฟังสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาต่างหาก “เอาไปทำลาย” อดัมส่งคืนซองนั้นให้กับเจอาร์พร้อมกับคำสั่งใหม่ “…?…” อดัมยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองหน้ามือขวาคนสนิท ที่แสดงออกถึงคำถาม “…ทำเอกสารใหม่...ต่อไปเธอคือ นาวา เบนเน็ต และที่เหลือก็จัดการตามความเหมาะสม” “ครับ...แล้วเรื่องเรียนคุณอดัมจะให้เธอเรียนต่อมั้ย?...เพราะเหลือปีเดียวเธอก็จะจบแล้ว” “ขอคิดดูก่อน....” และการสนทนาก็จบลงเพียงแค่นั้น เมื่อเฮเลนเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้าสองชุด ทางด้านน้ำฟ้าเมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เธอก็เดินไปเดินมาอย่างเป็นกังวล เพราะเธอต้องหาทางหนีจากผู้ชายคนนั้นให้ได้ แต่ว่าจะทำอย่างไรละ เพราะจากการคิดหนีครั้งแรกนั้นเธอล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า และเป็นไงเธอกลับจำอะไรไม่ได้เลยและมาโผล่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลก “พระผู้เป็นเจ้า...ทำไมท่านถึงใจร้ายกับหนูขนาดนี้...ท่านไม่ยอมรับหนูสู่พระหัตถ์ของท่านหนูไม่ว่า...แต่ท่านกลับลงโทษหนูโดยส่งหนูให้กับ ‘คนบ้า’ ” น้ำฟ้าไม่รู้เลยว่าเธอเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่นานแค่ไหนในห้องนี้ แต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อประตูห้องถูกผลักเข้ามา “เฮเลน...หนูตกใจหมดเลย” น้ำฟ้าร้องออกมาอย่างโล่งอก เมื่อคนที่ผลักประตูเข้ามาไม่ใช่คนที่เธอไม่อยากเห็นหน้า “คุณอดัม...ให้ดิฉันเข้ามาช่วยคุณคะ” เฮเลนพูดอย่างใจดีอีกครั้ง “…ช่วย!...หนูอยากให้เขา ‘ช่วย’ ปล่อยหนูกลับบ้าน” น้ำฟ้าพูดอย่างเอาแต่ใจ ตามประสาลูกสาวคนเล็กของพ่อ “คุณอย่าขัดใจคุณอดัมเลยคะ” “เฮเลน...เรียกหนูว่า ‘น้ำฟ้า’ ดีกว่าคะ” “ชื่อเพราะจังเลยนะคะ คุณน้ำฟ้า” “เฮเลนเข้าใจภาษาไทยด้วยเหรอคะ? ” “พอฟังเข้าใจคะ...แต่พูดไม่ได้คะ...หนูมุกเธอมักจะชอบพูดไทยกับดิฉันนะคะ” “หนูมุก?...ใครกันคะ...หนูรู้สึกว่าเฮเลนจะรักและเอ็นดูเธอจังเลย” “นายหญิงของบ้านหลังนี้คะ” น้ำฟ้าพยักหน้าเข้าใจ เพราะเธอยังจำได้ว่าบ้านหลังนี้เป็นของพี่ชาย ‘ไอ้บ้าลักพาตัว’ หนูมุกก็คงเป็นคนรักของคนที่ชื่ออลัน “อะแฮ้ม!!!” สองสาวหันไปตามเสียงกระแอมนั้นทันที เพราะทั้งสองคนไม่รู้ตัวว่าอดัมเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เฮเลนเมื่อเห็นว่าอดัมเข้ามาเธอก็ขอตัวออกไปทันที น้ำฟ้าได้แต่มองตามเฮเลนด้วยใบหน้าที่เหมือนกำลังร้องไห้ และเมื่อเธอลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะตามเฮเลนไป อดัมก็เดินมาดักหน้าเธอพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ‘เธอจะไปไหน’ “หลบไปนะ!” น้ำฟ้าเอ่ยออกมาเสียงดัง เพราะเธอกำลังกลบเกลื่อนความกลัวที่เกิดขึ้น “ทำไม?” “ไอ้บ้า!...ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น...ฉันจะกลับประเทศไทย” “เธอเป็นคนตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่?” อดัมเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ที่ต่างจากเธอที่เสียงดังพูดกับเขาเหมือนจะตวาดเขาอยู่ตลอดเวลา น้ำฟ้าได้แต่ยืนจ้องหน้าอดัม ที่เขาเองก็จ้องเธอกลับอย่างไม่รู้สึกอะไร ถึงแม้ผู้หญิงตรงหน้าดวงตาจะคลอไปด้วยน้ำตาและค่อยๆไหลออกมาเป็นทาง แต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้นให้ได้ยิน น้ำฟ้ากัดปากเพื่อกักกั้นเสียงสะอื้นพร้อมยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างรวดเร็วอย่างคับแค้นใจ และเป็นเธอที่เป็นฝ่ายหลบตาและเดินไปยังโซนวอล์คอิน เลือกเสื้อผ้าที่จะใส่สำหรับเดินทาง เมื่อได้ชุดที่ต้องการเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป โดยมีสายตาสีเขียวมรกตมองตามอยู่ตลอดเวลา “ฮึม!” อดัมยิ้มพร้อมกับเสียงในคอ “คุณน้ำฟ้า!” อดัมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น และน้ำฟ้าหันไปตามเสียงเรียกนั้นเช่นกัน หลังจากที่เดินออกมาจากห้องและกำลังจะไปขึ้นรถ “เฮเลน” น้ำฟ้าหันไปพร้อมกับเปลี่ยนทิศทางไปหาเจ้าของเสียงเรียกนั้น อดัมมองหญิงสาวสองคนที่โอบกอดกันอย่างไม่พอใจ “แม่ตัวดี!” อดัมคำรามในคออย่างไม่พอใจ “นาวา ต่อจากนี้ไปคือชื่อของเธอ” อดัมเอ่ยออกมาหลังจากที่ขึ้นมาบนรถเพื่อออกเดินทางไปสนามบิน “น้ำฟ้า คือชื่อของฉัน” น้ำฟ้าเอ่ยออกมาระดับน้ำเสียงและอารมณ์เหมือนกับคนที่เอ่ยก่อนหน้านี้ “นี้เธอ!...” “โอ้ย!...ไอ้บ้าฉันเจ็บนะ” น้ำฟ้าร้องออกมาเสียงดัง เมื่อสิ้นเสียงคำแนะนำชื่อของตัวเอง อดัมก็คว้าข้อมือเธอขึ้นพร้อมกับลืมตัวบีบมือบางนั้นด้วยอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าขัดใจเขามาก่อน แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันถึงกล้าขัดใจพร้อมกับต่อปากต่อคำเขาอย่างไม่ลดละ เจอาร์และคนขับรถที่นั่งอยู่ด้านหน้าได้แต่เงียบกับสงครามย่อมๆที่เบาะหลัง แต่สำหรับเจอาร์แล้วนี้ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาเห็นผู้หญิงของ เจ้านายที่กล้าพอที่จะสร้างความขุ่นเคืองไม่พอใจให้กับผู้เป็นนาย “ไหนเธอบอกอีกครั้งสิว่า...ชื่ออะไร” อดัมจ้องเข้าไปในตากลมที่ตอนนี้ใบหน้าเหเกเพราะความเจ็บปวดที่ข้อมือ “น้ำฟ้า...อุ๊บ!” น้ำฟ้าย้ำชื่อตัวเองอีกครั้ง และเมื่อสิ้นเสียงนั้นปากงามก็โดนปิดโดยปากหยักของคนที่นั่งข้างๆ น้ำฟ้าขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อลิ้นร้ายถูกส่งเข้ามา พร้อมมือหนาอีกข้างก็ทำงานอัตโนมัติโดยบีบปลายคางเธอเพื่อให้เธอเปิดทางของลิ้นร้ายเข้าไปในโพรงปากดูดดื่มความหอมหวานปานน้ำผึ้งจากปากบางสีชมพูระเรื่ออย่างธรรมชาติ และเมื่อเวลาผ่านไปมือน้อยๆที่เป็นอิสระพยายามจะผลักอกหนาให้พ้นทางก็เริ่มอ่อนแรงลงเมื่อมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย “ฉันอยากฟังอีกครั้ง...เธอชื่ออะไร” อดัมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เมื่อผละออกจากปากบางนั้นอย่างอ้อยอิ่ง เนื่องจากเจ้าของปากบางหอมหวานเริ่มมีปัญหาในการหายใจ “……..” อดัมเลิกคิ้วเล็กน้อยพร้อมโน้มใบหน้าขยับเข้าไป เมื่อหญิงสาวตรงหน้ายังไม่ตอบคำถามเขา “น้ำ....นา...นาวา” น้ำฟ้าเอ่ยติดๆขัดและเมื่อเธอจะเอ่ยชื่อจริงอดัมก็ขยับเข้าไปใกล้จนเธอต้องยอมตามใจเขาในที่สุด “ก็เท่านี้แหละ” อดัมเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากในชัยชนะ พร้อมกับปล่อยมือออกจากข้อมือบางอย่างไม่ยี่หระ น้ำฟ้าเมื่อได้อิสระภาพเธอก็ขยับหนีถอยห่างจากอดัมมากที่สุด จนเธอนั่งเบียดประตูอีกฝั่ง อดัมแค่ชำเลืองมองจากทางหางตาเล็กน้อยเท่านั้น “เก็บไว้ให้ดีนะคะอย่าให้คุณอดัมเห็น ใช้เมื่อยามจำเป็น”น้ำฟ้านั่งโดยที่มือบีบแน่นกับกระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่บนตักและคิดไปถึงตอนที่เฮเลนเอ่ยเรียกเธอก่อนออกมาจากบ้านหลังนั้น “อะไรคะ?” น้ำฟ้ากระซิบถามตอนที่โอบกอดกับเฮเลน “ไปถึงอเมริกาแล้วค่อยเปิดดูนะคะ” เฮเลนกระซิบบอกอย่างใจดี “คะ!...ขอบคุณมากนะคะ”