บทที่3 ตายแล้ว แล้วยังไงล่ะ

บทที่3ตายแล้ว แล้วยังไงล่ะ กู้เหวยยีไม่รู้ว่ามู่โล่หมิงพูดอะไรกับตำรวจไป สามวันผ่านไป เธอถูกส่งตัวเข้าไปในคุก ด้วยข้อหาพยายามฆ่า ถูกตัดสินจำคุกสามปี ก่อนจะเข้าคุก กู้เหวยยีร้องไห้ร้องขอตำรวจที่ส่งตัวเธอ ให้เธอได้โทรหามู่โล่หมิงกับครอบครัวหน่อย ตำรวจเห็นว่าเธอร้องไห้จนน่าสงสาร ก็เลยใจอ่อนตอบตกลง เธอโทรติดกันไปสามรอบ มู่โล่หมิงถึงจะรับโทรศัพท์ “โล่หมิง ฉันเอง.......” เสียงของกู้เหวยยีแหบมาก สองสามวันที่ผ่านมานี้เธอร้องไห้เยอะเกินไป ไม่ใช่แค่เสียงแหบ ตาเธอก็บวมเหมือนวอลนัทไปแล้ว “เธอจะโทรหาฉันอีกทำไม?” มู่โล่หมิงพูดด้วยความขยะแขยง “ถ้า！” กู้เหวยยีพูดขึ้นมาอย่างเสียงดังและสั่น “ถ้าวันหนึ่ง นายรู้ว่านายจับฉันผิด นายจะเสียงใจไหม?” “เสียใจ?” มู่โล่หมิงขำแห้ง “กู้เหวยยี ถึงแม้ว่าฉันจะเข้าใจเธอผิดจริงๆ ถึงแม้เธอจะตายในคุก ฉันก็จะไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย! ผู้หญิงแบบเธอมันก็ควรตกนรกไปซะ!” เขาพูดจบก็วางโทรศัพท์ไปเลย กู้เหวยยีหลับตาลงด้วยความผิดหวัง เธอรู้สึกแน่นไปที่หัวใจ เหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย “เธอรีบโทรหาคนที่บ้านเลย จะถึงเรือนจำแล้ว” กู้เหวยยีพยายามตั้งสติขึ้นมา เธอกดเลขไปถึงแค่ครึ่งเดียว แล้วเธอก็หยุด เธอจะบอกกับที่บ้านยังไง เธอเข้าคุกเพราะโดนตัดสินว่าพยายามฆ่างั้นหรือ? พ่อรักศักดิ์ศรีขนาดนี้ ต้องผิดหวังในตัวเธอแน่ๆ .....เธอพูดไม่ได้ว่าเธอติดคุก สุดท้าย กู้เหวยยีส่งข้อความไปให้คนที่บ้าน บอกว่าตัวเองไปต่างประเทศ อีกสามปีจะกลับมา ทุกอย่างนี้ทำเรียบร้อย กู้เหวยยีก็ถูกส่งตัวเข้าไปในคุก โลกที่เต็มไปด้วยรั้วเหล็กสีเทา เปลี่ยนชีวิตของเธอไปมาก คืนที่เธอเข้าไปในคุก เธอโดนบังคับให้กินน้ำล้างเท้าของคนอื่น ยิ่งเธอร้องไห้ขอร้องมากเท่าไหร่ คนพวกนั้นก็ยิ่งตื่นเต้นและมีความสุขมากเท่านั้น ตอนนั้นแหละที่กู้เหวยยีรู้สึกได้ว่า นี่เป็นโลกสีเทาที่ต่างจากโลกภายนอกไปมาก เธอพยายามดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดจากการบูลลี่ พยายามหลีกเลี่ยงทุกการต่อสู้และเสียดสี แต่ถึงแม้ว่าเธอจะระวังและถ่อมตัวเหมือนมดตัวน้อยๆ ก็ยังมีกลุ่มหนึ่งในคุกที่พยายามเรื่องเธออยู่ตลอด ไม่ใช่แย่งข้าวกู้เหวยยีไป ก็บังคับให้เธอกินของสกปรกต่างๆ ถ้าเธอไม่เชื่อฟังก็จะโดนตบตี โดนแยกตัวออกไป จนถึงขั้นถูกใส่ร้ายในข้อหาต่างๆ เธออดทนไปสองเดือน กู้เหวยยีทนไม่ไหวแล้ว เธอพยายามขัดขืน สุดท้ายก็โดนคนพวกนั้นตบตีจนหัวแตกเลือดสาด หน้าผากของเธอโดนกระแทกจนเป็นรูใหญ่ เลือดไหลไม่หยุด เธอขดตัวนอนอยู่กับพื้น เธอได้ยินเสียงเลือดของตัวเองที่หยดลงกับพื้นอย่างชัดเจน ขณะเดียวกัน เธอได้ยินบทสนทนาระหว่างพวกผู้หญิงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มชอบหาเรื่องเธอ “ตายขึ้นมาจะทำยังไง? ถึงแม้ว่าคุณชายมู่ให้พวกเรารังแกเธอ แต่ไม่ได้บอกว่าให้ฆ่าเธอนะ..........” “งั้นต้องเรียกผู้คุมเรือนจำมาช่วยเธอไหม?” “พวกเธอกลัวอะไร? อย่าลืมนะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นฆาตกรที่ฆาตกรรมคนรักของคุณชายมู่นะ ถึงเธอจะตายจริงๆ แล้วยังไงล่ะ?” ใจของกู้เหวยยีสลายไปหมด ที่แท้แล้วคนพวกนี้รังแกเธอ ทรมานเธอ เหยียดหยามเธอ ทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของมู่โล่หมิง เขาบอกว่าจะส่งตัวตนเข้าคุก จะให้ตัวเองให้คืนร้อยเท่าพันเท่า.......สุดท้าย เขาทำได้จริงๆ กู้เหวยยีมองดูนองเลือดที่อยู่บนพื้น นี่คงเป็นสีของนรกสินะ....... สีแดงจัด แสบตา และน่าเศร้า กู้เหวยยีเกือบตายไปแล้วจริงๆ โชคดีที่ผู้คุมเรือนจำเดินผ่านมาเห็น ส่งเธอไปที่โรงพยาบาลทันเวลา ก็เลยรอดมาได้ พอกลับไปที่เรือนจำแล้ว กู้เหวยยีไม่ทนอีกต่อไป เธอกลายเป็นคนบ้าในคุก ใครมาหาเรื่องเธอ เธอก็กัดกลับไปเหมือนคนบ้า เธอค่อยๆ มีที่ยืนในเรือนจำที่มืดหม่น เธอตบตีกับคนอื่น เล่นกลกับคนอื่น ใส่ร้ายกันไปมา..... สุดท้าย เธอกลายเป็นผู้หญิงแบบที่มู่โล่หมิงพูดจริงๆ ผู้หญิงที่น่าขยะแขยง จิตใจโหดร้าย สามปีที่มืดมิด สุดท้ายก็ผ่านมาจนได้