ตอนที่ 1 ถือโอกาสเล่นสนุก

ตอนที่ 1 ถือโอกาสเล่นสนุก ผับบาร์ เสียงจอแจชนกันของเครื่องดนตรีที่ทำด้วยโลหะ ภายในฟลอร์เต้นรำมีชายหญิงที่มากมายหลากหลายกำลังส่ายเอวไม่หยุดอยู่ใกล้ชิดกัน รอบๆเต็มไปด้วยกลิ่นฟุ่มเฟือยเสพย์สุขรสเงินทองและน้ำเมาแสนสบาย หลี่วานหนิงใส่รองเท้าส้นสูงเดินมาหลีกเลี่ยงการทักทายของชายที่ดื่มเหล้ามึนเมามาตลอดทาง เดินตรงไปห้องส่วนตัวที่อยู่ลึกที่สุดของผับนี้ ห่างกันแค่ประตูห้องสีดำที่หนักหนา หลี่วานหนิงสูดหายใจลึกๆเข้าไปหนึ่งที สายตาที่อ่อนโยนแต่วินาทีที่ได้ผลักประตูกลับเปลี่ยนเป็นสายตาที่ไร้ความรู้สึก คนที่อยู่ในห้องกำลังคลุมเครือหยอดเล่นกัน แต่เห็นมีสาวน้อยแปลกหน้าคนนี้บุกเข้ามาในห้องอย่างกะทันหัน แต่ละคนก็หยุดทันที “สาวน้อย เราไม่ได้เรียกพนักงาน เธอเข้าผิดห้องแล้ว”ผู้ชายคนหนึ่งมองไปหน้าตาอย่างกับนักเลงได้สังเกตหลี่วานหนิงสักพัก มือหนึ่งข้างถือแก้วที่ใส่เหล้า อีกข้างหนึ่งชี้ไปทางประตู ส่งสัญญาณให้หลี่วานหนิงออกไป หลี่วานหนิง ไม่ได้พูด แค่ตั้งใจมองไปรอบห้องที่ใหญ่โตไปๆมาๆเหมือนกำลังค้นหาอะไร “เป็นอะไร?”มีคนบางคนใจร้อนแล้ว น้ำเสียงที่พูดก็หนักขึ้น “ความอดทนของคุณชายมีจำกัดนะ ใส่หัวออกไปตอนนี้ยังทัน อย่าคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วจะไม่ทำอะไรเธอ” ภายในห้องมีบางคนก็ทำหน้าตาขัดจังหวะโดนรบกวน ในที่สุดหลี่วานหนิงก็ขยับ แต่ไม่ใช่เดินออกไป มุมโซฟา “คุณจ้าน มาดื่มเหล้ากันเถอะ”เสียงผู้หญิงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์จนทำให้คนกระดูกอ่อน เล็บสีแดง ใส่เดรสคอวีลึกๆ ถือไวน์หนึ่งแก้ว มองไปก็เห็นว่าตัวเกือบจะติดอยู่กับผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง เวลาเดียวกันที่แก้วไวน์ของเธอใกล้จะถึงปากของผู้ชาย ทันใดนั้นมีมือที่ขาวสะอาดยื่นเข้ามาแย่งแก้วไวน์ที่อยู่ในมือตัวเองทันที ในเวลาเดียวกันก็ได้เสริมประโยคนี้เข้ามาว่า”ออกไปเลย!” หลี่วานหนิงไม่สนใจสายตาของคนอื่น เดินตรงมาที่มุมโซฟาภายในห้อง เมื่อเห็นเงาที่ไม่สามารถมองเห็นชัดเจนของสองคนที่กำลังพัวพันกันใช้น้ำเสียงไม่เป็นมิตรต่อเธอ คำสั่งที่เด็ดขาดและเย็นชา เหมือนเสียงฟ้าผ่าที่ระเบิดในที่นี้ ถ้าไม่ได้สังเกตดูยากที่จะเห็นว่า ตรงนั้นมีเงาร่างสูงที่ดูมีตระกูลคนหนึ่งกำลังนั่งพิงอยู่ ใส่เสื้อสูทที่ทำอย่างดีและพอดีกับตัว เสื้อเชิ้ตสีดำเปิดออกเล็กน้อย เห็นกล้ามเนื้อสีเข็มอย่างมีเสน่ห์ แต่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้างมีรูปร่างเสน่ห์ดึงดูดกำลังพยายามที่จะเข้าใกล้ ถ้าไม่ใช่หลี่วานหนิงขาดขวางเธอและปรากฏตัวมาอย่างกะทันหัน ในเวลานี้เธอน่าจะได้กับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว “เธอเป็นใคร!?” ป่ายม้านชิง มองด้วยตาเอียง แสดงออกถึงความรู้สึกโกรธแค้นเล็กน้อย แต่อยู่ต่อหน้าจ้านเป่ยเฉิง ยังคงพยายามบังคับกิริยาและหน้าตาของตัวเอง “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ” หลี่วานหนิงมองไปที่ป่ายม้านชิงอย่างเย็นชา “ที่สำคัญคือ นี่คือผู้ชายของฉัน” มือของหลี่วานหนิงชี้ไปที่จ้านเป่ยเฉิง ที่กำลังทำเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับตัวเองยังจิบไวน์ลาฟิตอย่างสบายใจ ประโยคนี้พูดออกมาแล้ว ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นสะเทือนใจจ้องมองด้วยตาโต เธอไม่เพียงบอกว่าจ้านเป่ยเฉิงเป็นผู้ชายของเธอ ยังเป็นการพูดต่อหน้าจ้านเป่ยเฉิง ? เป็นการเข้าใจผิดหรือ? “เธอพูดมั่วอะไร?” ป่ายม้านชิง ทำเสียงสูงโดยไม่รู้ตัว วันนี้เป็นโอกาสที่หายากที่เธอได้เข้าใกล้จ้านเป่ยเฉิง แต่มีคนหาเรื่องมาทำพัง? “คุณผู้หญิง เธอมาหาสามีที่ผับใช่ไหม?ฉันว่าเธอคงเดินเข้าผิดห้องแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่ คุณจ้าน จะมีความสัมพันธ์กับเธอ?” มองไปที่ หลี่วานหนิง ตัวเล็กผมแห้ง เสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ก็ธรรมดามากและใส่กางเกงสีดำที่ธรรมดา นอกจากใบหน้าที่สวยสง่าที่ไม่ค่อยได้แต่งอะไรมาก แต่พอที่จะทำให้คนรู้สึกสวยและดึงดูดสายตาได้ นอกจากนั้นก็หาจุดเด่นออกมาไม่ได้อีกเลย ไม่ใช่แค่ป่ายม้านชิง ทุกคนที่อยู่ในห้องทั้งหมดไม่เชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงของจ้านเป่ยเฉิง แต่วินาทีต่อมา หลี่วานหนิง ได้นั่งอยู่บนต้นขาของจ้านเป่ยเฉิง มือที่ขาวและอ่อนโยนสองมือวางอยู่บนไหล่และกอดคอของชายคนนั้นอย่างใกล้ชิด \"เป่ยเฉิง แม้ว่าคุณจะออกมาหาความบันเทิง แต่ครั้งต่อไปช่วยเลือกผู้หญิงดีกว่านี้หน่อย อย่าปล่อยให้สาวนั่งดริ๊งเข้าใกล้คุณสิ คุณไม่คิดว่ามันราคาถูกและสกปรกเกินไปหรอ\" หลี่วานหนิง พูด นั้นเป็นเสียงในแบบของภรรยาอย่างสิ้นเชิง พูดจบ เธอใช้สายตาที่ดูถูกส่องไปทางป่ายม้านชิง อีกฝ่ายหน้าแดงขึ้น สังเกตได้ชัดว่าถูกยั่วโมโหเพราะหลี่วานหนิง มือของจ้านเป่ยเฉิงที่กำลังถือแก้วได้สั่นเล็กน้อย สัมผัสได้ว่าอุณหภูมิร่างกายผู้หญิงผ่านผ้าบางๆมาบนผิวของเขา ภายในเส้นผมสีดำได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ฟุ้งออกมาเป็นระยะๆ รู้สึกสดชื่นและน่าดม แม้ว่าจะรู้เจตนาของหลี่วานหนิง แต่จ้านเป่ยเฉิงคาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าขนาดนี้ มีความผิดปกติที่เขาเองก็ไม่ได้ทิ้งผู้หญิงคนนี้ลงไป แต่ยังทำหน้าตื่นเต้นกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ “ถุย! เธอต่างหากที่เป็นสาวนั่งดริ๊ง! พูดอะไรกัน?!เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันสามารถให้คนไล่เธอออกไปจากที่นี้เลย!”แม้ว่าตระกูลป่ายจะเทียบไม่เท่ากับตระกูลจ้าน แต่ในที่นี่ยังสามารถมีอำนาจออกคำสั่งได้ อย่างไรก็ตามป่ายม้านชิงโตในถังน้ำผึ้ง ยังไม่เคยมีใครกล้าหยิ่งใส่เธอ หลี่วานหนิงยิ้มเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจ สายตาเต็มไปด้วยความตลก“เมื่อกี้ฉันได้บอกว่าเธอเป็นสาวนั่งดริ๊งแล้วหรอ? เธอได้พูดตรงตำแหน่งที่เป็นอยู่ได้ดีจริงๆ ” ป่ายม้านชิง อึ้งไป ภายในห้องมีบางคนแอบก้มยิ้มออกมาอย่างเบาๆ ครั้งนี้ป่ายม้านชิงรู้สึกหน้าแตก เธอลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ยื่นมืออยากจะจับหลี่วานหนิง จะไล่เธอลงไปจากตัวของจ้านเป่ยเฉิง แต่คาดไม่ถึง ป่ายม้านชิงจับถึงหลี่วานหนิงแล้ว แต่วินาทีที่เธอเพิ่งจะได้แตะต้องหลี่วานหนิงนั้น อีกฝ่ายได้พลิกมือจับข้อมือของเธอไว้อย่างแน่น ใช้แรงเล็กน้อย ทำให้ตัวของป่ายม้านชิงถูกดึกไปข้างหน้า