ตอนที่ 2 ค่าตอบแทน

ตอนที่ 2 ค่าตอบแทน ป่ายม้านชิงไม่ทันตั้งตัวเท้าสะดุด อยากจะให้ร่างกายตัวเองนิ่งไว้ แต่ไม่สามารถควบคุมความสมดุลได้ ทันใดนั้นก็ล้มลงที่พื้นอย่างไม่น่าดู ไม่มีใครได้สังเกตว่าในมุมมืดที่ไฟส่องไม่ถึง หลี่วานหนิงเก็บขาเมื่อกี้ที่ตัวเองตั้งใจยื่นไปข้างหน้าของป่ายม้านชิงอย่างเงียบๆ นอกจากจ้านเป่ยเฉิงที่นั่งอยู่ข้างกายเธอ ตั้งแต่แรกใบหน้าของจ้านเป่ยเฉิงไม่ได้แสดงออกมีอารมณ์ใดๆ แต่ในขณะนี้มุมปากได้ยกขึ้นเล็กน้อยแบบเกือบจะไม่เห็น สายตาที่มองไปทางหลี่วานหนิงก็ได้ลึกซึ้งมากกว่าเดิม แต่หลี่วานหนิงไม่ได้อยากจะหยุดเพียงเท่านี้ เธอค่อยๆ ยืนขึ้นมาและมาอยู่ข้างๆ ป่ายม้านชิง หมุนแก้วใส่เหล้าที่อยู่ในมือยกจิบไปหนึ่งคำ ทันใดนั้นเอียงมือลง ไวน์ที่เหลือไว้ในแก้วเกือบครึ่งหนึ่งได้เทลงบนผมลอนของป่ายม้านชิง เส้นผมโดนของเหลวสีแดงกระจายไปทั่วจนเปียกและไหลไปที่ใบหน้าของป่ายม้านชิง ในที่สุดก็ไหลลงมาบนพื้นพรมทีละหยดทีละหยด “ฉันไม่สนใจว่าเธอเป็นใคร ถ้าครั้งหน้ายังจะหน้าด้านมาอยากได้คนของฉัน ฉันจะทำให้เธอน่าสมเพชมากกว่าตอนนี้” ป่ายม้านชิงไม่สามารถรู้สึกตัวได้จากเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลานี้ ทำท่าอึ้งอยู่กับพื้นได้ครึ่งนาทีถึงจะรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตัวเองยังนอนอยู่กับพื้น ตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความโมโห โมโหจนจ้องอย่างไม่ละสายตา ป่ายม้านชิงมองไปรอบข้างแต่ก็ไม่มีใครคิดจะมาช่วยเธอ เธอก็ได้แต่ลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง โดนรังแก... เธอไม่เก็บอารมณ์ของตัวเองอีกแล้ว ยกมือขึ้นมาใส่ไปที่หน้าของหลี่วานหนิงคิดจะตบลงไป “พอแล้ว” ทันใดนั้นจ้านเป่ยเฉิงที่เงียบเสียงมาตลอดได้พูดออกมาอย่างกะทันหัน ป่ายม้านชิงก็ต้องหยุดมือตัวเองลง ในที่สุดผู้ชายได้ลุกขึ้นจากโซฟา ตัวสูงร่างใหญ่ให้ความรู้สึกถึงเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่มาจากความเป็นทหาร หลี่วานหนิงอยู่ใกล้เขามาก รู้สึกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ทั้งตัวมีกลิ่นฮอร์โมนผู้ชายฟุ้งออกมา คู่กับใบหน้าที่แหลมคมดูกระจ่างหล่อ เหมือนกับรูปปั้นเดวิดไม่มีผิด “คุณจ้าน……”ป่ายม้านชิงรู้สึกดีใจคิดว่าจ้านเป่ยเฉิงจะพูดแทนตัวเอง ทันใดนั้นเก็บสีหน้าที่โมโหถึงโกรธแค้นก่อนหน้านี้ปรับเปลี่ยนกลับมา เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่มองดูน่าสงสาร ทำให้ตาแพรวๆมีน้ำตาขึ้นมา“ คุณจ้าน ดูผู้หญิงคนนี้สิคะ มารังแกฉันต่อหน้าทุกคนอย่างนี้ คุณจ้านต้องเอาความยุติธรรมกลับมาให้ฉันนะคะ” “เป่ยเฉิง ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ว่าเป็นสาวที่อยู่ด้วยจริงหรือ?คาดไม่ถึงเลยว่าที่ไหนได้นายชอบรสชาติแบบนี้” ตั่วมู่ชิงยังทำท่าทางพูดจาเล่นไปทั่ว แต่ในสายตาดูได้ชัดเจนว่าถามอย่างจริงจัง เขารู้จักจ้านเป่ยเฉิงมาหลายปี ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าขนาดนี้ประกาศว่าจ้านเป่ยเฉิงเป็นของตัวเองอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่สมองเธอเสียไปแล้ว นั้นก็มีอยู่อย่างเดียวที่เป็นไปได้——จ้านเป่ยเฉิงยอมรับ! “มีปัญหาอะไรหรือ?” เสียงของจ้านเป่ยเฉิงพูดออกมาด้วยเสียงต่ำและเย็นชา แต่มีแรงดึงดูดที่ไม่สามารถอธิบายได้ คุณจ้าน?!” ป่ายม้านชิงเรียกอีกครั้งเพราะไม่อยากจะเชื่อความจริงนี้ น้ำตาไหล่ออกมาทันที หลี่วานหนิงแอบคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้ การแสดงไม่ธรรมดาจริงๆ น้ำตาสั่งให้มาก็มาได้ แต่ท่าทางไม่มีความเป็นจริงสักอย่างทำเกินเหตุไปหน่อย จากนี้ไปถ้าได้เข้าวงการการแสดงทหารอาจได้ดังขึ้นมาก็ไม่แน่นะ “ดูจากใบหน้าของเธอแล้ว คิดว่าน่าจะอายุยังน้อย มาสุดก็แค่สามสิบปี ครั้งหน้าอยากถ้าอยากได้ผู้ชาย ให้เช็คตาให้สว่างกว่านี้หน่อย ทำอะไรก็ได้แต่อย่ามาเป็นมือที่สามเด็ดขาด” ในที่สุดหลี่วานหนิงได้มองไปทางป่ายม้านชิงที่เกือบจะโมโหเป็นลม จากนั้นได้คล้องแขนจ้านเป่ยเฉิง ยื่นหน้าที่ขาวสะอาดไปหาผู้ชายบอกว่า “เป่ยเฉิง พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” จนกระทั่งมองไปที่ประตูไม่เห็นทั้งสองคนแล้ว ทุกคนที่อยู่ในห้องก็ยังต้องใช้เวลาอีกนานที่จะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น รู้หรือไม่ว่าจ้านเป่ยเฉิงเป็นใคร? เป็นคุณชายที่สองของตระกูลจ้านในเมืองจิงเฉิง เป็นคนมีชื่อเสียงในวงการทหาร การเมืองและวงการธุรกิจ เพียงอายุยี่สิบแปดปีก็ได้เป็นพลตรีที่อายุน้อยที่สุดในหัวเสี่ยกัว มีผลงานที่ดีเด่นที่ดึงดูดสายตา สำคัญที่สุดคือยังโสด เป็นผู้ชายระดับเพรชที่ผู้หญิงเป็นหมื่นเป็นพันที่อยากจะจับต้องจนจะเป็นบ้า แต่เสียใดที่จ้านเป่ยเฉิงเป็นคนที่มีชื่อเสียงว่าไม่เข้าใกล้ผู้หญิง มีคุณหนูที่มีฐานะใช้วิธีมากมายยังไม่สามารถให้เขามองด้วยสายตาสักครั้ง แต่ตอนนี้ เขาไม่เพียงหาคู่ได้อย่างไม่มีวี่แววอย่างนี้ ยังเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ไม่รู้ที่มาที่ไป?! แบบนี้ทำให้ไม่อยากจะเชื่อเลย! แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือในวินาทีที่ออกจากห้อง ทันใดนั้นหลี่วานหนิงก็ได้ปล่อยมือที่คล้องแขนจ้านเป่ยเฉิง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนก็ได้หายไป ท่าทางดูเหมือนกำลังอยู่กับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง สำหรับพฤติกรรมของหลี่วานหนิง จ้านเป่ยเฉิงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไรเลย แต่ถ้าหลี่วานหนิงไม่ได้ทำแบบนี้เขาก็จะรู้สึกแปลกใจแล้ว “เธอมาสายสามนาที”แม้ว่าออกจากห้องแล้ว เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมาอย่างเยอะเลย แต่เสียงหนักและเย็นชาของผู้ชายยังเข้าไปที่หูของหลี่วานหนิงอย่างชัดเจน “ขอโทษทีคุณจ้าน เสียเวลาไปกับทางที่มามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นทำให้จราจรติดขัดรถติดมาก แต่แม้ว่าอย่างนี้ก็ไม่ได้มีผลกระทบกับที่ฉันทำตามสัญญาสิ่งที่ฉันต้องทำไม่ใช่หรือ?” หลี่วานหนิงยื่นมือออกมาถึงหน้าจ้านเป่ยเฉิง”ค่าตอบแทน”