ตอนที่ 5 อย่ามาแตะต้องกับฉัน

ตอนที่ 5 อย่ามาแตะต้องกับฉัน หลี่วานหนิงคิดไว้ตั้งแต่แรกว่าชาตินี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจ้านเป่ยเฉิงอีกแล้ว แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ ไม่รู้ว่าจะมาเร็วขนาดนี้ จ้านเป่ยเฉิงได้มาหาเธออีกแล้ว ——“พรุ่งนี้ 19:00 ที่เติม หนึ่งล้าน” มองไปที่ข้อมูลแสดงบนหน้าจอ ในใจของหลี่วานหนิงรู้สึกลังเลมาก แม้ว่าไม่อยากจะยอมรับ แต่หลี่วานหนิงก็ยังได้นับศูนย์ของหนึ่งล้านมีกี่ตัวไปหลายรอบไว้อยู่ในใจอย่างเงียบๆ โรคของคุณพ่อเหมือนหลุมลึกดำที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุด ทุกวันนี้เพียงแค่เครื่องมือก็ต้องใช้เงินเป็นแสน ก่อนหน้านี้ห้าแสนที่มีอยู่ก็เหลือแค่น้อยนิด...... หลี่วานหนิงได้กัดฟันและกดไปหนึ่งคำแล้วส่งออก หลังจากนั้นก็รู้สึกตึงเครียดโยนมือถือไปข้างๆ —— “ได้” จ้านเป่ยเฉิงมองไปบนหน้าที่แสดงออกมาอักษรนั้น คิ้วที่แหลมคมได้ยกขึ้นมาเล็กน้อย จริงด้วย เงินเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด ผู้ชายค่อยๆจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งอัน ใบหน้าที่ดูหล่อแบบเรียบร้อยอยู่ในควันบุหรี่มองไม่ค่อยชัดเจน แต่สายตาที่ลึกลับนั้นก็ได้ลึกเข้าไปทีละนิดทีละนิด มาผับที่นี่เป็นครั้งที่สอง หลี่วานหนิงยังไม่สามารถคุ้นเคยทางแบบไปได้อย่างคล่องแคล่ว โดยเฉพาะลำโพงที่ออกเสียงเหมือนระเบิดนั้น เกือบจะทำให้แก้วหูเธอแตก ตอนที่เธอกำลังจะเดินไปทางห้องส่วนตัวที่ลึกที่สุดของผับเท่านั้น ทันใดนั้นหลี่วานหนิงไม่ตั้งใจไปมองเห็นว่าที่นั่งด้านข้างมีรูปร่างสองคน หยุดเดินอยู่ที่เติมอย่างกะทันหัน ในที่นั่งนั้นมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งกำลังพันกันอย่างรีบร้อน มองแค่ครั้งเดียวก็สามารถทำให้คนรู้สึกหน้าแดงขึ้นมา แต่ที่สำคัญที่สุดคือหนึ่งในนั้นมีใบหน้าที่เธอคุ้นเคยอย่างมาก——โจวหยางหยู！ นี่ นี่เป็นไปได้ยังไง? โจวหยางหยูไปทำธุระออกนอกสถานที่ตลอด และได้บอกเธอวันที่จะกลับมาในเมืองคือพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้ทำไมตัวเขาอยู่ที่นี่และยังทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น? หลี่วานหนิงในใจบอกตัวเองตลอดว่าตัวเองดูผิดแน่นอนเลย แต่ในที่สุดเธอก็ได้ผลักประตูห้องนั้นออกมา บนโซฟา ผู้ชายได้ไปกดทับผู้หญิง เมื่อรู้ว่ามีคนเข้ามาผู้ชายได้หันกลับมา รอให้เขามองชัดเจนคนที่เข้ามาเป็นใครแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “วานหนิง?!” หลี่วานหนิงไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาลอยไปกับสภาพห้องที่น่าดึงดูดสายตาตอนนี้ เป็นโจวหยางหยูจริงด้วย คู่หมั้นของเธอโจวหยางหยู ส่วนผู้หญิงคนนั้น—— “พี่วานหนิง สวัสดี” หลี่วานหนิงยังไงก็คาดไม่ถึงว่า คู่หมั้นของตัวเองจะอยู่กับน้องสาวตัวเองหลี่ม่งซู แต่คนนั้นยังใช้สีหน้าที่ไม่รู้สึกละอายใจ อันที่จริงแล้ว อันที่จริงแล้วแค่ไม่นานเธอก็จะแต่งงานกับโจวหยางหยูแล้ว “หยางหยู ม่งซู พวกเธอนี่คือทำอะไรกัน?” หลี่ม่งซูยิ้มออกเสียงเบาๆขนาดเสื้อที่ไม่เรียบร้อยยังขี้เกียจจัดการ แขนที่เรียวและเล็กทั้งสองข้างยื่นออกมาจากด้านหลังอ้อมมากอดที่เอวของโจวหยางหยู พูดด้วยเสียงล้อเล่นว่า”พี่สาวนี่ไม่ใช่ดูอย่างชัดเจนแล้วหรือ ทำไมยังจะต้องมายุ่งยากถามออกมาละ” สีหน้าของโจวหยางหยูแสดงออกมาว่าทำท่าไม่ถูก เขาลุกขึ้นอย่างเร่งรีบและเดินมาอยู่ตรงหน้าหลี่วานหนิง อยากจะลองจับมือของหลี่วานหนิง” วานหนิง เธอฟังฉันพูดนะ ที่จริงพวกเรา——” “หุบปาก! เธออย่ามาแตะต้องฉัน!” หลี่วานหนิงตบมือของโจวหยางหยูออกไปอย่างอัตโนมัติ ถอยหลังไปครึ่งก้าวทำสีหน้าอย่างเจ็บปวด “โจวหยางหยู พวกเราอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้ว เธอทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉัน?!”ขอบตาของหลี่วานหนิงเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย โมโห ตกใจ ไม่อยากจะเชื่อ ความรู้สึกหลายอย่างเกี่ยวพันกันเกือบจะทำให้สมองของเธอจะระเบิดแล้ว “ก็ใช่ อยู่ด้วยกันสามปีแล้ว แต่ยังแค่อนุญาตให้คู่หมั้นตัวเองได้จับมือ จูบปากหลี่วานหนิง เธอคิดว่าเธอกำลังแสดงหนังความรักสดใสในโรงเรียนสมัยนี้หรือ ขนาดคนนอกอย่างฉันยังดูต่อไม่ได้แล้ว” หลี่ม่งซูสะบัดเอวสะบัดไปมาเดินเข้ามา ความแดงบนใบหน้าของเธอยังลดไม่หมด ยังมีกลิ่นความต้องการหลงเหลืออยู่ เห็นได้ชัดเจนว่าเมี่อกี้กำลังเข้าสู่ฉากการต่อสู้ตอนที่ตื่นเต้นที่สุด หลี่วานหนิงได้อึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นก็รู้สึกหนาวใจมาก แค่เป็นเพราะเหตุผลนี้?เพราะเธอรักษาตนให้บริสุทธิ์อย่างนี้หรือ? ตลกจริงๆ “พอแล้วม่งซู เธออย่ามาพูดแล้ว” โจวหยางหยูเห็นว่าสีหน้าของหลี่วานหนิงผิดปกติ อยากจะห้ามหลี่ม่งซูไว้ แต่หลี่ม่งซูก็ได้พริบตาขาวออกมา ไม่มีท่าทางที่จะหยุด “ทำไม สิ่งที่ฉันพูดมีผิดหรือ? หลายเดือนก่อนเธอก็บอกกับฉันว่าเธอน่าเบื่อหัวโบราณเหมือนต้นไม้ไม่มีผิดเลย” ความจริงคือสองคนนี้อยู่ด้วยกันอย่างแอบๆซ่อนๆมานานขนาดนี้แล้ว แต่เธอไม่ได้สังเกตออกมาว่ามีพิรุธแม้แต่นิด.....