ตอนที่ 8 ทำไม่ดูความสามารถตัวเองเลย

ตอนที่ 8 ทำไม่ดูความสามารถตัวเองเลย หลี่วานหนิงตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันและหันหัวไปด้านข้างนอกกระจกรถก็เห็นมีรูบืนสีดำๆกำลังชี้มาที่ศีรษะตัวเองตรงๆ “อา——！” หลี่วานหนิงร้องกรี๊ดออกมาโดยสัญชาตญาณ “ไม่ต้องร้อง กระจกรถกันกระสุนได้ แค่แรงระดับนี้ยิงไม่เข้า” จ้านเป่ยเฉิงมองไปที่หลี่วานหนิง แม้ว่าสายตายังคงไม่มีอุณหภูมิใดๆ แต่ก็ทำให้เธอสบายใจ “ลูกพี่ ทีมงานBกำลังมา ประมาณหลังจากสิบนาทีก็จะรวมตัวคุณ”เสียงของตั่วมู่ชิงออกมาจากหูฟัง “ทีมA ทีมC ได้ไปที่ด้านหลัง ตอนนี้ยังไม่ได้เจอกับศัตรูโดยตรง ส่วนศัตรูที่อยู่ข้างหลังคุณ ——” “ฉันจะจัดการเอง”ผู้ชายพูดเสียงเบาๆ จากนั้นก็ได้ตัดสายไป ภายในเวลาสองนาทีอันสั่นนี้ ฝั่งซ้ายของรถฮัมวีก็มีรถของศัตรูเข้ามา ตอนนี้ทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวาและด้านหลังทั้งสามด้านเหมือนจะมีการบีบตัวเข้ามา รถขยับอย่างแรงหนึ่งครั้ง เป็นรถฝั่งขวาเริ่มชนเข้ามา หลี่วานหนิงจับเข็มขัดนิรภัยที่อยู่หน้าอกไว้อย่างแน่น ใจเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมามองไปผู้ชายที่อยู่ด้านข้างหลายรอบ แต่คนนั้นไม่ได้มีกิริยาตอบกลับมาใดๆ เหมือนไม่มีความรู้สึกว่าเหตุการณ์ตอนนี้อันตรายมากแค่ไหน หลี่วานหนิงอยากจะพูดแต่ก็กลัวว่าจะรบกวนจ้านเป่ยเฉิง ได้แต่อัดอั้นในใจไว้ “ถ้ากลัวก็หลับตาไว้”ในเวลาเดียวกันผู้ชายพูดออกมา และเท้าเหยียบไปที่คันเร่ง ทันใดนั้นรถฮัมวีก็เหมือนลูกศรที่ออกจากคันธนูกำลังบินอยู่ในพายุฝนอย่างเร็ว “รถตามมา”ก็ไม่ยอมแพ้และได้เร่งความเร็วขึ้นมา กระสุนยิงไปที่ตัวรถมีเสียงโลหะประทับกันออกมาตลอด หลี่วานหนิงตื่นเต้นจนมองไปที่กระจกมองหลังตลอด มองไปเห็นรถข้างหลังเกือบจะชนเข้ามาแล้ว แต่สิ่งที่เธอกังวลที่สุดคือถ้าฝ่ายตรงข้ามได้กลับมายิงที่ล้อรถของรถฮัมวี...... ในขณะเดียวกัน หลี่วานหนิงรู้สึกรถตกลงไปอย่างกะทันหัน ทั้งตัวก็ได้ตกลงไปหลายเซนติเมตร ในเวลาเดียวรถฮัมวีได้โดนบังคับทำงานอย่างเร่งด่วน เกือบจะเป็นเวลาภายในกะพริบตาได้บังคับให้รถหยุดลงมา แต่รถที่ตามหลังได้เห็นเสียงเข้ามา”ปัง!” ”ปัง!” เสียงชนกันสองครั้งติด สิ่งที่ติดตามมาคือหลี่วานหนิงเห็นมีรถสองคันพลิกตัวไปทั้งคันวิ่งผ่านหัวไปแล้วตกลงมาที่พื้นอย่างหนัก ได้ยินเสียง”โฮ่ง”ดังขึ้น ทันใดนั้นรถสองคนนี้กลายเป็นสนามไฟไหม้ “ทำไม่ดูความสามารถตัวเองเลย”ผู้ชายมองไปที่แสงไฟไหม้ที่จะขึ้นไปท้องฟ้าด้วยสายตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยดูถูก ทุกรูขุมขนทั้งตัวของจ้านเป่ยเฉิงให้ความรู้สึกมีแรงที่สามารถควบคุมทุกอย่าง เป็นพลตรีที่มีอายุน้อยสุดของหัวเสี่ยไม่มีผิด ไม่ว่าจะเป็นเอกลักษณ์ และไม่ว่าจะเป็นความสามารถ จ้านเป่ยเฉิงก็เหมาะสมกับตําแหน่งยศทหารที่ได้ “นั่งดีไว้เลย!” หลี่วานหนิงยังไม่ทันตั้งตัว จ้านเป่ยเฉิงก็ได้หมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว รถฮัมวีทั้งคันได้เร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหันและวิ่งไปทางรถคันที่ได้รอดหนีจากเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกได้อันตรายกำลังเข้ามา อยากจะเร่งเครื่องวิ่งหนีไป แต่จ้านเป่ยเฉิงไม่ได้เอาโอกาสนี้ไว้ให้พวกเขา ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือของเขามีปืนสีน้ำเงินเข้ามา ผู้ชายใช้เท้าเหยียบคันเร่งและในวินาทีที่หลีกไปจากรถที่เป็นเป้าหมายก็ได้กดไกลลงไป กระสุนได้ยิงตรงที่ล้อรถของฝ่ายตรงข้าม ทันใดนั้นรถทั้งคันเสียหลักได้ชนไปที่กั้นถนนอย่างแรง รถฮัมวีถึงจะหยุดลง มีรถจี๊ปสีเขียวทหารหลายคันขับมา มีทหารตรงที่ใส่ชุดทหารยืดตัวออกมาจากรถเต็มไปหมด เมื่อเห็นจ้านเป่ยเฉิง ก็ได้ทำความเคารพตามระเบียบทหารต้องมี”ลูกพี่!” “พวกเธอสองคน จับผู้ต้องสงสัยกลับไป คนที่เหลือตามไปกับฉัน! ตู่เฟิง’น่าจะได้รู้สึกตัวแล้วบ้าง พวกเราจะต้องรีบจัดการให้ได้ ครั้งนี้ ต้องจัดการพวกเขาทั้งหมดให้ได้!” ท่าเรือ จ้านเป่ยเฉิงหยิบกล้องโทรทรรศน์ ใช้ฝนตกเป็นการหลบหลีกก็แค่ได้มองเห็นทางไกลนั้นมีรูปร่างหลายคนเป็นจุดดำกำลังขยับอยู่ “เธอ รออยู่ในรถ ไม่ต้องไปที่ไหน” หลี่วานหนิงพยักหน้ามองผ่านกระจกรถเห็นจ้านเป่ยเฉิงพวกเขากำลังตักฝนเดินเข้าไปบริเวณของศัตรู แต่หลังจากที่จ้านเป่ยเฉิงไปไม่นาน รอบข้างก็มีแสงที่แสบตาเข้ามาอย่างกะทันหัน หลี่วานหนิง รู้สึกใจหาย รถฮัมวีถูกโอบล้อมแล้ว คนพวกนี้ ดูได้ชัดเจนว่าไม่ใช่เป็นคนของจ้านเป่ยเฉิง