ตอนที่ 9 แลกเปลี่ยนกัน

ตอนที่ 9 แลกเปลี่ยนกัน ปากของปืนอย่างเย็นชากำลังเจาะอยู่ที่หัวความรู้สึกนี้ไม่ดีเลย หลี่วานหนิงโดนผลักอย่างแรง เดินไปที่ท่าเรือประมงทุลักทุเลตลอดทาง ถือโอกาสในเวลาที่เร่งรีบเมื่อกี้นี้ได้มองเห็นใบหน้าของคนนำหน้าโดยประมาณ ใบหน้ามีแผลมีดบาดยาวๆ ตัวกว้างใหญ่ กล้ามเนื้อทั้งตัวทำให้เสื้อที่ใส่ดึงจะระเบิดออกมา แสดงถึงว่าเป็นนักฆ่าที่ดุร้ายมาก “มองอะไร เชื่อฟังหน่อย!”คนที่ใบหน้ามีบาดแผลเตือนหลี่วานหนิงด้วยคำพูดอย่างแรง ยังไม่ทันเข้าใกล้ท่าเรือ หลี่วานหนิงก็ได้ยินเสียงโวยวายมาจากทางไกล คิดว่าคนของจ้านเป่ยเฉิง น่าจะลงมือจับคุมผู้ต้องหาแล้ว เสียงปืน เสียงคน เสียงร้องน่าสงสาร และยังมีเสียงฝนผสมกันมา ในค่ำคืนที่มืดครื้มอย่างนี้ยิ่งทำให้รู้สึกบรรยากาศน่ากลัว คนใบหน้ามีบาดแผลรู้สึกได้ความผิดปกติ ในเวลาเดียวกันมีลูกกระสุนยิงเข้ามายิงตรงที่หน้าผากของลูกน้องอยู่ด้านข้างไปหนึ่งคน ทันใดนั้นเลือดระเบิดออกมาเต็มพื้น คนนั้นตาค้างไว้ยังไม่ทันตั้งตัวว่าเกิดอะไรขึ้นก็ล้มลงไปกับพื้นแล้ว “พี่เตา แย่แล้ว!” คนที่คุมตัวหลี่วานหนิงเพิ่งพูดจบประโยคนี้ รอบข้างทั้งสี่ด้านมีแสงไฟส่องเข้ามารวมกันอย่างแรงจนทำให้คนแสบตาลืมตาไม่ขึ้น ปัง! ยิงปืนไปที่ท้องไฟหนึ่งครั้ง “พวกเธอโดนโอบล้อมแล้ว วางอาวุธลง อย่าทำการต่อสู้ที่ไม่มีประโยชน์!” “จ้านเป่ยเฉิง？”คนใบหน้ามีบาดแผลใช้น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหดุร้าย”คาดไม่ถึงจริงๆ ที่ไหนได้เธอก็ได้ติดตามมาถึงที่นี่ ดูท่าทางแล้วภายในของพวกเรา‘ตู่เฟิง’ ต้องมีสายลับเข้ามาไม่น้อย” “ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระแล้ว” จ้านเป่ยเฉิงไม่ได้มีความสนใจที่จะคุยกับผู้ต้องสงสัย “จับทั้งหมดเลย” “เดี๋ยวก่อน!”คนใบหน้ามีบาดแผลได้พูดออกเสียงอย่างกะทันหัน “จ้านเป่ยเฉิง ต่อสู้กับเธอมาตั้งนานไม่เคยได้ยินว่าเธอมีผู้หญิงด้วย” จ้านเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว คนใบหน้ามีบาดแผลยกมือขึ้นมา หลี่วานหนิงก็โดนผลักออกมาแรงๆ เมื่อเห็นตัวของหลี่วานหนิง ดวงตาของจ้านเป่ยเฉิงรู้สึกหนักขึ้น “คุณจ้าน ทำการแลกเปลี่ยนกัน”คนใบหน้ามีบาดแผลชี้ไปที่หลี่วานหนิง ใบหน้าที่มีแต่เนื้อแสดงให้เห็นความดุร้ายอย่างชัดเจน “ปล่อยพวกเราไป ไม่อย่างนั้น แม้ว่าฉันตาย ฉันก็จะพาผู้หญิงของเธอไปอยู่ด้วย” ผู้ชายใช้มือจับไปที่หลังคอของหลี่วานหนิงแรงๆ เจ็บจนสีหน้าเธอขาวไร้สีเลือด แต่แม้ว่าเป็นอย่างนั้น หลี่วานหนิงก็ยังพยายามไม่ให้มีเสียงแม้แต่นิดเดียวร้องออกมา “ทำไม? ตัดสินใจยากหรือ? จ้านเป่ยเฉิง ฉันไม่ได้มีความอดทนมากพอนะ ชีวิตของผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้อยู่ที่มือของเธอ สิบวินาที ถอยหลัง”ไม่รู้มาจากที่ไหน คนใบหน้ามีบาดแผลหยิบมีดออกมาหนึ่งเล่มวางอยู่บนลำคอของหลี่วานหนิงตรงๆ ใช้แรงกดเข้าไปลึก มีดที่แหลมคมเมื่อได้สัมพัสธ์กับผิวหนังของหลี่วานหนิงได้มีเลือดสีแดงเข้มไหลตามลำคอที่ขาวสะอาดค่อยๆหยดลงมา ผู้หญิงกัดริมฝีปากไว้อย่างแน่นแม้ว่าเจ็บปวดก็พยายามไม่ให้มีเสียงออกมาแม้แต่คำเดียว ดื้อดึงและไม่ยอมแพ้ เต็มไปด้วยในขอบตาของเธอที่กำลังแดงอยู่ “สิบ เก้า......” สีหน้าของจ้านเป่ยเฉิงหนักแน่น คิ้วที่เหมือนดาบกำลังเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “ตู่เฟิง”เป็นกลุ่มร้ายแรงที่ต้องจับอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มีหนึ่งชีวิตที่ไม่มีความเกี่ยวข้องตกอยู่ในมือของฝ่ายตรงข้าม แต่หน้าตาพยายามอดทนของหลี่วานหนิง เหมือนผู้หญิงคนนั้นที่ผ่านมาหลายปีที่แล้วอย่างมาก ผู้ชายกำมือไว้แน่นๆ “……สาม，สอง，……” บรรยากาศตอนนี้ตึงเครียด “ปล่อยเธอ”ทันใดนั้น จ้านเป่ยเฉิงพูดออกมา “เปลี่ยนฉันเป็นตัวประกันของเธอแทน” คนใบหน้ามีบาดแผลคาดไม่ถึงว่าจ้านเป่ยเฉิงจะออกเงื่อนไขแบบนี้ “เมื่อเทียบกับสามัญชน ชีวิตของฉันที่มีตำแหน่งพลตรีสำหรับพวกเธอน่าจะมีคุณค่ามากกว่า” คนใบหน้ามีบาดแผลคิดสักพัก ยอมรับ”ให้คนของเธอถอยหลังไปสิบก้าว โยนปืนทิ้ง! ค่อยเดินมาคนเดียว!” จ้านเป่ยเฉิงนำปืนฝากไว้กับตั่วมู่ชิง สั่งให้ทหารทุกคนถอยหลังไปจากนั้นเดินไปทางหลี่วานหนิง มีดวงตาเกือบร้อยคู่กำลังเอาความสนใจมองมาที่หลายคนนี้ ในเวลาเดียวกันที่เปลี่ยนตัว ไม่มีใครคาดได้ว่าทันใดนั้นจ้านเป่ยเฉิงได้ลงมือใช้มือตีไปที่ข้อมือของคนที่ถือปืนกำลังควบคุมหลี่วานหนิง คนนั้นไม่ทันระวังตัวปืนหลุดออกมาจากมือไปเลย จ้านเป่ยเฉิงไม่ได้หยุดเพียงแค่นี้ใช้ขาถีบไปที่ซี่โครงของคนใบหน้ามีแผลผ่านเนื้อหนังอย่างหนา ยังได้ยินเสียงแชะหนึ่งครั้ง เสียงซี่โครงหัก ทันใดนั้นทุกคนตีไปไม่มีทิศทาง “แม่ง!”คนใบหน้ามีแผลรู้สึกเจ็บคิดที่จะสู้กลับไป แต่เมื่อเทียบกับจ้านเป่ยเฉิงแล้วยังช้าไปหนึ่งก้าว เขาพึ่งจะยกกำปั้นขึ้นมาจ้านเป่ยเฉิงก็ได้ยื่นมือออกมาควบคุมข้อมือของเขาอย่างหนาแน่น เหมือนกุญแจมือที่แข็งแรงทำจากโลหะ ล็อกจนฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถขยับได้ แต่อีกมือหนึ่งของคนใบหน้ามีแผลที่ถือมีดไว้ได้เข้ามาอยู่ต่อหน้าแล้ว แทงตรงไปที่หน้าอกของจ้านเป่ยเฉิง จ้านเป่ยเฉิงได้หลบทันพอดี แม้ว่าได้หลบหนีทันท่าต่อสู้ที่ร้ายแรง แต่แขนยังได้โดนมีดบาดหนึ่งที ในเวลาเดียวกัน จ้านเป่ยเฉิงนำตัวของคนใบหน้ามีแผลใช้แรงหมุนมาทางตัวเอง จากนั้นยกหัวเข่าขึ้นมาใช้แรงไปชนที่คางของเขา ได้ยินเสียงกระดูกหักขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ได้โยนทิ้งลงพื้นไปด้านข้างหนึ่งที ท่าทางของจ้านเป่ยเฉิงรวดเร็วจนทำให้คนตาลายมองแทบไม่ชัด คนใบหน้ามีแผลโดนเหยียบที่พื้นขยับไม่ได้เลย “ฉันเกลียดที่สุดคือ คนอื่นมาข่มขู่ฉัน”