ตอนที่ 10 เธอกำลังกลัวอะไร

ตอนที่ 10 เธอกำลังกลัวอะไร หัวหน้าโดนจับ ลูกน้องที่เหลือก็ต้องทำอะไรไม่ถูกยอมแพ้กันหมด ไม่นานก็โดนคนของจ้านเป่ยเฉิงควบคุมได้แล้ว “ซิงมู่ เธอรับผิดชอบนับผู้ต้องสงสัย ตรวจนับของโจร อย่าปล่อยไปแม้แต่นิดเดียว มู่ชิงไปดูที่หน้างานยังมีหลักฐานข้อมูลอย่างอื่นที่หลงเหลืออยู่ไหม......” จ้านเป่ยเฉิงสั่งเก็บงานอย่างมีระเบียบขั้นตอน ด้านบนคิ้วที่เย็นชามีเลือดติดอยู่เล็กน้อย หลี่วานหนิงเพิ่งจะได้รู้สึกตัวจากเหตุการณ์สยองขวัญครั้งนี้ อยากจะยืนขึ้นมาแต่รู้สึกว่าตัวเองขาอ่อนไม่มีแรง ในเวลาเดียวกันตัวเธอถูกอุ้มขึ้นจากด้านหลัง “ไม่เป็นไรแล้ว”เสียงผู้ชายที่หนักแน่นมีแรงดึงดูดดังขึ้นจากข้างหู เงยหน้ามองไปเห็นจ้านเป่ยเฉิงกำลังใช้สายตาที่ลึกลับของเขามองตัวเอง “เธอใจเย็นและนิ่งมากกว่าที่ฉันคิดไว้”ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ อาจจะได้ร้องเสียงกรี๊ดไม่หยุดไปนานแล้ว ขอร้องให้จ้านเป่ยเฉิงรีบมาช่วยตัวเอง แต่เธอ......ก็สามารถที่จะนิ่งและใจเย็นได้ จุดนี้ทำให้จ้านเป่ยเฉิงต้องเปลี่ยนมุมมองเธอใหม่ “เธอปล่อยฉันลงมา ฉันเดินเองได้”ถูกอุ้มใกล้ชิดขนาดนี้ หลี่วานหนิงยังไงก็รู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ผู้ชายไม่ได้สนใจการปฏิเสธของเธอ อุ้มเธอเดินไปที่รถตลอดทาง “จัดการบาดแผลก่อน” จ้านเป่ยเฉิงพูดไปด้วยหยิบกล่องยาที่อยู่ท้ายรถไปด้วย ตอนแรกหลี่วานหนิงอยากจะทำเองแต่ก็สู้การบังคับของผู้ชายไม่ได้ ได้แต่นั่งอยู่บนที่นั่งอย่างเชื่อฟังปล่อยให้จ้านเป่ยเฉิงทายาที่ลำคอ “อ๊ะ——”สำหรับการเจ็บแสบมาอย่างกะทันหันอย่างนี้ทำให้หลี่วานหนิงอดที่จะสูดหายใจไม่ได้ จ้านเป่ยเฉิงมองไปที่เธอไร้ความรู้สึก “ตอนได้รับบาดแผลยังเข้มแข็งอย่างนั้น ตอนนี้ถึงจะรู้ว่าเจ็บ”แม้ว่าคำพูดเป็นอย่างนี้ แต่ผู้ชายได้ลงมือเบากว่าเติมไปเยอะ ผ้าพันแผลพันไปหลายรอบ เพราะพื้นที่ในรถสำหรับสองคนแล้วไม่ค่อยที่จะกว้างสักเท่าไหร่ บวกกับท่าทางการทำแผล หลายครั้งที่หลี่วานหนิงรู้สึกได้ว่าผิวหนังของตัวเองและจ้านเป่ยเฉิงได้สัมพัสธ์กัน “เคาะๆ” เมื่อได้มองเห็นสายตาของจ้านเป่ยเฉิงหลี่วานหนิงทำอะไรไม่ถูกได้แต่หลบหนี แม้ว่ารู้เขาแค่แกล้งทำแบบนี้แต่ก็ไม่สามารถไม่ยอมรับว่าจ้านเป่ยเฉิงเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ ยากที่จะปฏิเสธจริงๆ สิ่งที่สำคัญคือบรรยากาศตอนนี้ ผู้หญิงและผู้ชายอยู่สองต่อสองและเปียกไปทั้งตัว ทำให้รู้สึกคลุมเครือ ในที่สุดหลี่วานหนิงก็ทนไม่ไหว้แล้วได้ใช้มือผลักจ้านเป่ยเฉิง “คุณจ้าน ตอนนี้ดึกแล้ว ต้องกลับไปแล้ว” จ้านเป่ยเฉิงมองไปที่ใบหน้าของหลี่วานหนิง สายตาที่ให้ความรู้สึกซับซ้อนได้ผ่านตาไป แต่ได้ปิดปังไปอย่างรวดเร็ว วิลล่าจ้านซือ--- บ้านพักส่วนตัวของจ้านเป่ยเฉิงอยู่ตำแหน่งทางตะวันตกของจิงเฉิง บอกว่าเป็นบ้านพักแต่มีระดับความปลอดภัยสูง ระยะห่างไม่ไกลกันก็จะมีป้อมยามหนึ่งตู้ มียามรักษาความปลอดภัย 24 ชั่วโมง สังเกตบริเวณวิลล่า แค่การเข้ามาก็ต้องผ่านด่านแล้วผ่านด่านอีก “คืนนี้เธอพักที่นี่ก่อน อย่าเดินเล่นไปทั่วและอย่าไปจับต้องสิ่งของที่นี่ ถ้าต้องการอะไร ในห้องมีกระดิ่งจะมีคนมาจัดการปัญหาของเธอ” จ้านเป่ยเฉิงชี้ไปที่ห้องพักห้องหนึ่งของชั้นสอง พูดจบก็จะออกไป “เดี๋ยวก่อน” หลี่วานหนิงรีบเรียกเขาไว้ โดนฝนไปนานมากทั้งสองคนเปียกไปทั้งตัว ตอนนี้เป็นฤดูร้อนในเวลานี้เสื้อเบาบางที่ใส่อยู่ก็ได้ติดกับตัวแล้ว อุณหภูมิที่ร่างกายผู้ชายได้ส่งผ่านเสื้อมา “เมื่อกี้ ทำไมไม่อ้าปากให้ฉันช่วยเธอ ถ้าช้าไปนิดหนึ่ง เธอก็จะไม่รอดนะ” หลี่วานหนิงเงียบไปสักพักจ้องไปที่ดวงตาของจ้านเป่ยเฉิง “ฉันเชื่อใจเธอ” จ้านเป่ยเฉิงอึ้งไปเหมือนกับนึกไม่ถึงว่าหลี่วานหนิงจะพูดออกมาเป็นคำตอบนี้ แต่คำตอบนี้เขาถูกใจมาก จ้านเป่ยเฉิงเอามือยื่นไปที่หลังคอหลี่วานหนิงจะผูกผ้าพันแผล ริมฝีปากไปอยู่ใกล้ชิดกับติ่งหูของหลี่วานหนิง ไอร้อนที่เกิดจากการหายใจตกลงที่ดิ่งหูสวยงามของหลี่วานหนิง ทำให้รู้สึกกระตุ้นตัวเล็กน้อย หลี่วานหนิงอยากจะถอยหลังอย่างอัตโนมัติ แต่ถอยไปก็ได้ติดกับหน้าต่างรถที่เย็นชา เมื่อจ้านเป่ยเฉิงสังเกตเห็นพฤติกรรมเล็กๆนี้ของหลี่วานหนิง ริมฝีปากบางๆได้ยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นแกล้งเอามือพิงไปที่หน้าต่างรถข้างหูเธอ ค่อยๆเอาร่างสูงตัวใหญ่ของเขาก้มลงเข้าใกล้เธออย่างช้าๆจนไม่มีที่ให้ถอยอีก” หลี่วานหนิง เธอทำไมต้องเขินด้วย?”