ตอนที่ 11 แต่งงานกับฉัน

ตอนที่ 11 แต่งงานกับฉัน จ้านเป่ยเฉิงมองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ “อันนั้น...... จัดการแผลก่อนไหม” แผลที่อยู่บนแขนของจ้านเป่ยเฉิงมีหนึ่งที่กำลังมีเลือดไหลออกมา คิดว่าเป็นแผลที่โดนมีดบาดอย่างลึก “แผลเล็กน้อย ไม่ถึงตาย” สุดท้ายอยู่ในภายใต้ความพยายามของหลี่วานหนิง ผู้ชายก็ได้อยู่ต่อชั่วคราว จ้านเป่ยเฉิง เอาเสื้อที่เปียกถอดออกให้หมด ร่างกายที่แข็งแรงและตัวใหญ่ให้เห็นหมดเลย หลี่วานหนิงเพิ่งอยากจะเตรียมยามาเรียบร้อย หันตัวกลับมาก็เห็นกล้ามเนื้อที่มีเสน่ห์ของจ้านเป่ยเฉิง ตกใจจนเกือบทำของที่อยู่ในมือตกลงพื้น เวลานี้พอดีที่หลี่วานหนิงได้สังเกตเห็นว่าบนร่างกายของจ้านเป่ยเฉิงมีแผลเป็นทั้งใหญ่ทั้งเล็กไม่น้อยเลย คิดว่าคงมาจากการฝึกซ้อมและตอนทำภารกิจได้รับบาดเจ็บ แต่บนแขนของเขามีแผลลึกๆยาวประมาณสิบเซนติเมตรที่เห็นได้ชัดเจน เป็นแผลที่เกือบจะเห็นกระดูก ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แสดงอาการออกมาตลอดทาง ถ้าไม่ใช้หลี่วานหนิงยืนยัน ไม่นั้นเขาก็จะปล่อยไปแบบนี้ไม่สนใจหรือ? “ดีที่ไม่ได้ทำให้เส้นเอ็นและกระดูกได้รับบาดเจ็บ” หลี่วานหนิงเป็นหมอศัลยกรรมสำหรับการจัดการแผลก็ต้องชำนาญมาก ไม่นานก็ได้จัดการทั้งหมดเสร็จสิ้น ผู้ชายออกไปแล้วคิดว่าน่าจะไปจัดการผู้ต้องสงสัยที่จับมาวันนี้ หลังจากที่ได้ผ่านเหตุการณ์วันนี้หลี่วานหนิงรู้สึกเหนื่อยเพลียมาก หลังจากที่ได้อาบน้ำอุ่นแล้วก็ได้เข้านอนหลับอย่างลึกไปเลย นอนหลับทั้งคืนไม่ได้ฝันอะไร ความมืดที่สำหรับกลางคืนค่อยๆถอยไปอย่างไร้ร่องรอย แสงแดดช่วงเช้าเข้ามาผ่านม่านสีขาวเหลืองสาดเข้ามาอย่างอ่อนโยน หลี่วานหนิง ขยี้ตาที่กำลังตื่นขึ้นมา ยืดเอวอย่างสวยๆ ไปหนึ่งที เมื่อผ่านวินาทีที่จะเป็นจะตายของเมื่อคืน ในเวลานี้ หลี่วานหนิงรู้สึกอุทานในใจ ยังมีชีวิตอยู่ดีจัง ภายในวิลล่าที่ใหญ่โตรู้สึกเงียบๆ หลี่วานหนิงมองไปรอบข้างไม่เห็นมีคนอื่นเดินไปมา ที่นี่ห้องเยอะมาก เธอก็ไม่รู้ว่าจ้านเป่ยเฉิงอยู่ที่ไหน หลี่วานหนิงรูดไปที่ท้องแห้งๆของตัวเองรู้ว่าหิวมานานแล้ว แต่จ้านเป่ยเฉิงเคยเตือนเธอไว้ว่าห้ามเธอเข้าออกห้องอื่นโดยพลการ แต่ห้องครัวตัวเองน่าจะสามารถที่จะใช้ได้นะ เมื่อคิดอย่างนี้หลี่วานหนิงก็ได้มาถึงห้องครัว ดีใจที่เห็นว่าในตู้เย็นยังมีวัสดุดิบทำอาหารอยู่เล็กน้อย พอดีที่จะให้เธอทำบะหนี่กิน ไม่นาน ห้องครัวก็มีกลิ่นห้องฟุ้งไปทั่ว เมื่อหลี่วานหนิงกำลังที่จะอ้าปากกินอย่างสะใจ ทันใดนั้นก็มีมีดทหารที่เย็นชาวางอยู่บนลำคอของเธอ ในเวลาเดียวกันยังมีเสียงผู้หญิงที่เย็นชาดังขึ้นจากด้านหลัง “เธอเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่นี่” หลี่วานหนิงตกใจจนมือสั่น ถ้วยใส่บะหมี่ที่ทำเสร็จเมื่อกี้เกือบ”ปะ”ตกลงที่พื้น “ฉัน...... หลี่วานหนิงคือจ้านเป่ยเฉิงพาฉันมาที่นี่ ฉันไม่ได้หยิบจับของที่นี่ไปมั่วนะ แค่รู้สึกหิวอยากจะมาหาของกินแค่นี้เอง” หลี่วานหนิงหันตัวไปเห็นผู้หญิงผมสั่นใส่ชุดทหารอย่างเท่ยื่นอยู่หน้าตัวเอง เธอหน้าตาดูดีและหน้าตาดูมีราศี มองไปก็รู้ว่าเป็นคนคล่องแคล่วมาก สายตาที่ฝ่ายตรงข้ามมองไปที่เธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อวินาทีที่ได้เห็นใบหน้าของหลี่วานหนิงแล้ว สีหน้าของชูเยว่ได้กระตุ้นอย่างชัดเจน “ฮานเสี่ย？！ เธอกลับมาแล้วหรือ ？！” ฮานเสี่ย？เป็นใคร? สำหรับชื่อนี้หลี่วานหนิงรู้สึกไม่คุ้นเคยเลย “อันนั้น คนสวย มีอะไรค่อยๆ คุย วางมีดลงก่อน......” ดวงตาของชูเยว่จ้องไปที่ใบหน้าของหลี่วานหนิง ไม่ยอมไป เหมือนอยากจะดูทะลุตัวเธอไปเลย หลี่วานหนิงได้รูดแก้มหน้าของตัวเอง”หน้าของฉันมีอะไรหรือ?” “ไม่มี ไม่มี” ในที่สุดชูเยว่ก็ได้กลับมาจากความสะเทือนใจ และได้สังเกตละเอียดก็สามารถเห็นว่าหลี่วานหนิงที่อยู่หน้าตอนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงคนที่ทำให้ลูกพี่ตัวเองไม่มีจิตใจอยู่กับตัว เพียงแค่ใบหน้าเหมือนประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซ็นเท่านั้น ในเวลาเดียวกันจ้านเป่ยเฉิงก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา “พวกเธอกำลังทำอะไร?” “ลูกพี่” เมื่อชูเยว่เห็นจ้านเป่ยเฉิงก็ได้ทำความเคารพตามระเบียบทหาร จากนั้นก็ได้มองไปที่หลี่วานหนิง “ชูเยว่ คิดว่าภายในวิลล่ามีคนที่ไม่สามารถรู้ที่มาที่ไปเข้ามา กำลังตรวจสอบ” จ้านเป่ยเฉิงพยักหน้า ชูเยว่ระมัดระวังมาตลอดอยู่แล้ว สำหรับการเจอหลี่วานหนิงครั้งแรกจะทำแบบนี้ก็ไม่รู้สึกแปลกใจ “หลี่วานหนิง ตามฉันมา” จ้านเป่ยเฉิงพูดจบก็ได้เดินหน้าไปห้องสมุดแล้ว หลี่วานหนิงมองไปที่บะหมี่หอมๆถ้วยนั้นของตัวเองทำไว้ยังไม่ทันกินสักคำเลย ในใจไม่ได้สมัครใจที่จะไปแต่คุณพลตรีได้ออกคำสั่งแล้ว เธอไม่มีทางที่จะปฏิเสธเลย วางถ้วยลงแบบไม่เต็มใจ หลี่วานหนิงเดินเข้าห้องสมุดโดยด้านหลังมีสายตาของชูเยว่ที่ยังคงกำลังจ้องเหมือนสว่าน ผู้ชายนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน หน้าตาแหลมคม ใส่ชุดทหารสีเขียวเข้ม กระดุมน้ำเงินเข็มขัดรัดแน่นทำให้รูปร่างพอดีงามของเขาปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน บนหน้าอกยังมีตราน้ำเงินที่แสดงถึงตำแหน่งทหารพลตรี ไม่พูดไม่ได้ว่าชุดทหารนี้ตัดมาได้นำลักษณะเฉพาะตนที่มีความสง่าของจ้านเป่ยเฉิงแสดงให้เห็นชัดเจน แต่ก็มีความอันตรายแอบแฝงอยู่ นี่ก็คือเสน่ห์เฉพาะตัวของจ้านเป่ยเฉิง “หลี่วานหนิง แต่งงานกับฉันเถอะ”