ตอนที่ 12 เธอเหมาะที่จะเป็นคุณหญิงจ้าน

ตอนที่ 12 เธอเหมาะที่จะเป็นคุณหญิงจ้าน หลี่วานหนิงเพิ่งเดินเข้าห้องสมุดก็ได้ยินประโยคนี้พูดออกมาจากปากของจ้านเป่ยเฉิง “อา!?”เธอไม่ได้ฟังผิด?! “คุณจ้าน คุณกำลังล้อเล่นใช้ไหม?” หลี่วานหนิงไม่รู้จ้านเป่ยเฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ คาดเดาไม่ถูกอารมณ์ของท่านพลตรี เธอถามอย่างระมัดระวัง แต่สีหน้าของผู้ชายไม่ได้รู้สึกได้ว่าเป็นการล้อเล่นเลย “วันแต่งงานของเธอที่เคยนัดไว้ใกล้ถึงแล้ว แต่คู่หมั้นก็ได้มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น หรือว่าเธอยังคิดจะไปแต่งงานกับเขาต่อหรือ?” แม้ว่าคำพูดจะพูดแบบนี้ แต่เธอไม่ได้แต่งงานกับโจวหยางหยู ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอก็ต้องเลือกเขา อย่างไรก็ตามพวกเขาได้เจอกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเอง “พวกเรา......ไม่รู้จักซึ่งกันและกันเลย......” “หลังจากนั้นก็ได้รู้จักกัน เพียงแค่เรื่องของเวลา”ผู้ชายขัดจังหวะเธอพูดโดยไม่สนใจ “พวกเรา......ฐานะไม่เหมาะสมกันเลย......” “ฉันเลือกภรรยา ไม่มีใครกล้าพูดอะไร” “……” ผู้ชายสองมือนิ้วล็อกกันวางบนหัวเข่า ตามองไปที่หลี่วานหนิง พูดอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “ยังมีคำถามอะไรอีกไหม?” หลี่วานหนิงอึ้งไปสักพัก ในที่สุดตัดสินใจถามคำถามนั้นที่ตัวเองรู้สึกแปลกใจที่สุดออกมา”ทำไมต้องเป็นฉัน?” ตั้งแต่แรกหลี่วานหนิงก็รู้สึกประหลาดใจ อันที่จริงก็เป็นเพียงแค่จ้านเป่ยเฉิงอยากได้ เขาก็สามารถหาผู้หญิงคนไหนก็ได้เป็นที่ก้านของตัวเอง ทำไมถึงเป็นตัวเอง ตอนนั้นเธอกับเขาก็แค่เป็นคนแปลกหน้าสองคน แต่ตอนนี้ ที่ไหนได้จ้านเป่ยเฉิงยังจะบอกว่าจะแต่งงานกับตัวเอง นี่บ้าบอคอแตกไปแล้ว ผู้ชายเงียบไปสักพัก ในสายตามีความรู้สึกเจ็บปวดผ่านไปแต่ไม่นานก็หายไป “ไม่มีทำไม ฉันต้องการภรรยาหนึ่งคน แต่เธอเหมาะสมพอดี” นี่คือคำตอบอะไร หลี่วานหนิงทนไม่ไหวที่จะพลิกตาขาวออกมาในใจ “หลี่วานหนิง ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว ไม่ใช่หรือ? แลกเปลี่ยนกับฉัน เธอจะได้ของที่เยอะแยะเลย ไม่ได้เสียหายอย่างแน่นอน ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนฉลาด รู้ว่าในสถานการณ์ตอนนี้เลือกแบบไหนเป็นสิ่งที่มีผลประโยชน์ดีกับเธอมากที่สุด” ต้องบอกว่าคำพูดของจ้านเป่ยเฉิง แทงเข้าไปในใจของหลี่วานหนิงอย่างลึก เธอไม่มีอะไรแล้ว แต่ถ้าแต่งงานกับจ้านเป่ยเฉิง แค่มีตำแหน่ง“คุณหญิงจ้าน”ก็พอที่จะทำให้คนเยอะแยะที่จะมองเธอด้วยมุมมองใหม่ “ฉันให้เวลาเธอคิดสามวัน หวังว่าถึงเวลาฉันจะได้ยินคำตอบที่อยากจะได้” สั่งคนให้ส่งไปหลี่วานหนิงกลับไปที่ตระกูลหลี่ หลี่วานหนิงเพิ่งออกไปจากห้องสมุดของจ้านเป่ยเฉิงก็มีสองคนเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน “ลูกพี่ เธอจะแต่งงานกับหล่อนจริงหรือ?” ตั่วมู่ชิงวิ่งเข้ามาหน้าโต๊ะทำงานของจ้านเป่ยเฉิงด้วยความรีบร้อน ดวงตาจ้องไปที่ลูกพี่ ถ้าไม่ใช้ฟังคำพูดจากปากจ้านเป่ยเฉิงด้วยหูตัวเอง เขาจะไม่เชื่อจริงๆ จ้านเป่ยเฉิงรู้สึกไม่พอใจและได้ขมวดคิ้ว “ปกตินี้ฉันดีกับพวกเธอมากเกินไปแล้วใช่ไหม ฉะนั้นพวกเธอกล้าที่จะแอบฟัง?” ตั่วมู่ชิงทำตัวไม่ถูกได้ไอสองคำ”อย่างไรก็ตามก็เป็นงานแต่งเรื่องใหญ่ของลูกพี่ ก็ต้องมีความใส่ใจมากหน่อยเป็นเรื่องธรรมดา ลูกพี่ พวกเรานี่คือตั้งใจคิดเพื่อเธอนะ” พวกเขาหลายคนนี้ก็ได้ทำงานมาร่วมกันหลายปีแล้ว โดยเฉพาะ ตั่วมู่ชิง ชูเยว่และอื่นๆสี่คน เป็นมือซ้ายมือขวาของจ้านเป่ยเฉิง แม้ว่าตำแหน่งต่างกันเป็นลูกพี่และลูกน้อง แต่ความสัมพันธ์เหมือนพี่น้อง ในปกติธรรมดาพูดจาก็เป็นอย่างไรก็ได้ ชูเยว่ที่ยืนอยู่ด้านข้างเงียบมาตลอดไม่ได้พูดอะไร แต่ขมวดคิ้วอย่างแน่นแสดงให้รู้ว่าเธอรับไม่ค่อยได้กับข่าวสารที่ได้มากะทันหันอย่างนี้ จ้านเป่ยเฉิงมองไปที่ชูเยว่สายตาเหมือนได้รับความเจ็บปวด พยักหน้าโดยไม่ได้แสดงสีหน้า”ถูกต้อง ฉันเตรียมที่จะแต่งงานกับเธอ” “ลูกพี่ เธอไม่ใช่ฮานเสี่ย” หลังจากที่ชูเยว่พูดจบประโยคนี้ บรรยากาศภายในห้องก็แข็งตัวขึ้นอย่างกะทันหัน