ตอนที่3 นัดบอด 5

“…ขอโทษค่ะ” มัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมเรื่องหมูไปเลย อันนี้หมูไม่ติดมัน อาติชอบก็ต้องให้อาติ ฉันคีบหมูใส่จานของอาติจากนั้นก็ปิ้งใหม่และคีบวางใส่จานของอาติซ้ำแล้วซ้ำเล่า “นี่ ในนี้มีตั้งสามคน ทำไมต้องคีบให้ติคนเดียว แล้วอาล่ะ” “ก็อากำลังปิ้งอยู่ไม่ใช่เหรอ อาก็ทำเองสิคะ” “หลานไม่รักดี เห็นคนอื่นดีกว่าอาตัวเอง” ฉันเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะทำเป็นไม่สะทกสะท้านและปิ้งหมูให้อาติเหมือนเดิม แต่สุดท้ายด้วยความมีน้ำใจของสาวน้อยอย่างฉัน ก็เลยปิ้งหมูให้อาจีกินด้วย พวกเราใช้เวลากินข้าวกันเกือบ 2 ชั่วโมง ก็ได้เวลาเก็บกวาดข้าวของ ล้างจานให้เรียบร้อย ฉันยืนอยู่ข้างอาติขณะที่เขากำลังล้างจานอยู่ในครัว คอยช่วยเช็ดจานชามให้แห้ง จากนั้นก็เก็บเข้าที่ “อาเจียว อานัดน้องชายของเพื่อนไว้ พรุ่งนี้ไปด้วยนะ” “นัดทำไมคะ” “ก็ที่อาบอกไง อาจะนัดดูตัวให้” “ไม่ไป!!” “ไม่ไปไม่ได้ อานัดไว้แล้ว แค่ไปพูดคุยกันก็พอ อย่างน้อยก็ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคน” อะไรกัน อาจีนัดดูตัวให้ฉันได้ยังไง ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย อีกอย่าง อาติก็อยู่ตรงนี้ด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง… “อาติขา…” ฉันยืนจับแขนเสื้ออาติ พลางบิดไปมาทำเสียงออดอ้อน “ช่วยหนูด้วย…” “ไม่ต้องเลย…เลิกยุ่งกับไอ้ติได้แล้ว อากำลังจะหาคู่ที่เหมาะสมให้หลานนะ” “แต่อาติคือคู่ของหนู!!” “ถ้าหลานไม่ยอมฟัง…” “ไปสิ เผื่อจะชอบ” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันถึงกับอึ้งนิ่ง ยืนอยู่กับที่ สายตาเจาะจงอยู่บนร่างของอาติ ที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องช้าๆ “ฉันกลับก่อนนะ” “โอเค” อาจีพยักหน้าก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม ทั้งที่สายตายังจ้องมองแผ่นหลังอาติไปจนลับตา ปัง เสียงปิดประตูดังสนั่นจนฉันกับพี่พีชสะดุ้งตกใจ นั่น…นั่นอาติกำลังโกรธเธอแน่ๆ เลย “เพราะอาเลย!!” “เกี่ยวอะไร” “อาติต้องโกรธหนูแน่ๆ” ฉันรีบวิ่งไปหน้าประตูเพื่อจะออกไปหาอาติ แต่ขาดันสะดุดกับประโยคสุดท้ายของอาจีนี่แหละ “เขาจะโกรธหลานทำไม เป็นอะไรกับเขาหรือไง” “…” นั่นสิ เป็นอะไรกับเขาหรือไง เธอจะไปดูตัวที่ไหนก็ได้ ไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักหน่อย “แต่ก่อนไปเที่ยวกับเพื่อนผู้ชาย ไม่เห็นมันจะสนใจอะไร นี่แค่ไปนั่งดูตัว ไม่ได้จะให้แต่งงานสักหน่อย” ก็จริงของอาจีนะ อาติจะมาว่าอะไรได้ ในเมื่อเขาไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย “เฮ้อ จีถ้าแกจะแกล้งแบบนี้ ก็อย่าเลย ฉันว่ามันไม่ค่อยดี” พี่พีชพูดขึ้น ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน “ใครแกล้ง? ฉันเหรอ ฉันรักหลานฉันจะตายไป แกล้งอะไรกัน” “โอเค ฉันไปก่อนดีกว่า ฝันดีนะ ไปนะอาเจียว” พีพีชถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง วันต่อมา 10.02 น. ร้านอาหาร “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ” “คุณชื่อ…” “ผมชื่อหลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะอาเจียว” “อื้อ” ฉันยิ้มแห้งก่อนจะหยิบแก้วน้ำปั้นขึ้นมาดูด ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะไม่มา แต่เพราะโดนฟาดด้วยเงิน หนึ่งหมื่นบ้านถ้วน ฉันเลยต้องยอมมา ก็ช่วงนี้มีค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้เงินนี่นา จะขอป๊าก็กลัวจะโดนบ่น ในเมื่ออาจีให้เงินเพื่อแลกกับมานัดบอด ทำไมจะทำไม่ได้เล่า เรื่องแค่นี้เอง “อาเจียวทานอะไรมาหรือยังครับ” “ยังๆ คุณหลินล่ะ” “ผมก็ยังครับ” ฉันกอดอกนั่งมองผู้ชายตรงหน้าอย่างละเอียดอีกครั้ง เขาดูเป็นผู้ชายติ่มๆ ใส่แว่นหนาเตอะ ดูท่าจะเรียนเก่ง ผมแนบเรียบติดหัว ริมฝีปากมีไฝ 1 เม็ด ดูยังไงก็ไม่ใช่สเป็กเธอ ไม่รู้ว่าอานัดผู้ชายคนนี้ออกมาให้เธอดูตัวได้ยังไง “ว่าแต่ คุณมีแฟนหรือยังคะ” “ยังครับ” ก็คิดไว้แล้วแหละ ว่าน่าจะยังไม่มีแฟน “หลิน” “ครับ” “นายเรียนคณะอะไรเหรอ” “ผมเรียนบริหารครับ” “แสดงว่าต้องเก่งเรื่องพวกการจัดการแน่เลย” “ไม่หรอกครับ ผมเรียนเพื่อไปช่วยธุรกิจของพ่อเท่านั้นเอง” “อ่อ” “แล้วอาเจียวเรียนคณะอะไรครับ” “เราเรียน…” ไม่อยากบอกเรื่องส่วนตัวเลยอ่ะ ถ้าเขาดันชอบฉันขึ้นมาจะทำยังไง บอกว่าเรียนคณะนิเทศก็แล้วกัน “เราเรียนคณะนิเทศ” “เหมาะกับคุณมากเลยนะครับ เพราะคุณเป็นคนสวย” “แหม ก็ว่าไป…” ได้ยินคนชมจนชินล่ะ เพราะฉันเคยเป็นดาวมหาลัยตอนปี 1 แล้วยังได้เป็นนางแบบโฆษณาให้มหาลัยอีก จะบอกว่าไม่สวยก็คงจะไม่ได้ ระหว่างที่เราสองคนนั่งกินอาหารกันอย่างเพลิดเพลิน ทำให้ฉันได้รู้จักผู้ชายคนนี้มากขึ้น เขาเป็นคนที่อยู่ในกรอบของครอบครัว กตัญญู อยู่ในร่องในรอย ไม่เคยทำในสิ่งที่ผิดเลยสักอย่าง กลับบ้านตรงเวลา เชื่อฟังครอบครัว ดูแล้วก็น่ารักดีนะ แต่ก็ขี้อายเกินไป จนบางทีฉันก็รู้สึกว่ามันน่ารำคาญ