ตอนที่3 นัดบอด 6

14.02 น. บ้าน “อาเจียว หายไปไหนมาสองวัน ไม่บอกคนที่บ้าน” ฉันหลังแข็งเมื่อได้ยินเสียงเข้มเอ่ยเรียก ไม่ใช่ใครที่ไหน อาม่าของฉันเอง “โธ่ หนูคิดถึงอาม่าที่สุดเลย” ฉันรีบวิ่งเข้าไปนั่งที่เก้าอี้แล้วกอดอาม่าแนบแน่น จนแทบจะหายใจไม่ออก “ไม่ต้องมาพูดดี ม่าก็รออยู่ว่าหลานหายไปไหน ถ้าอาจีไม่โทรมาบอก ม่าจะไปแจ้งความอยู่แล้ว” น้ำเสียงกึ่งน้อยใจของอาม่า ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวใหญ่ มีธุรกิจมาหลายชั่วอายุคน เป็นมรดกตกทอดกันมา แล้วมีอาม่าเป็นผู้นำครอบครัว พ่อของฉันเป็นลูกคนโต อาบัวเป็นลูกสาวคนรอง อาจีคือลูกคนเล็ก ส่วนญาติคนอื่นๆ ก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัวหมดแล้ว ตอนนี้ที่อยู่ที่นี่ก็มีแค่ฉันกับพ่อ แม่ อาบัวกับสามีและลูกสาวเท่านั้น “หนูจะหายไปไหนได้ล่ะคะ ยังไงก็ต้องกลับมาหาอาม่าอยู่แล้ว” “เฮ้อ กินอะไรมาหรือยัง ให้ขวัญไปทำกับข้าวให้ไป” “เรียบร้อยแล้วค่ะ” “สวัสดีค่ะอาม่า” เสียงใสทักขึ้นก่อนจะฉันจะเบ้ปากกรอกตา ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใคร “อ้าว อาชา เรียนเสร็จแล้วเหรอ” “ใช่ค่ะ คิดถึงอาม่าจังเลย” สโรชาเดินเข้ามานั่งอีกด้านของฉันและประจบประแจงอย่างหน้าด้าน ผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวของอาบัว อายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี เรียนคณะเดียวกัน แต่ความสวยยกให้ระดับต่ำที่สุด เพราะหล่อนสู้อะไรฉันไม่ได้เลยสักอย่าง และที่น่าหงุดหงิดที่สุด หล่อนดันชอบอาติเหมือนฉันด้วยนะสิ “เราสองคนใกล้จบแล้วนะ คิดว่าจะทำงานอะไร” “หนูจะไปช่วยป๊าทำงานที่บริษัทค่ะ” สโรชาตอบกลับด้วยดวงตาเป็นประกาย “แล้วเราล่ะอาเจียว” “หนู…” ฉันอยากทำงานในวงการบันเทิง แต่ถ้าพูดออกไป มีหวังโดนบ่นแน่นอน “หนูจะไปช่วยงานอาจีที่บริษัทค่ะ” “…” สีหน้าของอาม่าดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจที่ฉัน… “บริษัทใหม่ค่ะ ไม่ใช่บริษัท Tin” “ก็ดี ดีมาก ไปพักผ่อนไป” โล่งอก เกือบไปแล้วไหมล่ะ “ค่ะ” ฉันเบ้ปากให้สโรชาก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว แต่อาจจะช้าไปสักหน่อย เพราะมีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน “นี่…เธอบอกว่าจะไปช่วยงานอาจีที่บริษัทเหรอ” “ใช่ ทำไม” “อาม่าไม่ชอบให้ทำงานในวงการบันเทิง หล่อนก็รู้นี่นา” “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่บริษัท Tin” “คิดว่าฉันโง่เหรอ” “ไม่โง่แล้วจะถามทำไม” “อาเจียว!” “ทำไมสโรชา” “ฉันจะฟ้องอาม่า” ฉันแสยะยิ้มกอดอกก่อนจะเดินเข้าไปใกล้น้องสาวที่อายุห่างกัน 1 ปี จนเธอต้องเดินถอยหลังอย่างระมัดระวัง “นี่ อย่าลืมนะว่าฉันเก็บงำความลับอะไรของเธออยู่” “…” คำพูดของฉันทำให้สโรชามีสีหน้าซีดเซียว กลืนน้ำลายด้วยความกังวล ก็แหงสิ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอจะกลัวก็ไม่แปลก 23.03 น. ฉันนอนหงายอยู่บนเตียง เปิดรูปไลน์ของอาติขึ้นมาดู พลางยิ้มหวานเหมือนคนกำลังจมอยู่ในห้วงความรัก ที่จริง ฉันมักจะแสดงอาการแบบนี้เสมอช่วงก่อนนอน เวลาได้เห็นรูปอาติ รู้สึกเหมือนมีอานอนอยู่เคียงข้างด้วยทุกที ตอนนี้ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ไม่รู้อาติจะนอนหรือยัง เจียวเจียว : อาติ นอนหรือยัง เจียวเจียว : คิดถึงจัง เจียวเจียว : อาคิดถึงหนูบ้างหรือเปล่า” … เงียบกริบ ไม่ขึ้นว่าอ่านด้วย งั้นอาติก็คงจะนอนแล้วมั้ง เจียวเจียว : ฝันดีนะคะ สามีของหนู ____________________________________ 23.32 น. ชายหนุ่มนอนพิงหัวเตียงอยู่ในห้อง มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ที่มีหน้าจอไลน์ของใครบางคน เจียวเจียว : อาติ นอนหรือยัง เจียวเจียว : คิดถึงจัง เจียวเจียว : อาคิดถึงหนูบ้างหรือเปล่า เจียวเจียว : ฝันดีนะคะ สามีของหนู สายตาที่จ้องมองตัวอักษรในนั้น ดูเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก ทำให้ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขารู้สึกยังไงกันแน่