ตอนที่5 สติแตก 3

14.00 น. มหาลัย \"เมื่อคืนไปไหนมา\" มิกถามขณะที่ฉันกำลังเก็บของ \"ไปผับมา\" \"ไปกับใคร\" \"ก็...เพื่อนสักคน\" \"อาแกโทรหาฉันทุกชั่วโมงเลยนะ\" \"อา...อาจีหรืออาติ\" ทำไมต้องอยากรู้ด้วยวะ ต้องเป็นอาจีอยู่แล้วสิ \"ช่างเถอะ ไม่เห็นจะอยากรู้\" ฉันลุกขึ้นและเดินออกไปนอกห้อง \"อาเจียว...แกไหวเปล่าวะ\" ดรีมถามฉันพลางกอดคอ \"อืม พอไหว\" จะให้พูดยังไงดีล่ะ เมื่อคืนคงหนักไปหน่อย ตอนเช้าถึงได้เพลียขนาดนี้ \"เดินเหมือนวิญญาณ ไปหาไรกินให้ชื่นอุรากันดีกว่าค่ะ\" ดรีมลากฉันไปยืนรอรถรางหน้าตึกเพื่อไปแคนทีนใหญ่ของมหาลัย ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว แต่ก็ยังมีคนวนเวียนไปมาที่บริเวณนี้มากมายอยู่เหมือนเดิม ร้านอาหารบางร้านก็เริ่มปิดเพราะไม่มีของจะขาย ฉันยืนกอดอกมองร้านอาหารอยู่สักพักก็ตัดสินใจที่จะสั่งอาหารที่ร้านอาหารตามสั่ง \"เอากะเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุกค่ะ\" \"รอสักครู่นะอีหนู...พ่อหนุ่มเอาอะไร\" \"เอาแบบเธอครับ\" ฉันก็ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง เพราะปกติเวลาฉันไม่รู้จะกินอะไรก็จะสั่งตามคนข้างๆ แบบนี้เหมือนกัน สมองคิดอะไรไม่ออกสักอย่างนอกจากยืนรอเพื่อจะกินอาหาร... \"อีหนู เอาเผ็ดไหม\" \"เผ็ดไปเลยค่ะ เอาแบบเผ็ดสุดๆ \" ทั้งที่ฉันก็กินเผ็ดไม่ค่อยได้นะเหรอ ดีจริงๆ \"แล้วของพ่อหนุ่ม เอาเผ็ดไหม\" \"เอาแบบเธอเลยครับ\" “…” ไอ้บ้านี่ ไม่รู้จักคิดเอาเองหรือไง น้ำเสียงก็ดูคุ้นจังแฮะ เหมือนเคยเจอ... ฉันตัดสินใจหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเขาก็มองฉันอยู่เหมือนกัน \"หวัดดี\" คุ้นจริงด้วย เหมือนเคยเจอที่ไหน… \"อาเจียว...แกรู้จักเขาด้วยเหรอ\" เสียงดรีมกระซิบข้างหูเบาๆ ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ \"เปล่า...\" \"แต่เขามองเหมือนรู้จักแกเลย...\" \"จำผมไม่ได้เหรอ\" ผู้ชายคนนั้นมองฉันแล้วพูดขึ้น \"เรา...” ฉันหันไปมองรอบข้าง มีแค่ฉันกับดรีมยืนอยู่ด้วยกัน งั้นถามฉันมั้ง “เราเคยรู้จักกันเหรอ\" \"เราเป็นแฟนกันแล้วนะ คุณจำแฟนตัวเองไม่ได้เหรอ\" \"...\" แฟนบ้าแฟนบออะไรวะเนี่ย \"แฟน!! แกกับฐานัสเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่!! \" ดรีมเอะอะโวยวายจนฉันต้องยกมือขึ้นมาปิดหูด้วยความรำคาญ \"พูดจาบ้าๆ ฉันไปรู้จักนายตอนไหนมิทราบ!! \" \"กะแล้วเชียว ว่าคุณคงจำไม่ได้\" เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วกดหาอะไรบางอย่าง ไม่นานก็ยื่นส่งมาให้ฉันดู... คุณพระ!! \"บ้า!! อาเจียว!! แก!! ทำไมไม่บอกเพื่อนว่าเป็นแฟนกับฐานัส!! \" \"!!?? \" มันเป็นรูปที่ฉันกอดคอเขาแล้วหอมแก้มอย่างสนิทสนมชิดเชื้อ แถมยังมีรูปที่เขาหอมแก้มฉันกลับ ทั้งที่ใบหน้าในตอนนั้น แดงเหมือนลูกตำลึงคล้ายคนกำลังเขินอาย… \"ไม่ ไม่จริง ตัดต่อ มันเป็นรูปตัดต่อ\" ฉันส่ายหน้าไปมาไม่ยอมรับสิ่งที่เห็น \"คุณให้ผมถ่ายเก็บไว้เอง\" \"ฉันจะทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อฉัน...\" ’มองด้วยสายตาแบบนั้นไม่ดีนะครับ’ ’นี่...’ ’ครับ? ’ ’ไปนอนด้วยกันไหม’ ’...’ ’ช่างเถอะ...’ ’คุณพูดตรงดี...ผมชอบ’ แล้วฉันก็เป็นคนพาเขาขึ้นไปที่ห้องชั้นบนของโรงแรมกับมือ...อาเจียว แกพาผู้ชายขึ้นห้อง งั้นแสดงว่าผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับฉันก็คือเขางั้นสิ...