ตอนที่7 ฉันจะทำให้เธอเลิกรักเขาเอง 1

ฉันจะทำให้เธอเลิกรักเขาเอง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ริมฝีปากของเราสองคนยังคงเกี่ยวกันอย่างไม่ลดละ จนลืมไปเลยว่าฉันกำลังจะทำอะไร สติเลือนหายไปชั่วขณะ จนกระทั่งมืออุ่นร้อน เริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อ…นั่นแหละ เลยทำให้ฉันลืมตาเพราะความตกใจ จนรีบทุบที่หน้าอกของเขาอย่างแรง “อา!! จะทำอะไร!!” “…” อาติถูกฉันดันตัวออกก็ยิ่งแสดงความไม่พอใจ แถมยังประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเพิ่มความรุนแรงขึ้นไปอีกเท่าตัว ลมหายใจถูกดูดกลืนจนแทบใกล้จะหายใจไม่ออก อะไรกันเนี่ย!! อาจะมาทำอะไรแบบนี้ไม่ได้นะ!! “อื้อ!!” เพียะ!! ด้วยความที่ฉันพยายามจะตีหน้าอกของเขาเพื่อเรียกสติ ทำให้มือพลาดไปโดนแก้มของอาติอย่างจัง จนดูเหมือนฉันตบเขา แต่ฉันไม่ได้ตบนะ แค่พลาดไปโดนเฉยๆ อาติผละร่างฉันออก ก่อนจะมองจ้องหน้าด้วยแววตาแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์เหล้าหรือเพราะอารมณ์โกรธกันแน่ น่ากลัวจัง… “หนู…หนูไม่ได้ตั้งใจ แค่มือไปโดนเฉยๆ ก็…ก็หนูหายใจไม่ออก” สายตาที่อาติมองมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่า มันดูแปลกไป ไม่เหมือนอาติคนที่ฉันเคยรู้จักเลยสักนิด จู่ๆ อาติก็เอื้อมมือมาแตะริมฝีปากของฉันแล้วใช้นิ้วโป้งสัมผัสเบาๆ “ได้จูบมันหรือเปล่า” “คะ…อะไรนะ” “เธอ…ได้จูบมันหรือเปล่า” จูบเหรอ ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลังจากพูดประโยคนั้นไป ผู้ชายคนนั้นได้จูบฉันหรือเปล่า แต่… “หน้าไม่อาย” “…” อะไรกัน อยู่ๆ ก็มาด่า “ไหนบอกว่าชอบฉัน เธอมันก็ง่ายเหมือนคนอื่นนั่นแหละ” อาติพูดจบก็ดันฉันออก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถโดยไม่สนใจฉัน ที่ยังยืนนิ่งกับคำพูดของเขาอยู่ อุตส่าห์เป็นห่วงเพราะกลัวเขาจะเป็นอะไร ถึงได้ถ่อมาถึงนี่ แต่ดูท่า น่าจะปล่อยให้โดนข่มขืนไปเสียเลย!! “ทำตัวเป็นเด็กไปได้” ฉันกรอกตาบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ________________________ วันต่อมา 08.02 น. ครืด ครืด ครืด ครืด “อื้อ…” ครืด ครืด ครืด ครืด ฉันเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์ที่ปกติมันมักจะอยู่บนโต๊ะข้างเตียงด้วยความขี้เกียจก่อนจะกดรับสาย “ฮัลโหล…” [คุณชญาณ์ภัทรหรือเปล่าคะ] “ค่ะ ใครคะ” [ติดต่อมาจากบริษัท Tin Entertainment นะคะ ยินดีด้วยค่ะ คุณผ่านเข้ารอบแล้ว วันนี้ช่วงบ่าย คุณสามารถเข้ามาที่บริษัทได้หรือเปล่าคะ] “โอเคค่ะ” [ได้ค่ะ] ฉันนอนหลับตาอยู่บนเตียงนอนในห้องคอนโดของอาจี เพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับมาก็ดึกแล้ว ถ้าจะกลับไปที่บ้าน คงได้โดนอาม่าบ่นแน่ เดี๋ยวนะ!! เมื่อกี้ใครโทรมานะ บริษัท Tin? “อะไรนะ!!” ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ไม่ได้นึกว่าตัวเองจะแคสผ่าน คนมีความสามารถมากกว่าฉันตั้งเยอะแยะ ทำไมผ่านได้วะ แต่ช่างมันเถอะ “เย้!!” ______________________