ตอนที่11 วุ่นวาย 2

ฐานัสแสยะยิ้ม ไม่นึกว่าจะได้ยินประโยคนี้จากผู้ชายตรงหน้า “คุณมันโคตรเห็นแก่ตัว” “อืม ฉันยอมรับและนายก็ต้องยอมรับด้วย ว่าเจียวเจียวไม่มีวันชอบนาย” ติสรณ์พูดจบก็แบกร่างบางขึ้นบ่าซึ่งเธอก็พยายามต่อต้านและส่งเสียงโวยวาย “อื้อ…ปล่อยฉันนะ!!” “อยู่เฉยๆ” “ปล่อย!! เวียนหัว!!” “สมน้ำหน้า” เขาบ่นพึมพำพลางพาเธอกลับไปที่รถ กว่าจะดันตัวเธอเข้าไปในรถได้ก็ทุลักทุเลอยู่พอสมควร หลังจากที่ติสรณ์จัดการกับหญิงสาวที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ด้านข้าง เขาก็กลับมานั่งที่ฝั่งคนขับ และสตาร์ทรถออกไปทันที “กลิ่นคุ้นๆ เหมือนรถใคร” อาเจียวบ่นพึมพำพลางใช้มือน้อยๆ ควานหาอะไรบางอย่าง ติสรณ์เห็นหญิงสาวข้างกายเริ่มขยับตัวไม่อยู่นิ่งก็เอื้อมมือไปให้เธอจับไว้ ซึ่งเธอก็ดูเหมือนจะพอใจมาก “อาขา…หนูรักอานะ อาอย่าทิ้งหนูไป” เสียงใสๆ ของหญิงสาวทำให้ติสรณ์เลี้ยวรถจอดข้างทาง ก่อนจะหันไปมองด้วยสายตานิ่งเฉย “อาอย่าทิ้งหนูสิ” “ไม่ได้ทิ้ง” “อื้อ…หนูรักอานะคะ” เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาสับสน ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ เขาชอบเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาอยากอยู่กับเธอหรือเปล่า เรื่องนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่… เขายังจำเรื่องคืนนั้นได้ คืนที่ทำให้เขารู้สึกแย่กับผู้หญิงคนนี้ มันยังเป็นราวที่ฝังใจเขา และทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจกับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะเธอ… ติสรณ์พาอาเจียวกลับมาที่คอนโด แต่เขากลับไม่ได้พาหญิงสาวไปที่ห้องของจี เขาอุ้มเธอพาดบ่าแล้วพาเข้าไปในห้องของตัวเอง เดินให้เบาที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้คนในห้องได้ยิน จากนั้นก็เปิดประตูห้องนอน วางร่างบางลงบนเตียงอย่าเบามือ จัดการถอดรองเท้าและห่มผ้าให้เธอช้าๆ “อื้อ…” ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียง เอื้อมมือเกลี่ยผมเธอและจ้องมองใบหน้าเรียบเนียน โดยไม่รู้ว่าสมองกำลังคิดอะไรอยู่ “อาติ…หนูรักอา” มือบางควานหาอะไรบางอย่างจนเจอข้อมือของเขา จึงจับไว้และเอามาแนบที่แก้ม ยิ้มน้อยๆ เหมือนคนกำลังมีความสุข “เจียวเจียว…” “อาจะอยู่กับหนูใช่ไหม อาจะไม่ทิ้งหนูใช่ไหม อาจะไม่แต่งงานกับคนอื่นใช่ไหม อาขา…” หญิงสาวบ่นพึมพำทั้งที่ยังหลับตาแน่นสนิท “หนูรักอาจริงๆ นะ มีแต่อาคนเดียว แต่ทำไม…อาถึงใจร้ายได้ขนาดนี้” ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นอยู่ที่หลังมือ นั่นคือน้ำตาของเจียวเจียว เรื่องที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอ มันเป็นแทบทุกครั้งที่เจียวเจียวไปดื่มเหล้าแล้วเมามายกับเพื่อน เขาก็จะเป็นคนไปรับเธอโดยการอ้างชื่อจีเสมอ แต่เมื่อวานมันต่างกัน ต่างตรงที่เจียวเจียวร้องไห้ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด… “คุณติสรณ์คะ ที่หัวหน้าชายเสนอมา ไม่ทราบว่า…” “โอเคครับ ผมจะเอากลับไปพิจารณา พักการประชุมก่อน ตอนบ่ายค่อยมาอีกครั้งก็แล้วกัน” ติสรณ์ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องประชุมกลับไปที่ห้องทำงา __________________________________ ฉันกลับมาที่ห้องของอาจี นอนหงายอยู่บนโซฟา สายตาจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอย “แปลกฉัน เมื่อคืนฉันกลับมายังไงนะ” ครืด ครืด ฉันเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะมาเปิดดูข้อความไลน์ ฐานัส : ตื่นหรือยัง มีเรียนหรือเปล่า อาเจียว : ถามทำไม ฐานัส : เป็นห่วง อาเจียว : ฉันสบายดี วันนี้ไม่มีเรียน ฐานัส : แล้วจะมาที่มหาลัยหรือเปล่า อาเจียว : คงไม่เข้า เพราะวันนี้ไม่มีเรียน ฐานัส : โอเค ไปกินข้าวกันไหม อาเจียว : ไม่ไป อาเจียว : ว่าแต่เมื่อคืนใครมาส่งฉัน ฐานัส : คุณติสรณ์ไปรับคุณที่ผับ อาเจียว : แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นั่น ฐานัส : GPS อาเจียว : นายรู้ได้ไง ฐานัส : ก็โทรศัพท์คุณมันเปิด GPS อยู่ตลอดเวลา ฉันกดออกไลน์และเข้าไปดูในตั้งค่า จริงด้วย มันเปิดไว้ตลอดเวลาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ช่างมันเถอะ!! ฉันวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิมก่อนจะเดินไปหยิบถุงขนมในครัว มานั่งกินหน้าโทรทัศน์ ‘วันนี้เราจะมาบุกกองถ่ายละครเรื่องใหม่ที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้กันค่ะ นั่น ได้เจอน้องโยลีด้วย เป็นผู้หญิงที่สวยเหลือเกิน สวัสดีค่ะ น้องโยลี’ ‘สวัสดีค่ะ’ ‘หลังจากหายหน้าไปนาน คราวนี้กลับมารับงานละครที่ประเทศไทย แตกต่างจากเดิมไหมคะ’ ‘นิดหน่อยค่ะ แต่โยจะพยายามทำให้ดีที่สุด’ ‘ได้ข่าวว่าเล่นคู่กับพระเอกขวัญใจมหาชน…’ ‘มีดอกไม้มาส่งครับ!!’ ‘ของคุณโยลีครับ จากคุณติสรณ์’ ตอนแรกกะว่าจะเปลี่ยนช่อง แต่พอได้ยินชื่อของอาติ ฉันก็แทบจะทำตัวไม่ถูกเลย ปกติอาติไม่เคยแสดงความอ่อนโยนหรือโรแมนติกสักเท่าไหร่ แต่กลับส่งดอกไม้ไปให้คู่หมั้น เหอะ!! น่าหมั่นไส้!! ครืด ครืด ครืด ครืด “สวัสดีค่ะ” [สวัสดีค่ะ คุณชญาณ์ภัทรหรือเปล่าคะ] “ใช่ค่ะ” [โทรมาจากบริษัท Tin นะคะ อยากจะสอบถามว่าช่วงบ่ายวันพรุ่งนี้ น้องชญาณ์ภัทรสะดวกเข้าบริษัทไหมคะ] “ค่ะ” [พอดีอาทิตย์หน้าจะเริ่มเรียนการแสดงค่ะ น้องจะต้องเดินทางเข้ามาคอนโดที่ทางเราจัดเตรียมไว้ จึงอยากจะนัดเจอกันเพื่อดูข้อตกลงค่ะ] “ได้ค่ะ หนูจะไป” [โอเคค่ะ] ฉันวางสายและถอนหายใจออกมา พรุ่งนี้ฉันจะไปบอกเขาว่าขอสละสิทธิ์ ไม่ต้องการร่วมโปรเจกต์นี้อีกแล้ว เฮ้อ เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ฉันควรจะเว้นระยะห่างออกมาได้แล้ว _________________________________________ 15.32 น. บริษัท Tin ก๊อก ก๊อก ก๊อก “คุณติคะ คุณจีรภัทรมาหาค่ะ” “เชิญครับ” จีรภัทรเดินเข้าไปในห้องทำงานของติสรณ์ ก่อนจะนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันมีอะไรจะคุยด้วย” “อืม” “เมื่อคืนทำไมอาเจียวไปอยู่ห้องแกได้” “…” “พีชบอกฉันเมื่อเช้า ว่าอาเจียวไปนอนอยู่ในห้องแก” “เมื่อคืนเธอเมา ฉันไม่มีกุญแจห้องแก ก็เลย…” “แต่แกกำลังจะแต่งงานไง อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของหลานฉันได้ไหม” “ฉันแค่เป็นห่วง จะปล่อยให้เธอนอนนอกห้องหรือไง” “แล้วทำไมไม่โทรบอกฉันล่ะ” “…” “อีกอย่าง แกรู้ได้ยังไงว่าหลานฉันอยู่ที่นั่น” “แกจะมาจับผิดฉันหรือไง” “เปล่า!! ฉันกำลังทวงคืนความยุติธรรมให้หลานของฉันต่างหาก แกก็รู้ว่าอาเจียวชอบแกมากขนาดไหน แค่ข่าวเรื่องหมั้นก็ทำเธอสติแตกพอแล้ว ยิ่งแกเข้าใกล้เธอแบบนี้ หลานฉันยิ่งทำใจลำบาก” “…” “ถ้าแกไม่ชอบอาเจียว ก็แค่ปล่อยเธอไป ไม่เห็นจะยาก” ติสรณ์ยังคงมีท่าทีเฉยชา ทำให้จีรภัทรไม่รู้เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ “ส่วนเรื่องโยลี แกจะจัดการยังไงก็เอา ฉันได้หลักฐานมาเพิ่มอีกอย่าง” จีรภัทรหยิบซองสีน้ำตาลออกมาจากเสื้อสูทด้านในก่อนจะวางบนโต๊ะ “ฉันคิดว่า จะให้คุณพอลสันช่วยอีกแรง รายนั้นมีคนเยอะกว่าเรา ยังไงก็ต้องได้อะไรมาบ้าง” “อืม ขอบใจ” ----ตอนนี้ Ebook เรื่องรักร้ายของยัยปีศาจ กำลังลดราคาอยู่นะคะ จากราคา 225 ลดเหลือ 184 บาท ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 13 ตุลาคมเท่านั้น เหลือเวลาอีก 2 วันค่ะ