ตอนที่13 หนูว่า...หนูเริ่มชอบเขาแล้วละ 2

“เดี๋ยวมานะ ขอคุยงานแป๊บ” อาจีพูดจบก็กดรับสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นและเดินไปนั่งใกล้ๆ อาติเพื่อพูดคุยกับเขาให้สะดวกยิ่งขึ้น “ทำไมต้องฟ้องอาจีด้วยคะ” “ใครฟ้อง” “อานั่นแหละ” “เปล่า” “อาใส่ไข่อะไรไปบ้าง อาจีถึงได้บ่นหนักขนาดนี้” “เปล่า” “ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ” ฉันเบ้ปากพลางบีบหยดน้ำตาให้คลอเบ้านิดๆ จนอาติต้องเงยหน้าขึ้นมามองฉัน “ไม่ต้องมาเบะ” “หนูไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย” “แต่นั่นเป็นผู้ชาย” “เขาเป็นเพื่อนหนู!!” “แล้วเขาคิดกับเราแบบเพื่อนหรือไง!!” ฉันสะดุ้งตกใจเมื่ออาติเริ่มขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ พลางลุกขึ้นยืนก่อนจะปาหนังสือพิมพ์ลงไปบนพื้น ท่าทางเหมือนป๊าของฉันตอนโมโหเลย “แล้วทำไม…แล้วทำไมอาต้องโกรธด้วย…” ฉันเอ่ยถามเสียงอ่อยก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวให้ห่างจากเขานิดนึง ไม่ได้กลัวนะ เพียงแต่ระมัดระวังไว้สักหน่อยก็คงดี “ก็เราเอาแต่เถียง!!” “ก็หนูพูดจริงนี่นา” “พอๆ เลิกทะเลาะกัน” อาจีเดินเข้ามาห้ามทัพก่อนจะนั่งขั้นกลางระหว่างฉันกับอาติ รู้สึกว่าอาติจะแปลกๆ ไปนะ เหมือนโมโหฉันมาก ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย หรือว่าทำแล้วไม่รู้ตัว บ้าน่า ฉันตื่นเช้ามาก็เจอเขานั่งอยู่ที่ห้อง ยังไม่ได้ทันทำอะไรด้วยซ้ำ “รีบไป ฉันมีประชุม” อาติพูดจบก็เดินไปเปิดประตูหน้าห้อง “เดี๋ยวหนูไปเอง!!” ฉันตะโกนตอบอย่างรวดเร็ว เพราะลักษณะท่าทางแบบนี้อยู่กับเขาสองต่อสองไม่น่าจะโอเคเท่าไหร่ “จะตามมาดีๆ หรือจะ…” “อาจะทำไม หนูจะฟ้องอาจี” ฉันเชิดหน้าอย่างท้าทายแต่ก็ไม่เชิงท้าทายหรอก เพราะฉันเองก็รู้สึกเกรงกลัวเขานิดหน่อย “อะไรกันวะ ทะเลาะกันแต่เช้า” “ก็อาดูอาติสิ” “ดูหลานแกสิ” “อาเจียว รีบๆ ไป อาต้องไปส่งพีชที่สนามบิน” “แต่หนู…” “ไปสิ!” อาจีขยิบตานิดหน่อยก่อนจะขยับเข้ามากระซิบข้างหูฉัน “จะได้อยู่กับติสองต่อสอง ไม่ดีหรือไง” “อาดูสีหน้าเขาด้วย น่าอยู่ใกล้หรือเปล่า” “ก็เราทำตัวเอง” “หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!!” “เลิกโวยวายแล้วไปได้แล้ว” ฉันถูกอาจีดันไหล่ออกจากห้องตามอาติไป ทั้งที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ อะไรเนี่ย ไล่หลานตัวเองให้ไปเผชิญหน้ากับนรก “โชคดี หลานรัก” ปัง ฉันได้แต่ยืนตาโตมองประตูตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ครั้งก่อนอาจีบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับอาติแถมยังหาผู้ชายมาดูตัวให้ฉันอีก แล้วดูวันนี้สิ ไล่ฉันออกมาโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันจะเจอกับอะไรบ้าง “จะไปได้หรือยัง” น้ำเสียงคมเข้มทำให้ฉันหันไปมองอย่างระมัดระวังก่อนจะเดินตามเขาไปขึ้นลิฟต์ ระหว่างลงลิฟต์ เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน จนกระทั่งเดินไปถึงรถของอาติที่จอดอยู่ใต้ตึกคอนโด ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปนั่งนิ่งโดยไม่ได้พูดอะไร บรรยากาศมันชักจะขุ่นมัวจนน่าอึดอัด ฉันได้ยินเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ก่อนจะได้ยินเสียงอาติพูดขึ้น “อย่าให้ผู้ชายคนนั้นมาที่นี่อีก” “แต่…” “ไม่มีแต่” อะไรกัน ทำไมฐานัสถึงกลายเป็นปัญหาสำหรับอาขนาดนี้ ทั้งที่ปกติอาติไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน “เขาเป็นเพื่อนหนูนี่นา” “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” “แต่อา…” “เจียวเจียว!!” ฉันเม้มปากแน่น เลือกที่จะไม่เถียงเขาอีก บางครั้งเราต้องถอยออกมาเพื่อให้ทุกอย่างสงบก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที แถมตอนนี้ จะทำอะไรก็คงขัดหูขัดตาอาไปหมดแล้วล่ะ อาติขับรถมาได้ครึ่งทางก็จอดรถริมฟุตบาทแล้วเดินลงจากรถไปโดยทิ้งฉันไว้คนเดียว ให้ตายสิ!! อึดอัดเป็นบ้า!! ฉันหยิบโทรศัพท์แล้วพิมพ์ข้อความหาฐานัส ‘เจอกันที่บริษัทเลยนะ เดี๋ยวฉันไปเอง’ และรีบเก็บโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋าก่อนที่อาติจะเดินมาถึงที่รถ เขาเปิดประตูแล้วโยนถุงพลาสติกหนักๆ มาให้ฉันบนตัก “กินอะไรรองท้องไปก่อน” ฉันก้มหน้ามองดูแซนด์วิช นม แล้วก็ขนมอีกสองสามอย่างที่เขาซื้อมา ไม่นึกว่าเขาจะรู้ด้วยว่าฉันชอบกินอะไร “อารู้ได้ยังไงว่าหนูชอบกินนมยี่ห้อนี้” “จีบอก” “แล้วขนมล่ะ” “จีบอก” “แล้วอาจำไม่ได้เลยเหรอคะ ว่าหนูชอบอะไรบ้าง” “อืม” ฉันถอนหายใจด้วยความปลง ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่อาติไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลย มีแต่อาจีเท่านั้นแหละที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหลานตัวเอง ----มีEbook นะคะ ’รักร้ายของยัยปีศาจ’ สามารถซื้อได้ใน Meb ราคาเล่มละ 229 บาท เล่มเดียวจบค่ะ จะลงให้อ่านแค่30%นะคะ