บทที่ 1 เพื่อสนิทกลายเป็นแม่เลี้ยง

บทที่ 1 เพื่อสนิทกลายเป็นแม่เลี้ยง เมืองเจียง ณ ตอนตี 4 ยังคงเต็มไปด้วยแสงสี หลินโม่โม่ที่ยังไม่ได้นอนทั้งคืน ตาของเธอก็ได้แต่มองไปยังหน้าต่าง ในหัวสมองยังคงคิดถึงเรื่องราวคำพูดของหมอแผนกสูตินารี เธอท้องแล้ว อายุสิบแปดอย่างเธอท้องตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานอะไร หลินโม่โม่กัดฟันตัวเอง กับน้ำตาแห่งความละอายใจที่ไหลออกจากดวงตาทั้งสองของเธอ เกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว เธอแทบจะไม่มีอารมณ์ความคิดใดใดเลย แม้กระทั่งรูปร่างและเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ไม่อาจจะนึกขึ้นมาได้ คนที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ชีวิตอย่างหลินโม่โม่ที่เมื่อเกิดเรื่องราวแล้วค่อยมารู้ตัวทีหลัง ในห้องนั้นก็เหลือเพียงแต่เธอคนเดียว ผู้ชายคนนั้นไม่เพียงแต่พรากพรหมจรรย์ของเธอไป และทั้งยังเอาสิ่งของล้ำค่าที่แม่ของเธอเหลือไว้เอาไปอีกด้วย สร้อยคอที่มีการแกะสลักวันเดือนปีเกิดของเธอ ถึงแม้จะไร้ราคา แต่นั่นเป็นสิ่งที่เดียวที่เธอคิดถึงเลยล่ะ ****** “หลินโม่โม่ แกเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ！” ในระหว่างที่สับสนวุ่นวาย ด้านนอกประตูก็มีเสียงดังขึ้นมา หลินโม่โม่ลืมตาขึ้นมา นอกหน้าต่างก็มีแสดงสว่างขึ้นมาแล้ว “ผู้หญิงที่ไร้ยางอายอย่างแก กล้าที่จะทำเรื่องบัดสีเช่นนี้อีกหรือ” หลินโม่โม่ยังไม่ทันที่จะมีปฏิกิริยาอะไร พ่อของเธอก็ได้ถีบประตูเปิดออกมา พ่อหลินยืนอยู่ตรงหัวเตียง สายตาที่แดงก่ำ ในมือกำใบประกาศอย่างแน่นที่สุด แล้วก็พูดด้วยเสียงที่ดัง หลินโม่โม่ที่กำลังตื่นขึ้นมารู้สึกเหมือนไม่ได้รับรู้และผิดอะไร และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าไปทำอะไรให้คุณพ่อที่แสนดีคนนี้โมโหได้ “ถิงอี้ โม่โม่ยังน้อยอยู่ มีเรื่องอะไรค่อย ๆ พูด อย่าโกรธมากมายเช่นนี้เลย คุณดูสิไปทำโม่โม่ตกใจแล้ว” หลิ่วเลี่ยนอีที่พูดอย่างอ่อนโยนกำลังใช้มือลูบพ่อหลินให้ใจเย็นลงมาก่อน ดูสองคนนี้ที่ตัวเองเกลียดที่สุดในชีวิต มาปรากฏในเวลาเดียวกัน หลินโม่โม่ก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา “ขอให้พวกคุณออกไป” “แกยังมีหน้าให้ฉันออกมาอีกหรือ ?” พ่อหลินโมโหจนหน้าเหมือนตับหมู ดูเหมือนว่าพ่อคนนี้ไม่ใช่พ่อมานานแล้ว หลินโม่โม่ใช้วาจาที่เยือกเย็นเสียดสีกลับไป “งั้นคุณมีหน้าด้วยหรือ ? แม่ฉันตายไม่ถึงหนึ่งเดือน ก็ได้แต่งงานกับเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเนี่ยนะ ? เหอะ ๆ แม่เลี้ยงอายุยี่สิบ ไม่รู้ว่าหากพูดออกไปแล้วคนมากมายคงจะหัวเราะเยาะเย้ยเสียน่าดู” “พั๊วะ......” “ไอ้ผู้หญิงไม่รักดี” พ่อหลินได้ตบไปยังหน้าของหลินโม่โม่อย่างรุนแรง คนที่แข็งแกร่งอย่างหลินโม่โม่ไม่มีน้ำตาไหลลงมาแม้แต่นิดเดียว แต่กลับเหมือนกลับเม่นตัวหนึ่งที่เต็มไปด้วยขมแหลม เธอมองคุณพ่ออย่างโกรธที่สุด “มีความสามารถก็ตีฉันให้ตาย แบบนี้ทุกคนก็จะหายกัน” เธอมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างเคียดแค้น ทำให้ชีวิตที่มีความสุขแตกสลายดับไป ทำให้เธอกลายเป็นเรื่องตลกของคนอื่นโดยที่ในใจไม่ได้ยินยอม ฟังคำพูดแล้ว พ่อหลินทนไม่ไหวแล้วก็ยกมือขึ้นมาอีกทีหนึ่ง แต่กลับดูหลิ่วเลี่ยนอีห้ามปรามเอาไว้ “ตอนนี้ โม่โม่กำลังท้องอยู่ คุณตีแบบนี้ไม่ได้นะ” หลินโม่โม่มองหลิ่วเลี่ยนอีด้วยความตกใจ เมื่อวานเธอเพิ่งจะไปตรวจที่โรงพยาบาล มาวันนี้หลิ่วเลี่ยนอีก็รู้เรื่องของตัวเองเอาเสียแล้ว “แกเป็นลูกสาวที่ดีของแม่แกจริง ๆ” พ่อหลินโมโหจนเอารายงานประกาศที่อยู่ในมือปาใส่ที่ใบหน้าของหลินโม่โม่ หลังจากนั้นหันหลังออกไป ในห้อง ก็เหลือเพียงแต่ หลินโม่โม่กับหลิ่วเลี่ยนอีสองคน “โม่โม่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? พ่อของลูกคือใคร ?” หลิ่วเลี่ยนอีมีใบหน้าที่มีความเมตตามองมา หลินโม่โม่ที่มองอยู่นั้นก็รู้สึกขยะแขยงใจ เธอพูดกับหลิ่วเลี่ยนอีด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่เยือกเย็น “พ่อของฉันออกไปแล้ว คุณก็อย่ามาทำตัวตอแหลเลย” “โม่โม่ ฉันเป็นห่วงเธอจริง ๆ นะ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดนะ” หลิ่วเลี่ยนอีมีใบหน้าที่เหมือนได้รับความเสียใจ เธอลองที่จะจับมือของหลินโม่โม่ แต่กลับถูกสะบัดออก “เพื่อนที่ดีที่สุด ? คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กโง่หรือไง ? ทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งโรงเรียน เพื่อนสนิทที่สุดกลายเป็นแม่เลี้ยงของฉัน” เธอไม่อาจจะลืมได้ไปตลอดชีวิต วันนั้นหลิ่วเลี่ยนอีโกหกว่าจะมาเยี่ยมเธอ แต่กลับไปอยู่ในห้องของพ่อแล้วก็ทำอะไรมิดีมิร้ายกัน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็รู้สึกไม่สบายใจและขยะแขยงใจ