บทที่ 3 กลับประเทศ

บทที่ 3 กลับประเทศ ห้าปีต่อมา สนามบินนานาชาติเมืองเจียง ผู้หญิงสูงขาวดึงดูดสายตาผู้คนในนั้นมากมาย ใบหน้าที่งดงาม ถึงแม้จะใส่แว่นกันแดด แต่กลับไม่อาจจะปิดบังความสวยงามของเธอได้เลย มือจูงเด็กหญิงคนหนึ่งที่น่ารักราวกับตุ๊กตา ใครมองแล้วไม่อาจจะละสายตาได้เลย “หม่ามี๊ ที่นี่คือที่ที่คุณเติบโตมาหรอ ? ” หลินเสี่ยวเสี่ยวที่อายุสี่ขวบมองไปรอบ ๆ ด้าน เงยหน้าขึ้น แล้วถาม หลินโม่โม่ด้านหนึ่งถือสัมภาระ ด้านหนึ่งตอบว่า “ใช่แล้ว” “งั้น คุณพ่ออยู่ที่นี่ใช่ไหม ?” หลินเสี่ยวเสี่ยวถามอย่างสงสัยด้วยความระมัดระวัง หลินโม่โม่ได้ยินคำถามนี้ ก็ได้หยุดเดิน แล้วก้มลงมามองหลินเสี่ยวเสี่ยว ขณะนั้น เธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ห้าปีก่อนเธอไม่ได้ทำแท้งลูก แต่ขณะที่ไปโรงพยาบาล ก็ได้วิ่งหนีออกไป วันนี้มองไปยังเสี่ยวเสี่ยวที่น่ารัก ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจในการตัดสินใจในครั้งนั้น “เอาล่ะ หม่ามี๊ แดดดี๊ไม่สำคัญหรอก ” เมื่อเห็นหลินโม่โม่ไม่พูดอะไร หลินเสี่ยวเสี่ยวที่ฉลาดเช่นนั้นก็พูดปลอบใจ “โม่โม่ เสี่ยวเสี่ยว ” เสียงที่คุ้นเคย ได้ทำลายความกลัวของ หลินโม่โม่ “คุณน้าอันอัน ” เสี่ยวเสี่ยวได้ทักทายตอบกลับไปก่อน ขณะที่หลินโม่โม่จะหันไปมอง เสี่ยวเสี่ยวก็ได้ไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่นเสียแล้ว คนอื่นนี่ก็คือเจี่ยนอัน เพื่อนร่วมห้องในปีแรกที่ หลินโม่โม่ออกไปต่างประเทศ ผู้หญิงสองคนนี้ต่างออกจากบ้านเกิดเมืองนอนมา ย่อมมีความเห็นอกเห็นใจกัน หลังจากรู้เรื่องที่หลินโม่โม่ได้พบ เจี่ยนอันก็ดีกับหลินโม่โม่เป็นอย่างมากมาย หลังจากนั้นสองคนนี้ก็ได้กลายเป็นเพื่อนสนิทซึ่งกันและกัน เมื่ออยู่ที่ต่างประเทศหลินโม่โม่เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เพราะว่าเธอขยันหมั่นเพียรมาก ใช้เวลาครึ่งหนึ่งของคนอื่น จนได้รับปริญญาบัณฑิตสถาปัตยกรรม และกลายเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงของวงการ “สถานที่ที่คุณจะอยู่ฉันจัดการไว้ให้แล้ว และยังมีประวัติของคุณฉันก็ช่วยคุณจัดการแล้ว พอถึงตอนนั้นก็อย่าลืมดูอีเมลนะ” เจี่ยนอันกลับมาก่อนหลินโม่โม่หนึ่งปี แน่นอนว่าเข้าใจสถานการณ์ของในประเทศมากกว่าหลินโม่โม่ ออกมาจากสนามบิน เจี่ยนอันได้ขับรถไปส่งหลินโม่โม่ ณ ที่พัก พอได้ยินเช่นนี้ หลินโม่โม่รู้สึกซาบซึ้งใจ แล้วก็ได้ลูบหัวของหลินเสี่ยวเสี่ยว เด็กน้อยผู้ฉลาดก็ได้รับรู้ถึงความคิดในใจของผู้เป็นแม่ แล้วพูดหวาน ๆ กับ เจี่ยนอันว่า “ขอบคุณคุณน้าอันอัน รอฉันโตก่อนนะ จะให้ลูกอมคุณเยอะ ๆ เลย” คำพูดอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อย ทำให้ผู้ใหญ่สองคนหัวเราะออกมา แต่เบื้องหลังเสียงหัวเราะก็มีสายตาที่มีความรู้สึกเดียวกัน สายตาของหลินโม่โม่มีความเศร้าโศกอยู่ เจี่ยนอันได้จัดการให้หลินโม่โม่พักอยู่ในกลางเมืองเมืองเจียง คมนาคมสะดวก การใช้ชีวิตที่สะดวก รอเก็บของเสร็จ ก็บ่ายสามเสียแล้ว เพราะเวลาที่ไม่เหมือนกัน ผู้ใหญ่สองคนรู้สึกเหนื่อยมากมาย ไม่อยากจะทำอะไร เลยสั่งอาหารมากิน แล้วก็นอนอยู่บนโซฟาไม่ได้พูดอะไรออกมา “คุณกลับประเทศครั้งนี้ คิดว่าจะเผชิญหน้าอย่างไรไหม” เจี่ยนอันมองไปยังสายตาหลินโม่โม่แล้วถาม หลินโม่โม่มองไปยังนอกหน้าต่าง ผ่านไปนาน เธอก็ตอบว่า “อืม เพื่อเสี่ยวเสี่ยว ไม่ว่าอะไรฉันก็สามารถเจอกับมันได้” เห็นหลินโม่โม่ที่กำลังจะมีน้ำตาออกมา เจี่ยนอันรู้สึกว่า หลินโม่โม่ในตอนนี้ไม่ใช่หลินโม่โม่เมื่อห้าปีก่อนที่ไม่มีทางหนีทีไล่อีกแล้ว “ใช่แล้ว จะบอกเธออยู่หนึ่งเรื่อง วันศุกร์หน้า ตระกูลหลินจัดงานเลี้ยง เหมือนว่าสำคัญมาก ๆ เลยล่ะ คนที่มีหน้ามีตาในเมืองเจียงก็ถูกเชิญไปหมดเลยนะ” ตระกูลหลิน คำที่ไม่ได้ยินมานาน