บทที่ 4 ชายลึกลับ

บทที่ 4 ชายลึกลับ “คุณมีการ์ดเชิญไหม ?” ทันใดนั้นหลินโม่โม่เงยหน้าถามเจี่ยนอัน เจี่ยนอันตกใจ พยักหน้า แล้วก็เอาการ์ดเชิญของตระกูลหลินให้กับหลินโม่โม่ เจี่ยนอันเป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูลเจี่ยนในเมืองเจียง และเพราะว่าเธอมีประสบการณ์เรียนต่างประเทศ ดังนั้นแน่นอนว่าเลยได้รับการ์ดเชิญ หลินโม่โม่ที่มองการ์ดเชิญอยู่ ก็ยักคิ้วขึ้นมา ปากก็มีรอยยิ้มพิสดารผสมอยู่ด้วย “คุณจะทำอะไร ?” ดูหลินโม่โม่ที่ยิ้มอย่างมีเล่ห์กล เจี่ยนอันมีความรู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่ง “ตอนแรกฉันออกมาไว แม่เหลือสัญญาณไว้ให้ฉันหนึ่งฉบับ ฉันลืมเอาไปด้วย” บริษัทหลินซื่อในปัจจุบันนี้ เมื่อก่อนเป็นบริษัทตระกูลของแม่เธอ เธอในฐานะที่เป็นลู กคนเดียว ขณะที่หลินโม่โม่เกิดมาก็ได้หุ้นของบริษัทหลินซื่ออยู่สิบเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้เปอร์ที่มีอยู่อาจจะไม่สามารถควบคุมบริษัทหลินซื่อได้ แต่หากได้ขยับสักนิดหน่อยก็น่าจะทำให้บริษัทหลินซื่อปวดหัวอยู่เหมือนกันเลยล่ะ วันนี้เธอกลับมาแล้ว แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมให้ หลิ่วเลี่ยนอีมาควบคุมบริษัทหลินซื่อเด็ดขาด “ใช่แล้ว พ่อของเสี่ยวเสี่ยว คุณจะหายังไง ? หลายปีผ่านมาแล้ว มันไม่เป็นการงมเข็มในมหาสมุทรหรือ ?” เจี่ยนอันก็ได้คิดไปอีกเรื่องหนึ่ง “ดูเสี่ยวเสี่ยวที่น่ารักเช่นนี้ รูปร่างของพ่อเขาก็น่าจะใช้ได้เลยนะ” หลินโม่โม่จู่ ๆ ก็มีใบหน้าที่จริงจังขึ้นมา เธอมองไปยังเสี่ยวเสี่ยวที่อยู่ในห้อง จุดประสงค์ที่สำคัญของเธอก็คือตามหาพ่อให้เสี่ยวเสี่ยว เพราะว่าเขานอกจากจะเหลือลูกสาวไว้กับเธอแล้ว เรื่องอื่น ๆ ก็ไม่รับรู้อะไรเลย “นอกจากเขาจะตายไปแล้ว ไม่งั้นจะยากแค่ไหน ฉันจะต้องหาเขาให้พบ” หลินโม่โม่หันหัวกลับมา มองไปยังเจี่ยนอันด้วยความมั่นใจ ...... ขณะวลานี้ ห้องทำงานของประธานในอาคารฝู้ซื่อ ฮัดเช้ย ผู้ชายที่กำลังดูแผนปฏับิติงานประจำปีก็ได้จามอย่างไม่ระวัง ทำให้ผู้ช่วยจางรีบเดินออกไปยังริมหน้าต่าง แล้วปิดหน้าต่าง แต่ตอนนี้ด้านนอก เต็มไปด้วยเสียงวุ่นวาย ผู้หญิงวัยรุ่นที่ใส่เสื้อแบรนด์เนม ผมสีแดง ทำให้เธอดูเหมือนมีความสง่างาม รองเท้าส้นสูงประมาณสิบมิลลิเมตร มือยังไม่ทันที่จะไปโดนประตู ก็ถูกเลขามาหยุดไว้เสียก่อน “คุณหลิ่ว ประธานบอกเอาไว้ว่า หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ใครก็ไม่อาจจะเข้าไปได้” เลขาพูดอย่างเสียงเบา ๆ หลิ่วเลี่ยนซินที่ยิ้มอยู่ก็ได้หายไปในทันใด แล้วก็พูดกับเลขาว่า “คุณคิดว่าฉันตาบอดหรอ ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของประธานฝู้นะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย” ขณะที่พูดอยู่ หลิ่วเลี่ยนซินก็พยายามที่จะเข้าไป เธอไม่เชื่อว่าตัวเองจะไม่สามารถเข้าห้องทำงานของฝู้สือเชินได้ เธอก็เลยเอามือสะบัดมือของเลขาออกไป การเคลื่อนไหวรุนแรง ทำให้ผู้ชายขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ผู้ช่วยจางก็เข้าใจในทันที ก็เลยเปิดประตูออกมา ไม่พอผู้ช่วยจางพูดอะไร หลิ่วเลี่ยนซินก็ได้ผลักออก แล้วก็เดินเข้าไป เห๊นเธอเพียงแต่ใช้มือลูกที่ผมยาว ๆ ของตัวเอง แล้วก็ลำคอ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งต่างจากข้างนอกเป็นอย่างมาก สายตาที่สวยของทั้งคู่ของเธอ ก็มองไปยังผู้ชายที่อยู่บนโต๊ะทำงาน ผู้ชายได้ใส่ชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีดำ ดูไปแล้วมีความสง่างาม ลึกลับ น่าค้นหา