บทที่ 7 หรือจะเป็นฤทธิ์ของยา

บทที่ 7 หรือจะเป็นฤทธิ์ของยา ผับNight “อันอัน ดื่มอันนี้ได้ไหม ?” เห็นเหล้าที่หลากหลายสีสัน หลินโม่โม่ถามด้วยความสงสัย “วางใจเถอะ” เจี่ยนอันมองไปด้วยสายตาที่ปลอดภัย หลังจากที่รู้ว่า หลินโม่โม่ผ่านการสัมภาษณ์ เจี่ยนอันก็ได้แนะนำว่าจะออกมาฉลอง หลินโม่โม่ไม่ค่อยอยากฉลองแต่เจี่ยนอันเตรียมพร้อมแล้ว ก็เลยได้ไปจัดการเสี่ยวเสี่ยวให้เรียบร้อยแล้วค่อยออกมา แต่ไม่คิดว่าจะมาผับ ถึงแม้เธอเคยออกไปต่างประเทศ และเคยเห็นโลกภายนอก แต่ความคิดยังอนุรักษ์เอาไว้ รู้สึกว่าผับไม่ใช่ที่ที่ดีขนาดนั้น พวกเธอนั่งอยู่หน้าบาร์ ข้างๆก็คือเป็นเวทีเต้น DJกำลังเล่นเครื่องดนตรีอยู่ ทำให้บรรยากาศสนุกที่สุด “อันอันพวกเขาทำไมมองมาแต่ฉันล่ะ” เมื่อได้เห็นสายตาที่ไม่ชัดเจน หลินโม่โม่ก็รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ พูดกับเจี่ยนอันด้วยเสียงที่เบา เจี่ยนอันเป็นคนที่ผ่านเรื่องแบบนี้มามาก เลยมองแล้วมองไปด้วย หลังจากนั้นก็มองไปที่หลินโม่โม่ แล้วพูดขึ้นว่า“พวกเขาสงสัยแค่นั้นเอง ทำไมผู้หญิงแก่ขนาดนี้ยังจะมาผับ” รู้สึกถึงการแต่งงานของหลินโม่โม่ เธอบอกให้หลินโม่โม่ไปเปลี่ยนชุด แต่เสียดายที่คนเขาไม่ยินยอมจะรับฟัง “อ๋อออ ฉันคิดว่าดีแล้วนะ” หลินโม่โม่พูดออกมา เพราะว่ายังไงเธอก็คือคนที่มีลูกแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่าจะต้องทำอะไรอีก เธอยกแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วก็ชิมเข้าไป หลินโม่โม่รู้สึกว่ารสชาติเหล้าอร่อยดี ก็เลยอยากจะดื่มอีกหลายแก้ว เธอดื่มอย่างโง่เขลา ทำให้เจี่ยนอันที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะออกมา ขณะเดียวกันก็ได้ดึงดูดสายตาของคนที่อยู่ชั้นสอง “เสี่ยวซิน(เกาหลันซิน) คุณไม่รู้หรอกว่าฝู้สือเชินมีสายตาที่แย่มาก ๆ เลยนะ วันนี้รับคนที่แต่งตัวอายุสี่ห้าสิบเข้ามาทำงาน คุณบอกมาสิว่า ต่อไปนี้จะให้ฉันไปทำงานที่บริษัทอย่างไร” โจวจื้อเป่ยบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ แต่พูดเสียงดัง กลัวว่าคนที่นั่งอยู่ที่มุมจะได้ยิน เกาหลันซินฟังแล้ว ก็มองไปยังฝู้สือเชินที่ดื่มเหล้าอยู่คนเดียว แล้วก็ยิ้มออกมาจากมุมปาก “ว่าที่ภรรยาของเขาเป็นนักข่าวสุดสวยที่โด่งดังเชียวนะ” พอพูดถึงหลิ่วเลี่ยนซิน โจวจื้อเป่ยก็มีสีหน้าแบบยอมรับว่า“ก็ใช่อยู่ แต่เสียดายที่ดอกไม้มีเจ้าของแล้ว” คำพูดของเขาทำให้เกาหลันซินไม่สบายใจ ก็เลยมองไปยังฝู้สือเชิน ถึงแม้ว่าสามคนนี้จะเติบโตมาด้วยกัน และสมญานามว่าสามบุรุษแห่งเมืองเจียง แต่ไม่อาจจะล้อเล่นกับฝู้สือเชินตามใจชอบได้เลย แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ โจวจื้อเป่ยที่ล้อเล่นในวันนี้ ฝู้สือเชินกลับไม่ต่อว่าอะไร เพียงเห็นแต่เขานั่งพิงบนโซฟา มีสายตาที่ดำเหมือนหิน แล้วก็มองไปยังที่ที่หนึ่ง เหมือนกับกำลังจ้องเหยื่ออยู่ ตาสองคนก็มองตามสายตาเขาไป แล้วก็ได้มองไปบังที่ที่นั่งของหลินโม่โม่ เพียงแต่แสงไม่สว่าง ทำให้ไม่มองเห็นใบหน้าของหลินโม่โม่ “โอ้ยยย แม่งเอ้ย เดี๋ยวนี้นิยมแบบนี้หรือ ?” พอเห็นเงาของ หลินโม่โม่ โจวจื้อเป่ยก็ตะโกนออกมา นี่กับหญิงแก่ที่เขารับเข้ามาต่างอะไรกัน “ฉันคิดว่าไม่เลวเลยนะ” เกาหลันซินหัวเราะพูดออกมา โจวจื้อเป่ยฟังแล้วรู้สึกจะเป็นลม แต่ไม่นาน ใบหน้าก็กลับมีรอยยิ้มออกมา “ฉันคิดว่าผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ไม่เลวเลยนะ” ขณะที่ โจวจื้อเป่ยสายตาก็เริ่มออกไป ยกวิสกี้ขึ้นมา แล้วก็เดินไป โจวจื้อเป่ยเดินไปแล้ว เกาหลันซินก็ได้ยกแก้วขึ้นมา ดื่มสักหน่อย “คุณจะไปขอ หลิ่วเลี่ยนซิน จริง ๆ หรือ ?” เกาหลันซินคิดอยู่สักครู่ แล้วก็พูดออกมาด้วยเสียง ถึงแม้จะคิดว่าหลิ่วเลี่ยนซินจะดีในทุกด้าน แต่กลับไม่ใช่อาหารของฝู้สือเชิน หากพูดกับเขาแล้ว ผู้หญิงคนนี้จะมีหรือไม่มีก็ได้ จะแต่งกับใครก็เหมือนกัน พอฝู้สือเชินพูดออกมา ในสมองของเขาก็ได้ปรากฏภาพเมื่อห้าปีที่แล้วออกมา คืนนั้น เขาถูกคนวางยาทำร้าย เลยเข้าไปแอบในบ้านของตระกูลหลิน เขาจำได้ว่าตอนนั้นตระกูลหลินกำลังที่จะจัดงานอย่างยิ่งใหญ่ แต่กลับมีคนแอบอยู่ในสวนดอกไม้ของบ้าน เสื้อกระโปรงยาวที่แสนสะอาด สายตาที่เต็มไปด้วยความช้ำใจและสับสน ทันใดนั้น ก็ได้ดึงดูดความต้องการภายในจิตใจของเขา เขาไม่ได้คิดเลยว่าจะอยากได้ผู้หญิงคนนั้น นั่นเป็นครั้งแรกของเขา และเป็นครั้งแรกของความโลภ ไม่ว่าผู้หญิงจะคุกเข่าขอร้องเขายังไง เขาก็ไม่อาจจะบังคับหรือควบคุมความสามารถของตัวเอง ก่อนออกไป เขาก็ได้เอาสิ่งที่ล้ำค่าของเธอไป และสาบานในใจว่าจะดีกับผู้หญิงคนนี้ให้มากที่สุด แต่ตอนที่เขาเห็นเธอครั้งที่สอง ก็กลับไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว เขาคิดว่า หรืออาจะเป็นเพราะสรรพคุณนะ