บทที่ 8 อดความต้องการมานาน

บทที่ 8 อดความต้องการมานาน “ฮัลโหลว ฉันนั่งตรงนี้ได้ไหม ?” โจวจื้อเป่ยถือแก้วเหล้า แล้วก็เดินมายังด้านหน้าของเจี่ยนอัน เขาได้แสดงถึงรอยยิ้มที่คิดว่าจะทำให้คนหลงใหลได้ ถึงแม้ทุกคนในนี้จะเป็นคุณหนูคุณชายของตระกูลร่ำรวย แต่เนื่องจากเจี่ยนอันไปต่างประเทศเมื่อยังเด็กอยู่ ก็เลยไม่ได้รู้จักโจวจื้อเป่ย ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้ไปสนใจโจวจื้อเป่ย โจวจื้อเป่ยที่เหมือนจะรู้สึกถูกลบหลู่และดูถูก ก็เลยเก็บรอยยิ้มของเขาคืน มองไปยังเจี่ยนอันอย่างภูมิใจแล้วพูดว่า “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ?” “เป็นใคร” หลินโม่โม่เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองไปยังโจวจื้อเป่ย หลินโม่โม่ที่ดื่มเหล้าไปก็เมาเอาเสียแล้ว เลยทำให้เธอไม่รู้ว่าข้างหน้าคือโจวจื้อเป่ย “หญิงชรา ?” โจวจื้อเป่ยเห็นหลินโม่โม่ก็เลยตกใจเป็นอย่างมาก สองคำง่าย ๆ ทำให้ในใจของหลินโม่โม่รู้สึกคับแค้นใจ เธอยืนขึ้นมาอย่างดุเดือด แล้วก็เอามือไปดึงคอเสื้อของโจวจื้อเป่ย “คุณบอกว่าใครเป็นหญิงชรา ? คุณคิดว่าฉันอยากเป็นแบบนี้หรือ ?” เธอเมาจนพูดไม่รู้เรื่อง เธอเคยเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ และมีเงินที่ใช้ไม่หมด และใส่เสื้อผ้าที่ราคาแพงฟุ่มเฟือย เจี่ยนอันรีบมาดึงเธอ แต่ยังไงก็ไม่อาจจะดึงหลินโม่โม่ออกมาได้เลย “ไอ้คนบ้า” โจวจื้อเป่ยเห็นสถานการณ์แบบนี้ครั้งแรก เขาใช้แรงผลักหลินโม่โม่ออกไป หลินโม่โม่ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้แล้วก็จะล้มลงไป แต่ไม่คิดว่าในความเจ็บปวดนี้ กลับเข้าไปสู่ในอ้อมกอดอันแสนนุ่ม ร่างกายของผู้ชายที่มีกลิ่นหอมที่สุด หลินโม่โม่เงยหน้าขึ้นไป แต่ยังไม่ได้เจอจะลืมตามองดีดี เปลือกตาก็กลับปิดลงเสียเช่นนั้น คนที่อยู่รอบข้างก็ต่างตกใจเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นไม่กี่วิ เธอก็ได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของ ฝู้สือเชิน “เอิ่ม.....สวัสดี คุณชายฝู้ เธอ เธอเป็นเพื่อนของฉัน” พอเห็นฝู้สือเชิน เจี่ยนอันก็ตกใจ ถึงแม้เธอจะอยู่ต่างประเทศมานาน แต่ฝู้สือเชินเป็นผู้ชายที่มีชื่อเสียงระหว่างประเทศเป็นอย่างมาก เธอก็รู้มาอยู่บ้าง ในกระแสข่าว ฝู้สือเชินไม่ชอบราคะ แม้แต่ยุงเพศเมียก็ไม่อาจจะเข้าใกล้ในระยะห้าเมตร ฝู้สือเชินทำให้ทุกคนตกใจ หากมีคนที่จะมาล้ำเส้น ก็คงจะต้องตายอย่างไร้ที่ฝังเลยทีเดียว หลินโม่โม่ที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ในสังคม ทำให้เจี่ยนอันอยากจะตบหน้าตัวเอง ทำไมเธอจะต้องพาโม่โม่มาผับด้วยนะ เสียดายที่ตอนนี้พูดอะไรไปก็สายไปเสียแล้ว เธอทำได้เพียงแต่ยืนใบ้มองฝู้สือเชิน หวังว่าเขาจะให้อภัย แต่ ฝู้สือเชินก็มองคนรอบข้างอย่างไม่สนใจ เขาได้มองหลินโม่โม่ที่ปรากฏต่อหน้าเขาอย่าง งง ๆ ในใจไม่ได้รู้สึกอะไร แต่กลับมีความคุ้นเคยที่บอกไม่ถูกเลย เขาได้มองใบหน้าของหลินโม่โม่อย่างละเอียด ใบหน้าที่งดงามยิ่งนัก สีผิวราวกับแจกัน ใบหน้าที่แดง เหมือนลูกพีชที่สุดแล้ว ทำให้คนรู้สึกมีแรงกระตุ้น สมควรตาย เขาอดทนต่อความอยากมานานแล้วใช่ไหมเนี่ย ? ผู้หญิงแบบนี้ เขามีความคิดแล้ว ? แต่เมื่อมองไปอีกหลายมุม ในใจไม่ได้ไหวหวั่นอีก นอกจากคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน ก็ไม่มีมีความรู้สึกแบบนี้อีก ฝู้สือเชินหรี่ตาเล็กลง ความรู้สึกแบบนี้ เขานั้นดื่มมามากเอาเสียแล้ว เขาได้ดันหลินโม่โม่ไปยังเจี่ยนอัน คนทั้งหมดที่กำลังคิดว่าเขากำลังโกรธโมโหอยู่นั้น เขากลับปัดเสื้อของเขาที่หลินโม่โม่เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วออกจากที่นี่ไป พอเห็นฝู้สือเชินไม่ได้พูดอะไร โจวจื้อเป่ยก็ไม่อยากจะรู้ให้ลำบากใจ ก็เลยออกไปกับ เกาหลันซิน